บททั้งหมดของ หอประโลมรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 12 เจ๋อหมิง กวีหนุ่ม (3)หลังจากปลดปล่อยอย่างรุนแรงในรอบสอง ร่างสูงใหญ่ของเจ๋อหมิงซบลงกับไหล่บางของเจียวลี่ เขาหอบหายใจหนักหน่วงห้องทั้งห้องมีเพียงเสียงหายใจแผ่วสั่นของคนทั้งสอง และกลิ่นกายหอมหวานเย้ายวนที่ลอยอบอวลจนแทบหลอมละลายทุกสรรพสิ่ง นานหลายนาทีที่ไม่มีใครขยับเขยื้อน จนกระทั่ง เจ๋อหมิงเป็นฝ่ายถอนกายออกอย่างช้า ๆ น้ำรักสีขาวขุ่นไหลทะลักออกจากกลีบเนื้อแดงช้ำของนางทันทีที่เขาถอนตัว หยาดหยดร้อนระอุนั้นไหลย้อยลงมาตามเรียวขาเรียวสวยอย่างน่าอายเจียวลี่สะดุ้งเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยล้าและความรู้สึกหน่วงหนักแปลก ๆ สองขาเรียวสั่นระริกจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่"อื้อ..." นางส่งเสียงแผ่วเบาด้วยความอายแต่เจ๋อหมิงกลับยิ้มบาง ๆ อย่างน่าหมั่นไส้ สายตาที่เคยเร่าร้อนอย่างดิบเถื่อน บัดนี้กลับทอดมองนางอย่างอบอุ่นอ่อนโยนจนน่าใจสั่นเขาใช้นิ้วเรียวยาว ลากไล้หยาดน้ำขาวขุ่นที่ไหลย้อยตามต้นขานางอย่างเชื่องช้า"ดูสิ..." เขากระซิบเสียงต่ำพร่า ขณะใช้นิ้วแตะหยาดน้ำรักนั้น"เจ้าทำให้ข้า เต็มอิ่มขนาดนี้เลยหรือ เจียวลี่..."นางหน้าแดงก่ำ ร่างกายเกร็งตัวแน่น พยายามจะเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอายจนถึงที่สุด

ตอนที่ 14 เจ๋อหมิง กวีหนุ่มผู้อ่อนโยนแค่เปลือกนอกหลังจากที่เล่นสนุกกับนางจนน้ำในอ่างเย็นลง เจ๋อหมิงจึงพาร่างเปียกชื้นของเจียวลี่ขึ้นจากน้ำ ใช้ผ้าเนื้อนุ่มเช็ดตัวให้นางอย่างพิถีพิถัน ทว่า ไม่ยอมปล่อยนางให้ห่างอ้อมแขนแม้แต่ก้าวเดียว"ข้าเดินเองได้..."เจียวลี่ประท้วงเสียงเบา ใบหน้าแดงเรื่อเพราะยังรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของเขาแนบอยู่ตลอดแนวสะโพกเจ๋อหมิงกลับหัวเราะในลำคอ"เดินไม่ไหวแท้ ๆ ยังปากแข็ง" เขาพึมพำ ก่อนจะอุ้มนางขึ้นแนบอกแล้วก้าวพานางตรงไปยังโต๊ะอาหารโต๊ะไม้อยู่กลางห้อง มีสำรับข้าวต้มร้อน ๆ และกับข้าวเบา ๆ วางเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเจ๋อหมิงวางตัวลงบนเก้าอี้ยาวข้างโต๊ะ แต่แทนที่จะปล่อยเจียวลี่ให้นั่งเอง เขากลับรั้งนางให้นั่งคร่อมบนตักเขา หน้าแนบอกเขาอย่างแนบชิด"กินเสีย..." เขากระซิบข้างหู ขณะใช้มือข้างหนึ่งตักข้าวต้มขึ้นเป่าเบา ๆ แล้วจ่อริมฝีปากนางเจียวลี่หน้าแดงจัด อยากจะหนีแต่เรี่ยวแรงกลับไม่พอ จำใจอ้าปากรับข้าวต้มที่เขาป้อนให้ช้า ๆน้ำแกงร้อน ๆ ไหลผ่านลงคอ แต่นางกลับรู้สึกว่าทั้งกายกำลังสั่นสะท้านเพราะสัมผัสแนบแน่นตรงหน้าท้องเจ๋อหมิงไม่เพียงแต่ป้อนข้าวให้นางมืออีกข้า

หลายวันผ่านไป สายลมเอื้อย ๆ พัดกลิ่นบุปผา กับเสียงหัวเราะในยามสาย ตลาดกลางนครเริ่มมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เมื่อใกล้ถึงเทศกาลโคมไฟ หอประโลมรัก ที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำก็เริ่มเปิดม่านรับแสงอรุณเช่นกัน แต่วันนี้ กลับไม่เห็นเงาของบุรุษใดเข้าออกห้องของนางคณิกาเจียวลี่ดังเคยเจียวลี่หยุดรับแขกมาหลายวันแล้ว เป็นการหยุดที่เจ้าของหออย่างซูเยก็ไม่อาจทัดทาน นางบอกว่าใกล้ถึงเทศกาลโคมไฟ ต้องพักฟื้นร่างกายให้สมบูรณ์ แต่ใครจะรู้ ว่าจริง ๆ แล้วในใจของเจียวลี่นั้น ไม่ใช่เพียงแค่ต้องการฟื้นกาย หากแต่ต้องการฟื้นใจด้วยเช่นกันวันนี้นางสวมชุดผ้าแพรบางสีครามอ่อน ลวดลายบุปผากลีบบัวปักด้วยไหมทอง ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นครึ่งศีรษะด้วยปิ่นเงินลายเมฆหมอก ต่างหูหยกขาวแกะลายระยับเมื่อสะท้อนแสงเจียวลี่ในยามไม่มีเครื่องแต่งประดับมากมาย กลับยิ่งงดงามอย่างเป็นธรรมชาติ ผิวพรรณที่ได้รับการบำรุงด้วยน้ำมันดอกเหมย ขาวละมุนราวกลีบบุปผายามเช้า ริมฝีปากแต้มสีแดงจางจากน้ำชาดอกคำฝอย มอบความหวานเย็นให้กับใบหน้าที่งามอยู่แล้วให้เหมือนภาพวาดจากฝีมือเทพ“เจี่ยวลี่เจ้าจะไปตลาดคนเดียวหรือ” ถิงถิงเอ่ยถามด้วยสายตากังวล“มีแต่คนหมายปองเจ้

