Semua Bab เมียบำเรอไร้รัก: Bab 41 - Bab 50

ขณะเดียวกันนั้นปองภพได้แต่ฟังอยู่เงียบๆ เขาเพียงสบตาจันทร์กระจ่างแล้วยิ้มให้หล่อน เห็นอย่างชัดเจนว่าหญิงสาวเกิดความรู้สึกลำบากใจที่จะตอบคำถาม หล่อนเป็นคนกลางที่กำลังถูกบีบจากทุกทิศทุกทางก็ว่าได้ เพราะยิ่งนานไปสีหน้าของหญิงสาวก็ยิ้มเย็นชาลงทุกที ชายหนุ่มจึงคิดว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องขอตัวกลับ เพราะไม่อยากให้หล่อนต้องอึดอัดใจมากไปกว่านี้ “พี่ยินดีด้วยอีกครั้งนะครับ” เขาบอกหญิงสาว โดยไม่ลืมเอ่ยลาผู้ชายหน้าคมอย่างมีมารยาท “ผมกลับก่อนนะครับคุณอิชย์” จากนั้นปองภพเอ่ยลาทุกคน ก่อนจะบังคับมารดาด้วยสายตาว่าควรกลับบ้านได้แล้ว นางลาวัลย์จำต้องกลับทั้งที่ยังอยากอยู่ โดยเดินตามลูกชายออกไปติดๆ เมื่อปองภพกลับไป หญิงสาวจึงปลีกตัวจากทุกคนไปหาปัทมา ฝ่ายนั้นมองเพื่อนอย่างนึกเห็นใจ เพราะนอกจากครอบครัวของอิชย์พยายามจะทำให้เพื่อนรักของตนใจอ่อนยอมกลับไปด้วยแล้ว นางลาวัลย์และลูกชายยังทำท่าติดอกติดใจหญิงสาวขึ้นมาอีกคน โดยเฉพาะคนเป็นแม่ที่ดูท่าทางจะอยากได้จันทร์กระจ่างเป็นสะใภ้จนออกนอกหน้า “ไงจันทร์ หน้าตาเพลียเลยนะ” หญิงสาวดื่มน้ำจนหมดแก้ว แล้วหันไปยิ้มเนือยกับเพื่อน

เหมือนแพรมองสามีด้วยแววตาห่างเหิน ชายหนุ่มเองก็มองภรรยาด้วยสายตาเรียบสนิท นับวันความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกันยิ่งจืดจาง เขายอมรับว่าตอนนี้เขาเองค่อยๆ หมดรักคนตรงหน้าลงไปทุกคืนวัน นายทหารหนุ่มมั่นใจว่ามันไม่ใช่ความผิดของตนเพียงคนเดียวหรอก แต่เป็นความผิดของเหมือนแพรด้วยเช่นกัน... “คุณคิดดีแล้วใช่ไหม” เหมือนแพรสบตาสามีแวบหนึ่ง ก่อนตอบเขา “ค่ะ แพรคิดดีแล้ว ต่อให้เราอดทนอยู่ด้วยกันไป สักวันมันก็ต้องถึงจุดที่เราต้องเลิกกันอยู่ดี สู้เลิกตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอคะ” ชายหนุ่มมองภรรยานิ่ง จากนั้นเขาก็พยักหน้า แววตาเรียบสนิท ในเมื่อชีวิตคู่ไม่ใช่เรื่องของใครคนใดคนหนึ่ง แต่เป็นเรื่องของคนสองคน และเมื่อคนสองคนไม่อาจเดินไปบนเส้นทางเดียวกันได้อีกต่อไป สุดท้ายเขาจำต้องปล่อยให้หล่อนไปตามทางที่หล่อนเลือกเดิน “ตกลง แต่ต้องรออีกสักพัก” หญิงสาวมองตาคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตสามีของตน แววตาของหล่อนไม่มีแวววูบไหวเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายยอมตกลงหย่าร้าง ราวกับว่าหล่อนไม่มีความรักหลงเหลือให้เขาอีกต่อไป หรือบางที อาจไม่เคยมีความรักให้เขามาแต่ต้น... “แต่ขออะไรอย่

เช้าวันใหม่ จันทร์กระจ่างตื่นขึ้นมาพบว่าทั้งพ่อและลูกนอนหลับปุ๋ย หญิงสาวจึงค่อยๆ ลงจากเตียงด้วยท่าทางราวกับย่อง เพราะไม่อยากให้ทั้งสองตกใจตื่น เจ้าของเรือนร่างที่เริ่มบางลงบ้างแล้วยืนมองพ่อและลูกด้วยสายตาอ่อนแสง ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้คนที่นอนหลับอยู่บนพื้นแข็งๆ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างให้เขาอย่างเบามือก่อนถอยออกมายืนมองอีกครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหมุนตัวออกจากห้องโดยไม่รู้ว่าคนที่แสร้งทำเป็นหลับลืมตาขึ้นทันทีที่หล่อนหันหลังให้ ใบหน้าคมคายที่ดูอ่อนเยาว์ลงเวลาตื่นนอนใหม่ๆ มีรอยยิ้มแต้มใบหน้า จากนั้นเขาก็มองขึ้นไปบนเตียงที่มีลูกน้อยซึ่งยังหลับสนิท ความรู้สึกในเช้านี้จึงเต็มไปด้วยความสุขที่ไม่เกิดขึ้นมานานมากแล้ว และเขารู้ดีว่าความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นจากคนที่เพิ่งเดินออกจากห้องไปเมื่อครู่ “เอาใจช่วยพ่อด้วยนะครับคนเก่ง ขอให้แม่เขาอภัยให้พ่อเร็วๆ นะครับ” ใบหน้าของอิชย์แจ่มใสเมื่อคิดถึงวันที่จันทร์กระจ่างยอมใจอ่อน แค่คิด กำลังใจก็เพิ่มพูนขึ้นอย่างน่าทึ่ง... เวลาเดียวกัน จันทร์กระจ่างล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เดินเข้าครัว เปิดตู้เย็นมองดูวัตถุดิบที่ปัทมาซื้อมาเตรียม

