All Chapters of หอประโลมรัก: Chapter 31 - Chapter 40

ค่ำคืนนั้น…ไอน้ำอุ่นลอยคลุ้งอยู่ในห้องอาบน้ำหินอ่อนของเรือนรับรอง กลิ่นหอมจางของสมุนไพรและกลีบดอกไม้ลอยตลบอบอวล เจียวลี่นั่งอยู่ในอ่างไม้ทรงกลมกว้าง ผิวขาวนวลแดงระเรื่อจากไอร้อน เส้นผมยาวสยายเปียกแนบแผ่นหลัง มือเรียวแตะผิวน้ำอย่างเงียบงัน ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าอีกคู่เดินเข้ามาช้า ๆประตูไม้เปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของเหวินหลง เขาอยู่ในชุดคลุมเนื้อบางที่เปิดไว้หลวม ๆ เผยแผ่นอกแน่นหนาและหยดน้ำบางส่วนจากการล้างตัวก่อนเข้าอ่าง เขาก้าวเข้ามาหานางอย่างเงียบเชียบ แต่แววตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความลึกซึ้งจนหัวใจเจียวลี่เต้นระส่ำ"ยังอาบไม่เสร็จหรือ" เขาถามเสียงแผ่ว"ท่านชวนข้ามาอาบน้ำ แล้วตัวเองมาช้านัก" นางตอบเบา ๆเขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมออก แล้วก้าวลงมานั่งในอ่างเดียวกันอย่างไม่รีบร้อน…เขานั่งอยู่ด้านหลังนาง มือใหญ่วางบนไหล่เปลือยเบา ๆ“ให้ข้าสระผมให้เจ้าไหม”นางนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ เสียงของหัวใจเต้นดังในอกยิ่งกว่าเสียงน้ำกระเพื่อมมือของเหวินหลงเปียกชื้นแต่นุ่มนวล เขาลูบผมนางอย่างช้า ๆ ก่อนเทน้ำอุ่นรินลงบนศีรษะแล้วใช้นิ้วปลายนิ้วคลึงเบา ๆ ที่หนังศีรษะ ท่าทางของเขาเ

เสียงจูบของเหวินหลงไม่เพียงแค่แฝงความคิดถึง แต่ยังเปี่ยมด้วยความโหยหา...เขากดริมฝีปากเข้าหาเจียวลี่หนักขึ้น จูบซ้ำๆ ทั้งที่นางเริ่มหายใจติดขัด มือเล็กดันแผงอกเขาเบาๆ“คุณชาย…ขะ…ข้าคิดว่าท่านเหนื่อย”“ข้าแค่เหนื่อย ที่ต้องอดทนคิดถึงมาทั้งวันต่างหากเจียวลี่” เสียงเขาทุ้มพร่ามือหนารั้งเอวบางขึ้นแนบแน่นเข้าหาอกที่แกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ดวงตาสีเข้มของเขามีแต่แววปรารถนาลุกโชน“ข้ารอเวลานี้ตั้งแต่ตื่นเช้า” เขากระซิบเสียงต่ำ ก่อนจะจับมือเล็กของนางไปวางบนตนเอง…เจียวลี่สะดุ้งเฮือก แก้มแดงจัดเมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งที่เขากำลังสื่อ ร่างกายของเหวินหลงแข็งขึง…แสดงถึงความปรารถนาที่ถูกเก็บกดมาตลอดวันพูดจบ เขาก็โน้มตัวลงมา ประทับจูบรุนแรงบดเบียด ปากของเขาดูดกลืนเสียงร้องเบาๆ จากนางไว้ทุกถ้อยคำมือเขาเลื่อนไปปลดอาภรณ์ของนางออกด้วยความคล่องแคล่ว ราวกับไร้ความลังเลใด ผิวเนื้อสีหิมะค่อยๆ เปิดเผยสู่สายตา เหวินหลงผละออกมามองเพียงครู่ ดวงตาของเขาทอประกายหื่นกระหาย“เจียวลี่ของข้า…” เสียงเขาแหบพร่า มือเขาแนบลงบนเอวแล้วค่อยๆ เลื่อนไปถึงสะโพกงาม “ตามใจข้าหน่อย อย่าปฏิเสธข้า…”เจียวลี่หอบหายใจ หน้าแดงจัดเม