เสียงฝีเท้าเบาระหว่างก้าวย่ำบนหินกรวดสะอาดตา ทั้งสองเดินเคียงกันในตรอกที่เต็มไปด้วยโคมหลากสีแสงสีส้มส่องผิวเนียนของเจียวลี่จนเรื่อระเรื่อ ราวกับเปลวเทียนที่ไหวระริกในกระจกแก้ว เส้นผมยาวของนางถูกรวบไว้ด้วยปิ่นหยก งดงามประหนึ่งภาพวาดที่มีชีวิต“แม่นางเจียวลี่ ข้าหวังว่าจะไม่เสียมารยาท หากข้ากล่าวว่า ท่านช่างแตกต่างจากหญิงใดที่ข้าเคยพบ”เจียวลี่เลิกคิ้ว ดวงตาเรียวยาวปรายมอง“หากท่านหมายถึงความเป็นคณิกา เช่นนั้นก็คงไม่ผิด”เสียงของนางราบเรียบ แปราศจากหนามแหลมกลบความเปราะบางในใจ“หาใช่เช่นนั้น” ซูหมิงเจี๋ยกล่าวอย่างใจเย็น “ข้าหมายถึงประกายในดวงตาเจ้าเป็นประกายของผู้ที่ล่วงผ่านความขมขื่นมาแต่ยังยืนหยัดได้อย่างสง่างาม มิใช่ใครก็มีได้”เจียวลี่นิ่งไป เสียงขลุ่ยจากนักดนตรีข้างถนนดึงนางออกจากภวังค์ นางยิ้มน้อย ๆ แต่ไม่ตอบเมื่อเดินมาถึงลานโคมขนาดใหญ่ มีโคมกระดาษลอยฟ้านับร้อยรอปล่อย ซูหมิงเจี๋ยซื้อโคมมาหนึ่งลูก มอบพู่กันให้นาง“เขาว่ากันว่า ถ้าขอพรบนโคมฟ้า แล้วเขียนมันด้วยความจริงใจ พรนั้นอาจสมหวังในวันหนึ่ง”เจียวลี่นิ่ง นางรับพู่กันมา แล้วเริ่มลงมือเขียน อย่างช้า ๆ และมั่นคง“ขอให้ข้ามีอิสระ

ใต้แสงโคมแดง ร่างเปลือยเปล่าของเจียวลี่ย้ายมานอนแนบข้างลำตัวเขา บัณฑิตหนุ่มยื่นมือออกไป แตะเบาๆ ที่ไหล่นาง“ข้ายัง...อยากอีก” เสียงเขาแผ่วพร่า แต่จริงใจนางหัวเราะเบา ๆ เอื้อมมือมาลูบที่หลังมือเขาแผ่วเบา“ท่านติดใจแล้วหรือ”“มัน...เหมือนข้ากำลังฝัน แต่ข้าตื่นอยู่” เขาตอบ ใบหน้าแดงระเรื่อ“ข้าไม่อิ่มเอมเลย...ไม่รู้สึกพอเสียที”ดวงตาของเจียวลี่ยิ้มอย่างพึงใจ“หากเจ้ายังไม่อิ่ม ก็ให้ข้าป้อนอีกคำ”เขาพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบาง อย่างแผ่วเบา ริมฝีปากนุ่มแนบลงที่ซอกคอ จุมพิตอย่างเชื่องช้า ดั่งจะประทับรอยไว้ไม่ให้ลืมเลือนมือของคุณชายเริ่มเคลื่อนไหวตามใจ แต่ยังคงไม่มั่นคงนัก สัมผัสบนผิวเนียนของนางอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“เจ้าชอบแบบใด...” เขากระซิบถามนางยิ้ม ก่อนจะจับมือเขานำไปแตะบนหน้าอกอวบอิ่มที่สั่นไหวอยู่ตรงหน้า กดแนบแน่นเล็กน้อย“แบบที่ท่านทำอยู่นี่ล่ะ ดีแล้ว” นางพูดช้า ๆ น้ำเสียงชวนสั่นสะท้านคุณชายดูดปลายนิ้วนางอย่างเงอะงะ ทว่าดวงตาเต็มไปด้วยไฟปรารถนาสุดท้ายก็ไม่อาจห้ามใจ ใช้ริมฝีปากซับลงบนยอดอกนาง ลิ้นสากแตะเบา ๆ แล้วดูดกลืนอย่างเรียนรู้ช้า ๆ “ดีมาก...” นางครางต่ำ ร่างแอ่นขึ้นรับสัมผัส มือห