Semua Bab คุณสามีไร้ค่า เรามาหย่ากันเถอะ: Bab 61 - Bab 70

กลุ่มของหลี่เย่อิงและเหอเทียนเหวินทุ่มเททำงานอย่างขยันขันแข็งที่โครงการใหม่ของพวกเขาเป็นเวลานานถึง 3 วันเต็ม ๆการจัดการงานในส่วนต่าง ๆ เป็นไปด้วยความรอบคอบและต่อเนื่องอย่างมาก ทั้งสองทำงานร่วมกันอย่างมืออาชีพโดยมีทีมงานที่ทางบริษัทมอบหมายมาร่วมช่วยเหลือกันอย่างขยันขันแข็งจนทำให้โครงการเริ่มเข้าที่เข้าทางตามแผนที่วางไว้ไปในที่สุดเมื่อหลี่เย่อิงและเหอเทียนเหวินเห็นว่างานเริ่มเป็นไปตามเป้าหมายที่กำหนดไว้และความคืบหน้าของโครงการมีความชัดเจนมากขึ้นแล้ว ทั้งสองคนก็วางแผนที่จะเดินทางกลับไปยังเมืองใหญ่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ทันทีซึ่งการเดินทางกลับไปในครั้งนี้นั้น สิ่งที่พวกเขาต้องทำเป็นอันดับแรกเลยนั่นก็คือการนำเสนอความคืบหน้าของโครงการที่ตนเองรับผิดชอบอยู่ทั้งหมดให้เหล่าผู้ถือหุ้นรายใหญ่ทั้งหลายได้รับรู้อย่างครบถ้วนนั่นเอง“กลับไปคราวนี้ กว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกก็น่าจะเป็นช่วงที่โครงการสร้างไปได้เกือบจะเสร็จแล้วแน่เลยค่ะ” หลี่เย่อิงมองดูวิลล่าแต่ละหลังที่มีขนาดใหญ่และกำลังอยู่ในขั้นตอนการวางโครงสร้างด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ“น่าจะเป็นแบบนั้นครับ แต่ก็คงไม่นาน เพราะคนของเราที่รับหน้าที่อยู่ที่นี่เยอ

หม่าซืออิ๋งที่จู่ ๆ ก็ถูกหญิงปริศนาเข้ามาก่อกวนภายในงานหมั้นของตน ทั้งยังเอ่ยถึงเรื่องที่อาจทำให้เธอต้องเดือดร้อนเพราะคำพูดของเธอออกมาอย่างต่อเนื่องก็อดที่จะเถียงอีกฝ่ายกลับไปไม่ได้เช่นกัน“คุณพูดอะไร! ฉันไม่รู้เรื่องแล้วก็ไม่เข้าใจที่คุณพูดด้วย!” หม่าซืออิ๋งปฏิเสธเสียงแข็ง“แกไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ ได้ งั้นฉันจะบอกให้ทุกคนในที่นี้ได้รู้เรื่องชั่ว ๆ ที่แกทำไว้ทั้งหมดเอง ผู้หญิงคนนี้น่ะ ก่อนหน้านี้มันคือหวงซืออิ๋ง เป็นคนที่ท่านประธานกงรักหัวปักหัวปำ พอมันเห็นว่ากงเฉิงเซวียนไม่ยอมหย่ากับเมียเขาสักที นังผู้หญิงแพศยาคนนี้ก็มาร้องห่มร้องไห้ขอให้ฉันที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลที่นายท่านผู้เฒ่าพักรักษาตัวอยู่ช่วย เพราะมันบอกว่าที่พวกเขาไม่ยอมหย่ากันเสียทีเพราะตาแก่คนนั้นยังป่วยอยู่ มันเป็นคนส่งยาที่จะทำให้ตาแก่นั่นหัวใจค่อย ๆ หยุดเต้นมาให้ฉันเองกับมือ! ทั้งยังขอร้องฉันต่าง ๆ นานา บอกว่าจะไม่ลืมบุญคุณที่ฉันช่วยเหลือและตอบแทนฉันอย่างงามแน่นอน แต่พอฉันทำเรื่องนั้นสำเร็จจนมันได้ทุกอย่างที่ต้องการสมใจแล้ว มันกลับคิดจะกำจัดฉันทิ้ง! นังนี่มันอันตรายยิ่งกว่างูพิษเสียด้วยซ้ำ!” เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาด้

