เมียบำเรอไร้รัก

บทนำ

กระเป๋าเดินทางสองใบถูกยกขึ้นท้ายรถ ร่างโปร่งบางในชุดเดินทางหันไปมองตัวบ้านสีขาวงามสง่าที่มีพื้นหลังเป็นผืนป่าสีเขียวตัดท้องฟ้าสีครามอีกครั้ง ดวงตาที่มองนั้นไหววูบ หัวใจปวดแปลบ แต่สุดท้ายหล่อนเลือกหันหลังให้กับภาพคุ้นเคยและความผูกพันแสนยาวนาน

         พอกันที...

         ปึก...

         เมื่อประตูรถปิด แท็กซี่คันนั้นจึงพาหญิงสาวนัยน์ตาเศร้าเคลื่อนจากไป ทันทีที่น้ำตาไหลออกมา หล่อนตัดสินใจหลับตาลงก่อนที่จะหันกลับไปมองข้างหลัง ด้วยกลัวใจตัวเองว่าจะบอกให้คนขับรถจอดแล้ววกกลับไป ไม่...จะต้องไม่เป็นแบบนั้น

         ในขณะที่อนาคตของหล่อนรออยู่เบื้องหน้า เวลาเดียวกันนั้นอดีตของหล่อนกำลังถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง และตัวหล่อนจะต้องผ่านมันไปให้ได้

         ผ่านไปไม่ถึงห้านาที รถกระบะยกสูงของใครบางคนผ่านรั้วเข้าไปภายในอาณาเขตของบ้านไพศาลเสรี

         เอี๊ยดดด...เสียงล้อที่ครูดไปกับพื้นถนนเกิดจากการเบรกของคนขับ ทำให้คนในบ้านต่างชะโงกหน้าออกมามอง ทันทีที่รถยนต์จอดสนิท ร่างสูงใหญ่ก็เดินแกมวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความเร่งรีบ...

         ผ่านหน้าของแม่บ้านที่เดินออกมาด้วยอาการอ้ำอึ้ง แต่คนตัวโตไม่มีเวลาสอบถาม เขามุ่งตรงเข้าไปยังห้องนอนส่วนตัว

         นาทีต่อมา ร่างสูงก็ยืนนิ่งอยู่กลางห้องด้วยอาการนิ่งขึง แววตายามมองไปที่กลางเตียงกว้างแม้ดูเรียบเฉย ทว่ากลับมีบางอย่างซุกซ่อนอยู่ ชายหนุ่มลากเท้าตรงไป มองนิ่งที่ซองจดหมายชั่วครู่ ก่อนจะนั่งลงแล้วหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน กลิ่นกายเฉพาะตัวของหล่อนยังอบอวลรวยริน

         เพียงแต่...นับจากนี้ไปจะไม่มีเจ้าของร่างเล็กที่มักจะอยู่ในครรลองสายตา คอยส่งยิ้มหวานและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใส่ใจว่าเหนื่อยไหม วันนี้ทำอะไรมาบ้างพร้อมกับน้ำเย็นๆ รอท่า

         ไม่มี อีกต่อไปแล้ว...

กริ๊งงงง...

         เปลือกตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงดังมาจากด้านข้าง เขากวาดตามองไปรอบห้องแล้วผุดนั่งด้วยอาการถอนหายใจยาว แล้วเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกพร้อมกับความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมา

         ฝันไปหรอกเหรอ....

         อิชย์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเหงื่อไหลที่ข้างขมับ เขายกมือขึ้นเช็ดแล้วหันไปมองเตียงนอนข้างกาย ทว่ายามนี้ว่างเปล่า หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ได้แต่หวังว่าความฝันจะไม่ใช่ความจริงขึ้นมา ร่างสูงใหญ่จึงพรวดพราดออกไปนอกห้องด้วยอาการหน้าตาเคร่งเครียดระคนหวาดหวั่น

         กลิ่นอาหารและเสียงตะหลิวที่เคาะกระทะเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดชะงักอยู่ที่ประตูครัว พลันพรูลมหายใจยาวเหยียดด้วยความโล่งอก เมื่อพบว่าใครบางคนที่เขาฝันถึงกำลังขะมักเขม้นอยู่หน้าเตา...  