ปองภพเป็นผู้ชายที่มีบุคลิกภายนอกเคร่งขรึม แต่เมื่อได้พูดคุยใกล้ชิดกันจึงรู้อันที่จริงแล้วเขาทั้งอบอุ่นและอ่อนโยนมาก เป็นผู้ชายในอุดมคติของใครหลายคน เขาเหมาะที่จะเป็นพ่อของลูกและเป็นสามีของผู้หญิงดีๆ สักคนหนึ่งมากจริงๆ เพราะปองภพเอ็นดูลูกชายของหล่อนมากทีเดียว แต่เสียดาย ที่เส้นทางรักของเขาต้องจบลงกลางคัน หญิงสาวอดคิดถึงเรื่องที่นางลาวัลย์เล่าถึงลูกชายให้ฟังเสียไม่ได้ ปองภพเป็นพ่อม่าย เขาครองตัวเป็นโสดหลังหย่าร้างมาได้หลายปี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นที่สนใจของสาวๆ เสมอ เรื่องนี้หล่อนรู้มาจากแม่ของอีกฝ่ายเช่นกัน และคิดว่านางลาวัลย์ไม่เคยพูดเกินจริง หญิงสาวหลุบตาลงและยิ้มน้อยๆ นึกอยากรู้ว่าเวลาเขาอยู่กับคนรักจะอบอุ่นมากแค่ไหน รอยยิ้มคล้ายมีนัยของหญิงสาวทำให้คนที่เงยหน้าขึ้นมองต้องหรี่ตาแคบพร้อมกันนั้นมุมปากก็หักโค้งขึ้นน้อยๆ เขายอมรับว่าถูกใจจันทร์กระจ่างมากพอควร ถูกใจจนอยากรู้จักให้มากกว่าที่เคยรู้จัก ติดตรงที่ว่าสามีของหล่อนยังคงป้วนเปี้ยน ไม่สิ ปักหลักเลยดีกว่า อิชย์ปักหลักอยู่ที่นี่เลยเสียด้วยซ้ำไป จนเขาเริ่มสับสนว่าทั้งสองกลับมาคืนดีกันแล้วหรือยัง นี่ก็เป็นอี

คืนนี้พ่อหนูเจตน์ดูท่าจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ยิ่งมีคุณพ่อมานั่งเฝ้านั่งเล่นระหว่างรอคุณแม่อาบน้ำก็ไม่มีทีท่าว่าจะร้องหรืองอแงเหมือนตอนที่เขากลับบ้านไปเมื่อสองสามวันก่อน ปกติช่วงนี้เจ้าตัวแสบจะต้องร้องไห้ดังลั่นไปสามบ้านเจ็ดบ้าน จนนางลาวัลย์ต้องเดินมาดูและช่วยกล่อมอยู่บ่อยครั้ง แต่เมื่ออิชย์กลับมา พ่อหนูก็เงียบกริบ ราวกับรู้ว่าคุณพ่อกลับมาแล้ว...เขาปลอดภัยแล้ว หญิงสาวนึกน้อยใจลูกชายตัวน้อย ขนาดยังไม่รู้ความ ยังติดพ่อขนาดนี้ ถ้ารู้เรื่องขึ้นมาจะขนาดไหน เมื่อจันทร์กระจ่างแต่งตัวเรียบร้อย ชายหนุ่มก็ยิ้มให้เมื่อหล่อนเดินตรงมายังเตียงนอน “ขอบคุณค่ะ คุณเองก็กลับไปพักผ่อนได้แล้ว” หญิงสาวบอกเขาขณะคลานขึ้นไปนั่งอยู่ข้างๆ ลูกชายบนเตียง พลางยิ้มหวานให้เจ้าตัวนุ่ม แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ อิชย์มองสองแม่ลูกด้วยสายตาอ่อนโยน อยากเข้าไปนอนข้างๆ อยากโอบกอดพวกเขา แต่ทั้งที่ห่างกันแค่คืบ เขากลับไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างใจคิดและปรารถนา “ขอนอนที่นี่ได้ไหม เผื่อลูกร้อง” เขาไม่พูดเปล่า แต่แววตาที่มองหญิงสาวนั้นยังออดอ้อนเสียจนคนถูกร้องขอนิ่งงัน แต่เพียงวูบเดียวก็ส่ายหน้าเบาๆ