All Chapters of เมียบำเรอไร้รัก: Chapter 41 - Chapter 50

๑๑คนหนึ่งเริ่ม อีกคนลา  ครอบครัวของอิชย์กลับไปกันหมดแล้ว มีเพียงชายหนุ่มที่ยังปักหลักไม่ยอมกลับ เขายืนกระต่ายขาเดียวว่าต้องการอยู่เพื่อดูแลจันทร์กระจ่างและลูกชาย           ปัทมาเดินมาหยุดยืนข้างกายคนตัวโต ขณะที่ดวงตาจ้องมองไปยังเพื่อนรักที่กำลังเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกชาย ด้วยท่าทางมีความสุข         “ถ้าคุณอยากได้ลูกกับเมียกลับคืนไป คุณต้องทุ่มเทให้มากกว่านี้ ต้องแสดงออกถึงความจริงใจให้มากกว่านี้ และที่สำคัญ คุณต้องทำให้เพื่อนของฉันมั่นใจว่าคุณรักเธอจริง แต่ที่สำคัญกว่านั้น...” อิชย์หลุบตามองคนพูดและสบตาอีกฝ่ายที่หันมามองเขา “คุณจะต้องรู้สึกเสียก่อนว่ารักเพื่อนของฉันจริง ลองถามใจตัวเองดูดีๆ ว่ารักเพื่อนฉันหรือเปล่า ไม่ใช่มาแค่เพราะต้องการรับผิดชอบ มาเพราะลูกหรือแค่รู้สึกผิด เพราะถ้าแค่นั้น มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย”         พูดจบปัทมาจึงก้าวตรงไปยังเพื่อนรักทันทีที่พูดในสิ่งที่หล่อน

  กลางดึกคืนหนึ่ง จันทร์กระจ่างต้องผุดลุกผุดนั่งเพราะลูกชายงอแงทำให้ไม่ได้หลับได้นอน แต่ทำอย่างไรเจ้าหนูก็ไม่ยอมหลับ สุดท้ายก็ร้องไห้จ้าเสียงดัง อิชย์ที่นอนอีกห้องวิ่งมาถึงในเวลาชั่วอึดใจ เขาเคาะประตูรัวจนหญิงสาวต้องรีบไปเปิดให้         “ลูกเป็นอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อก้มลงมองลูกชายที่ร้องลั่นอยู่ในอ้อมแขนของหญิงสาว สีหน้าของคนเป็นแม่ไม่สู้ดีนัก         “ไม่รู้ค่ะ” ตอบเขาเสียงสั่น นัยน์ตาก็แดงก่ำ จวนจะร้องไห้ตามลูกชายไปด้วยอีกคน “ปวดท้องหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำยังไงก็ไม่ยอมหยุดร้อง”         คนตัวโตรับร่างเล็กไปอุ้ม แล้ววางลงบนเตียงนอน เขาคลำท้องน้อยๆ ใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางเคาะเบาๆ จนได้ยินเสียงดังปุๆ ทำให้รู้ทันทีว่าลูกชายของเขามีอาการท้องอืดนั่นเอง         “ท้องอืด” เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว “รออยู่นี่นะ”       &

