All Chapters of เลขาคาสโนว่า: Chapter 21 - Chapter 30

“ไอ้เหี้ย!!!!”ภามรีบกระโจนเข้ามาหาชนัย ยิ่งมองไปทางเตียงเห็นเลขาของตัวเองนอนกึ่งโป๊อยู่ เขาก็ขาดสติตะโกนด่ากราดเสียงดังด้วยผลพวงจากน้ำเมาที่ดื่มไปเยอะยิ่งทำให้อารมณ์พลุ่งพล่านเดือดดาลกว่าเดิมหลายเท่า ร่างสูงพุ่งเข้ามาจัดการชนัย ง้างหมัดต่อยไปที่ใบหน้าเต็มแรงผลั้วะ!!!ภามต่อยชนัยจนล้มลงแต่ยังไม่พอ ร่างสูงเข้าไปคร่อมตัวชนัยแล้วรัวหมัดต่อไปหลายหมัด จนพนักงานบริษัทที่ตามเข้ามาต้องรีบเข้าไปห้ามและช่วยกันจับเจ้านายที่กำลังขาดสติออกมา"ว๊ายย..ตายแล้วคุณภาม เดี๋ยวก่อนค่ะ ใจเย็นก่อนค่ะ ใครก็ได้ช่วยแยกคุณภามก่อน" เจ๊กีกี้ ที่วิ่งตามมาติด ๆ ส่งเสียงห้ามเสียงดัง เพื่อนพนักงานที่ตามมาด้วยรีบแยกเจ้านายหัวร้อนออกจากชนัยทันที“ออกไปให้หมด!!!” ภามที่หลุดออกจากชนัยหันไปตวาดลูกน้องเสียงดัง ทุกคนรีบออกจากห้องไปอย่างเร็ว เหลือแต่ชนัยที่นอนสลบอยู่ภามเดินตรงเข้าไปหาร่างบางที่นอนไม่รู้เรื่องราว มือสั่น ๆ ยกขึ้นติดกระดุมเข้าด้วยกันจากนั้นก็ใช้ผ้าห่มคลุมตั้งแต่หัวปิดหน้าเอาไว้ แล้วอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวออกมา เขาเดินตรงดิ่งไปยังห้องที่พวกเขาพักอยู่ ถึงแม้ว่าภามจะปิดใบหน้าหญิงสาวคนนั้นไว้แต่ทุกคนก็รู้อยู่ดีว

แสนดียิ้มแหยเมื่อเห็นท่านประธานใหญ่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองอยู่ ท่าทางแบบนี้เหมือนกับว่าท่านจะได้ยินซะแล้ว“เอ่อ...พอดีดิฉันกำลังสั่งอาหารกลางวันให้คุณภามค่ะ” เธอเอ่ยตอบเสียงเบา ภูมิพัฒน์คิ้วขมวด มองเลขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ ก็ไอ้เจ้าลูกชายเขามันไม่ได้ทำงาน แล้วมันอยู่บ้าน สั่งข้าวเองไม่เป็นรึยังไง“ตอนนี้เจ้านายของเธอคือฉัน คนอื่นไม่ต้องไปฟังคำสั่งเข้าใจไหม” ภูมิพัฒน์เอ่ยเสียงเข้มแล้วเดินกลับเข้าห้องไป ในใจคิดถึงไอ้ลูกชายเอาแต่ใจ ขนาดวันปกติที่มันไม่ได้ทำงานมันก็มีแม่บ้านคอยเตรียมอาหารให้ ไม่จำเป็นต้องให้เลขามาจัดการให้ตลอด เรื่องแค่นี้ทำไมแม่บ้านจะจัดการให้มันไม่ได้ ยกเว้นเสียแต่ว่าเจ้าตัวนั้นเจาะจงให้เป็นเลขาของมันโดยเฉพาะ...แต่ทำไมล่ะ?ภูมิพัฒน์เข้ามานั่งในห้องทำงานก่อนจะต่อสายตรงไปยังฝ่ายบุคคลเพื่อถามเรื่องของแสนดี เหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้องและเขาต้องรู้ให้ได้ หลังจากวางสายฝ่ายบุคคล ภูมิพัฒน์ไม่รู้ว่าจะตกใจเรื่องไหนก่อนดี ระหว่างเรื่องเงินเดือนของแสนดีกับหน้าที่ที่ลูกชายมอบให้เขาเพิ่งรู้ว่าเงินเดือนของแสนดีพอ ๆ กับเลขาของเขาเลย ซึ่งระยะเวลาการทำงานแค่ 4 ปี ไม่น่าเงินเดือนสูงขนาดนี้

