All Chapters of เมียบำเรอไร้รัก: Chapter 51 - Chapter 60

อีกส่วนหนึ่งของประเทศ ในขณะที่สามีของเหมือนแพรให้คนสนิทของเขาเตรียมเอกสารในการหย่ากับภรรยา หญิงสาวก็เดินทางกลับบ้านที่เป็นเรือนหอของหล่อนด้วยท่าทางที่เปลี่ยนไป จากที่เคยเย็นชาและเหินห่าง ก็เข้าครัวทำอาหารเพื่อเอาอกเอาใจสามีเป็นการใหญ่ ทำเอาคนดูแลบ้านถึงกับแปลกใจกันเป็นแถว อรัญได้รับแจ้งความคืบหน้าและการเปลี่ยนแปลงของเหมือนแพรแล้วได้แต่ยิ้มหยัน เพราะเขารู้ดีถึงความเคลื่อนไหวระหว่างภรรยาและอดีตคนรักของหล่อน ไอ้หมอนั่นกำลังตามง้อเมียที่เพิ่งคลอดลูกน้อยจนไม่มีทีท่าว่าจะหันมาสนใจอดีตคนรักอีกต่อไป สิ่งเหล่านี้อาจทำให้หญิงสาวเริ่มคิดได้ จึงกลับมาบ้านก่อนที่เขาจะติดต่อกลับไปเรื่องการหย่า เมื่อชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบกลับมาถึงบ้าน เหมือนแพรก็รีบออกไปต้อนรับ ดวงหน้างดงามหวานใสเต็มไปด้วยรอยยิ้มเอาใจเฉกเช่นเริ่มแรกที่ร่วมชีวิต ทว่าเวลานี้เขามองหล่อนด้วยสายตาเฉยชา ความรู้สึกดีๆ มันจางหายไปจนหมดแล้วเมื่อเขาตระหนักได้ว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่เคยรักหรือแม้แต่จะซื่อสัตย์ต่อเขา สำหรับเหมือนแพร หล่อนอาจพลิกไปตามสถานการณ์ได้ตลอดเวลา แต่สำหรับเขานั้น เมื่อลั่นวาจาออกไปแล้ว เขาไม่เคยคื

ค่ำนั้นอิชย์ได้รับโทรศัพท์จากใครสักคน เขาคุยอยู่เกือบห้านาที หน้าตาคมเข้มเคร่งเครียดจัด ทำให้จันทร์กระจ่างที่มักทำใจแข็งกับเขามานานรู้สึกแปลกใจแกมเป็นห่วง อิชย์คงทั้งเหนื่อยและเครียดเพราะต้องดูแลหล่อน ดูแลลูก อีกทั้งยังต้องทำงานหนัก เขาอาจอยู่ตรงนี้ ที่นี่กับหล่อนและลูก แต่ก็ไม่เคยทิ้งงานของตัวเอง ร่างบางมองนิ่งไปยังคนตัวโต เขาแข็งค้างราวกับคนที่กำลังช็อกแล้วให้รู้สึกแปลกใจ เพราะท่าทางที่อีกฝ่ายแสดงออกนั้นทำราวกับว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น คิดได้เช่นนั้นจึงก้าวเข้าไปหาชายหนุ่ม “มีอะไรหรือเปล่าคะ เรื่องงานใช่ไหม คุณจะกลับไปจัดการก่อนก็ได้นะคะ ไม่ต้องห่วงฉันกับลูก” ชายหนุ่มหันกลับมามองเจ้าของเสียง เขาสบตาหล่อนพลันหัวใจหวั่นไหวรุนแรง ยิ่งได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนกับแววตาเห็นอกเห็นใจที่หล่อนเคยใช้กับเขาเมื่อนานมาแล้ว หัวใจของอิชย์ยิ่งสั่นสะท้าน ความอ่อนไหวหวาดหวั่นก่อนหน้าทำให้เขารวบร่างบางเข้าไปกอดเอาไว้แน่นก่อนที่หญิงสาวจะทันตั้งตัว พร้อมกับเสียงกระซิบที่สั่นพร่าออกมาว่า “พ่อกับพี่อัจประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล อาการหนักทั้งคู่” คำตอบของเ

