All Chapters of แค้นรัก: Chapter 131 - Chapter 140

"อ๊าาา~ พี่ไบรอันต์ อูยย พะ พอก่อนค่ะ อ่าๆๆ" ฮันน่าร้องปรามเสียงกระเซา เมื่อไบรอันต์ไม่ยอมหยุดขยับเอวสอบที่กำลังส่งแกนกายใหญ่เข้าออกร่องสวาทของเธอสักที "ซี๊ดดด! ไม่พอหรอก อ่าส์~ อีกรอบนะครับ" พั่บๆๆ พั่บๆๆ พั่บๆๆๆ ไบรอันต์กระแทกเข้าออกเรื่อยๆไม่ยอมหยุด ไม่สนเสียงห้ามปรามจากคนตัวเล็กบนตัก และไม่สนด้วยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เขาสนแค่คนตัวเล็กบนตักที่ครางไม่หยุดยิ่งเธอเสียวมากเท่าไหร่ ร่างกายของเธอก็ยิ่งขมิบบีบรัดท่อนลำเขาแน่น จนยากจะหยุดได้ในตอนนี้ "อ๊ะ! อะ อูยย~ เสียวอีกแล้ว อ่าา~" พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ ปั๊บๆๆๆ ปั๊บๆๆๆๆ "อีกนิดคนดี อืมมม~ ใกล้จะแตกแล้ว ซี๊ดดด!" ความยาวใหญ่ของแกนกายใหญ่ที่เกร็งกระตุกอยู่ภายในร่องสวาทคับแน่น ทำให้ไบรอันต์ถึงกับกัดฟันแน่นอย่างข่มอารมณ์ ถ้าไม่ติดว่าที่นี้คือโรงพยาบาล เขาคงจะขย่ำร่างเล็กบนตักให้แหลกสลายคามือไปแล้วจริงๆ ยิ่งเข้าไปในตัวเธอลึกเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะกระแทกเข้าใส่เธอแรงๆ อยากจะปลดปล่อยสิ่งมีชีวิตนับพันนับหมื่นตัว ให้เข้าไปแหวกว่ายอยู่ในช่องท้องของเธอ และคงจะมีสักตัวที่แข็งแรงพอที่จะผ่านมันเข้าไปได้... "อื้ออออ! พี่ไบรอันต์ อ่าๆๆ เสี

ไบรอันต์มองตามก็พบกับร่างบางของฮันน่า ที่ยืนน้ำตาไหลนองหน้า สะอื้นร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขา ก่อนที่สมองของเขาจะเริ่มกลับมาประมวลผลอีกครั้ง และนึกถึงคำพูดของเธอที่บอกกับเขาออกมาก่อนหน้านี้ว่าเธอ...เธอท้อง หมับ! "ฮันน่า ยะ อย่าร้อง" พอตั้งสติได้เขาก็ไม่รอช้าที่จะเดินตรงเข้าไปดึงเธอเข้ามาสวมกอดเธอไว้แน่น พลางเอ่ยพูดน้ำเสียงสั่นๆ เพื่อให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดหยุดร้องไห้ "ฮึก! ฉันท้อง..." เสียงสั่นเครือของเธอเอ่ยขึ้นอีกครั้งเบาๆ ยิ่งทำให้อ้อมกอดที่เขากอดเธออยู่ยิ่งกระชับแน่นขึ้นกว่าเดิม เสียงที่สั่นเครือและคำพูดยืนยันที่ชัดเจนจากเธอ ยิ่งทำให้เขาเริ่มที่จะทำตัวไม่ถูก ความรู้สึกหลายๆอย่างมันผสมปนเปกันไปหมด จนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลยด้วยซ้ำ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนดี "พี่ขอโทษ ไม่ร้องนะที่รัก หยุดร้องก่อนนะครับ" เหมือนยิ่งปลอบเธอก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น จนเสื้อของเขาบริเวณหน้าอกเปียกไปด้วยน้ำตาของเธอจนสัมผัสได้ "ฮึก! ฮือออออ ฮึกๆๆ" "ไปเตรียมรถ กูจะกลับบ้าน" เมื่อเห็นว่าร่างบางในอ้อมกอดยังคงร้องไห้ไม่หยุด ไบรอันต์จึงหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทให้ร

"หึ~ ร้องทำไมหื้ม? ไม่ร้องนะครับ ฟอดด" ไบรอันต์เอ่ยด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและน้ำเสียงอ่อนโยน มองคนในอ้อมกอดด้วยความเอ็นดู ที่ดูแล้วเธอจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าที่เธอทำบึ้งตึงใส่เขาก่อนหน้านี้ ก็เพราะเรื่องลูกจริงๆ เธอคงคิดว่าเขาไม่ได้สนใจหรือดีใจที่เธอท้องลูกของเขา แต่เธอคงไม่รู้ว่าเขานั้นดีใจมากจนควบคุมสติของตัวเองไม่ได้ ทำให้สติที่มีหลุดรอยไปไกล รู้ตัวอีกทีก็ถูกว่าที่คุณแม่ทำบึ้งตึงใส่ซะแล้ว "ฮือออ ลูกของเรา ฮึก! ลูกของเรา" "หึๆ ไหนดูสิ ตกลงจะร้องไห้หรือจะยิ้มกันแน่" ไบรอันต์ถึงกับหลุดหัวเราะอย่างเอ็นดู เมื่อเธอทั้งสะอื้นร้องไห้และยิ้มออกมาทั้งน้ำตาแบบนั้น "ฮึก! มะ ไม่ร้องแล้ว หยุดแล้วค่ะ" ไบรอันต์ผละกอดออก แล้วก้มลงเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนด้วยรอยยิ้ม ทั้งเอ็นดูทั้งขำ ตอนนี้ใบหน้าของเธอมันดูตลกไปหมด จนเขาอดยิ้มขำตามไม่ได้ "หยุดร้องก่อนเร็ว พี่มีอะไรจะให้" พูดจบไบรอันต์ก็เดินกลับมาหยิบของวางอยู่บนที่นอน ก่อนจะเดินกลับมาหาเธออีกครั้ง ด้วยรอยยิ้มและหัวใจที่กำลังเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นอย่างเก็บไม่มิด "อะไรหรอคะ?" กล่องสี่เหลี่ยมที่ภายนอกดูเรียบหรูใบ

