ล้ำเส้นมาเฟีย のすべてのチャプター: チャプター 61 - チャプター 70

"ทำไมลงไปนานขนาดนั้น มีอะไรรึเปล่า" ท่าทางร้อนใจของคนถาม ขณะที่ดวงตากลมประสานเข้ากับมือหนาที่ปลดสายรัดนิรภัยออกจากลำตัว ซาเฟียร์ปลดปล่อยรอยยิ้มให้หลุดออกมาทันที "เปล่าค่ะ พอดีว่าหนูไม่มีเงินสดก็เลยโอนจ่ายมันเลยนานไปหน่อย" คิ้วดกเข้มไม่ได้คลายออกจากกัน การโอนจ่ายหรือสแกนจ่ายค่าสินค้ามันไม่ได้ใช้เวลานานขนาดนั้น! "มีอะไรหรือเปล่า หรือคนขายพูดอะไรเธอ" แว๊บหนึ่งที่หนุ่มหล่อปรายสายตาไปยังร้านขายยาอีกครั้ง ท่าทางคล้ายกับเฮียซานย์ในตอนที่ไม่พอใจในเวลาที่รู้ว่ามีใครสักคนมาทำให้เธอรู้สึกแย่และไม่โอเคมันทำให้คนตัวเล็กใจชื้นขึ้นมาบ้าง "เป็นห่วงหนูเหรอคะ กลัวว่าจะมีใครมาพูดอะไรจนทำให้หนูรู้สึกแย่เหรอ" "ก็ใครจะไปรู้ว่าเด็กขี้แยอย่างเธอจะใจเปราะแค่ไหน" "เป็นห่วงแหละแต่ใจแข็งไปหน่อย ถูกไหมคะ" "เหอะ ปากดีแบบนี้ก็แสดงว่าไม่ได้เป็นอะไร" ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปมองอย่างทิศทางเดิม เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรือมีปัญหากับใคร รถยนต์คันหรูจึงเลื่อนออกมาจากตรงนั้น วิ่งตรงไปยังเส้นทางที่พาไปถึงคอนโดมิเนียมตามเดิม ซาเฟียร์ยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง ฝ่ามือขาวผ่องแตะเบาๆ ที่กระเป๋าสะพ

"ถ้าสุดท้ายแล้ว พี่เลือกที่จะปล่อยหนูกลับไป ทำเหมือนที่ผ่านมาระหว่างเรามันไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น จะไม่ได้มีแค่พี่ฝ่ายเดียวที่จะเป็นฝ่ายถอยห่าง แต่หนูเองก็จะรักษาระยะห่างระหว่างเราเหมือนกัน" ขนตางอนยาวที่โอบล้อมหน่วยตาสวยตวัดลงต่ำ ซาเฟียร์ไม่เห็นความจำเป็นที่จะมองหน้าเขาอีกต่อไป สุดท้ายสิ่งที่ทำได้ ก็คือการหมุนตัวไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ รีบจัดการตัวเองเพื่อให้ถึงเวลาที่ต่างฝ่ายต่างต้องไปทำหน้าที่ของตัวเองมหาวิทยาลัย"มาแล้ว" แรงสะกิดจากทางด้านหลังส่งผลให้หญิงสาวที่วันนี้ตลอดทั้งวันแทบไม่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างได้ยินและได้เห็นกดดับหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็วไม่ได้อยากให้ใครเห็นว่าเธอทำอะไรกับโทรศัพท์บ้าง ความคิดมากมันถาโถมเข้าใส่อย่างหนัก คนตัวเล็กไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองอยู่ว่างๆ เลยแม้สักวินาทีเดียว"เสร็จธุระแล้วเหรอ" "อืม ว่าจะเข้าไปเติมปากแต่ในห้องน้ำคนเยอะมาก ขอนั่งเติมตรงนี้แป๊บหนึ่งก็แล้วกัน" บะหมี่หย่อนตัวลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนซันเดย์เองก็แยกตัวไปเข้าห้องน้ำเหมือนกันแต่ยังไม่ทันได้กลับมาและเมื่อกี้มองจากไกลๆ บะหมี่แอบเห็นว่าเพื่อนสาวมีท่าทางเครีย

"คุยกับเฮียซานย์เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าหนูต้องการกลับไปหาพี่ชายของหนู" "เก็บเสื้อผ้าต่อสิ" คำพูดประโยคแรกที่ออกมาจากปากของคนใจร้าย ซาเฟียร์ไม่รออีกต่อไป คนตัวเล็กขยับตัวไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองต่อทันที เธอจะไปจากที่นี่ จะไม่กลับมาอีก อย่าหวังเลยเถอะว่าคนใจร้ายอย่างเขาจะได้เจอลูกของเธอ! "เร็วหน่อยสิ อยากไปจากที่นี่นักไม่ใช่เหรอ เธอเองก็รวยอยู่แล้ว เก็บเสื้อผ้ากลับแค่ไม่กี่ตัวมันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง" "หนูไปแน่ แค่เสื้อผ้า หนูจะไม่เอากลับสักตัวก็ยังได้เลย" "ไหนๆ ก็เก็บแล้วนี่ เอาไปแค่นี้ก็แล้วกัน" มือหนาเลื่อนเข้ามากระชากกระเป๋า ทั้งเครื่องสำอาง น้ำหอมของใช้ส่วนตัวหลายๆ อย่างเธอก็ยังไม่ได้เก็บลงกระเป๋าด้วยซ้ำ แต่ช่างเถอะ แค่พาสปอร์ตเท่านั้นที่เธอต้องการ "ไปขึ้นรถ เธอจะได้ออกไปจากที่นี่สักที!" แว๊บหนึ่งที่ดวงตาคมตวัดจ้องที่ดวงหน้างดงาม ร้องไห้อีกแล้ว อย่าให้รู้เชียวแหละว่าสาเหตุที่เธอร้องมันเพียงเพราะต้องการสถานะ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็จะสั่งสอนเธอบ้างเหมือนกัน อีกด้าน "อะไรวะเฮีย อยู่ดีๆ เฮียภพก็เรียกภูกับเฮียไปหาที่บ้านพักตากอากาศ เฮียภพมันไม่สนใจเลยเหรอวะว่า

