All Chapters of ทาสหัวใจของนายเขื่อน: Chapter 41 - Chapter 50

“จู๋จี๋? หมายความว่ายังไงคะ”“ก็หมายความว่า..” เขาก้มลงไปที่หูของเธอ “คุณท่านของเราเผด็จศึกเจ้าเกลไปเรียบร้อยแล้วไงล่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้จึงเป็นเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ เราคนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งเด็ดขาด”“ตลก ไม่จริง พี่ไกรอย่ามาอำกิ๊งเลย ก็เห็นอยู่ตำตาว่าน้องเกลเธอไม่เต็มใจ” ถ้ายินยอมเธอจะดิ้นหนีเขาสุดฤทธิ์แบบนั้นเหรอ “รีบเข้าไปช่วยน้องเกลเดี๋ยวนี้เลยนะ”“จริง ๆ เรื่องนี้พี่กับแม่รู้มาสักพักแล้ว ไม่เชื่อก็ไปถามแม่พี่ดูสิ คุณเขื่อนเขาตีตราจองเจ้าเกลไปเรียบร้อยแล้ว ไม่สังเกตเหรอว่าช่วงนี้เขาตัวติดกับเจ้าเกลแค่ไหน”“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ แล้วน้องเกลโทรหากิ๊งทำไมคะ” ลลิตายังมีข้อกังขา“โธ่กิ๊ง ถ้าไม่ใช่เขาจะออกมาด้วยกันทำไม ที่เรียกกิ๊งให้มารับก็คงจะงอนอะไรกันนั่นแหละ แต่ตอนนี้คุณเขื่อนก็กำลังง้อแล้วนี่ เรากลับกันเถอะ”“จะกลับจริง ๆ เหรอคะ” เธอยังลังเล“จะอยู่ทำไมล่ะ จะแอบดูเขามีความสุขกันหรือไง”“พี่ไกร!&rdquo

“แล้วมันจะได้ผลหรือวะเจ้าไกร เพราะนายท่านก็ไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องการกินอยู่แล้ว”“ถ้าอาหารไม่ได้ผล ความใกล้ชิดก็น่าจะได้ผลนะแม่”“แต่คุณท่านไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวายที่เรือนเอ็งก็รู้”“แม่เชื่อผมซิ ผมกับคุณเขื่อนโตมาด้วยกัน ทำงานมาด้วยกัน ทำไมผมจะไม่รู้นิสัยของเขา ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะโดนถีบออกมา แต่กับเจ้าเกลนี่ตรงกันข้ามแน่” เพราะเขาเคยเห็นกับตา ตอนที่เจ้านายง้อหญิงสาวด้วยการแบกขึ้นบ่าพาเข้าห้องเขานึกถึงเหตุการณ์ที่โรงแรมในคืนนั้น พลันนึกไปถึงคนรักที่ห่างเหินกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว วันนี้ชวนเธอไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันดีกว่า“แม่จะเชื่อเอ็งก็แล้วกัน เพราะแม่อยากให้หนูเกลเป็นคุณนายของฟาร์มอุดมสุขจริง ๆ” ละม่อมกล่าวอย่างมุ่งมั่น“แล้วแม่รู้ได้ยังไงว่าเจ้านายเรา..” เกรียงไกรพยักหน้าสื่อความหมาย“ก็เมื่อคืนแม่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ แล้วได้ยินเสียงคนไออยู่ข้างนอก แม่ก็เลยแอบดูเพราะกลัวจะเป็นขโมย แต่กลายเป็นคุณท่านเฉยเลย ตอนแรกแม่ก็นึกว่าท่านมาตรวจดูความเรียบร้อย ก็ยังสงสัยว่า

