All Chapters of นางร้ายป่วนรักคาสโนว่า: Chapter 101 - Chapter 110

นัยน์ตาคมแดงก่ำ มือหนาจับพวงมาลัยรถแน่น เขาเอาแต่หันมองคนตัวเล็กที่นอนหมดสติตลอดทาง จนกระทั่งถึงโรงพยาบาล เขาก็เป็นคนอุ้มเธอขึ้นเปลนอนให้เวรเปลเข็นพาเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉิน “เธอ นั่นขุนเขาที่เป็นพระเอกไม่ใช่เหรอ” “ใช่จริงด้วย ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นใคร” “ท่าทางแบบนั้น คงเป็นคนสำคัญมากเลยนะ” “แต่ไม่เคยได้ยินข่าวว่าเขามีแฟนเลยนะ” “สมัยนี้ไม่มีข่าว ก็ใช่ว่าจะไม่มี” เสียงกระซิบกระซาบของผู้คนที่ได้เห็นเขายืนอยู่ข้างเตียงของอัญชันดังขึ้นเรื่อย ๆ แต่จังหวะนี้เขาแทบไม่ได้ยินและไม่สนใจเสียงเหล่านั้น ความสนใจของเขาทั้งหมดพุ่งตรงไปที่ใบหน้าซีดเซียวของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง ตอนนี้หมอกำลังเข้ามาตรวจอาการของเธอ ระหว่างนี้โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาสั่นอย่างบ้าคลั่ง เขาก็ไม่สนใจจะหยิบขึ้นมาดูว่าใครโทรมา สายตาของเขามองไปยังพยาบาลที่เข้ามาเจาะสายน้ำเกลือให้เธอ “คุณเป็นญาติคนป่วยใช่ไหมครับ” ขุนเขาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล ไม่ว่าใครจะคิดว่าเขาเป็นอะไร เขาก็ไม่สนใจ เขาอยากรู้แค่ว่าเธอเป็นอะไร ทำไมถึงได้เป็นลมไปแบบนั้น อีกทั้งร่างกายเธอยังดูอ่อนเพลียมากกว่าปกติอีกด้วย “คือร่างกายคนไข้อ่อนเพลียมากเลย

“พรุ่งนี้พี่จะแถลงข่าว” “พี่แน่ใจใช่ไหมคะ ตอนนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องของพี่แล้วนะคะ อัญชันเสียหายมากกว่าพี่ด้วยซ้ำ” “ทางที่ดี ฉันว่าควรให้อัญชันย้ายโรงพยาบาลดีกว่านะ ตอนนี้นักข่าวรู้แล้วว่าอัญชันพักรักษาตัวที่นี่ นอกจากนักข่าวแล้วก็ยังมีกลุ่มแฟนคลับอีก” ออสตินที่ยืนเงียบอยู่นาน เอ่ยออกมาอย่างคนที่มีสติที่สุด ขุนเขาเป็นถึงระดับพระเอกดัง ไม่เคยมีข่าวเรื่องผู้หญิงมาก่อน ทำให้มีแฟนคลับหลายคนไม่เข้าใจ ตอนนี้เลยมาออกับอยู่หน้าโรงพยาบาลหลายกลุ่ม “กูอยากจบ ถ้าเขาจะรับผิดชอบก็ให้เขารับแค่ลูก กูไม่อยากเป็นแบบนี้ ฮึก~ กูรู้สึกเสียสุขภาพจิต มึงเข้าใจไหมนิว กูไม่อยากเป็นแบบนี้ กูอยากให้ลูกแข็งแรง” อัญชันซบหน้าเข้าไปในอ้อมแขนของนินิว เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทำเอาทั้งสามคนมองตากันปริบ ๆ ขุนเขาเองก็สงสารเธอจนนึกสะท้อนในใจ เขาอยากเป็นคนที่เธอเห็นว่าพึ่งพาได้ เป็นอ้อมกอดอบอุ่นให้เธอบ้าง ถึงแม้ที่ผ่านมาเขาจะร้ายกับเธอขนาดไหน แต่เขาก็ไม่ได้คิดร้ายกับเธอ ถึงตอนนั้นเขาจะผิดที่เอ่ยปากบอกเลิกสถานะกับเธอในวันนั้น แต่ไม่ได้เป็นเพราะเขาเกลียดเธออย่างที่เธอกำลังคิดเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างเป็นเพราะเขารักเธอมาก