"เข้าไปคุยกันในห้อง ฉันไม่อยากให้เธอพิสูจน์ความหื่นของสองคนนั้นด้วยตัวเองหรอกนะ" คนถูกพาดพิงสะดุ้งโหยง ขณะที่ซาเฟียร์มองตามแล้วขยุ้มเสื้อของคนตัวโตอย่างแรง เสมือนกำลังหาเกราะป้องกัน"อย่ายกหนูให้พวกเขานะ ถ้าพี่ทำแบบนั้น...พี่จะต้องเสียใจไปทั้งชีวิต หนูสาบานเลยว่าสิ่งที่หนูพูดมันจะเป็นจริง" ซาเฟียร์กัดฟันบอกเสียงลอดไรฟัน"ตามนั้น ถ้าไม่อยากให้สองคนนั้นแตะต้องตัวเธอก็เข้าห้องด้วยกัน" คนฟังเบือนหน้าหนีอย่างจำใจอย่าให้ต้องหมดความอดทนเถอะ เธอจะตะโกนใส่หน้าเขาว่าในท้องของเธอมันมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่ และเด็กในท้องของเธอมันก็เป็นหลานของผู้ชายหื่นอีกสองคนนั่นด้วยเช่นกัน"ฝากด้วยนะเฮีย บอกไอ้ภูด้วยว่าอย่าเสนอหน้าเข้ามาด้านใน" ว่าออกไปพลางยักคิ้ว สองพี่น้องที่มองอยู่ถึงกับก่นด่าอย่างไม่สบอารมณ์"เสียเวลากกเมียโว๊ย" "เออ เสียเวลาฉิบหายเลย!" ภายในห้องนอน"...ปล่อย ไม่ต้องมาแตะต้องตัวหนู" มือเรียวผลักแผงอกแกร่งออกห่างเมื่อถูกดึงเข้ามาในห้องนอนด้วยกันตามลำพัง"คิดว่าฉันจะยกเธอให้สองคนนั้นจริงๆ รึไง" "หนูไม่รู้หรอกว่าพี่คิดไหม แต่ถ้าพี่คิด พี่เสียใจตลอดชีวิตแน่นอน" "ขนาดนั้นเลยเหรอ..." ภพ

ออสตินแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน เมื่อฝ่ายตรงข้ามเลือกที่จะพูดทุกอย่างโดยที่เขายังไม่ทันได้บีบคั้น แน่นอนว่าลูกผู้ชายพูดแล้วก็ไม่มีวันคืนคำ! '...มันไม่มีประโยชน์ที่นายจะพยายามเอาตัวฉันกลับไป' 'เฮียไม่ได้สนเท่าไหร่หรอกว่าเธอจะอยู่กับเฮียเพราะเต็มใจหรือไม่เต็มใจ การอยู่ด้วยกันโดยปราศจากความรักมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเท่าไหร่นัก' 'อยากได้ฉันเป็นเมียนัก...' '...พร้อมเลี้ยงลูกคนอื่นที่อยู่ในท้องของฉันไหมล่ะ!' 'ว่าไงนะ' 'ฉันท้อง หวังว่านายคงไม่จนตรอกฉันอยากได้ผู้หญิงที่มีลูกติดท้องไปเป็นเมีย' ซาเฟียร์บอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ใช้มือหนึ่งปัดมือหนาออกจากแขนเรียวอย่างขยะแขยง ต่อให้ออสตินในสายตาของผู้หญิงทั้งโลกเขาจะเป็นหนึ่งในบรรดาชายหนุ่มที่สาวๆ ทั่งโลกหมายปอง แต่หนึ่งในนั้นมันไม่ใช่เธอ 'มีมารหัวขน' 'เด็กคนนี้เขาเกิดมาจากความรัก อย่าริอ่านมาเสนอหน้าพูดถึงและโทษเด็กที่กำลังจะเกิดมา หากเขาคือสาเหตุที่ทำให้นายไม่มีวันได้ตัวของฉันกลับไป' 'ซานย์ลงทุนมากเลยนะ เหมือนมันจะรู้ล่วงหน้า และวางแผนทุกอย่างมาเป็นอย่างดีว่าสุดท้ายเรื่องนี้มันจะลงเอยยังไง' 'อย่ามากล่าวหาพี่ชายฉัน อย่าคิดนะว่าคนอื่