All Chapters of สตรีเช่นข้าขอเกี้ยวรักท่านอ๋องไร้ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20ชื่อเสียงด่างพร้อยเพียงไม่นานข่าวเรื่องสองพี่น้องตระกูลซูชอบชายคนเดียวกันก็แพร่กระจายไปเป็นวงกว้าง ทุกคนต่างรู้ว่าหยางต้าเจิงนั้นเป็นชายมากรักเพียงใด แต่ไม่มีใครคิดว่าซูจือเหมยผู้ที่งดงามอ่อนหวานดั่งดอกบัวขาว กลับกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้ ลอบคบหาคู่หมั้นพี่สาวของตนเอง ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก สตรีที่ดีไหนเลยจะกล้าทำเรื่องที่น่าละอายต่อใจเช่นนี้ได้กัน เสียดายที่เกิดมาในชาติตระกูลที่สูงศักดิ์ บิดาก็เป็นถึงท่านราชครูผู้มีคนนับหน้าถือตา แต่บุตรสาวที่ควรจะยึดถือหลักคุณธรรมอันดีงามกลับกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้ ดูท่าว่าแม้แต่บุตรสาวของตนท่านราชครูก็ไม่อาจสามารถสั่งสอนได้ เช่นนี้จะยังกล้าไปสอนสั่งผู้ใดได้อีกหรือเรื่องอันเน่าเหม็นที่ส่งกลิ่นคละคลุ้งไปทั่วเช่นนี้ ไม่นานก็ล่วงรู้ไปถึงในวังหลวง ซูเย่าฉีที่เพิ่งออกมาจากท้องพระโรงได้ยินเรื่องนี้เข้าถึงกับวางหน้าไม่ถูก ใบหน้าของเขาเขียวคล้ำจนดูไม่ได้ อริผู้เป็นศัตรูก็พูดจายั่วเย้าให้ยิ่งรู้สึกแค้นเคืองไปอีก วันนี้ซูเย่าฉีไม่อาจจะทนสายตาของเหล่าสหายขุนนางได้อีกต่อไป เขารีบตรงดิ่งกลับจวนด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่เต็มอก คิดว่ากลับไปจะต้องลงโทษซูจือเหม

บทที่ 22ด้ายแดงเส้นใหม่หลังจากเหตุการณ์ที่กลายเป็นข่าวดังในเมืองหลวง ซูเย่หลิงก็ยังคงมาเรียนปกติ นางมิได้หลีกหนีหรือหลบหน้าไปไหน เพราะนางหาใช่คนผิดไยต้องเป็นฝ่ายที่หลบหนีจากผู้คนด้วย ยิ่งนางปรากฏตัวทุกคนก็จะยิ่งจดจำนางได้ รวมถึงเรื่องที่หยางต้าเจิงกับซูจือเหมยทำลับหลังนางด้วย แม้จะมีข่าวออกมาว่าหยางต้าเจิงได้ส่งคนมาสู่ขอซูจือเหมยแล้ว แต่เรื่องที่ทั้งสองร่วมทำกันลับหลังก็มิอาจปิดบังได้ ยิ่งพวกเขาทำเช่นนั้นยิ่งประกาศว่าเรื่องทุกอย่างนั้นเป็นความจริง"เย่หลิง เหตุใดเจ้ายังมาเรียนอีก"ตั้งแต่วันนั้นรั่วอิงฮวาก็ได้กลายมาเป็นสหายกับซูเย่หลิง เพราะสิ่งที่นางล่วงรู้ได้ทำให้ซูเย่หลิงสมหวังในสิ่งที่ตั้งใจไว้ รวมถึงรั่วอิงฮวายังเป็นคนออกอุบายให้นางไปเจอซูจือเหมยกับหยางต้าเจิงด้วยตนเอง หากทำเช่นนั้นจะยิ่งทำให้ทั้งสองมิอาจหลุดพ้นจากข้อครหาที่ร่วมกันสานสัมพันธ์ลับหลังพี่สาวและคู่หมั้นได้ "ข้าตั้งใจมาเรียนวันนี้วันสุดท้าย เพราะอีกไม่กี่วันหลังจากงานวันเกิดของท่านพ่อ ข้าก็จะกลับไปแดนเหนือแล้ว""เหตุใดจึงรวดเร็วเช่นนี้เล่า""เป็นความตั้งใจเดิมของข้าเอง เมืองหลวงอันวุ่นวายแห่งนี้ไม่เหมาะสมกับข้าหรอก