อิชย์นั่งหน้าเคร่งเครียดขณะรับฟังเรื่องราวและนั่งดูกล้องวงจรปิดในจุดเกิดเหตุ บิดาและอัจฉรากำลังเดินทางจากตลาดเพื่อกลับบ้าน ตั้งแต่เขาไม่อยู่ทั้งคู่ต้องรับช่วงดูแลทุกอย่างเพื่อช่วยเขาแบ่งเบาภาระ โดยที่พ่อของเขาเป็นคนขับ ขณะเคลื่อนตัวออกหลังจากได้สัญญาณไฟเขียว รถพ่วงคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำให้ชนกับรถยนต์ในฝั่งที่บิดาเขานั่งเต็มแรง มีผู้ร่วมชะตากรรมอีกหลายราย ทั้งหมดได้รับบาดเจ็บถ้วนหน้า แต่บิดากับพี่สาวของเขาโชคร้ายที่สุด ส่วนตัวคนขับนั้นก็บาดเจ็บเช่นกันและรับสารภาพว่าหลับใน... ชายหนุ่มเฝ้าโทษตนเองว่าเป็นเพราะเขาที่ทิ้งภาระหน้าที่เอาไว้ให้บิดาและพี่สาวดูแลทุกอย่างจึงต้องเป็นแบบนี้ หากบิดาเป็นอะไรมากกว่าที่รู้เขาคงเหมือนตายทั้งเป็น ชายหนุ่มกลับเข้าบ้านอีกครั้งในช่วงเย็น เพราะแวะเข้าไปเยี่ยมพี่สาวอีกหน อัจฉราเริ่มพูดจาตอบโต้ได้บ้าง แต่ไม่นานก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยาอีก ชายหนุ่มจึงตรงไปยังคลินิก พบว่ารุ่นน้องที่เป็นสัตวแพทย์ดูแลให้อย่างดี ไม่มีอะไรต้องกังวล เขาตรวจงานอยู่พักใหญ่จึงเดินทางกลับเข้าบ้านมารดา เมื่อมาถึง จันทร์กระจ่างยืนอุ้มลูกอยู่ที่หน้าบ้าน ไม่

ด้านอิชย์นอกจากวิ่งรอกโรงพยาบาล ฟาร์มโคนมและคลินิกแล้ว เมื่อกลับมาถึงบ้านของบิดามารดา เขาก็ยังดูแลมารดาอย่างดี โดยเฉพาะกับจันทร์กระจ่างและลูกชายนั้นยิ่งไม่ละเลย เช่นวันนี้ เมื่อเขาแยกกับมารดาแล้วจึงตรงไปยังห้องพักของสองแม่ลูกโดยไม่รีรอ ก๊อก ก๊อก ก๊อก... คนที่กำลังประแป้งแต่งตัวให้ลูกน้อยหันไปมองประตู ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นแล้วตรงไปยังประตูห้องพักของตน “ทำอะไรอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยถามคนตรงหน้า ก่อนจะมองเข้าไปยังกลางห้อง เห็นลูกชายของเขานอนอ้าซ่าอยู่กลางเตียงจึงยิ้มกว้างอย่างนึกเอ็นดู “กำลังแต่งตัวให้ตัวเล็กค่ะ เพิ่งอาบน้ำให้เสร็จ” ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาว แล้วบอก “ขอเข้าไปหน่อยนะ” พูดขอแต่กลับไม่รั้งรอให้หล่อนอนุญาต ร่างสูงก้าวเข้าไปยังห้องพักแขกทันที แล้วถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงข้างๆ เจ้าตัวขาวอวบที่กำลังโป๊ “ไงลูกพ่อ มา เดี๋ยวพ่อใส่เสื้อผ้าให้นะ” เขาหยิบกางเกงผ้าอ้อมขึ้นมาถือ แล้วสวมลงไปอย่างคล่องแคล่ว ส่วนคนเป็นแม่ก้าวเข้ามาพร้อมกับหยิบเสื้อช่วยอีกฝ่ายใส่ ทั้งสองช่วยกันอย่างดี กระทั่งคนตัวเล็กส่งเสียงอ้อแอ้ ราวจะถามเขาว่าวันนี้พ่อห

สามอาทิตย์ให้หลัง อัจฉราออกจากโรงพยาบาล แล้วหลังจากนั้นอีกสามอาทิตย์จึงได้รับข่าวดีว่า แพทย์ได้อนุญาตให้นายอังกูรกลับบ้านได้ ทุกคนต่างยินดีกับการที่นายอังกูรกลับมาหายดีจนเกือบปกติอีกครั้ง เพียงแต่ท่านต้องใช้เวลาในการพักฟื้นอีกชั่วระยะหนึ่ง ขณะที่กำลังเดินทางกลับออกจากโรงพยาบาล ใครบางคนที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนก็หันมามองยังครอบครัวของอิชย์ ซึ่งมีบิดาที่นั่งบนรถเข็นโดยมีบุรุษพยาบาลคอยดันให้ มารดาที่เดินเคียง จันทร์กระจ่างเดินคลอมากับเขาและตัวเขาที่กำลังอุ้มหนูน้อย “มองใครเหรอคะพี่ปอง” เสียงที่เอ่ยถามทำให้ปองภพหันไปยิ้มให้ ก่อนเอ่ยขอตัว “เจอคนรู้จักน่ะ พี่ขอตัวสักครู่นะ พวกคุณขึ้นไปกันก่อนก็ได้ เสร็จแล้วจะรีบตามไป” อาจารย์สาวคนเดิมมองตามร่างสูงของปองภพ กระทั่งเขาไปหยุดยังกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งจึงได้แต่ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ “น้องจันทร์” เสียงเรียกจากด้านหนึ่งทำให้จันทร์กระจ่างและคนอื่นๆ หันมองตามเจ้าของเสียงนั้น เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเป็นใคร ดวงตาคู่งามก็เบิกกว้างขึ้นอย่างแปลกใจแกมยินดี “สวัสดีค่ะพี่ปอง มาทำอะไรที่นี่คะ”