All Chapters of สตรีเช่นข้าขอเกี้ยวรักท่านอ๋องไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 29หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยย้อนกลับไปในตอนที่จ้าวเหว่ยกับซูเย่หลิงหนีไปทางถ้ำลับ ฝั่งขององครักษ์ได้สู้กับคนร้ายอย่างสุดแรง แม้กำลังคนจะเยอะกว่าและมีคนร้ายฝ่าด่านพวกเขาไปได้สองคน แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีผู้ใดรอดพ้นจากปราการอันแน่นหนานี้ไปได้ การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด ทั้งสองฝ่ายต่างโรมรันกันอย่างเอาเป็นเอาตายและในตอนที่คนของจ้าวเหว่ยใกล้จะหมดแรงเพราะการต่อสู้ที่กินเวลานาน คนของโม่อวี้หย่งที่อยู่ไม่ไกลนักก็ได้บุกเข้ามาช่วยเหลือได้ทันท่วงที เมื่อมีกำลังเสริมมาช่วย ทางฝ่ายของคนร้ายจึงจำเป็นต้องล่าถอยไปด้วยความเสียดาย พวกมันรีบสลายตัวจากไปทันทีเพื่อกลับไปรายงานกับผู้จ้างวาน"เกิดอะไรขึ้นฮุ่ยชิว ชินอ๋องกับคุณชายอยู่ที่ใด"'จิ่วจาง' คนสนิทข้างกายของโม่อวี้หย่งเอ่ยถาม 'ฮุ่ยชิว' องครักษ์ฝีมือดีของชินอ๋องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พร้อมกับรีบเข้ามาประคองร่างที่โชกเลือดด้วยความเป็นห่วง เขากับฮุ่ยชิวเปรียบดั่งสหายสนิทเช่นเดียวกับผู้เป็นนาย"ท่านอ๋องกับคุณชายโม่หนีไปทางด้านโน้น มีคนร้ายบุกเข้าไปได้สองคน แต่คาดว่าน่าจะตายแล้ว พวกเรารีบตามไปกันเถอะ""ข้าจะตามไปเอง เจ้ารีบไปทำแผลก่อน""ข้าไม่เป็นไร"

บทที่ 31ปะทะคารมจ้าวเยว่ชิงเดินมาข้างเตียง พร้อมกับยื่นแขนเรียวเสลาของตนไปตรงหน้าของโม่อวี้หย่ง ชายหนุ่มมองนางด้วยความไม่เข้าใจ "เพราะท่านช่วยข้า ท่านจึงถูกฟันแขน ฉะนั้นหากท่านไม่ยอมรักษาแต่โดยดีและแขนต้องถูกตัดทิ้ง ข้าจะขอชดใช้แขนข้างนี้ให้กับท่านเอง""องค์หญิงทรงกล่าวอะไรออกมารู้ตัวหรือไม่" โม่อวี้หย่งลุกขึ้นยืนด้วยความไม่พอใจ เขายอมเจ็บตัวเพราะต้องการปกป้องให้นางปลอดภัย แล้วไยเขาจะต้องการแขนเล็ก ๆ ของนางด้วย"เช่นนั้นท่านก็ต้องรักษาแขนข้างนี้ให้หายดี ห้ามดื้อเด็ดขาด""กระหม่อมไม่ใช่เด็กน้อยเหมือนใครบางคนนะพ่ะย่ะค่ะ""หึ! ผู้ใดเด็กน้อยกัน ข้าปักปิ่นจนสามารถออกเรือนได้แล้วนะ""อายุเพียงแค่นี้ก็คิดถึงเรื่องออกเรือนเสียแล้ว แก่แดดนัก" ประโยคหลังเขาพึมพำเสียงเบาให้ได้ยินเพียงคนเดียว จ้าวเยว่ชิงที่ได้ยินเขาพูดเสียงเบาก็มีสีหน้าไม่พอใจนัก อยากจะตรงเข้าไปทุบบุรุษปากสุนัขที่ชอบพูดจาหาเรื่องตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ยังคงเป็นบุรุษที่พูดจาไม่รื่นหูสำหรับนางเสมอ"..."ท่านหมอหลวงที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ได้แต่มองทั้งสองทุ่มเถียงกันไปมา ดูอย่างไรก็เหมือนว่

