Semua Bab ส่วนเกินรัก (3P): Bab 21 - Bab 30

เดินตรงไปไม่ถึงสิบเมตรก็จะเจอกับซุ้มไม้เลื้อย ข้างในมีน้ำตกที่ทำให้บรรยากาศสดชื่น ร่มรื่น มีปลาคาร์ฟนับร้อยตัวแหวกว่าย ต้องเดินเข้าตัวอาคารไปถึงจะเจอกับห้องแบบวีไอพี ร้านนี้ตกแต่งได้เรียบหรู ดูดีและมีระดับ ผู้ใช้บริการไม่พลุกพล่าน ทุกห้องถูกจัดแบ่งโซนเพื่อความเป็นส่วนตัว สมกับราคาเกือบหกหลักที่จ่ายไปวริษามองทุกอย่างรอบตัวด้วยใบหน้ากระจ่างใส นัยน์ตาคู่สวยเป็นประกาย ดูผ่อนคลายจากก่อนหน้านี้ที่ตลอดทางเธอเอาแต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด หันมองนอกหน้าต่าง ไม่มองหน้า ไม่พูดจากับคนเชิญชวนมารับประทานอาหารด้วยกันเลยสักคำแต่อารมณ์ที่ว่าดีก็ดีไม่สุดตรงที่ศิระเดินเคียงคู่กับหญิงสาวแล้วเอามือวางไว้บนสะโพกผายตลอดทางนี่แหละราวกับกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีหายไปอย่างไรอย่างนั้น แม้การกระทำของเขาไม่ได้ใช้ความรุนแรง แต่หญิงสาวก็รู้ดีว่าเขากำลังบังคับกันทันทีที่นั่งอาหารร้อน ๆ ก็ถูกนำมาเสิร์ฟหลายอย่าง ทุกเมนูล้วนเป็นศิระที่สั่ง วริษามองของพวกนั้นด้วยสายตาราบเรียบ“ไม่กินล่ะ” ศิระเอ่ยถามพลางหั่นสเต๊กเข้าปาก เหมือนจะทำตัวสบาย ๆ ไม่ใส่ใจแต่สายตาจับจ้องมองหญิงสาวตลอดเวลาวริษาหน้าตาสวยจัด ผิวพรรณดี ใบหน้ารูปไข่ ดวงตา

เสียงปลดล็อกประตูทำชายหนุ่มเจ้าของห้องหันขวับ หัวคิ้วหนาขมวดเข้าหากัน นอกจากเขาแล้วมีเพียงวริษาเท่านั้นที่รู้รหัสเข้าห้องนี้ได้“เซอร์ไพรส์!” เสียงหวานของหญิงสาวทำเอาเจ้าของห้องใจเต้นระส่ำ ราวกับครั้งแรกที่กำลังจะได้ออกเดตก็ไม่ปานอิษยะรีบหมุนตัวเอาชามสลัดกลับไปวางที่เดิมอย่างรวดเร็วพลางพรูลมหายใจที่ยังไม่มือไวพอจะทิ้งมันลงถัง“ทำไมมาเอาป่านนี้ครับ” เขาแทบถลาตัวไปโอบกอดร่างหญิงสาวคนรัก ดีใจมากที่เธอมาหากันหลังจากรอมานานหลายชั่วโมงจนถอดใจหากทว่าขณะนี้เวลาปาไปห้าโมงกว่า วริษามาตอนนี้แปลว่าต้องรีบกลับไป จากคอนโดเขาเดินทางกลับบ้านเธอใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงกว่าจะฝ่ารถติดไปได้อยากเจอก็ใช่ แต่ไม่อยากให้เธอเหนื่อย และกว่าจะถึงบ้านหญิงสาวคงมืดค่ำ แบบนั้นเธอจะไม่ปลอดภัย“คิดถึงนะคะ” วริษาซุกหน้ากับอกแกร่ง เธอกอดเอวสอบแนบแน่นราวกับไม่อยากปล่อยไปกว่าเธอจะรับประทานอาหารกับศิระเสร็จก็ใช้เวลามาก เขายังจะบังคับกันให้ไปร้านต้นไม้อีกต่างหาก เธอปฏิเสธบอกว่ามีงานเขาก็รู้ทัน ผู้บริหารโรงพยาบาลอย่างเขาเช็กแป๊บเดียวก็รู้ทุกตารางชีวิตในรั้วโรงพยาบาลของเธอแล้ว วริษาจึงไม่อาจปลีกตัวจากศิระออกมาได้หากทว่าแต้ม