         อ้อมแขนที่สวมกอดและร่างสูงใหญ่ที่แนบเบียดมาจากด้านหลังทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนจะเอียงใบหน้ามองพร้อมกับยิ้มขันคนตัวโต

         “เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย” เสียงอ่อนหวานเอ่ยถามออกมาพร้อมเสียงหัวเราะหวานๆ กลับทำให้คนตัวโตกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกครั้งก่อนจะปล่อยมือออก

         “มีอะไรหรือเปล่าคะ หาอะไรไม่เจออีก” หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่ม พลางเลิกคิ้วสูงอย่างเป็นคำถาม อิชย์ บรรณวิชญ์ ขยับถอยหลังไปสองก้าว ก่อนจะมองดวงหน้าเรียวหวานของจันทร์กระจ่างอยู่อึดใจ แล้วส่ายหน้าเบาๆ

         “วันนี้ทำอะไรกินเหรอ” เขาทำทีชะโงกหน้ามองกับข้าวในกระทะเพื่อที่จะไม่ต้องตอบคำถามหล่อน หญิงสาวมองท่าทางแปลกไปของคนตรงหน้าแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด

         “ผัดตับใส่ดอกหอมที่คุณชอบ” หญิงสาวตอบพลางหันไปยังกระทะอีกครั้ง จากนั้นไม่ถึงนาทีก็ปิดเตาแก๊ส “เสร็จแล้วค่ะ”

         ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ขณะที่มองหญิงสาวไม่วางตา

         “งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน”

         จันทร์กระจ่างสบตาคู่คมกริบของคนตัวโตอีกครั้งก่อนที่เขาจะหมุนตัวหันหลังออกไปจากห้องครัว หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาวขณะมองร่างของเขาจนลับตาไป แล้วหันกลับมาตั้งโต๊ะเพื่อรอเขาโดยเฉพาะ

         ตั้งแต่จันทร์กระจ่างตัดสินใจร่วมชีวิตกับอิชย์เงียบๆ เมื่อสองปีก่อน ชีวิตของหล่อนก็เข้าสู่โหมดแม่บ้านอย่างเต็มตัว ทำทุกอย่างที่เป็นหน้าที่ของภรรยา เพื่อดูแลสามีอย่างครบถ้วน ทว่าสิ่งเดียวที่หล่อนยังไม่ได้รับจากเขาคือทะเบียนสมรส...แต่หล่อนก็ไม่เคยเรียกร้องมันมาจากเขาเช่นกัน

         แน่นอนว่าก่อนที่จะตัดสินใจร่วมชีวิตกับเขานั้น อิชย์เคยมีคนรักมาก่อน และเขาก็รักผู้หญิงคนนั้นมากเสียจนไม่มีสายตาจะแลใครอีก แม้กระทั่งหล่อน กระทั่งวันหนึ่งฟ้าก็ผ่าลงมากลางหัวใจของอิชย์ คนรักของเขาตัดสินใจเลือกใช้ชีวิตกับนายทหารยศสูงนายหนึ่ง ที่พรั่งพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ ขณะที่อิชย์เป็นเพียงสัตวแพทย์ธรรมดา แต่ใช่ว่าเขาจะสิ้นไร้ไม้ตอก ตรงกันข้าม ชายหนุ่มมีฐานะมั่นคงตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า เมื่อเรียนจบด้านสัตวแพทย์ เขาช่วยงานรุ่นพี่อยู่สองปีจึงย้ายกลับมาอยู่บ้านเปิดคลินิกรักษาสัตว์ ก่อนตัดสินใจรับช่วงดูแลฟาร์มโคนมต่อจากบิดาและมารดา

         ปัจจุบัน อิชย์ อายุสามสิบสองปี ส่วนจันทร์กระจ่างนั้น อายุยี่สิบห้าปี ห่างกันถึงเจ็ดปี หล่อนเรียนจบด้านมนุษยศาสตร์ ทุกวันนี้นอกจากจะทำหน้าที่ดูแลอิชย์ หญิงสาวยังใช้เวลาว่างรับงานแปลเพื่อไม่ให้รู้สึกว่างจนเกินไป อิชย์รู้ แต่เขาดูจะไม่สนใจสิ่งที่หล่อนทำมากนัก นอกเสียจาก...เรื่องบนเตียง นั่นอาจเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาใส่ใจ

         หญิงสาวถอนหายใจยาว บางครั้งเช่นตอนนี้ หล่อนอดคิดไม่ได้ว่าตนเองนั้นมีค่าเฉพาะเวลาที่เขาเกิดความต้องการขึ้นมาก็แค่นั้น...