"ขมิบแรงอีก อ่าส์! แน่นมากเมีย ซี๊ดดด ขมิบจนพี่ปวดไปทั้งลำแล้ว" ไบรอันต์เองก็คำรามในลำคอครวญครางแข่งกับเธอไม่หยุด จนอยากจะกระแทกให้แรงสมใจให้ได้ปลดปล่อย แต่เขาก็ยังพยายามจะผ่อนแรงลงอยู่บ้าง แม้ว่ามันจะยากก็ตาม "อื้อออ เจ็บ! พี่ไบรอันต์ อ่าา จุกด้วย" ร่างกายทั้งบนและล่างของเธอถูกเขารุกอย่างหนักหน่วง หน้าอกอวบใหญ่ก็ถูกบีบเค้นขย้ำจนแดงเถือกไปหมด ร่องสวาทก็ถูกแกนกายยาวใหญ่กระแทกใส่ไม่ยั้งแรง ปั๊บ! ปั๊บ! ปั๊บบบ "จ๊วบบ~ เจ็บแต่เสียวนะที่รัก อ่า ซี๊ดดด!" "กระแทกแรงไปแล้ว อูย อ๊าา~ เจ็บ อะๆๆ" "อื้ม~ จะเสร็จใช่ไหมที่รัก อ่า ขมิบถี่เลย ซี๊ดดด!" แรงกระแทกที่หนักหน่วงจากเขา ทำให้ร่างบางที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ใต้ร่างเกร็งกระตุกถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนบีบรัดแกนกายเขาแน่นไปหมด แน่นจนอึดอัดแทบแตกเดี๋ยวนี้ให้ได้ "อ๋อยยย~ อะ อ่าๆๆ ไม่ไหวแล้วว อร๊ายย ไบรอันต์ อูย สะ เสียวมาก จะไม่ไหว อ่าา~" พั่บๆๆๆ พั่บๆๆๆ ปั๊บๆๆๆ ปั๊บๆๆๆ "ฮันน่า อื้มม โอ้วว~ ทะ ที่รัก" เอวสอบอัดกระแทกแกนกายใหญ่เข้าออกถี่ขึ้น ทั้งหนักหน่วง ทั้งเร่าร้อน จนร่างบางเกร็งกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่าไม่หยุด แถมเธอยังขมิบตอดรัดลำกายเข

"ขอโทษนะที่พี่พามาเจอเรื่องอะไรแบบนี้" ไบรอันต์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ต่างจากก่อนหน้านี้ที่ใช้คุยกับพ่อเขานัก พร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นลูบศีรษะเล็กของคนข้างๆอย่างปลอบโยน "เธอคนนั้น..." ฮันน่าเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แล้วหยุดคำพูดของตัวเองไว้แค่นั้น เพราะจากแววตาที่ยังวาวโรจน์ของเขานั้น คงไม่เหมาะที่จะถามถึงเรื่องที่พึ่งพบเจอมาตอนนี้นัก "คุณแม่ท่านรักผู้ชายคนนั้นมาก แต่เขาดันเป็นคนเจ้าชู้มากเช่นกัน..." ไบรอันต์เริ่มเล่าเหตุการณ์ในวันวานในสมัยที่เขายังเป็นเด็กให้เธอฟัง เขารู้ว่าเธออยากถาม แต่คงเพราะเกรงใจหรือเพราะกลัวเขาจะโกรธ เลยทำให้เธอหยุดคำถามไว้แค่นั้น เขาเลยเป็นคนเล่าให้เธอฟังเองโดยที่ไม่ต้องรอให้เธอถามอีก แม่เขาป่วยหนักตอนที่เขาอายุได้ 17 ปี ถึงขั้นต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลนานเป็นเดือน แต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างพ่อของเขาคนนี้ กับพาผู้หญิงอื่นเข้ามานอนในบ้าน ทั้งๆที่ภรรยานอนป่วยหนักอยู่ที่โรงพยาบาล เขาจำภาพสุดท้ายและคำขอสุดท้ายของแม่เขาได้ขึ้นใจ และจำได้ดีไม่แพ้กันว่าผู้หญิงที่ทำให้พ่อเขาไม่ยอมไปเจอแม่ก่อนตายก็คือผู้หญิงคนนั้น "ถ้าวันหนึ่งลูกแม่