Semua Bab เมียบำเรอไร้รัก: Bab 31 - Bab 40

  ปองภพเองลอบมองหญิงสาวเพื่อนบ้านด้วยสายตาที่แสดงออกว่าสนใจชัดเจน เขาเองเป็นพ่อม่ายเมียหย่าเพราะบ้างาน จนเมียหนีไปแต่งงานใหม่กับคนอื่น เขาจึงอยู่เป็นโสดเรื่อยมานับแต่นั้น เวลานี้อายุของเขาก็เข้าเลขสี่แล้ว หลายเดือนก่อนมารดาเล่าเรื่องราวของจันทร์กระจ่างให้ฟังอยู่เสมอ แรกๆ ค่อนข้างรำคาญและไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก แต่ฟังไปฟังมาเขาก็เกิดนึกสนใจขึ้นมาจริงๆ แต่เพียงแค่สนใจเท่านั้น กระทั่งเมื่อได้พบเจอกันในวันนี้เขากลับรู้สึกดีๆ กับเจ้าของดวงตาหวานอมโศกคู่นี้เข้าอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มสบตามารดาท่านจึงขยิบตาให้เขาราวจะรู้ความคิด ชายหนุ่มจึงกระแอมเบาๆ ในลำคอขณะนั่งลงบนเก้าอี้ปูน         “ตรงนี้เย็นดีค่ะ คนนี้เพื่อนจันทร์นะคะ ชื่อปัท จะมาอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะคลอด”         ปัทมาไหว้คนทั้งสาม จากนั้นทั้งหมดก็เริ่มสนทนาเรื่องราวต่างๆ จันทร์กระจ่างได้รู้ว่าโรสรินมีอาชีพเป็นพนักงานเอกชนมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศ ส่วนปองภพนั้นเป็นคณบดีในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ท่าทางของโร

 “คลอดแล้วนะคะคุณแม่ สมบูรณ์มากค่ะ”         หญิงสาวสะลึมสะลือลืมตา พลางหอบหายใจยาว แต่เมื่อนางพยาบาลอุ้มเจ้าตัวน้อยมาบนอก จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างง่ายดาย ความดีใจ ปลาบปลื้ม ตื้นตัน ประเดประดังเข้ามาอย่างท่วมท้น นับเป็นช่วงเวลาที่ทำให้หล่อนมีความสุขที่สุดในชีวิต ยามได้โอบอุ้มลูกน้อยที่ตั้งตารอคอยแนบอกของตนเอง         จันทร์กระจ่างมองดวงหน้าน้อยๆ ด้วยความรู้สึกอิ่มเอม เครื่องหน้าจิ้มลิ้มนั้นดูคมเข้มแต่น้อย มือเล็กจิ๋วเรียวยาว ก่อนกอดจูบเขาอย่างแสนรักขณะที่น้ำตาก็ยังไม่ยอมหยุดไหล...         ยามสบตากลมโตคู่จิ๋วหล่อนบอกตนเองว่าเด็กคนนี้คือลูกชายตัวน้อยของหล่อน คือเจ้าของหัวใจ เขาคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต และเป็นเจ้าของหล่อนอย่างแท้จริง ไม่ใช่ใครที่ไหนทั้งนั้น...ไม่ใช่เขา คนที่อยู่ไกล...อย่างน้อยก็ไม่ใช่อีกต่อไป         จันทร์กระจ่างและลูกชายตัวอวบถูกย้ายออกมานอนในห้องพักฟื้นพิเศษหลังจา