บทที่ 24ภัยมาเยือนซูเย่หลิง จ้าวเยว่ชิง และรั่วอิงฮวาได้ถูกคนชุดดำกว่าสิบคนรุมล้อมเอาไว้ สตรีทั้งสามได้ตกอยู่ในวงล้อมของศัตรู โดยที่มีดาบพาดลำคอระหงของทั้งสามเอาไว้ เป็นผลให้ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกไปแม้เพียงครึ่งคำ ซูเย่หลิงนั้นเดิมทีรู้สึกตัวแล้ว แต่เพราะว่านางมีจ้าวเยว่ชิงกับรั่วอิงฮวามาด้วย และคนร้ายก็ทำการอย่างระมัดระวัง กว่านางจะรู้ตัวพวกมันก็ได้เข้ามาประชิดตัวเสียแล้ว ทั้งยังเลือกจับตัวจ้าวเยว่ชิงไปก่อนเป็นคนแรก"ปล่อยตัวพวกนางซะ!"น้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดของชินอ๋องทำให้ขนในกายของพวกมันลุกชันด้วยความหวาดเกรง แต่เพราะพวกมันได้รับค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อจึงมิอาจถอยหลังได้ มีแค่ต้องเดินหน้าเท่านั้น"เอาตราแม่ทัพออกมา แล้วข้าจะยอมปล่อยพวกนางไป"แม้พวกมันไม่ยอมเปิดเผยตัวตน แต่แค่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจ้าวเหว่ยกับโม่อวี้หย่งก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นพวกไหน"พวกเจ้าคือคนแคว้นเหลียงสินะ""ถ้าใช่แล้วจะทำไม และไม่ใช่แล้วจะทำไม อย่ามาทำตัวโยกโย้ รีบส่งของมาถ้าไม่อยากให้พวกนางต้องตาย"จ้าวเยว่ชิงหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง แต่นางรู้ดีว่าตราแม่ทัพของเสด็จพี่นั้นสำคัญมากเพียงใด หากตกอยู่ในมือคนชั่ว โดยเฉพ

บทที่ 26หนีตายร่างระหงยืนสง่าท่ามกลางสายลมที่พัดกระโชก ผมยาวดำปลิวไสวไปตามแรงลม ดวงตาหงส์ทอประกายแห่งการสังหารออกมาอย่างเข้มข้น คนร้ายที่ผ่านด่านองครักษ์ของจ้าวเหว่ยเข้ามาได้สองคนพลันหยุดชะงักตามสัญชาตญาณระวังภัย พวกมันสบตากันชั่วครู่ก่อนจะสืบเท้าเข้ามาอย่างไม่กลัวเกรง ตรงหน้าก็แค่ชินอ๋องที่ใกล้สิ้นฤทธิ์เต็มที กับสตรีตัวน้อยจะทำอะไรพวกเขาไปได้ในตอนนั้นแสงเงินที่สะท้อนกับดวงอาทิตย์ได้สะท้อนเข้ามาในดวงตาของพวกมัน ก่อนที่ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจะจู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหัน ร่างของคนร้ายที่ก้าวนำหน้าเพื่อนทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความทุกข์ทรมาน "อ๊ากกก!"มันเปล่งเสียงออกมาได้แค่นั้นลมหายใจพลันดับสิ้นลง"เฮ้ย!"คนร้ายอีกคนมองอาวุธปริศนาที่ปักเข้าที่กลางหน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจของสหายด้วยสีหน้าสับสน ฉับพลันมันก็ก้าวถอยหลังด้วยความหวาดระแวง จับจ้องสตรีตรงหน้าด้วยความกริ่งเกรงเป็นครั้งแรกในชีวิต"หึ! กลัวแล้วหรือ บังอาจเข้ามาขัดขวางข้าเช่นนั้นก็เตรียมรับโทสะของข้าได้เลย"ซูเย่หลิงตวาดเสียงแหลมสูง พลันพุ่งทะยานเข้าไปปลิดชีพคนร้ายอีกคน นางตวัดกระบี่อ่อนในมือด้วยท่วงท่าพลิ้วไหวดั่งสายลม แต่กลับรุนแรง

บทที่ 28แค่ครั้งเดียวยังไม่พอซูเย่หลิงรู้สึกน้อยใจยิ่งนัก คงเป็นเพราะนางรักมั่นแค่เพียงเขา ทั้งยังยอมพลีกายให้เขาราวกับไม่รักศักดิ์ศรีของตน นางหวงแหนความบริสุทธิ์ของตนเองแต่กลับยอมมอบให้กับเขาโดยไม่คิดเสียใจเลย ในขณะที่เขานั้นกลับผ่านสตรีมาแล้วหลายคน แต่ช่างเถอะ! เมื่อผ่านคืนนี้ไปนางจะถือว่านางได้กำไรแล้ว อย่างน้อยนางก็ได้ครอบครองร่างกายของบุรุษที่นางรัก แม้จะแค่ครั้งเดียวก็ตาม"อ๊ะ อ๊ะ อื้อ..."ใบหน้างามแหงนหงายร้องครวญครางมิได้หยุด เช่นเดียวกับกายแกร่งที่ขยันขยับเข้าออกอย่างไม่หยุดพัก ร่างกายที่มีบาดแผลนั้นไม่ได้เป็นอุปสรรคในการขึ้นขย่มบนร่างของซูเย่หลิงเลยแม้แต่น้อย"อ่า... แน่นมาก อื้อ ซี๊ดด"จ้าวเหว่ยขบกัดริมฝีปากของตนแน่น ในขณะกระแทกกระทั้นเข้าไปในตัวตนของหญิงสาว เจ้ามังกรของเขาแตะครูดผนังเนื้อด้านในของนางทุกสัดส่วน เขาจับขาของนางพลางตอกตรึงเข้าไปอย่างรัวเร็ว อัดกระแทกฝังตัวตนเข้าไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพราะการเคลื่อนไหวของเขาทำให้แผลปริแตกมีเลือดไหลซึมออกมา แต่เขาก็หาได้สนใจไม่ ยังคงขึ้นขย่มบนร่างของซูเย่หลิงด้วยความเมามัน"อ๊ะ อ๊ะ อ๊าา... จะไม่ไหวแล้วเพคะ""อ่า ซี๊ด...