All Chapters of หอประโลมรัก: Chapter 21 - Chapter 30

@เหวินหลงแสงยามเช้าสาดส่องผ่านบานหน้าต่างไม้ฉลุลาย เงาสะท้อนกระทบลงบนชุดผ้าไหมเนื้อดีสีเข้มที่เขาสวม เหวินหลงยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ไม่ใช่เพื่อจัดทรงผม หรือชื่นชมตัวเองอย่างเช่นชายหนุ่มผู้มีรูปงามมักจะทำ หากแต่เพียงเพื่อพยายามสงบใจมือที่เคยมั่นคงกลับสั่นเล็กน้อย วันนี้เป็นวันที่เขาจะได้พบ นาง อีกครั้งเจียวลี่…ชื่อของนางยังคงดังก้องอยู่ในอก ไม่เคยเลือนหาย แม้เขาจะกลายเป็นคุณชายใหญ่ที่มีอำนาจ ผู้คนมากมายรายล้อม ยกย่องเชิดชู แต่ในความทรงจำของเขาภาพของหญิงสาวที่เคยยิ้มให้เขาใต้ต้นเหมย ยังชัดเจนเหมือนเมื่อวานเขาจำได้... วันที่ตระกูลของนางล่มสลายบิดาของเขา เหวินเจิ้งหลี พ่อค้ามหาเศรษฐี ผู้เย่อหยิ่งและแสนระแวดระวังเรื่องชื่อเสียงสกุล บังคับให้เขาถอนหมั้นกับเจียวลี่ทันทีที่ข่าวตระกูลนางล้มละลายแพร่ออกไป“เจ้าจะต้องสืบทอดกิจการของตระกลู จะไปแต่งกับหญิงบ้านยากไร้ได้อย่างไร!”“นางคือภาระ ไม่ใช่คู่ชีวิต!”เหวินหลงในวัยยี่สิบต้น ๆ ยังไร้อำนาจพอจะต่อกรกับบิดา เขาเถียง เขาคัดค้าน เขาอ้อนวอน แต่นั่นกลับทำให้เขาถูกสั่งขังในเรือนหลัง พรากจากเจียวลี่อย่างไม่มีโอกาสได้อธิบายจนกระทั่ง หนังสื

เสียงลมหายใจของเขาหนักแน่น สั่นไหวอยู่ข้างหูนาง ฝ่ามือที่เคยหยุดนิ่งเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ด้วยความลังเล หากเป็นแรงปรารถนาที่เริ่มกลืนกินสติริมฝีปากของเขาประกบลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้รุนแรงและดูดดื่ม ลิ้นของเขาแทรกเข้ามาในโพรงปากนุ่มนิ่ม ลิ้มรสความหอมหวานที่เคยพรากจากไปเนิ่นนาน เสียงจูบแข่งกระทบกับผิวน้ำดังเบา ๆ เสียดแทงความอดกลั้นของทั้งคู่เจียวลี่ครางแผ่วในลำคอ ปลายนิ้วเรียวเกาะไหล่เขาแน่น ผิวกายใต้เสื้อบางที่ชุ่มน้ำแนบแน่นกับแผ่นอกของเขาแทบไร้ช่องว่างเหวินหลงไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป มือใหญ่เลื่อนไปที่สาบเสื้อของนาง ค่อย ๆ ปลดเปลื้องมันออกจากไหล่ขาวละมุน เสื้อนั้นเลื่อนหลุดลงในน้ำเหมือนกลีบดอกบัวร่วงจฝบ่วงหลน เผยผิวเนื้อเนียนละเอียดที่เขาเคยหลีกเลี่ยงไม่มองด้วยความรู้สึกผิด และคราวนี้เขาไม่ละสายตาอีก“งาม...เจ้างามยิ่งนักเจียวลี่” เขากล่าวเสียงพร่า ก่อนก้มลงซุกไซ้ที่ซอกคอของนางอย่างหิวกระหายเจียวลี่บิดกายเล็กน้อย ลมหายใจของนางเริ่มสะเปะสะปะ มือหนึ่งลูบไล้ไปตามแผ่นหลังกว้างที่ชื้นน้ำ แต่อีกข้างกลับลูบต่ำลงมาสัมผัสแท่นร้อนขนาดใหญ่ใต้สายน้ำอุ่น“อาส์...เจียวลี่...”

เสียงลมหายใจแผ่วเบาของเขาเคลือบอยู่ข้างหูนางในขณะที่ร่างเปลือยเปล่าแนบชิดอยู่บนเตียงกว้าง แสงเทียยส่องสลัว คล้ายแต้มสีทองลงบนผิวกายทั้งสองที่เกาะเกี่ยวกันแน่นสนิทฉับพลันเหวินหลงชักนิ้วออกจากร่องของนางจนรู้สึกโหว่ง ร่างหนาพลิกกายนั่งพิงหัวเตียง ขณะที่แท่งหยกของเขาตั้งเด่นหราต่อหน้านาง"ใช้ปากเจ้าสิ เจียวลี่" เสียงแหบต่ำอย่างกลั้นหายใจ นางตวัดสายตามองเขา ด้วยใจที่เต้นระส่ำ ก่อนคุกเข่าลงระหว่างเรียวขาเขา แววตาสบประสานอย่างแน่วแน่ แต่ในนั้นเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอันล้นเอ่อเจียวลี่ค่อย ๆ ไล้ปลายนิ้วเรียวกลากไล้บนต้นขาเขาอย่างจงใจ จนแท่งเนื้อร้อนที่ตื่นตัวจนขึงแน่นอยู่ในมือของนางที่กำลังกอบกำไว้“เจียวลี่…ซี้ดดด” เขากัดฟันแน่น เมื่อลิ้นนุ่มแตะลงที่ปลายแท่งหยกอย่างละมุนละไมกลิ่นกายชายที่คุ้นเคยแผ่ซ่าน นางค่อยๆ ดูดปลายหัวเบาๆ ในจังหวะอ่อนโยน ก่อนจะใช้ริมฝีปากครอบคลุมช้าๆเสียงครางต่ำในลำคอของเขาแผ่วเบาแต่ทุ้มลึก ราวกับฝนตกในคืนร้อนอบอ้าว มือลูบศีรษะนางเบาๆ อย่างกลั้นไม่อยู่ เมื่อเจียวลี่เร่งจังหวะ ร่างกายของเขาขยับตามจังหวะของนางที่เร่งเร้าลิ้นของเจียวลี่ตวัดวน ปลายลิ้นเกลี่ยเบาใต้ขอบเส้นห

