All Chapters of หอประโลมรัก: Chapter 41 - Chapter 47

คือนั้นนางกลับออกมาจากจวนอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางเข้าใจความหมายของใต้เท้าที่อยากรับนางเข้าจวน แต่นางเลือกแล้วนางจะอยู่ดูแลหอคณิกานี้เท่านั้น..หลายวันต่อมา ยามค่ำในหอประโลมรักซึ่งเปี่ยมไปด้วยแสงจากโคม เจียวลี่อยู่ในชุดผ้าแพรบางเบาสีขาวไข่มุก ผมถูกรวบครึ่งศีรษะ ปล่อยยาวล้อมกรอบหน้าอย่างอ่อนช้อยใต้เท้าเสวี่ยนั่งเยื้องอยู่ตรงข้ามในห้องส่วนตัว ใต้โคมไฟที่ไหวไหวตามสายลม เขาไม่ใช่แขกที่ส่งเสียงอึกทึก ไม่มีเสียงหัวเราะดังก้องหรือคำพูดไร้สาระ แต่เพียงแววตา…ก็ทำให้นางรู้สึกเหมือนตนเปลือยเปล่าทั้งวิญญาณ"สุราของหอประโลมรักยังคงหอมกรุ่นไม่เปลี่ยน" เขากล่าวเรียบ ๆ ยามรับจอกจากมือนางเจียวลี่แย้มยิ้ม"แต่ค่ำคืนนี้ ใต้เท้ามาเยือนอีกคร่า ข้าคงต้องรินให้อีกสักจอก"มือขาวเรียวถือสุรา รินอย่างมั่นคงไม่กระฉอกแม้หยดเดียว เสียงสุราไหลรินคล้ายท่วงทำนองจากพิณ สายตาเขาจ้องนางไม่ละขณะรับจอกนั้นไว้ราวกับกำลังพินิจบทกลอนเล่มงาม"แม้นข้าจะอยู่ในราชสำนัก...แต่แท้จริงแล้วก็ชอบบรรยากาศเงียบสงบเช่นนี้" เขาพูดเบา แต่แฝงความเหนื่อยล้า"ขอเพียงสุราดี ดนตรีไพเราะ และสตรีผู้เข้าใจคำว่าเงียบ ข้าก็ถือว่าคืนนี้สมบูรณ์แล้

เช้านี้ทุกอย่างภายในหอกลับเงียบงันจนกระทั่ง เจียวลี่ปรากฏตัว นางสวมชุดสีขาวนวล เสื้อคลุมยาวปลิวไสวตามลมเบา ใบหน้านิ่งสงบ แต่ดวงตากลับแน่วแน่เยี่ยงผู้นำที่ผ่านการล้มสลายและฟื้นคืนมาแล้วหญิงสาวทุกคนรวมตัวกันกลางลานหอ บ้างเป็นคณิกาเก่า บ้างเป็นเด็กสาวหน้าใหม่ที่เพิ่งถูกช่วยมาจากตลาดทาส เจียวลี่ยืนกลางวง พูดด้วยเสียงชัดเจน“ต่อจากวันนี้...หอนี้ จะไม่เป็นแค่ที่ระบายราคะของบุรุษอีกต่อไป”“ผู้ใดอยากอยู่ต่อ ต้องเรียนรู้… ต้องมี ทักษะประจำตัว”เสียงซุบซิบดังแว่วขึ้น บ้างตกใจ บ้างไม่เข้าใจ นางพูดต่อ ดวงตาไล่มองพวกนางทีละคน“ไม่ว่าเจ้าจะมีเสียงไพเราะ หรือมือที่แตะพิณได้เพียงครึ่งบทจะกลั่นคำกลอนได้ หรือวาดภาพด้วยอารมณ์จะร่ายรำ หรือเจรจาเก่งกาจทักษะใดก็ได้ แต่เจ้าต้องมีสิ่งหนึ่ง ที่เป็นความภาคภูมิในตัวเจ้าเอง”เงียบแต่สายตาทุกคู่เปล่งประกายขึ้นทีละน้อย“หอแห่งนี้ จะไม่บังคับใครขึ้นเตียงกับแขกอีกต่อไป เจ้าจะเลือกผู้ที่คู่ควรกับเจ้าเอง”“ผู้ชายที่มา...ต้องแลกเปลี่ยนไม่ใช่แค่ทองคำ แต่ต้องแลกด้วยความเคารพ”หญิงสาวบางคนเริ่มหลั่งน้ำตา ไม่เคยมีใครพูดกับพวกนางเช่นนี้มาก่อนทไม่เคยมีใครสอนให้พวกนาง เลือก