“ฉันทำได้ไหม?” ภามเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลปนเสียงพร่า แสนดีพยักหน้าเป็นคำตอบเธอเองก็หักห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ร่างกายอ่อนระทวยตั้งแต่เขามอบจูบให้ครั้งแรก ภามโอบรอบเอวคอดกิ่วแล้วก้มลงบดจูบกันอีกครั้ง ต่างคนต่างดูดริมฝีปากราวกับโหยหามานาน อวัยวะรับรสที่อ่อนนุ่มเกี่ยวกระหวัดพันกันไปมา มือหนาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้วถอดมันออกทันที มือร้อนลูบไล้ผิวเนียนและปลดบราเซียออกยอดอกชูชันขึ้นมาราวกับรอสัมผัส ฝ่ามือนวดคลึงอกอวบทั้งสองเต็มกำมือ เสียงหวานครางออกมาเมื่อถูกปรนเปรอที่จุดอ่อนไหวจนเธอสร้างสยิวไปทั้งตัวตรงจุดนั้นก็ร้อนผ่าวคล้ายจะมีไฟลุกขึ้นมา แรงปรารถนาเข้าครอบงำจนสมองขาวโพลนสติหายไปเกินครึ่งมือบางจัดการถอดเสื้อยืดสีขาวของภามออกเช่นกันปากร้อนไล่จูบริมฝีปากบางกดจูบดูดดื่ม ลิ้นสากเลียมาที่ซอกคอ ร่างเล็กเนื้อตัวสั่นเทิ้มเมื่อถูกดูดเม้มเข้าที่เนื้ออ่อนจนขนลุกชัน ภามลงน้ำหนักฝากรอยสีกุหลาบไว้เป็นเครื่องหมาย ความเสียวซ่านเริ่มก่อตัวเมื่อถูกปลุกเร้าอย่างนุ่มนวลและต่อเนื่อง เธอบิดตัวหนีตามสัญชาตญาณแต่ริมฝีปากของร่างสูงยังตามมาไม่ลดละเขาหอมไล้ลงมาจนถึงยอดอกอวบ มือร้อนทั้งสองบีบนวดมาถึงต้นขาขาวแล้ว

“เธอจะหลอกฉันเพื่ออะไรแสนดี! เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่! หลอกฉันทำไม...ปั่นหัวกันทำไม!!” ภามเอ่ยออกมาเสียงดังด้วยความโมโหแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดในน้ำเสียง“ไม่นะคะ ฉันไม่ได้หลอกคุณ ไม่มีทางและจะไม่มีวันหลอกคุณหรือคิดอะไรไม่ดีต่อคุณเลยนะคะ” หัวใจเธอพลันดิ่งวูบกะทันหัน ตอนนี้เขาเข้าใจเธอผิดไปไกล แสนดีลนลานหน้าตาตื่นตอบปฏิเสธพัลวันเธอไม่เคยคิดจะหลอกภามหรือเข้าหาภามด้วยผลประโยชน์ใด ๆ ทั้งนั้นแต่เหมือนว่าภามภากรจะคิดไปในทางเลวร้ายไปเสียแล้ว“ทั้งที่ฉันไว้ใจและเชื่อใจเธอขนาดนี้ เธอทำกับฉันอย่างไง แสนดี!” ภามยังคงไม่เชื่อและไม่ฟังที่แสนดีพูดแก้ตัวใด ๆ“คุณภาม มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ ฉันอธิบายได้ คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่เรื่องทั้งหมดมันเริ่มต้นจากความเครียดจากการทำงาน มันทำให้ฉันต้องพบจิตแพทย์และหาวิธีบำบัด ฉันลองมาหลายวิธีแต่มันก็ยังไม่หาย จนมาพบอีกวิธีนึง…” แสนดีพูดเสียงเบาลงเพราะเธอเขินอายเกินกว่าจะพูดออกไป เธอหลบสายตาแล้วพูดอธิบายต่อ“วิธีบำบัดของฉันคือการสำเร็จความใคร่หรือมีเซ็กส์ค่ะ เรื่องนี้ฉันมีหลักฐานค่ะ ในวันนั้นที่คุณเจอแซนดี้ครั้งแรก ฉันก็ไม่รู้ค่ะว่าจะเป็นคุณ”“หึ!แล้วทำไมไม่บอก

“จะไปก็ใส่หมวกเสื้อแขนยาวใส่ไปด้วยนะแดดร้อนเดี๋ยวผิวเสียหมด”“ได้จ้ะแม่” แสนดียิ้มส่งให้คนเป็นแม่แล้วขยับหมวกให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อแขนยาวที่แขวนอยู่หน้าประตูแล้วสวมตามที่แม่บอก จากนั้นก็เดินตามพ่อไปขึ้นรถกระบะตรงไปยังสวน จากนั้นก็ช่วยงานพ่ออย่างขะมักเขม้น"ดีเอ๊ยมาเข้าร่ม ทางนั้นเดี๋ยวให้ไอ้วัฒน์มันจัดการต่อ" สินธรตะโกนบอกลูกสาว ที่ไปช่วยลูกน้องยกเข่งทุเรียนขึ้นรถกระบะ“แป๊บนึงจ่ะพ่อกำลังจะเสร็จแล้ว” แสนดียกมือขึ้นปาดเหงื่อและตะโกนบอกพ่อตัวเองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“อีหนูเอ๊ยไปเถอะแดดมันร้อนทางนี้เดี๋ยวข้ากับไอ้พวกนี้จัดการเอง” ลุงวัฒน์ หัวหน้าคนงานที่ทำงานกับพ่อแสนดีมานานเอ่ยไล่ เพราะเห็นว่าตอนนี้แดดมันก็แรงกลัวว่าเด็กสาวที่เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อยจะเป็นลมเป็นแล้งไป“ก็ได้จ่ะ” พอเห็นสายตาดุ ๆ ของลุงวัฒน์กับเสียงตะโกนเรียกของพ่อที่ดังมาไม่หยุดทำให้แสนดีต้องกลับเข้าไปนั่งในร่มที่คนเป็นพ่อรออยู่“ดีเอ๊ย ไม่ต้องไปทำตากแดดตากลมขนาดนั้นเอ็งก็รู้ว่าลูกน้องพ่อมีเยอะจะไปทำให้ลำบากทำไม” สินธรอดไม่ได้ที่จะดุออกมา แสนดียิ้มเจื่อนแต่ก็ยังส่งเสียงหวานพูดจาออเซาะกับผู้เป็นพ่อ“ก็ดีอยากช่วยนะจ