ช่วงยามอิ่น แสงแดดอุ่นของต้นฤดูใบไม้ผลิส่องลอดม่านไหมบางเบาเข้ามาภายในเรือนรับรอง เสียงใบไม้ไหวล้อกับลมเบาเหมือนเสียงกระซิบจากฤดูที่กำลังเปลี่ยนผ่าน แต่ภายในห้องยังคงเงียบงัน ราวกับซ่อนลมหายใจของใครบางคนไว้ใต้ผ้าห่ม รอยยับบนหมอนและกลิ่นกายของบุรุษซึ่งได้จากไปตั้งแต่รุ่งสางเจียวลี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เปลือกตาหนักอึ้งและร่างกายปวดเมื่อยราวถูกรีดวิญญาณจนหลอมละลายกลายเป็นของเขาไปทั้งคืน ในความเงียบนั้น ไร้เงาของบุรุษเจ้าของดวงตาเร่าร้อนที่ลงโทษนางที่แพ้หมากล้อม ทั้งคืนจนแทบขาดใจ"เขาไปแล้วหรือ..." นางพึมพำในลำคอเบาๆร่างบางยังเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มผืนหนา มือเรียวค่อยๆ ขยับ ดึงผ้าห่มขึ้นปิดอก ก่อนจะเหลือบตาไปมองที่โต๊ะน้ำชาไม้สักตรงมุมห้อง ภาพที่เขากดนางคว่ำกับโต๊ะนั้นยังสดชัดทุกจังหวะ ทุกแรงกระแทกที่สะท้านลึกถึงกระดูกสันหลัง จนถึงตอนนี้สะโพกก็ยังปวดหนึบเหมือนจะลุกไม่ไหวนางหลับตาลงเพียงชั่วอึดใจ ภาพในห้วงความทรงจำก็หลั่งไหลกลับมาอีกครั้งมือของเขา ร้อนจนแทบไหม้ผิว เสียงคำรามต่ำในลำคอ ทรงอำนาจและน่าเกรงขาม สายตาแฝงแววพิศวาสผสมกับความเอาแต่ใจอย่างผู้มีอำนาจเหนือทุกสิ่งเจียวลี่กลื

เช้าตรู เจียวลี่ลืมตาตื่นขึ้นก่อนเสียงไก่ขัน ด้วยหัวใจที่ยังอบอุ่นจากคืนที่ผ่านมา แม้จะเป็นึวามอบอุ่นขั่วครางแค่หนึ่งเดือน แต่ความรู้สึกในหัวใจกลับมิใช่เพียงแค่หน้าที่นางลุกขึ้นจากเตียงอย่างแผ่วเบา ไม่ปลุกชายหนุ่มที่ยังหลับสนิทอยู่บนที่นอนตื่น นางจัดเสื้อคลุมบางเบาคลุมกาย แล้วเดินเท้าเปล่าออกไปทางเรือนครัวส่วนหลังด้วยอารมณ์อ่อนโยน เหล่าสาวใช้ที่ดูแลเรือนต่างตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นจคณิกาชื่อดังมาเข้าครัวเองในยามเช้า“ข้าขอลองทำเองบ้าง... เพียงแค่มื้อเดียว”เจียวลี่เอ่ยเบา ๆ ก่อนจะลงมือเลือกวัตถุดิบอย่างคล่องแคล่ว แม้จะไม่ได้ฝึกปรือในครัวเหมือนหญิงบ้านทั่วไป แต่ด้วยความเป็นคนละเอียดและจดจำรสชาติได้ดีจากการรับประทานอาหารของแขกหลากหลายชนชั้นในหอ นางจึงทำไข่ตุ๋นเนื้อนุ่ม ซุปไก่ใสที่กลิ่นอบโชย พร้อมข้าวสวยที่พอเหมาะนางยังเตรียมน้ำชาหอมกรุ่นไว้หนึ่งกาไม่นาน เหวินหลงก็ลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกลิ่นอาหารอ่อน ๆ ลอยมาแตะจมูก เขาเดินออกจากห้องในชุดลำลอง สายตาพบหญิงสาวผู้ที่เคยเป็นว่าที่ภรรยานั่งเรียบร้อยรออยู่บนเสื่อ พร้อมโต๊ะอาหารไม้เตี้ยเรียงจานอย่างประณีต“เจ้าทำเองหรือ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเรียบ ๆ