คนนี้ของโปรด : บท 33.1

“เฮียไปก่อนนะ หนูอยู่ได้ใช่ไหม” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วถามคนบนเตียงที่ยังนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาในเวลาเจ็ดโมงเช้า ถึงจะอยู่ด้วยกันมาหลายวันแล้วก็ยังอดถามไม่ได้เมื่อเห็นนัยน์ตาเศร้า เขารู้ดีว่าเธอขี้เหงา

“ถ้าซินตอบว่าอยู่ไม่ได้ล่ะคะ...” ซินหยานงอแงเสียงแหบแห้ง อยากอ้อนให้เขาเอาใจ เธอรั้งมือเขาให้โน้มมากอด

“แต่เฮียต้องทำงานนะ หมดวันลาแล้ว” ทรงโปรดกอดเธอไม่นานก็ปล่อย เขาใช้วันลาและแลกเวรมาอยู่กับเธอเสียหลายวันจนหมดโควตา ลาต่อไม่ได้แล้วในช่วงนี้

ซินหยานพยักหน้ารับแล้วยิ้มหวานให้เขา

“รู้แล้วค่า.. ไปทำงานเถอะซินอยู่ได้” แม้ช่วงเวลาโพรโมชันของเขาช่างแสนสั้น แม้เธอจะไม่อยากให้เขาไปทำงานแต่รู้ดีว่ามันเป็นหน้าที่ ตราบใดที่ยังต้องกินต้องใช้

ทรงโปรดออกไปแล้วเธอก็ลุกมาอาบน้ำและหาข้าวกินจะได้กินยาบำรุงครรภ์ เขาทำโจ๊กหมูกับไข่ตุ๋นของโปรดเธอวางไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

“น่ารักจัง.. แฟนใคร” เสียงหวานชมเปราะ

แต่เอ๊ะ.. ‘แฟน’ งั้นเหรอ เขาไม่เคยขอเธอเป็นแฟนเสียหน่อย จะเรียกว่าแฟนได้ไหม ช่างมันเถอะ ไม่เคยขอแล้วยังไง เย็นนี้ไว้เธอจะขอเขาเป็นแฟนเอง

กินข้าวเสร็จก็เปิดดูซีรีส์ ไถโทรศัพท์ท่องโลกโซเชียลไปวัน ๆ มีบ้างที่เ