ไออุ่นจากบ่อน้ำร้อนยังคงติดอยู่ตามผิวกาย แม้เมื่อเหวินหลงและเจียวลี่ขึ้นจากน้ำแล้วแต่งกายเรียบร้อย ร่างกายผ่อนคลายจนเหมือนลืมความเหนื่อยล้า แต่ดวงตาทั้งสองกลับจับจ้องกันอย่างเงียบงัน ราวกับไม่ต้องการให้ช่วงเวลานั้นจบลง“หากเราชักช้าไปมากกว่านี้ พระอาทิตย์อาจลับเขาก่อนถึงจุดพักแน่” เสียงของเขานุ่มลึก แม้เรียบเฉยแต่ในแววตากลับมีประกายอ่อนโยนเจียวลี่พยักหน้า กระชับอาภรณ์ให้แน่นขึ้น ก่อนจะปีนขึ้นหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว ฝ่ายเหวินหลงขยับขึ้นขี่ม้าอนู่ด้านหลังนางตลอดเส้นทางแสงตะวันยามเย็นทอดตัวเอื่อยเฉื่อยเหนือปลายยอดไม้ เมื่อทั้งสองขี่ม้าผ่านโค้งทางแคบก่อนจะมองเห็นหลังคากระเบื้องสีน้ำตาลแดงของโรงเตี๊ยมขนาดย่อมที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา รายล้อมด้วยต้นท้อป่าที่ออกดอกสีซีดโรยกลีบลงพื้นเหวินหลงบังคับม้าจนมาหยุดที่หน้าโรงเตี๊ยม ม้าเริ่มหายใจหอบ ส่วนเหวินหลงที่อยู่ด้านหลัง คอยประคองเอวบางของนางไว้มั่นตลอดทางก็ดูเหมือนจะหายใจถี่ไม่แพ้กัน"ถึงแล้ว..." เหวินหลงเอ่ยเสียงทุ้มเบา ก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้าแล้วหันกลับมายื่นมือให้หญิงสาวมือใหญ่ที่ยื่นมาเจียวลี่จับไว้โดยไม่ลังเล ลมหายใจของเขาอุ่นร้อนประทะหลั

หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น ที่สุรากลั่นแห่งหมู่บ้านได้จุดไฟความปรารถนาในหัวใจของทั้งสอง เจียวลี่และเหวินหลงยังคงพักอยู่ในหมู่บ้านกลางหุบเขาแห่งนี้ ท่ามกลางสายลมอ่อน แสงตะวันอุ่น และกลิ่นหอมของใบสนยามเช้าพวกเขาใช้ชีวิตเรียบง่ายร่วมกัน ตอนเช้า เหวินหลงจะตื่นก่อนนางเสมอ เขาจะนั่งที่เก้าอี้ริมระเบียบ มีข้าวต้มร้อน ๆ วางไว้บนโต๊ะไม้พร้อมชาอุ่น ๆ อีกหนึ่งกาตอนกลางวัน พวกเขาเดินเล่นตามเส้นทางริมลำธาร แวะทักทายชาวบ้าน ดูการฝึกระบำพื้นเมืองของเด็ก ๆ และบางครั้งก็เข้าไปช่วยเก็บผักในสวนกับหญิงชราเจ้าของบ้านพักตอนเย็น พวกเขานั่งเคียงคู่กันดูพระอาทิตย์ตกหลังยอดเขา เจียวลี่นั่งเอนศีรษะบนไหล่เขาเบา ๆ โดยไม่รู้ตัวว่าทำไปตั้งแต่เมื่อใดแม้จะไม่มีถ้อยคำรักออกจากปากของทั้งสอง แต่การกระทำทุกอย่างกลับซื่อตรงต่อความรู้สึกยิ่งกว่าคำพูดใดเจียวลี่ในวันนี้ ไม่เหมือนคณิกาในหอประโลมเมื่อเดือนก่อน นางใส่ชุดเรียบง่าย ผูกผมหลวม ๆ มีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าทุกครั้งที่หันไปมองเหวินหลงส่วนเหวินหลงในวันนี้ ก็ไม่เหมือนคุณชายผู้หยิ่งผยองในอดีตเขาใจเย็นลง อบอุ่นขึ้น และปล่อยให้นางอยู่ข้างเขาในแบบที่นสงเป็น แต่ในใจทั้งสอง

สายของวันหนึ่ง เจียวลี่นั่งนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง ร่างบางห่มผ้าคลุมสีเทาจาง สายตาเหม่อมองออกไปไกลสุดสายตาเหมือนเช่นทุกวันหอคณิกาประโลม บัดนี้เงียบงันราววัดร้าง แขกเหรื่อน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด แม้ยังมีเสียงหัวเราะจากสาวคณิกาบ้างในบางคืน แต่ไม่มีใครแทนที่เจียวลี่ได้และที่สำคัญ หอขาดผู้ดูแลยามบ่ายวันนั้น ถิงถิงเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบนางไม่ยกชาดังเดิม ไม่พูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่กลับนั่งลงตรงข้ามเจียวลี่และเงียบอยู่ครู่หนึ่ง“เจ้ารู้ไหม…” ถิงถิงเอ่ยเบา ๆ“เมื่อก่อน ข้ามองเจ้าราวกับดวงจันทร์บนฟ้า… สง่างาม”เจียวลี่ไม่ตอบ นางยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง“แต่ตอนนี้ หอนี้เหมือนร้าง ไม่มีใครสั่ง ไม่มีใครจัดการ ไม่มีใครดูแล พวกสาว ๆ ก็เอาแต่ลังเล ไม่มีหัวหน้าไร้ซึ่งทิศทางจะเดินต่อ”“ก่อนซูเยจะจากไป นางฝากหอไว้กับเจ้านะ เจียวลี่… เจ้าคือคนที่นางไว้ใจที่สุด”เจียวลี่กะพริบตาช้า ๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นจากภวังค์“ข้า...ไม่รู้จะทำได้เหมือนซูเยหรือไม่...”เสียงเจียวลี่เบาราวลมหายใจ“...ข้าแค่…”ถิงถิงจับมือเธอไว้เบา ๆ“ไม่มีใครขอให้เจ้าลืมหรอกเจียวลี่... แต่การจมอยู่ในความเศร้าไม่ใช่ทางเด