All Chapters of เมียบำเรอไร้รัก: Chapter 71 - Chapter 80

“มาถึงสักพักแล้ว แหม...สวีตกันจังเลยนะ” หญิงสาวฝืนใจแซวอดีตคนรัก แต่แทนที่อิชย์จะรู้สึกผิด หรือขยับห่างจันทร์กระจ่าง เขากลับยิ้มกว้างแล้วก้มลงมองคนในอ้อมแขนของตนพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยนด้วยซ้ำไป “ไม่ได้หรอก มีเมียน่ารักขนาดนี้ ก็ต้องหวานกันหน่อย จริงไหมจันทร์” ชายหนุ่มจงใจหวานใส่จันทร์กระจ่างต่อหน้าเหมือนแพร เพราะหนึ่งเขาเป็นห่วงความรู้สึกจันทร์กระจ่าง ไม่อยากให้หล่อนคิดมากเรื่องของเขากับเหมือนแพรอีกต่อไป สองเขาไม่แคร์เหมือนแพรอีกแล้ว เพราะหล่อนไม่เคยแคร์เขา ที่สำคัญกว่าเรื่องนั้นก็คือ เขาทวงหัวใจกลับคืนมาหมดแล้วเช่นเดียวกัน และปัจจุบันเขายกมันทั้งดวงให้สองแม่ลูกนามว่าจันทร์กระจ่างและพ่อหนูเจตน์คนตัวอวบเท่านั้น “พี่อิชย์ อายพี่แพรบ้างสิคะ” หญิงสาวหันไปเอ็ดเขาเบาๆ แต่ไม่จริงจังนัก ทำให้อิชย์หัวเราะออกมา สีหน้าและแววตาของพวกเขาดูมีความสุขโดยไม่ต้องเสแสร้งสักนิด และสิ่งที่เห็นทำให้เหมือนแพรทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงต้องเบนหน้ามองไปทางอื่น ทั้งยังขบเม้มริมฝีปากแน่น ทว่าสิ่งที่อีกฝ่ายทำนั้นไม่ได้รอดพ้นจากสายตาของอิชย์ แต่มันช่วยไม่ได้ เวลานี้คนที่เขารักและใส่ใจมากที่

อิชย์กลับถึงบ้านเกือบหกโมงเย็น เพราะกว่าจะทำให้เหมือนแพรกลับออกจากคลินิกได้เขาก็แทบหมดความอดทน หวังกลับมาเจอหน้าลูกหน้าเมียเพื่อให้คลายความตึงเครียด แต่กลับต้องมาเจอคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดแทน จังหวะการก้าวเดินของอิชย์ช้าลงเรื่อยๆ เมื่อสาวเท้าเข้าไปภายในบ้านแล้วพบเจ้าของรถยนต์คันโก้ที่จอดอยู่หน้าบ้านของเขา จันทร์กระจ่างและปองภพเงยหน้าขึ้นเมื่อเสียงย่ำเท้าของใครบางคนดังเข้ามา ขณะที่เจ้าของบ้านพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแต่ก็ยังติดขรึมอยู่ดี ปองภพจึงลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าวทักทายอิชย์ “สวัสดีครับคุณอิชย์” ร่างสูงใหญ่ก้าวมาหยุดข้างจันทร์กระจ่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ยืนชิดเพื่อตอกย้ำถึงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ “สวัสดีครับคุณปอง แปลกใจจัง คุณรู้จักบ้านผมด้วย” เขากล่าวยิ้มๆ แต่สายตาหลุบมองหญิงสาวอย่างคาดโทษ ทว่าจันทร์กระจ่างกลับยิ้มเรียบเรื่อย “เป็นเรื่องบังเอิญน่ะครับ ผมเจอคุณแม่ของคุณอิชย์ที่ตลาด ก็เลยได้มีโอกาสตามมาเยี่ยมคุณพ่อกับพี่สาวของคุณที่ประสบอุบัติเหตุที่บ้าน จากนั้นผมก็เลยขอที่อยู่ของคุณเพื่อแวะทักทายก่อนกลับ” อิชย์ห

