All Chapters of แค้นรัก: Chapter 121 - Chapter 130

@คฤหาสน์ไบรอันต์ ตลอดทางกลับบ้านต่างคนก็ต่างเงียบกันมาตลอดทาง พอมาถึงบ้านไบรอันต์ก็ยังคงเงียบ เงียบจนน่ากลัว เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยถามหรือพูดกับเธอสักคำ เธอเองก็ได้แต่แอบมองใบหน้านิ่งๆของเขาเป็นระยะ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรขึ้นมาก่อน เพราะกลัวว่ามันอาจจะไปจุดไฟให้เขาโมโหขึ้นมาอีก ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านเขาก็หายเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองทันทีโดยไม่สนใจเธออีกเลย เธอเองก็ตรงไปที่ห้องนอนเพื่ออาบน้ำชำระล้างคราบเลือดออกจากตัว ถ้าจะคุยกับเขาคงต้องรอให้เขาใจเย็นหรือไม่ก็ต้องรอให้เขาเป็นฝ่ายเข้ามาคุยเอง เพราะดูแล้วอารมณ์เขาตอนนี้เธอไม่กล้าเข้าใกล้หรือพูดอะไรก่อนเลย แกร๊ก~ ร่างบางของฮันน่าเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ หลังจากที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ และเป็นจังหวะเดียวกับที่ไบรอันต์เองก็เปิดประเข้ามาในห้องเช่นกัน เขาหันมองสบตากับเธอเพียงแว็บเดียว ก่อนจะเดินผ่านเธอไปที่ระเบียงห้อง พร้อมกับซองบุหรี่ในมือ ตั้งแต่ที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งและอยู่กับเขามาในฐานะ...อะไรก็ไม่รู้… เธอไม่เคยเห็นเขาสูบบุหรี่เลยสักครั้ง ครั้งเดียวก็ไม่เคย แต่วันนี้ตอนที่อยู่ที่ผับเขาก็สูบไปเยอะแล้ว แล้วนี้ยังจะมาสูบอีกหรอ? ไบรอันต์เองก

เช้าวันต่อมา "อื้ออ!" เสียงครางในลำคอดังขึ้นมาจากร่างบาง ที่ยังคงนอนหลับตาปริ่มอย่างมีความสุข แต่ก็รู้สึกหงุดหงิดตั้งแต่เช้าเมื่อร่างกายของเธอเหมือนมีอะไรมายุ่มย่ามวุ่นวายไม่หยุดจนรู้สึกรำคาญไปหมด จุ๊บ! จ๊วบบบ "อื้อออ!" ฮันน่าครางอื้อในลำคออีกครั้งด้วยความหงุดหงิดกว่าเดิม จนทำให้เธอต้องพลิกตัวหันกลับมาเผชิญหน้ากับสิ่งนั้น ด้วยใบหน้าสวยที่ดูจะบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด "มอนิ่งครับ จุ๊บ~" ไบรอันต์รีบเงยหน้าขึ้นจากร่างกายของเธอทันที ก่อนจะทำเนียนบอกมอนิ่งด้วยรอยยิ้ม แถมยังขโมยจุ๊บริมฝีปากอวบอิ่มที่บึ้งตึงของเธอไปอีกทีหนึ่ง "ทำอะไรคะ" น้ำเสียงแข็งๆเอ่ยถามออกมา เมื่อก้มมองดูสภาพของตัวเองที่ไม่หลงเหลือเสื้อผ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว "ทายาให้เมียอยู่ครับ" ไบรอันต์พูดพร้อมกับชูหลอดยาขึ้นให้เธอดู ก่อนจะทำทีเป็นบีบมันออกมาเล็กน้อย แล้วใช้ทาเบาๆตรงบริเวณที่เขียวช้ำบนร่างกายเธอ "เหอะ! บอกเองแท้ๆว่ารอให้หายก่อน" เสียงหวานบ่นอุบอิบอย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแล้วหลับตาลงนอนตามเดิม แถมยังดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อคลุมตัวไว้จนมิดชิด "รอไม่ไหวหรอก แค่เห็นเมียงอนก็อยากง้อแล้วครับ" พรึบ! พูดจ