หม่าซืออิ๋งที่เคยดูสง่างามและมั่นใจในตัวเองมาโดยตลอด ในขณะนี้เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นและตื่นตระหนกอยู่เต็มหัวใจเลยทีเดียวเมื่อเจ้าหน้าที่อ่านเอกสารจบ พวกเขาก็เข้ามาพาตัวคุณหนูหม่าออกจากงานไป โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้แย้งหรือขอความช่วยเหลือจากใครในทันทีกงเฉิงเซวียนและคนอื่น ๆ ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความตึงเครียด แต่ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปขัดขวางการดำเนินการของเจ้าหน้าที่เลยแม้แต่คนเดียวหวังอ้ายหลินที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากจุดนั้นถูกเจ้าหน้าที่อีกกลุ่มพาตัวไปพร้อมกับหม่าซืออิ๋งเช่นกันเธอไม่มีท่าทีขัดขืนหรือแสดงความไม่ยินยอมเลยแม้แต่น้อย จะบอกว่าท่าทีของเธอนั้นกำลังยอมรับชะตากรรมที่ต้องเผชิญนี้ด้วยความยินยอมพร้อมใจเลยก็ไม่ผิดนักสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ในแววตาของเธอในตอนนี้มีแค่ความโศกเศร้าจากการสูญเสียและความโกรธแค้นที่ยังคงฝังแน่นอยู่ภายในหัวใจเพียงเท่านั้นแล้วเพราะเมื่อเดินออกไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่แล้ว หวังอ้ายหลินก็ไม่ได้หันกลับไปมองสนใจใครอีก ทุกย่างก้าวที่เธอเดินเต็มไปด้วยความหนักอึ้งราวกับกำลังแบกรับความสูญเสียที่ไม่อาจชดเชยได้เอาไว้อยู่อย่างไรอย่างนั้นแขกเหรื่อในงานยั

หลังจากที่เหอเทียนเหวินสบเข้ากับสายตาพิฆาตของหลี่เย่อิงเข้าไป เขาก็จำเป็นต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่แอบทำมาก่อนหน้านี้ให้หลี่เย่อิงได้ฟังตั้งแต่ต้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไปไม่ว่าจะเป็นเรื่องการจากไปของสือคุน ชายวัยกลางคนที่ปล่อยข่าวเรื่องที่หลี่เย่อิงและกงเฉิงเซวียนได้หย่าร้างกันแล้วเมื่อตอนนั้น แต่ยังไม่มีใครจับตัวฆาตกรและผู้ที่เกี่ยวข้องกับการตายของเขาได้หรือแม้กระทั่งเรื่องหลังจากที่เขาให้คนไปตามหวังอ้ายหลินเพื่อคุ้มกันความปลอดภัย แต่แท้จริงแล้วคนของเขาก็ทำการสืบประวัติของผู้หญิงคนนั้นระหว่างที่ขับตามเธอไปด้วย จนได้รู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยากันกับสือคุนในเวลาต่อมาเขาก็เล่าให้เธอฟังทั้งหมดโดยไม่คิดที่จะปิดบังเลยแม้แต่นิดเดียวหลี่เย่อิงฟังเรื่องทั้งหมดที่เหอเทียนเหวินเล่าออกมาด้วยความตั้งใจพลางขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างอดไม่อยู่“งั้นก็แสดงว่าที่คุณดูเหนื่อย ๆ ในวันนั้นเป็นเพราะตอนกลางคืนคุณไปหาหวังอ้ายหลินมางั้นเหรอคะ” หลี่เย่อิงเริ่มคาดเดาขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ รอยคล้ำใต้ตาและสีหน้าอิดโรยของของเขาในวันนั้นยังอยู่ในความทรงจำของเธอและชัดเจนเป็นอย่างมากจริง ๆ“ถ้

หลี่เย่อิงและเหอเทียนเหวินเพิ่งจะเริ่มนั่งทานอาหารร่วมกันเป็นมื้อแรกอย่างจริงจังไปได้เพียงไม่กี่นาที พวกเขาก็จำต้องหยุดกิจกรรมนั้นไว้และยืนขึ้นเพื่อทักทายบุคคลที่บังเอิญเดินเข้ามาในร้านอาหารเดียวกันกับตนเสียก่อนอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง“ยินดีที่ได้พบค่ะ คุณป้า อาหยาง” หลี่เย่อิงกล่าวทักทายหญิงวัยกลางคนและชายหนุ่มที่เดินเคียงข้างกันเข้ามาในร้านอย่างมีมารยาท ขณะที่เหอเทียนเหวินยืนอยู่ใกล้ ๆ เองก็ส่งยิ้มบางเบาเป็นการทักทายอีกฝ่ายไปเช่นเดียวกัน“อ้าว ป้าคิดว่าพวกเธอจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้วซะอีก” คุณผู้หญิงหม่า ซึ่งเป็นมารดาของหม่าฉงหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยเหตุที่คุณผู้หญิงหม่ารู้สึกแปลกใจแบบนี้นั้นเป็นเพราะเธอรู้มาว่าทั้งหลี่เย่อิง เหอเทียนเหวิน และหม่าฉงหยางเพิ่งเข้าร่วมประชุมผู้ถือหุ้นโครงการสร้างวิลล่าที่บริษัทไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ด้วยความเคร่งเครียดเลยนั่นเองดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยสักนิด ที่เธอจะคิดว่าพวกเขาคงแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนแล้ว นึกไม่ถึงว่าเธอและลูกชายจะได้พบทั้งสองอีกครั้งในร้านอาหารแห่งนี้เข้าโดยบังเอิญเสียได้“ประชุมเสร็จก็หิวพอดีค