‘ผมไม่ได้รักแพรแล้ว มันคือเรื่องจริง ผมไม่เคยโกหก ไม่ใช่การแก้แค้นอะไรอย่างที่แพรคิดไปเอง ผมไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนั้น ตอนนี้ผมรักเมียรักลูก รักครอบครัวของผม อยากอยู่อย่างสงบ แพรอย่าไปที่บ้านผมอีกเลย ผมไม่อยากให้จันทร์ไม่สบายใจ’ คำพูดเหล่านั้นทำให้เหมือนแพรกระดกเหล้าในแก้วลงคอรวดเดียว หญิงสาวพาตนเองเข้ามาที่ผับแห่งนี้หลังจากแอบขับรถตามไปดูอิชย์และจันทร์กระจ่าง จนได้เห็นความรักแสนดูดดื่มของพวกเขา จากนั้นจึงขับรถออกมาหมกตัวอยู่ในสถานที่อโคจร ยามนี้ ไม่ว่าหล่อนจะพูดอะไรออกไป ทุกลมหายใจเข้าออกของอิชย์มีแต่จันทร์กระจ่าง เมื่อเขาไม่ตอบสนองกลับหญิงสาวก็ยิ่งโกรธแค้นมากขึ้น หล่อนตั้งใจไปทวงสัญญาที่เคยให้กันไว้ ว่าเขาจะมีแต่หล่อน แต่อิชย์กลับบอกออกมาว่า ‘ความรักที่ผมเคยให้แพรมันไม่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว จำได้ไหม ในขณะที่แพรแต่งงานไปกับคนอื่น ตอนนั้นก็มีผู้หญิงอีกคนที่ทำให้ผมรู้ว่าตัวเองมีค่ามากแค่ไหน แต่เป็นผมที่ไม่เคยเห็นค่าเธอเลย จนเมื่อเธอจากผมไป แพรรู้ไหมผมเจ็บมากแค่ไหน’ เขาหยุดยิ้มให้หล่อน สบตามาด้วยแววตาแน่วแน่ ไม่อ่อนไหวเหมือนครั้งก่อน “ผมเจ็บมาก มากกว่าตอนที่แพร

ตื๊ด...ตื๊ด... อิชย์ไม่ได้ละมือจากการทำงานทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เขารอจนกระทั่งจัดการเคสหมาขาหักเพราะถูกรถชนเสร็จ จึงหันไปหยิบสมาร์ตโฟน เมื่อเห็นชื่อเขาก็ยิ้มให้พร้อมกดรับสาย “ครับพี่ ผมใกล้เลิกงานแล้ว โทร.มามีอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำตาของอัจฉรายิ่งไหลเมื่อได้ยินเสียงของน้องชาย “อิชย์” น้ำเสียงสั่นเครือที่ดังออกมาทำให้คนฟังใจกระตุก รับรู้ถึงความไม่ปกติในน้ำเสียงของพี่สาว “จันทร์ถูกรถชน” สิ้นเสียงของอัจฉรา อิชย์ก็ชาไปทั้งร่าง หัวใจของเขากระตุกโลดก่อนร่วงหล่นสู่พื้น พร้อมกับความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านเข้ามา เพียงเสี้ยววินาทีที่สติกลับคืน เขาเรียกดนัยมาสั่งงาน แล้วรีบออกจากคลินิกด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ เมื่อเดินทางมาถึง อัจฉราก็โผเข้ากอดน้องชายเอาไว้แน่น “เกิดอะไรขึ้น ทำไมจันทร์ถูกรถชน” น้ำเสียงของเขาแหบพร่าและสั่นเครือ ใบหน้ายิ่งซีดเซียวเผือดขาวราวกระดาษ ต่างจากดวงตาที่แดงก่ำราวสีเลือด “พี่ชวนจันทร์ออกไปซื้อของที่ตลาด ตอนขากลับ จันทร์นึกได้ว่าลืมซื้อของอีกสองสามอย่าง ก็เลยขอกลับเข้าไปซื้อ แต่ตอนที่กำลังข้ามถนน คนที่เห็น

๒๑ระหว่างความเป็นและความตายร่างบางวิ่งเท้าเปล่ากลับเข้ามาภายในบ้านที่แสนอบอุ่น ก่อนยิ้มกว้างอย่างยินดีหลังจากยืนงงอยู่นานสองนานในกลางเมืองใหญ่ที่แสนคุ้นตาแต่ก็มีหลายอย่างที่เปลี่ยนไป ทว่าเมื่อกลับมาถึงกลับพบแต่ความว่างเปล่า ทั้งหนาวและมีหมอกหนา ไม่ว่าจะมองไปทางไหนกลับไม่พบเจอใครเลยสักคน “พี่อิชย์ พี่อยู่ไหนคะ มีใครอยู่บ้าง” ร่างบางในชุดสีขาวเดินไปรอบบ้าน เมื่อไม่เจอใครจึงวิ่งไปที่ห้องเด็ก ทว่าภายในเปลกลับว่างเปล่า ไม่มีร่างเล็กจ้อยของเจ้าตัวน้อยอยู่ในนั้น ความกลัวเริ่มปกคลุมจิตใจ หญิงสาวร้องเรียกหาใครๆ แต่ไม่มีผู้ใดขานรับหรือออกมาตามเสียงเรียก “ไปไหนกันหมด น้องเจตน์ หนูอยู่ไหนลูก ส่งเสียงให้แม่หน่อย น้องเจตน์” หญิงสาวร้องไห้ออกมาปานขาดใจ ก่อนจะทรุดลงกับพื้นเมื่อวิ่งกลับมาที่เปลเด็กอีกครั้ง น้ำตาไหลพรากไม่หยุดหย่อน ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็มีแต่หมอกหนาทึบ และฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย ทว่าภายในบ้านกลับไร้เงาผู้คน “เกิดอะไรขึ้น” หรือว่าทุกคนจะไปที่บ้านของอัจฉรา คิดได้ดังนั้นร่างบางก็วิ่งออกนอกบ้านอย่างรวดเร็ว ทว่ายิ่งวิ่งหมอกยิ่งหนา จนในที่สุดก็มองอะไรไม่เห็น ทำให้หญ