Semua Bab สตรีเช่นข้าขอเกี้ยวรักท่านอ๋องไร้ใจ: Bab 1 - Bab 10

บทนำเสียงฝนตกพรำ ๆ อยู่ด้านนอกของเรือนไม้หลังเล็ก บ่งบอกว่าฝนยังคงไม่หยุดตกเสียที เวลานี้ก็ล่วงเลยผ่านไปนานมากแล้ว นับจากที่ทั้งสองหนีตายมาถึงเรือนไม้ที่ถูกปล่อยทิ้งร้างหลังนี้ สตรีผู้มีโฉมสะคราญได้รับบาดเจ็บจากคนร้ายที่มุ่งหมายเอาชีวิต โชคยังดีที่นางนั้นหลบทันจึงโดนเพียงแค่ถาก ๆ ตรงแขนข้างซ้ายทว่าบุรุษที่นั่งหน้าเงียบนั้นกลับมีอาการที่น่าเป็นห่วงมากกว่าเสียอีก ทั่วทั้งร่างของเขาล้วนเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งจากคมดาบและอาวุธลับที่คนร้ายลอบโจมตีในตอนที่เขาพลั้งเผลอ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องคอยปกป้องนางและน้องสาว เขาคงไม่ต้องพลาดท่ามารับคมอาวุธพวกนี้"ชินอ๋องเป็นอย่างไรบ้างเพคะ"นางค่อย ๆ ขยับเข้าไปหาเขาด้วยความเป็นห่วง ยิ่งเห็นสีหน้าที่มิสู้ดีของเขาก็ยิ่งเป็นกังวลเพิ่มขึ้นไปอีก"อึก!"ผู้ที่ถูกเรียกว่าชินอ๋องกระอักเลือดออกมาคำโต พร้อมกับเซไปด้านหน้าอย่างหมดแรง เขาเสียเลือดมากเกินไป"ชินอ๋อง! พระองค์อยู่นิ่ง ๆ หม่อมฉันขอดูแผลก่อน""ข้าไม่เป็นอะไร เจ้ารีบเอานี่โรยที่บาดแผลของตัวเองก่อนเถอะ" ดวงตาสีนิลจ้องไปที่แขนของนางที่มีเลือดไหลซึมออกมา"อย่าทรงดื้อดึงสิเพคะ แผลแค่นี้หม่อมฉันไม่ตายหรอก"นางเ

บทที่ 1ซูเย่หลิงหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้จวนตระกูลซูแห่งเมืองหลวง แคว้นจ้าว'ซูเย่หลิง' สตรีนางน้อยผู้เป็นเจ้าของดวงหน้างดงามราวกับพญาหงส์ นางกำลังนั่งนับเงินตำลึงที่แอบเก็บเอาไว้ด้วยความรู้สึกกังวลใจ ไม่ว่าจะนับอีกกี่ครั้งเงินของนางก็มีเพียง 100 ตำลึงทองกับอีก 58 ตำลึงเงินเท่านั้นเอง หญิงสาวทอดถอนลมหายใจออกมาด้วยความปลงตก ทั้งที่นางพยายามหาเงินมาอย่างยากลำบาก แต่เพราะมีอุปสรรคมากมายและยังต้องปิดบังคนในตระกูลด้วย ทำให้เงินที่หามาได้นั้นมีจำนวนน้อยนิดนัก หากเทียบกับฐานะคุณหนูเช่นนางแท้จริงแล้วนางคือบุตรีคนโตของท่านราชครู 'ซูเย่าฉี' มารดาคือฮูหยินใหญ่ 'หลี่ซินเหมย' ผู้ล่วงลับไปแล้วตั้งแต่นางเพิ่งอายุได้แค่ 5 หนาว นับจากสิ้นมารดาไป บิดาก็เอาแต่สนใจฮูหยินรองและบุตรธิดาของนาง หลังจากนั้นไม่นานก็ได้แต่งตั้งฮูหยินรองผู้นี้ขึ้นมาเป็นฮูหยินใหญ่แทนที่มารดาของนาง นับจากนั้นชีวิตวัยเยาว์ของซูเย่หลิงก็ได้พลิกผันไปจากบุตรีของฮูหยินเอกที่มีอำนาจกลับกลายเป็นคุณหนูที่ไม่มีใครสนใจ แม้แต่บ่าวไพร่ในเรือนยังไม่มีความเคารพยำเกรงกับนางเลยแม้แต่น้อย บิดาไม่เคยเหลียวแลทำราวกับซูเย่หลิงเป็นเพียงอากาศธาตุ พี่น

