All Chapters of พี่เขย: Chapter 21 - Chapter 30

“ทำไมรีบกลับนักล่ะลูก รอกลับพร้อมพี่เขาก็ได้นี่จ๊ะ”“ไม่ดีกว่าค่ะ หนูมีคนขับรถมาค่ะ”“ให้เขากลับไปก่อนก็ได้ แม่ยังไม่ได้เล่นกับหลานเลยนะ คุณปู่ก็ยังไม่ได้เจอหลานเขาเลย หนูอย่าเพิ่งกลับนะลูก รอให้หลานได้เจอคุณปู่ก่อนนะลูก” ยุพาหว่านล้อมให้หญิงสาวอยู่ต่อ“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นนิดไปหาหลานก่อนนะคะ” หลังจากคิดอยู่สักพักเธอก็ตอบตกลง แต่ก็เปิดโอกาสให้แม่ลูกได้คุยกันตามลำพัง“ขอบใจมากนะจ๊ะ” ยุพามองตามร่างระหงที่เดินออกไปจากห้อง “หนูนิดกับหนูแก้วนี่นิสัยต่างกันมากเลยนะราม”รามละสายตาจากร่างระหงที่เดินไปไกลพอสมควรแล้ว “ครับคุณแม่ แก้วเขาเรียบร้อยอ่อนโยน ส่วนหนูนิดเขาจะเป็นสาวมั่น ไม่ค่อยยอมคน”“แล้วในสายตาของลูก ลูกคิดว่าหนูนิดเขาดีไหม”“ผมไม่เข้าใจคำถามของคุณแม่หรอกครับ คุณแม่เจาะจงมาไม่ดีกว่าเหรอครับ ว่าดีในแง่ไหน”“ซื่อบื้อจริงเชียว” มารดาตำหนิลูกชายด้วยน้ำเสียงระคนเอ็นดู “ระหว่างหนูนิดกับหนูแพร สำหรับลูกแล้วลู

“ครั้งนี้นิดจะยอมให้อภัยเพราะเป็นห่วงน้องกายนะคะ” เธอทำตาขุ่นใส่เขาเพื่อกลบเกลื่อนความประหม่า“ถ้าไม่อยากให้เป็นคำพูดลอย ๆ ก็ตกลงตามที่พี่เสนอไปสิ แล้วนิดจะไม่รู้สึกแบบนี้ในยามที่ต้องบอกกับใคร ๆ ว่าเป็นแม่ของน้องกาย”“เรื่องนี้นิดจะให้คำตอบกับทางผู้ใหญ่เองค่ะ พี่รามไม่ต้องมาตอกย้ำหรอก” จากวันนั้นก็เข้าสู่วันที่สามแล้วสินะที่เธอขอเวลาจากมารดา วันนี้เธอคงต้องตัดสินใจสักที เพราะถึงอย่างไรคำตอบมันก็มีอยู่ในใจตั้งแต่วันที่เขาเอ่ยเรื่องนี้กับเธอแล้วรามเพียงแค่พยักหน้ารับเพราะเดินเข้ามาในห้องเด็กอ่อนแล้ว เขาและเธอยืนดูทารกน้อยที่หลับใหลโดยไม่ได้พูดอะไรกันจนหมดเวลาเยี่ยมจึงเดินออก“ทำไมเขาให้เวลาเยี่ยมน้อยจังเลยค่ะ”“เขาคงกลัวเชื้อโรคมั้ง ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราค่อยมาเยี่ยมเขาใหม่ตอนบ่ายอีกรอบ”“จริง ๆ นะคะ พี่รามต้องมาจริง ๆ นะ เพราะถ้าพี่รามไม่มานิดก็เข้าไปดูหลานไม่ได้แน่”“มาสิ แต่ตอนนี้นิดกลับบ้านก่อนเถอะ หรือจะไปที่ทำงานกับพี่ก็ได้นะ”“นิดไม่ก

“สวัสดีค่ะคุณแม่” พินแพรกรอกเสียงทักทายไปตามสายโทรศัพท์ “พี่รามบอกให้แพรโทรหาคุณแม่เรื่องงานเลี้ยงค่ะ”(เหรอจ๊ะ แม่กำลังคิดอยู่เชียวว่าจะให้หนูช่วยจัดการให้ เอาอย่างนี้นะ เดี๋ยวแม่ส่งแฟกซ์รายการอาหารที่แม่อยากได้ในงานแล้วก็จำนวนคนไปให้ หนูแพรก็ช่วยจัดการเรื่องโรงแรมให้แม่หน่อยก็แล้วกันนะ)“ได้ค่ะคุณแม่” เธอรับคำอย่างนอบน้อม “ว่าแต่คุณแม่จัดงานเลี้ยงเนื่องในโอกาสอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ แพรได้บอกกับทางโรงแรมเขาถูก”(...เป็นงานเลี้ยงฉลองแต่งงานจ้ะ ขอเชิญหนูแพรด้วยนะ)“ขอบคุณค่ะคุณแม่” พินแพรรับคำด้วยความยินดี ที่จะได้มีโอกาสไปร่วมงานเลี้ยงส่วนตัวของครอบครัวพิทักษ์ทรัพย์ ไม่ได้ถามต่อให้เสียมารยาทว่าเป็นงานเลี้ยงฉลองของญาติคนไหน แต่ก็คิดว่าคงเป็นญาติคนสำคัญ เพราะท่านถึงกับออกหน้าจัดงานให้แบบนี้ ก๊อก ๆ ๆ“ใครคะ..” เสียงใส ๆ ถามขณะเปิดประตูห้องนอน “พี่รามเองเหรอคะ” ถามด้วยความขัดเขินแปลก ๆ เมื่อเห็นเป็นชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างถูกต้องตามกฎหมา