  ๑๒ไม่ยอมสูญเสีย  เด็กชายเจตน์ กำลังจะครบหนึ่งเดือนในอีกสองวันข้างหน้า ขณะที่อิชย์กลับบ้านไปเมื่อสองวันก่อน เพราะต้องจัดการกับปัญหาบางอย่าง แต่เขาให้สัญญาว่าจะกลับมาในวันนี้ ทว่าจันทร์กระจ่างไม่ได้ยึดมั่นในคำพูดของเขาสักเท่าใดนัก ตั้งแต่เลือกจบกันคราวนั้น หล่อนก็พยายามวางเฉยกับเรื่องของเขามาโดยตลอด แม้อีกฝ่ายจะพยายามทำให้หล่อนคิดถึงอยู่ตลอดเวลาก็ตาม          ส่วนปัทมาเพื่อนรัก รายนั้นไปๆ มาๆ อยู่เสมอ บางครั้งก็มาค้างคืน บางครั้งก็ไปกลับ วันนี้จึงเป็นวันที่หล่อนต้องอยู่ตามลำพังกับลูกชายเพียงสองคน ในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งพิมพ์งานอยู่ที่ใต้ร่มไม้ด้านข้าง เพื่อนบ้านของหล่อนก็แวะเวียนมาหา หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อเห็นร่างสูงของปองภพแทนนางลาวัลย์เหมือนทุกที จึงรีบเดินออกไปต้อนรับ         “สวัสดีค่ะคุณปอง”         อาจารย์หนุ่มส่งของฝากให้หญิงสาว ทำให้เจ้าของบ้านต้องยิ้

 “ขอโทษที่กลับมาเร็ว ฉันแค่เป็นห่วงเธอกับลูกมากเท่านั้น ก็เลยรีบกลับมา ไม่รู้จริงๆ ว่าทำให้ช่วงเวลาดีๆ ของเธอกับเขาหมดลงเร็วเกินไป”         พูดจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังรถยนต์ หญิงสาวขบเม้มริมฝีปากเข้าหากันและมองตามเขาไปด้วยความรู้สึกปวดหนึบในใจเมื่อเห็นเขาทำท่าเสียใจ ชายหนุ่มขนของมากมายลงจากรถแล้วตรงเข้าบ้าน ทำให้หล่อนต้องชะเง้อมองตามอย่างอดไม่ได้ เขาขนของถึงสองรอบ ก่อนจะเดินหายเข้าบ้านไปพักใหญ่ ทำให้คนที่นั่งอยู่ที่เดิมกระวนกระวายใจจนต้องปรามตัวเอง แล้วหันไปมองลูกชายตัวน้อย ก่อนจะช้อนเขาขึ้นมาอุ้มเอาไว้ อีกทั้งยังพยายามจดจ่ออยู่กับคนตัวเล็ก แล้วบอกกับตนเองว่าให้เขารู้สึกเจ็บปวดเสียบ้าง จะได้รู้ว่าหล่อนเคยรู้สึกอย่างไรเวลาเขาให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่าหล่อน ที่สำคัญจะได้ไปจากหล่อนเสียทีอย่างไรล่ะ         ทว่าความรู้สึกส่วนลึกที่แท้จริงกลับไม่ต้องการแบบนั้นเลย เพราะมันไม่เคยลืมเขา คนที่หล่อนรักมาตลอด...         ชายหนุ่มกลับลงม

  ๑๓เริ่มต้นจีบเมีย  อิชย์ทำตามที่พูดเอาไว้ นั่นคืออยู่ดูแลจันทร์กระจ่างและลูกชายอย่างใกล้ชิด เขาทำตัวประหนึ่งว่ายังคงเป็นสามีของหญิงสาว และทำราวกับว่าได้ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วกระนั้น ทว่าสำหรับคุณแม่ที่เต็มใจเลี้ยงเดี่ยวยังคงวางตัวห่างเหินเช่นเดิม ไม่มีอะไรเกินเลยกว่าที่ผ่านมา จนกระทั่งวันหนึ่งขณะที่อิชย์กำลังนอนพังพาบบนพื้นบ้าน โดยมีลูกชายนอนหลับอยู่ข้างๆ เขาได้รับสายจากมารดา         “ครับแม่”         “แพรมาหาอิชย์อีกแล้ว มาบ่อยจนแม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะลูก แม่ว่าลูกต้องทำอะไรสักอย่างนะ”         ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง พลางหันไปมองลูกน้อย         “แพรว่าไงบ้างครับ”         “แพรอยากเจอลูก มาตื๊ออยู่หลายรอบ”         ชายหนุ