บทที่ 33กลับจวนหลังจากพักรักษาตัวที่ตำหนักซิงเยียนกว่าสามวัน ทุกคนก็ได้กลับไปยังจวนของตนเอง ซูเย่หลิงที่เจ็บร้าวตั้งแต่ทรวงอกไปจนถึงน่องขาก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว การได้มาอยู่ที่นี่ก็นับว่าดีไม่น้อยเลย อย่างน้อยก็ทำให้นางได้อยู่ห่างจากคนคิดร้ายในการกลับไปยังจวนตระกูลซูครั้งนี้จะถือว่าเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย เพราะอีกไม่กี่วันจะถึงงานวันเกิดของท่านพ่อแล้ว หลังจากเสร็จสิ้นงานวันเกิดของท่านพ่อ นางจะกลับไปยังแดนเหนือทันที และจะไม่ขอกลับมายังจวนตระกูลซูอีกต่อไปหากสามแม่ลูกล้มเลิกแผนการครั้งนั้นไป นางจะจากไปโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก แต่ถ้าไม่! นางจะไม่ไว้ไมตรีเช่นกัน!! ตลอดทางที่นั่งรถม้ากลับวังหลวง จ้าวเยว่ชิงที่เห็นจ้าวเหว่ยนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดทางก็รู้สึกเอะใจ ตั้งแต่เสด็จพี่กลับออกมาจากป่า พระองค์ก็เริ่มแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าฉายชัดถึงความไม่สบอารมณ์ตลอดเวลา ทั้งยังชอบแอบเมียงมองพี่สาวเย่หลิงด้วย แต่พี่สาวเย่หลิงกลับเมินเสด็จพี่ของนางเสียได้ ดูท่าว่าทั้งสองคนจะต้องมีอะไรที่ปิดบังนางอยู่เป็นแน่"เสด็จพี่ทรงเป็นอะไรไปเพคะ""ไม่ได้เป็นอะไร""อย่ามาปดน้อง น้องเห็นนะว่าเสด็จพี่แอบมอง

บทที่ 35ชั่วช้าเลวทรามซูเย่หลิงเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยงด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ ที่นั่งของนางอยู่ติดกับซูจือเหมย ผู้เป็นน้องสาวมีสีหน้าที่แช่มชื่นยิ่งนัก ดวงตากลมโตลอบมองซูเย่หลิงเป็นระยะ โดยที่ซูเย่หลิงเองก็สังเกตเห็นมาสักพักแล้ว'อ่า... น้องสาวคนดีของข้าคงยังไม่คิดจะล้มเลิกแผนการชั้นต่ำสินะ'"พี่หญิงใหญ่ลองดื่มสุราที่หมักจากผลท้อดูสิเจ้าคะ รสชาติหวานละมุนลิ้นยิ่งนัก ในแดนเหนือคงจะไม่มีสุราเลิศรสเช่นนี้เป็นแน่"จูถิงถิงที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักพลันหัวเราะขำออกมา ท่าทางของนางมองดูซูเย่หลิงด้วยสายตาเหยียดหยาม นางเป็นแค่สตรีที่มาจากแดนเหนือ ยังกล้าคิดฝันจะแต่งเข้าจวนอานผิง และยังคิดว่าชินอ๋องทรงสนพระทัยสตรีที่หยาบช้าแข็งกระด้างเช่นนี้หรือ ช่างไม่เจียมตัว!"สุราผลท้อนี้ข้าไม่เคยดื่มจริง ๆ นั่นแหละ เพียงแต่ข้าเคยดื่มแต่สุราที่ท่านยายหมักด้วยตนเอง""คิก ๆ ท่านยายของพี่หญิงใหญ่ช่างเก่งกาจนะเจ้าคะ เรื่องเช่นนี้ก็ยังสามารถทำออกมาได้ พวกเราสตรีในเมืองหลวงมิเคยต้องทำอะไรเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ"ซูจือเหมยยกชายผ้าขึ้นมาปิดปากหัวเราะคิกคัก คำพูดของนางนั้นไม่เบานักทำให้ได้ยินกันถ้วนทั่ว นางไม่ได้รู้ตัวเลยว

บทที่ 37ทำให้เขาคลั่งตายซูเย่หลิงไม่คิดสิ่งใดให้มากความแล้ว ร่างกายของนางมันร้อนรุ่มและปรารถนาให้จ้าวเหว่ยเข้ามาเติมเต็ม ดวงหน้างามก้มลงไปใช้ลิ้นเล็กกับเจ้ามังกรที่ขยายใหญ่จนคับแน่นในปากของนาง ริมฝีปากเล็กครอบครองตัวตนของจ้าวเหว่ยแล้วสาวเข้าสาวออก เริ่มจากช้า ๆ ด้วยความเนิบนาบแล้วแปรเปลี่ยนเป็นระรัวเร็วอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากเล็กกลืนกินกายแกร่งของจ้าวเหว่ยจรดสุดปลายโคน ปลายลิ้นเล็กแลบเลียพวงไข่สวรรค์ทั้งสองลูกไปด้วย"อ่า...จะ เจ้า อื้อ... ดีมาก"จ้าวเหว่ยกระดกสะโพกสวนแทงเข้าไปในโพรงปากอุ่นของนางด้วยความเสียวกระสัน นางชักจะเก่งกาจเกินไปเสียแล้ว จากที่เขาจะช่วยปลดปล่อยอารมณ์กำหนัดให้กับนาง แต่กลับเป็นนางที่เข้ามาช่วยปรนเปรอให้เขาเสียได้ ร่างบุรุษบิดเร่าด้วยความเสียวซ่านที่คนตัวเล็กเป็นผู้ปลุกเร้า หน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามบิดเกร็งไปมา จนกระทั่งร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งด้วยความสุขสม หยาดน้ำกามถูกฉีดพ่นเข้าไปในริมฝีปากเล็ก บางส่วนไหลเยิ้มออกมาเคลือบริมฝีปากอวบอิ่มแวววาวซูเย่หลิงหยัดกายลุกขึ้นนั่ง นางกลืนกินน้ำกามของเขาเข้าไปเต็มท้อง และยังใช้ปลายนิ้วปาดน้ำกามที่เลอะริมฝีปากดูดเล