ปากเขาบอกว่าขอแต่วริษารู้สึกเหมือนคำสั่งมากกว่า เพราะมือหนาสอดลึกเข้าไปใต้เสื้อยืดของเธอแล้วกอบกุมเต้างาม บีบขยำหนัก ๆ ราวกำลังระบายความรู้สึกอัดอั้นจนหญิงสาวเผลอคราง ไม่ถนอมอย่างที่ผ่านมาหากก็ไม่ได้หยาบกระด้างมือร้อนที่กอบกุมไปใต้บราลูกไม้ นิ้วร้ายสะกิดยอดถันจนแข็งชันเป็นไต ขณะที่สะโพกสอบบดเบียดเสียดสีกับกายสาวอิษยะที่ร่างกายเปลือยเปล่า ผ้าขนหนูของเขาหลุดไปตั้งแต่ตอนอุ้มเธอเดินมาวางบนเตียงแล้ว ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ยังวางรั้งมือเรียวบางไปวางทาบทับลำเอ็นใหญ่แข็งขืนที่เหยียดขยายจนแทบปริ ชักนำมือเธอให้กอบกุมแล้วค่อย ๆ ชักรูดมันเบา ๆวริษาร้อนผ่าวไปทั้งร่าง ยิ่งได้สัมผัสผิวเนื้อขรุขระรอบท่อนลำขนาดใหญ่ที่เธอกำไม่มิดใจก็ยิ่งเต้นระส่ำ ลมหายใจหยุดชะงักไปชั่วขณะเมื่อความร้อนไล้ลาม เธอรับรู้ได้ว่าอิษยะกำลัง... อยากทั้งรัก ทั้งสงสาร และรู้สึกผิดต่อเขามาก ทำให้วริษาอยากปล่อยตัวปล่อยใจเธอไม่กล้าถอดเสื้อ กลัวเขาจะเห็นร่องรอยกลีบกุหลาบบนผิวเนื้อที่ศิระทิ้งไว้ แต่ในเมื่อคนรักต้องการแค่ข้างนอกเธอทำให้เขาได้อย่างเต็มใจ“อือ...” หญิงสาวรั้งลำคอแกร่งให้โน้มลงมารับจูบร้อนแรงจนชายหนุ่มแทบมอดไหม้ ปลุกอ

“อาบน้ำไหมครับ” เขาเปลี่ยนเรื่องเสียเอง ในเมื่อเธอบอกรักกัน กอดกัน แต่ไม่ยอมตอบรับคำขอแต่งงาน เธออาจจะยังไม่พร้อม เขาก็จะให้เวลาเพราะใจอ่อนความจริงอยากอุ้มเธอไปอาบน้ำ ช่วยเธอทำความสะอาด อยากให้เธอได้หลับสบายไม่อึดอัด แต่ตอนนี้กลับเป็นเขาเสียเองที่กำลังอึดอัดจนแทบบ้า อยากระเบิดออกมาให้รู้แล้วรู้รอด“งั้น... เรนไปอาบน้ำก่อนนะคะ” วริษาเสียงสั่นเธอพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ นัยน์ตาหวานเจือแวววูบไหว เธอไม่กล้าสบตาเขาด้วยซ้ำ ทำเพียงแค่มุดหน้ากับแผงอกล่ำที่แสนอบอุ่น เหมือนตรงนี้คือพื้นที่ปลอดภัยเวลาเพียงสามวัน ชีวิตเธอมีเรื่องราวต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมายจนหญิงสาวตั้งรับแทบไม่ทัน วริษากำลังปวดประสาท เธออยากพักแช่น้ำอุ่น ๆ ให้ได้ผ่อนคลายแล้วค่อยกลับออกมารับมือกับทุกเรื่องใหม่แต่ทำไมนะ... วันนี้เธอกลับรู้สึกราวกับว่ากำลังเป็นลูกกวางบาดเจ็บ กลิ่นเลือดคละคลุ้งแต่ยังกล้ามาซุกซบหมาป่าเจ้าเล่ห์ เหมือนกำลังรอคอยความตาย อยู่ที่ว่าเจ้าหมาป่าจะหิวโซแล้วฉีกกระชากเนื้อเธอไปกลืนกินตอนไหน“ให้พี่อุ้มไปไหม” หมาป่าเอ่ยถาม เสียงเริ่มทุ้มต่ำหากก็ยังอยากทำดีให้เธอได้ประทับใจ หญิงสาวกำลังจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำแต่ก็

“นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอคะ” วริษาเอ่ยถามแทรกอย่างอดไม่ได้ความจริงแล้วพวกเราสามคนรู้จักกันมานาน อิษยะเคยเป็นเด็กในบ้านของศิระตั้งแต่สมัยที่ครอบครัวเขายังไม่ย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ ข้อนี้เธอรู้ว่าเราต่างก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลแต่เพราะอิษยะกับศิระไม่ได้สนิทสนมกัน คนในบ้านลีละวีระพันธุ์ออกจะแบ่งแยกชนชั้นชัดเจน ไม่เห็นเขาจะคลุกคลีอะไรกับเหล่าคนสวน แม่บ้านหรือที่เรียกกันว่าคนรับใช้ยิ่งอิษยะที่แยกตัวออกไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเองมานานแล้ว เธอไม่เคยรู้ว่าทั้งคู่มีปัญหาอะไรกัน เขาไม่เคยเล่า ศิระยิ่งแล้วใหญ่ เธอไม่เคยสนิทสนมกับเขาถึงขั้นที่จะรับรู้เรื่องราวอะไร“ทั้งคู่... มีปัญหาอะไรกันเหรอคะ” ไม่เคยอยากคาดคั้นหากแต่บทสนทนาแรกที่เจอหน้ากันวริษารับรู้ได้ว่ามันต้องมีอะไรที่เขาตามเธอมาใช่ว่าจะโฟกัสที่ตัวเธอหรอก ไม่ว่าจะการกระทำ คำพูดหรือสายตาของศิระ ทุกอย่างมันบ่งบอกว่าเขาพุ่งเป้ามาที่อิษยะมากกว่า“ให้กูเล่าไหมล่ะ” ศิระเอียงคอถามอิษยะ กระตุ้นความเดือดดาลได้อย่างง่ายดาย“อย่านะมึง!” คนโดนกระตุ้นแทบพุ่งตัวเข้าไปตะปบปิดปากศิระ อิษยะรู้สึกกลัวขึ้นมาทั้งที่ก็คิดว่าไม่อะไรแล้ว เขาหนีมานาน สุดท้ายก็ต้องมาพบเ