@หลายวันผ่านไป แสงอรุณแรกคลี่ตัวปกคลุมหลังคากระเบื้องของหอประโลมรักให้ทอประกายละมุน กลิ่นน้ำค้างบนใบเหมยผสมกับไออุ่นจากครัวหลังเรือน ลอยปะทะปลายจมูกที่หน้าประตูไม้สลักลายเมฆและดอกไม้ ด้านในนั้น เสียงครกตำสมุนไพร ดัง ตึก ตึก ตึก ดังอย่างเป็นจังหวะ ขับกล่อมให้ทั้งหอค่อย ๆ ตื่นจากนิทราไปพร้อมกัน“ขิงแก่สับแล้วนะ!” ถิงถิงผูกผ้าเอวสีน้ำหมึก ตะโกนบอกขณะกำลังคนหม้อไหในครัว กลิ่นขิงกับพริกหอมร้อน ๆ คลี่ตัวขึ้นเหนือไอน้ำ เจือด้วยกลิ่นดอกเก๊กฮวยที่ชงพักไว้ในกาเหล็ก“ใส่ตะไคร้เพิ่มอีกสองท่อน” เจียวลี่ตอบ นางห่มเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีครีม แขนเสื้อพับขึ้นจนถึงศอก นิ้วเรียวไม่ได้อยู่บนพิณ แต่กำลังอยู่เหนือครกหิน บดเม็ดพริกไทยดำเม็ดใหญ่ให้แหลกจนได้กลิ่นเผ็ดหอมฉุนเล็ก ๆ “รูปและรสจะชัดขึ้น ผู้คนจะจำได้ว่ากลิ่นนี้เป็นน้ำแกงไก่ต้มสมุนไพรของเรา”“ของเรา…” ถิงถิงยิ้มกว้าง“ฟังแล้วอุ่นใจดีจัง”เช้านี้ในหอคึกคักเป็นพิเศษ ตั้งแต่มี เมนูของแต่ละคน เกิดขึ้น โต๊ะไม้ยาวจึงแปรสภาพเป็นโต๊ะทดลอง ฝั่งหนึ่งเป็นหม้อน้ำซุปกระดูกไก่เคี่ยว ฝั่งหนึ่งมีหม้อเต้าหู้ร้อน ๆ ขณะอีกมุมกำลังลองยำผักดองใส่ไก่ฉีกกับงาขาวคั่วถิงถิงถนัด

วันเวลาผ่านไปช้า ๆ แสงโคมไฟแขวนเรียงรายบนถนนทอดยาวราวสายดาวที่ส่องสว่างอยู่บนพื้นดิน ท้องถนนที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องของบุรุษเมามาย กลับแปรเปลี่ยนเป็นความครึกครื้นที่อบอุ่นและสง่างาม ผู้คนหลากหลายทั้งบุรุษและสตรี หลั่งไหลเข้ามาในหอประโลมรักไม่ขาดสายกลิ่นหอมอ่อนละมุนของดอกเหมยและโสมป่าคลุ้งอยู่ในอากาศ เป็นกลิ่นของ เครื่องประทินโฉมที่เจียวลี่คิดค้น จนสำเร็จ หลังจากหลายเดือนที่อดหลับอดนอน ทดลองสมุนไพรทีละชนิด ผสมจนลงตัว เครื่องประทินผิวที่ได้จึงกลายเป็นสิ่งที่ทุกสตรีใฝ่หา ไม่เพียงเพราะมันทำให้ผิวพรรณนุ่มนวลดุจผ้าไหม แต่เพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของความภาคภูมิที่พวกนางมอบให้แก่ตนเอง“โอ้โห…นี่หรือคือสมุนไพรประทินโฉมของหอประโลมรัก”เสียงคุณหนูตระกูลใหญ่ร้องด้วยความประหลาดใจ พลางทาเนื้อสมุนไพรลงบนข้อมือขาวสะอาด“หอมละมุน ซึมไว มิใช่เหนียวเหนอะหนะเลย”สหายอีกคนยกแขนมาดูบ้างแล้วหัวเราะร่า“แท้จริงแล้วเจียวลี่แม่นาวผู้นี้นับว่ามีฝีมือเกินกว่านางคณิกาเสียอีก นี่มันสูตรล้ำค่าที่ควรขายในวังไม่ใช่หรือ”เสียงชื่นชมดังระงม แขกเหรื่อบางรายถึงกับยื่นเงินก้อนโตสั่งจองล่วงหน้า เกรงว่าหากมาช้าจะ