           คำตอบของจันทร์กระจ่างนั้นชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ยิ่งทำให้อิชย์รู้สึกอื้ออึง เขาไม่คิดว่าการได้พบหล่อนอีกครั้งจะกลายเป็นว่าเขาต้องสูญเสียทุกอย่างแบบนี้         “เธอไม่ให้โอกาสฉันเลย”         “ฉันให้โอกาสคุณมาตลอดสองปีกว่านั่นแหละค่ะคุณอิชย์ ให้มาตลอด ให้ทุกอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะให้คนที่รักได้ แต่ดูเหมือนคุณไม่เคยสนใจที่จะรับ ฉันเลยคิดว่าพอแล้วกับคุณ จะไปรักใครที่ไหนก็เรื่องของคุณ ฉันเหนื่อยใจตัวเองค่ะ ที่ต้องมานั่งคิดนั่งน้อยใจว่าคุณจะรักฉันบ้างหรือเปล่า ไม่เอาแล้วค่ะ ขอฉันอยู่แบบนี้ดีกว่า หวังว่าคุณคงจะเข้าใจนะคะ แต่สำหรับเรื่องลูก คุณมาเจอแกได้ แต่ก็อย่าบ่อยเกินไปนัก”         ชายหนุ่มขมวดคิ้วนิ่วหน้า เขาไม่เห็นด้วยสักอย่างที่หล่อนพูดออกมา และรู้สึกปวดใจจี๊ดๆ เวลาที่ได้ฟังหล่อนบอกมาว่าหมดใจกับเขาแล้วทุกอย่าง ไม่...เขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น  &nbs

  “ครับ”         จันทร์กระจ่างสบตาคมที่มีรอยยิ้มแวบหนึ่ง         “นี่หลานฉันใช่ไหมอิชย์” เสียงของอัจฉราดังออกมา ทำให้คนที่นอนให้นมลูกอยู่บนเตียงใจกระตุก พลันก็นึกเสียใจที่ไม่ได้ติดต่ออีกฝ่ายกลับไปเลย นั่นเป็นเพราะหล่อนอยากตัดใจจากอิชย์ให้สำเร็จ จึงพานตัดขาดจากทุกคนไปด้วย         “ใช่ หลานชายพี่ น่ารักน่าชังมาก”         คนปลายสายหันไปยิ้มแป้นน้ำตาคลอเมื่อได้ยินเช่นนั้น ขณะที่พ่อกับแม่นั่งดูภาพหลานชายตัวน้อยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มและน้ำตา         “อิชย์ แม่อยากคุยกับจันทร์”         จันทร์กระจ่างเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวราวจะถามว่าตกลงไหม เมื่อหล่อนไม่พูดอะไรเขาจึงบอกกับพี่สาว         “ได้สิ” จากนั้นส่งสมาร

  ชายหนุ่มมองเข้าไปนัยน์ตาของหญิงสาว หวังว่าจะได้เจอกับแววตาไหววูบที่บอกถึงความรักที่อีกฝ่ายยังคงมีให้ตนเหมือนครั้งก่อน ทว่าคนถูกถามกลับยิ้มออกมา แววตานั้นจึงไม่เปลี่ยนไปจากเดิมนัก เป็นครั้งแรกที่เขามองหล่อนไม่ออก...         “ต่อให้ยังรัก ก็คงไม่มากเท่ากับว่าตอนนี้ฉันรักคนอื่นแล้วหมดหัวใจ”         คนฟังหัวใจดิ่งวูบลงแทบเท้า เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเจ็บปวดและเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ภาพในหัวไม่ชัดเจน พร่าเบลอ มึนงง วูบโหวงและแปลบซ่านไปทั้งร่าง ใบหน้าของเขาจึงเผือดสีลงอย่างชัดเจน ซึ่งปฏิกิริยาที่เขาเผลอแสดงออกมาให้เห็นทำให้คนมองใจเต้นแรง แต่หญิงสาวรีบเมินจากภาพนั้นและมองออกไปด้านนอกเสีย ย้ำเตือนตัวเองว่าต้องเข้มแข็งเสียที อะไรที่ตัดได้ก็ควรตัด...         “ใคร…” เป็นนานกว่าอิชย์จะหาเส้นเสียงของตนเองเจอ “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”         อิชย์รู้สึกคล้ายคนหมดแรง แขนขาอ่อนเปลี้ย