“พี่รามรักคุณนิดเหรอคะ...” เขาไม่ตอบแต่นิ่งเงียบ มันก็เหมือนเป็นการยอมรับกลาย ๆ ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเจ็บแปลบจนแทบกระอักออกมาเป็นเลือด “พี่รามรักคุณนิดทั้ง ๆ ที่เพิ่งเสียคุณแก้วไปแค่เดือนกว่า ๆ เองเหรอคะ พี่รามไม่รู้สึกผิดต่อคุณแก้วบ้างเหรอคะ คุณนิดเป็นน้องเมียของพี่รามนะคะ”“พี่ยังไม่ได้บอกว่าพี่รักหนูนิดเลยนะแพร” เขาเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อยเมื่อถูกตำหนิ ทั้งที่เธอไม่มีสิทธิ์มาตัดสินเรื่องนี้ด้วยซ้ำ“แต่พี่รามบอกว่าไม่ได้เกลียดเธอนี่คะ”“ไม่ได้เกลียดแล้วจำเป็นต้องรักด้วยเหรอแพร” รามมองหญิงสาวที่เริ่มจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ “วันนี้พี่อาจจะไม่ได้รักหนูนิดแบบชู้สาว แต่ความรักมันพัฒนากันได้นะแพร ในอนาคตพี่อาจจะรักเธอเหมือนที่เคยรักพี่สาวของเธอก็ได้ พี่ว่าแพรควรจะพักผ่อนได้แล้วนะ พี่ก็อยากจะพักผ่อนแล้วเหมือนกัน”“แล้วแพรล่ะ แพรมีความหมายกับพี่รามบ้างไหมคะ” เขาจะจากไป แต่เธอก็รั้งไว้ด้วยคำถามที่สั่นเครือมือใหญ่เอื้อมไปจับต้นแขนทั้งสองข้างของหญิงสาว มองเธอด้วยสายตากลัดกลุ้ม เพราะสิ่งที่เขาคิดมันต่างกับสิ่งที่เธอต้องการ“ถ้าแพรไม่สำคัญกับพี่ พี่จะให้แพรอยู่เคียงข้างพี่ทำไมตั้งเป็นสิบ ๆ ปี”“แพรไม่

“ถามค่ะ แต่นิดบอกว่ามีชุดเรียบร้อยแล้ว” เมื่อเช้าหลังจากที่ระเบิดอารมณ์ใส่เขาที่โต๊ะอาหารเธอก็กลับขึ้นห้อง ไม่ถึงห้านาทีเขาก็ตามขึ้นไปและถามถึงเรื่องนี้ด้วยท่าทางสุขุม ทำเหมือนไม่มีเรื่องบาดหมางระหว่างเขากับเธอมาก่อน“ถ้าหนูไม่อยากแต่งงานกับพี่เขา”“นิดอยากแต่งค่ะ” เธอพูดแทรกก่อนที่มารดาจะพูดจบดวงดาวได้แต่ถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อยใจกับลูกสาวคนนี้นัก แต่ก็รู้ว่าไม่สามารถหาเหตุผลมาเอาชนะความตั้งใจเด็ดเดี่ยวของเธอได้“อย่าให้แม่มาได้ยินทีหลังว่าอยากจะเลิกกับเขานะ แม่จะโกรธนิดจริง ๆ ด้วย”“ไม่มีคำว่าเลิกกันระหว่างนิดกับพี่รามแน่นอนค่ะคุณแม่” ต่อให้เขาคุกเข่าขอเลิกกับเธอ เธอจะอยู่เป็นเมียให้เขาทุกข์ใจไม่ต่างจากพี่สาวของเธอหรอก‘ถ้าแพรไม่สำคัญกับพี่ พี่จะให้แพรอยู่เคียงข้างพี่ทำไมตั้งสิบๆ ปี’คำพูดประโยคเดิมที่ตามหลอกตามหลอนเธอทั้งวันกลับมาในสมองอีกครั้ง มันทำให้เธอหงุดหงิดจนไม่มีอารมณ์จะเลือกชุดหึ! ฉันจะทำให้เธอมีแต่ความทุกข์ เหมือนที่พี่สาวฉันได้รับจากเ