บทที่ 3หอประมูลตระกูลเฉินท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดสนิท บ่าวไพร่ในจวนก็กลับไปพักผ่อนในเรือนคนใช้ บางคนก็ออกไปร่วมงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ เวรยามที่รักษาความปลอดภัยภายในจวนจึงหย่อนยานลง เป็นผลให้ซูเย่หลิงสามารถลอบออกมาจากจวนได้อย่างง่ายดาย นางมีช่องทางลับพิเศษที่มีนางเพียงคนเดียวที่รู้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางลอบออกไปจากจวน เนื่องจากเจียงหรูลี่ใช้อุบายให้เงินเดือนนางเพียง 2 ตำลึงทองซึ่งน้อยมากหากเทียบกับคุณหนูคนอื่น ๆ แต่นางจะทำอะไรได้ในเมื่ออีกฝ่ายได้คอยเป่าหูบิดาไปเรียบร้อยแล้ว ซูเย่หลิงจึงต้องหาหนทางหาเงินด้วยตัวเอง โดยทุกคืนนางจะไปยังหอประมูลตระกูลเฉินเพื่อทำงาน ซึ่งงานของนางก็ไม่ได้ยากเย็นอันใด เพียงแค่ทำหน้าที่ตรวจสอบอาวุธที่ได้รับมา และส่งต่อให้กับทางหอประมูลเพื่อนำไปประมูลต่อไปต้องยกความดีความชอบที่นางใฝ่รู้เรื่องอาวุธตั้งแต่ยังเด็ก สมัยที่อยู่จวนตระกูลหลี่ ท่านตาผู้รอบรู้เรื่องอาวุธรวมถึงเหล็กกล้าที่ใช้ตีอาวุธจึงได้สั่งสอนนาง เพราะความรู้นี้เองจึงทำให้ได้ทำงานที่หอประมูลแห่งนี้ แต่ละเดือนจะได้เงินเดือนกว่า 50 ตำลึงทอง ถ้าใช้อย่างประหยัดและเก็บออมก็จะมีเงินเก็บมากพอดู แต่เพราะน

บทที่ 5เรื่องระทึกในคืนไหว้พระจันทร์การประมูลดาบสั้นดวงเดือนจบลงที่ 1,000 เหรียญทอง โดยผู้ที่ได้ไปคือจ้าวเหว่ย จ้าวเยว่ชิงผู้เป็นน้องสาวแบมือเพื่อขอดาบสั้นคู่นี้ แต่ผู้เป็นพี่ชายกลับมอบมีดสั้นอีกเล่มที่เขาใช้เงิน 500 เหรียญทองประมูลมาให้กับนาง"เหตุใดถึงเป็นมีดสั้นเล่มนี้เล่าเพคะ น้องอยากได้ดาบสั้นมากกว่า""มีดสั้นเล่มนี้เหมาะกับเจ้ามากกว่า ส่วนดาบสั้นคู่นี้พี่จะเก็บเอาไว้เอง""หึ! เสด็จพี่ชอบกลับคำ""หรือจะไม่เอา"จ้าวเหว่ยดึงมีดสั้นกลับมา แต่จ้าวเยว่ชิงรีบคว้าเอามาถือไว้เอง นาน ๆ ทีที่นางจะได้รับของขวัญจากพี่ชาย ย่อมต้องไม่ปล่อยให้หลุดมืออยู่แล้ว"ขอบพระทัยเพคะ เสด็จพี่ใจดีที่สุดเลย""หึ!"จ้าวเหว่ยจับโยกศีรษะของจ้าวเยว่ชิงเล่น นางยังเป็นน้องสาวที่ชอบประจบเอาใจมิมีเปลี่ยน แม้เวลาจะผ่านมานานกว่า 10 ปีที่เขาไม่ได้พบนาง แต่จ้าวเยว่ชิงก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมในความทรงจำของเขา ดั่งเช่น... น้องสาวตัวน้อยที่เขาเคยมีโอกาสได้เล่นกับนางเมื่อนานมาแล้ว"เสด็จพี่จะเข้าวังเมื่อไหร่เพคะ เสด็จแม่ทรงถามหาบ่อยแล้ว ฝ่าบาทเองก็อยากจะพบหน้าเสด็จพี่ด้วย""วันพรุ่งพี่จะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทกับเสด็จแม่ ส่วนเจ้

บทที่ 7บ่าวไม่เคารพนายตึง ตึง ตึง!!เสียงทุบประตูหน้าเรือนเล็ก ปลุกให้ซูเย่หลิงที่เพิ่งหลับไปได้ไม่นานต้องตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย นางหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยความหงุดหงิดใจ นี่คนเรือนใหญ่จะไม่ยอมให้นางได้อยู่อย่างสงบ ๆ เลยหรือไร "มีอะไร!" นางตะโกนถามคนด้านนอกที่ยังทุบประตูไม่หยุด"นายท่านให้บ่าวรีบมาตามคุณหนูเจ้าค่ะ""ข้ารู้แล้ว""คุณหนูต้องรีบตามบ่าวมาเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ"ผลัวะ!ซูเย่หลิงเปิดประตูมองคนที่กล้าใช้น้ำเสียงเช่นนี้กับนาง คิดว่านางนิ่งเฉยหมายความว่านางกลัวหรือ นางแค่ไม่ให้ค่าเท่านั้นเอง แต่ดูท่าว่านางจะนิ่งเฉยเกินไปจนแม้แต่บ่าวไพรไม่เกรงกลัวนายเลย"เอ่อ...นายท่านรีบให้คุณหนูตามไปพบเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ" สาวใช้ผู้เป็นคนของเจียงหรูลี่เอ่ยกุกกัก นางไม่คุ้นชินกับสายตาน่ากลัวของคุณหนูใหญ่เลย"ข้าบอกว่ารู้แล้ว เหตุใดเจ้าถึงฟังมิรู้ความ ท่านพ่อไม่ตำหนิที่ข้าจะล้างหน้าแต่งกายก่อนจะไปพบท่านหรอก""แต่ว่า...""กล้าไม่ฟังคำข้าหรือ"ดวงตาดุดันจ้องมองสาวใช้ที่กล้าตีฝีปากผู้นี้ด้วยความไม่พอใจ "บะ บ่าวจะไปเรียนนายท่านตามนี้เจ้าค่ะ"สาวใช้ผู้นี้รีบหมุนกายเดินจากไปทันที ไม่มีแม้แต่ท่าทีนอบน