11 : 45 น. กว่าไบรอันต์และฮันน่าจะลงมาทานมื้อเช้าได้ ก็เล่นเอาเกือบเที่ยงเข้าไปแล้ว ทำเอาลูกน้องคนสนิททั้งสองเป็นต้องสั่งให้พ่อครัวและแม่บ้านกลับกันไปก่อน เพราะไม่รู้ว่าคนเป็นนายจะลงมาตอนไหน แต่พอลงมาอีกทีก็เกือบเที่ยง แถมยังต้องถึงขั้นโอบอุ้มกันลงมาเลยทีเดียว "ไข่ลวกหน่อยไหมครับนาย" ฮาเกนเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่ผิดกับใบหน้าที่มีรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเขา เมื่อเห็นว่าบนลำคอของผู้เป็นนายเต็มไปด้วยรอยดูดแดงเต็มไปหมด "ได้ก็ดี" ไบรอันต์เงยหน้าขึ้นมาจ้องมองลูกน้องคนสนิท ก่อนจะตอบกลับเสียงเรียบและกระตุกยิ้มอย่างชอบใจทันที และพอหันกลับมามองร่างบางข้างกายคือตอนนี้ใบหน้าสวยแดงระเรื่อไปจนถึงใบหูแล้ว ฮันน่าได้แต่ก้มหน้าก้มตาตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก พยายามไม่สนใจคำพูดของเขากับลูกน้องของเขา เพราะแค่นี้เธอก็อายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว อยากจะวิ่งหนีกลับขึ้นไปข้างบนแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะแค่เดินลงมาเธอยังไม่มีปัญญาเลยด้วยซ้ำแค่ลุกขึ้นยืนก็ขาสั่นไปหมด จนเขาที่ต้องอุ้มเธอเดินลงมาทานข้าว แถมในบ้านก็มีคนของเขาอยู่เต็มไปหมด ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าระหว่างเธอและเขามันเกิดอะไรขึ้น "วันนี้กูไม่เข้าบ่อนน

"ปล่อยกู! กูจะไปหาเมียกู อ๊าก! ปล่อยยยย!!" เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ณดาต้องกระชับอ้อมกอดลูกน้อยแน่นขึ้นตามสัญชาตญาณคนเป็นแม่ เพราะกลัวลูกน้อยจะสะดุ้งตื่นตกใจกับเสียงที่ได้ยิน "ณดา!!" "คุณหนู!" อลันและลูกน้องลูกน้อง ต่างก็เปล่งเสียงเรียกชื่อของณดาออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจไม่น้อยที่เจอเธอที่นี้ ทั้งที่พวกเขาตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดิน "ณดา?!" ตามมาด้วยเสียงของไบรอันต์ แดเนียล และคริสเตียน ที่พร้อมใจส่งเสียงเรียกชื่อของณดาออกด้วยความตกใจไม่แพ้กัน เสียงเรียกชื่อของณดาดังขึ้น ทำเอาฮันน่าต้องหันกลับมาจ้องมองร่างบางตรงหน้าทันที ซึ่งณดาเองก็หันมามองสบตากับเธอทันทีที่เสียงเรียกชื่อเธอดังออกมาจากกลุ่มชายชุดดำที่กำลังชนละมุนกันอยู่เมื่อกี้นี้ ก่อนที่ทุกสายตาจะจ้องมองมาที่พวกเธอเป็นตาเดียว ณดาที่พอเห็นแบบนั้นและตั้งสติได้ก็รีบหันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที มือก็ยิ่งกระชับร่างแน่งน้อยในอ้อมกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลอาบลงมาตอนไหน และที่น้ำตาเธอไหลมันเป็นเพราะเธอกลัวเขาจับได้ หรือเป็นเพราะเธอเห็นเขาในสภาพนี้กันแน่ "คุ

"ไม่ได้ยินหรอคะ เชิญค่ะ" ฮันน่าเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ยังคงสะใจ พร้อมกับผายมือเชิญไปที่ประตู เพื่อบอกให้พยาบาลสาวผู้ช่วยของเธอออกไป "ค่ะ! ขอโทษที่มารบกวน!" พูดจบเบลก็สะบัดหน้าเดินกระทืบเท้าออกไปทันที แม้ว่าครั้งนี้เธอจะแพ้ แต่ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไร ยังไงซะเธอก็ต้องทำให้ไบรอันต์ตกมาเป็นของเธอแทนฮันน่าให้ได้ ปังง!! "ต่อนะ" พอเสียงประตูปิดลง น้ำเสียงแหบพร่าของไบรอันต์ก็เอ่ยกระซิบที่ข้างหูของคนตัวเล็กบนตักทันที พร้อมทั้งขบเม้นใบหูของเธอเบาๆ "อื้อ~ ไม่ค่ะ อ๊าาา พี่ไบรอันต์หยุดนะ!" ร่างกายที่โดนเขาลูบไล้ฝ่ามือร้อนๆไปมาเริ่มขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว "เบียดขนาดนี้ไม่รู้หรอครับว่ามันแข็งแล้ว อืม~" เสียงแหบพร่ายังคงเอ่ยกระซิบคลอเคลียที่ข้างหูไม่ห่าง มือหนาก็กอดรัดเอวคอดไว้แน่น ก่อนจะบดเบียดลำกายที่เริ่มขยายตัวเต็มที่เข้าใส่เธอด้วยความทรมาน "อื้อออ ทะ ที่ทำงานนะคะ อ๊าา~" เมื่อถูกความแข็งขื่นของแกนกายยาวใหญ่ของเขาบดเบียดเสียดสีเข้าใส่ มันทำให้ร่างกายเธอยิ่งตอบสนองต่อสัมผัสของเขาไวขึ้น จนรับรู้ถึงความฉ่ำแฉะบริเวณร่องสวาท ที่เริ่มผลิตน้ำหวานออกมาอย่างต่อเนื่องเมื่อถูกคนตัวโตรุกหนักขึ้นไม่หยุด