“หนูจะเอาอะไรบ้างล่ะ ดอกแค มะรุม มะยม มะม่วง บวบ ฟัก ฟักทอง พริก มะระ มะเขือ มะละกอ โหระพา กะเพรา มะพร้าวก็พอมีนะ” บุญเพิ่มชี้ไปตามสิ่งที่ตนเอ่ยชื่อออกมา“ลุงเพิ่มคะหนูรบกวนให้ลุงช่วยหาต้นใต้ใบ ต้นย่านางให้หน่อยนะคะ เพราะหนูไม่รู้ว่าต้นมันเป็นยังไง ส่วนอย่างอื่นเดี๋ยวหนูจัดการเอง”“เดี๋ยวลุงไปเก็บมาให้นะ” บุญเพิ่มไม่ถามให้มากความ รีบจัดการตามที่หญิงสาวต้องการ... เรือนพญาธีรทัศน์มองอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า แล้วหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ“ทำไมมีแต่เมนูเดิม ๆ สองวันแล้วนะที่ฉันต้องกินอาหารเหมือนอยู่ในคอร์สลดน้ำหนักอย่างนี้ บะช่อตำลึง แกงส้มดอกแค ใบอ่อนดอกแคลวก ใบอ่อนมะยม ดอกแคต้มจิ้มน้ำพริก แกงผักรวมมิตรใบย่านาง ไข่เจียวใส่พริกใส่หอมแดง แล้วยังต้องดื่มน้ำรสชาติแปลก ๆ เฝื่อน ๆ ต่างน้ำอีกทุกมื้อ”“ทำไมต้องถามล่ะคะ มีหน้าที่ทานก็ทานไปเถอะ ในเมื่อคุณไม่ยอมไปหาหมอคุณก็ต้องทานแบบนี้แหละค่ะ” เพิ่งจะเข้าสู่มื้อที่สี่ก็บ่นแล้ว เธอก็ไม่ได้ให้กินเหมือน ๆ กันทุกมื้อซะหน่อย คอยหม

“ค่ะ” เธอตอบรับเสียงกระเส่า เธอเองก็ทั้งตื่นเต้นทั้งกังวล“อย่าไปรบกวนคุณเขื่อนเขาเลยค่ะน้าแข เดี๋ยวเขาก็โกรธให้อีกหรอก”สะโพกที่กำลังขยับชะงักเล็กน้อย เมื่อหูที่ไวต่อเสียงเป็นพิเศษได้ยินเสียงใครบางคนดังแว่วเข้ามา เขารีบขยับสะโพกรัวถี่ ทะยานไปยังจุดหมายพร้อม ๆ กับหญิงสาว“เดี๋ยวฉันมา รออยู่ตรงนี้นะอย่าเพิ่งไปไหน” เขากระซิบบอกเมื่อจบเกมรัก จำใจต้องปล่อยเธอในทันที ขึ้นจากสระไปคว้าผ้าขนหนูมาพันกายท่อนล่างลวก ๆ แล้วเดินไปทางหน้าบ้าน ลลิตารีบเอาตัวรอดด้วยการแอบข้างหลังของน้าสาว เมื่อเห็นเจ้าของเรือนเดินหน้าบูดบึ้งมาจากทางสระว่ายน้ำ ทั้งตัวมีเพียงผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้“อยากมานักก็รับหน้าไปเลยนะคะคุณน้า” เธอกระซิบอยู่ด้านหลัง“ก็เพราะแกนั่นแหละยายกิ๊ง ถ้าแกมาดูแลพัดวีเขาในยามป่วยไข้ ฉันก็คงไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี่” แขไขโยนความผิดให้เป็นของหลานสาวหญิงสาวได้แต่ทอดถอนใจด้วยความเซ็ง จะมาทำไม ในเมื่อรู้อยู่ว่าเขามีคนคอยดูแล วันก่อนที่โดนบังคับให้มาเธอก็มาให้แล้ว และเห็นกับ

“ได้สิคะ” ตุลฎาตอบรับอย่างยินดี“ไว้เกลจะจดสูตรให้นะคะ”“ขอบใจจ้ะ”“เธอมาทำหน้าที่ดูแลคุณเขื่อนเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ” แขไขทนเป็นคนที่ไร้ตัวตนไม่ไหวจึงพูดแทรกขึ้น“เกือบอาทิตย์แล้วค่ะ”“เกือบอาทิตย์แล้ว..”“ค่ะ” แล้วทำไมท่านต้องตกใจขนาดนั้นด้วย“เธอรู้ว่าคุณเขื่อนป่วยอยู่เป็นอาทิตย์แต่ไม่ยอมไปบอกให้ฉันรู้ เธอนี่เป็นคนที่แย่มาก ๆ”“ทำไมน้าแขพูดแบบนั้นคะ น้าแขก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคุณเขื่อนเขาไม่สบาย” ลลิตาถามน้าสาวตรง ๆ ตัวเธอเองยังรู้จากท่านเลย“ใช่ฉันรู้ แต่ฉันเพิ่งรู้เมื่อสามวันก่อน พอรู้ก็รีบให้แกมาดูแลเขานั่นแหละ”“แล้วคุณแขรู้จากใครล่ะ ในเมื่อคนในเรือนพญาไม่ได้เป็นคนไปส่งข่าว” ธีรทัศน์รอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ“น้า.. น้าบังเอิญได้ยินคนทำสวนมันคุยกันค่ะ” แขไขตอบแบบไม่เต็มปาก ไม่กล้าแม้กระทั่งสบตากับเขา“อ้อ” ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ เหมือนเชื่อที่หล่อนพ