อัญชันอ้าปากค้าง มองภาพขุนเขาในจอทีวี น้ำตาผุดซึมที่หัวตา หลังจากได้ยินประโยคนั้นของเขา มือเล็กกำรีโมทแน่น ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดประโยคนั้นออกมาต่อหน้านักข่าวนับร้อยคน อีกทั้งแฟนคลับที่ไปกันเนืองแน่นห้องแกรนด์บอลลูม "อยากให้แฟนคลับทุกคนเข้าใจและยอมรับในความรู้สึกของผมด้วย ในชีวิตการเป็นนักแสดงผมแคร์แฟนคลับมากที่สุด แต่ตอนนี้ผมมีอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญกับชีวิตผมมากแล้ว" ขุนเขาเว้นจังหวะ สูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เหมือนกำลังรวบรวมกำลังใจจากที่ไหนสักแห่ง "ผมยังไม่คิดออกจากวงการนะครับ เพียงแต่หลังจากนี้ ผมขอใช้ชีวิตส่วนตัวกับเธอ" คำพูดถูกเปล่งออกมาพร้อมรอยยิ้มที่สั่นไหวอย่างพยายามกลั้นอารมณ์ ดวงตาคมของเขาเริ่มมีน้ำตาคลอหน่วย “วันนี้เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้ เพราะเธอกำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ผมอยากให้เธอรู้ ไม่ว่าจะมีใครพูดถึงเธอยังไง ไม่ว่าผมจะต้องสูญเสียอะไรไปต่อจากนี้ ผมก็จะไม่ปฏิเสธว่าเธอคือคนที่ผมรักและอยากจะใช้ชีวิตด้วย” เสียงฮือฮาพร้อมเสียงรัวชัตเตอร์ดังขึ้นอีกครั้ง ขุนเขายืนขึ้นก้มศีรษะให้สื่อมวลชนและแฟนคลับเล็กน้อย ก่อนจะพูดทิ้งท้ายด้วยเสียงทุ้มหนักแน่นที่สุดในชีวิต “ผมขอโทษที่ปิดบ

“เพราะเรื่องนิวเหรอ ที่ทำให้อัญไม่เชื่อพี่”หลังจากยืนทบทวนเรื่องที่ผ่านมาอยู่นาน เขาก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องทุกอย่าง และเข้าใจได้ว่าเธอไม่เชื่อเขาเพราะคิดว่าเขาเคยชอบเพื่อนเธอมาก่อน “ไม่ได้ไม่เชื่อค่ะ ฉันรู้ว่าพี่มีความรู้สึกให้ฉันจริง ๆ” “แล้วมันติดที่ตรงไหนอัญ ทำไมเราสองคนถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้” “ติดที่ฉันไม่อยากอยู่กับพี่ค่ะ” “อัญชัน”ขุนเขาเอ่ยชื่อเธอออกมาด้วยความอ่อนใจ ผิดหวังกับสายตาเย็นชาของเธอตอนนี้ ทำไมทุกอย่างถึงได้ยากขนาดนี้ เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำอะไรกับเธอถึงขนาดทำให้เธอเกลียดเขาได้มากขนาดนี้ ในเมื่อเขาก็พร้อมจะปรับปรุงและแก้ไขทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่ทำไมเธอถึงไม่ใจอ่อนให้เขาสักนิดเลย แกร๊ก!!! เสียงเปิดประตูห้องพักฟื้นดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งสองคนในห้องที่กำลังจ้องหน้ากันอยู่ เข้าใจว่าเป็นพยาบาลเหมือนทุกครั้งที่มีคนเปิดประตูเข้ามา แต่ทว่าคราวนี้ไม่ใช่ มีพยาบาลเดินเข้ามาด้วยนั้นไม่ผิด แต่เป็นพยาบาลพิเศษกำลังประคองมันทนาแม่ของอัญชันเดินเข้ามาใกล้เตียงผู้ป่วย ก่อนจะเดินออกไปทันที “แม่” อัญชันขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่ขุนเขายกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าทันที ส่วนคนมาใหม่หันมอง

"แหม อยากจะแหมถึงดาวอังคาร"นินิวเดินเข้าห้องพักฟื้นผู้ป่วย ตั้งใจมาเยี่ยมอัญชัน ทันได้มาเห็นคู่รักข้าวใหม่ปลามัน กำลังหอมแก้มกันไม่หยุด จนเธอรู้สึกอิจฉา "เป็นไงบ้างว่ะ กูอุตส่าห์อดทนไม่มาเยี่ยมมึงตั้งสองวัน ไม่คิดว่าจะได้เห็นฉากเด็ดขนาดนี้" "เดี๋ยวหมอให้กลับบ้านวันนี้แหละ" "เหรอ กลับบ้านแน่นะ ไม่ใช่กลับคอนโดพี่ขุนหรอกเหรอ" อัญชันเม้มปากแน่น หน้าแดงก่ำที่โดนเพื่อนแซวไม่หยุด หันไปมองคนตัวสูงด้านข้าง ที่ยังเอามือของเธอไปจับเอาไว้ เขาไม่ได้มีท่าทีเขินอายสายตาเพื่อนเธอเลยแม้แต่น้อย "แล้วออสตินไม่มาด้วยเหรอ" "ทำงานอ่ะสิ กูขับรถมาคนเดียว" "เมื่อไหร่จะแต่งงานกัน" เธอแกล้งถามให้เพื่อนเขินอายบ้าง แต่ทว่าทักษะการแสดงของนินิวสุดช่ำชอง เรื่องแค่นี้ไม่สามารถทำให้เพื่อนเธออายได้ "มึงแต่งเมื่อไหร่ล่ะ กูก็แต่งเมื่อนั้นแหละ ว่าไงคะ พี่ขุน จะแต่งกับเพื่อนฉันเมื่อไหร่" "ถามเพื่อนนิวสิ ว่าอยากแต่งกับพี่เลยหรือเปล่า พี่พร้อมให้พ่อแม่มาขอแล้วนะ" "พูดอะไรของพี่" นินิวมองอัญชันแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ เธออยากให้เพื่อนที่เธอรักมีวันนี้มาตลอด ไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำว่าคนที่รักเพื่อนเธอจะเป็นขุนเขา "แต่งไ