All Chapters of ส่วนเกินรัก (3P): Chapter 11 - Chapter 20

ชายหนุ่มกลัดมันถอดถอนเอ็นกายใหญ่ออกจากร่องคับแน่นที่ยังเต้นบีบรัดเขาตุบ ๆ อย่างเชื่องช้า เธอผวาเฮือกจนเผลอยกสะโพกตามเขาไป ปลายนิ้วจิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ ทั้งเสียวปราด ทั้งเสียดายนัยน์ตาคมกริบมองหยาดเชื้อพันธุ์ขาวขุ่นปนแดงจากเลือดบริสุทธิ์ไหลลงจากร่องหลืบเร้นลับสู่เตียงสีขาวสะอาดที่ยับย่นและเปียกแฉะด้วยแววตาลข้นคลั่ก กรามแกร่งขบกันเพราะยังไม่หายอยาก หากเพราะเสียงเคาะเรียกทำเขาต้องถอยทัพแล้วหันหลังวริษาที่ยังนอนหอบหายใจอย่างหมดเรี่ยวแรงแม้จะขยับกายเธอมองแผ่นหลังกว้างแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของศิระ คนที่เพิ่งฉีกกระชากความสาวที่เฝ้าหวงแหนไว้ให้คนรัก เขาหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ด้วยท่าทีที่ไม่ได้ทุกข์ร้อนกับเสียงเรียกของคนที่ตะโกนก้องอยู่ด้านนอกอย่างร้อนอกร้อนใจจนแต่งตัวเสร็จสรรพในชุดพิธีหมั้นเมื่อเช้า เขายังมีกะจิตกะใจเดินไปส่องกระจกสำรวจความเรียบร้อย เนี๊ยบเป๊ะตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมเผ้าที่เคยรุงรังตอนร่วมเตียงกันเขาก็ใช้อุ้งมือปาดเสยกลับขึ้นไปท่าทางหยิ่งทะนง องอาจ และถือดีจนน่าหมั้นไส้ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าทุกอิริยาบถและทุกการเคลื่อนขยับกายของศิระช่างดูดี ไร้ที่ติ และมีผลต่อจิตใจ

“ลูกเขยสุดที่รักคุณนั่นล่ะ” ก็เห็นอยากได้นักอยากได้หนา ที่ผ่านมาแทบจะจับวริศราใส่พานถวายให้ แต่พอเป็นกับวริษาก็ต้องขวางทุกทาง“เป็นคู่หมั้น จะไม่ไปร่วมงานก็กระไรอยู่” ท่าทางของณรงค์ทำเอาคนเป็นเมียอยากจะฟาดให้หน้าหงาย“แต่ฉันไม่อนุญาต!”“งั้นคุณก็ไปปฏิเสธแทนลูกเอาเองแล้วกัน” ณรงค์ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายให้คนเป็นเมีย ก่อนจะหันไปเอ่ยกับลูกสาวที่ยืนเงียบด้วยเสียงที่พยายามสื่อถึงความห่วงใย แม้คนฟังจะไม่ได้รู้สึกตามด้วยเลยสักนิดก็ตาม“ไปหาหยูกยามาทาด้วยนะ รอยช้ำจะได้หายไว ๆ หรือถ้าหายไม่ทันก็ไปหาอะไรมาแต่งหน้ากลบเพิ่ม อย่าให้คนเห็นนะลูก เข้าใจไหม”ณรงค์ยกหลังนิ้วมือหยาบเกลี่ยข้างแก้มที่โดนตบของลูกสาวสองสามครั้ง จากนั้นก็ควักเครื่องมือสื่อสารแล้วกดต่อสายหาหญิงสาวรุ่นราวคราวลูก แล้วนัดบอกเวลา สถานที่ว่าวันนี้จะไปปลดปล่อยกันที่ไหน ก่อนจะหันหลังให้ทั้งภรรยาและลูกสาวแล้วเดินห่างออกไป หัวร่อต่อกระซิกกับคนในสาย ไม่หันกลับมาสนใจคนข้างหลังอีกให้ปวดหัว“คุณณรงค์!” ศรีนางกัดฟัน กำหมัดจนเล็บแทบจะจิกเข้าเนื้อหนัง เจ็บใจกับการกระทำไม่ไว้หน้าของสามีคู่กรรม หากก็เจ็บใจกับเรื่องที่เพิ่งรับรู้มามากกว่าลำพัง

“ท่าน MD ในชุดพิธีหมั้นจะหล่อขนาดไหนกันนะ เจนไม่อยากจะคิด” พยาบาลเจนจิราทำท่าทางเพ้อฝัน ปกติแล้วกรรมการผู้จัดการอย่างศิระก็หล่อลากดินอยู่แล้ว“นั่นสิคะ แอบไปส่องไอจีเจ้าสาวมา เห็นไม่มีการเคลื่อนไหวเลย”“เหนื่อยรึเปล่า เลยยังไม่ทันได้ลงรูป”“ไม่น่าจะเหนื่อยจากงาน น่าจะเหนื่อยจาก... คริคริ”“ยัยบ้า หื่นมาก”“หูย... ก็ MD เราหหุ่นแซ่บขนาดนั้น ถ้าฉันเป็นว่าที่เจ้าสาวจะจับกดเตียงไม่ให้ได้พักเลยจ้า” สองสาวพยาบาลตั้งข้อสันนิษฐานและเม้าท์มอยกันไปโดยมีหมออบอุ่นร่วมแจมด้วยเป็นบางที ในขณะที่วริษายืนหน้าซีด‘เออ แซ่บจริงแหละ’ คนได้แอบแซ่บกับ MD ที่เป็นหัวข้อสนทนาเผลอคิดในใจ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกมามีคนสะกิดเรียก“หมอฝนล่ะคะ แต่งตัวแบบไหน อรว่าหมอฝนต้องสวยมากแน่ ๆ”“เออ นั่นสิแก ฉันลืมถามไปเลยว่าแกแต่งชุดยังไง ชุดไทยด้วยป่าว หรือเดรส” อบอุ่นถาม“ถ่ายรูปไว้ไหมแก ดูบ้างดิอุ่นขอลอกหน่อย เดือนหน้าญาติอุ่นแต่งงานยังไม่ได้หาชุดเลยเนี่ย”“เอ่อ...” หญิงสาวคิดหนัก กำลังสรรหาคำตอบที่คิดว่าจะไม่ถูกจับได้ แต่เธอไม่อยากโกหก เพราะหากความจริงมันถูกเปิดเผยออกมาความน่าเชื่อถือที่มีต่อเพื่อนร่วมงานจะหายไป“หมอฝนค

“โรงบาลฉัน ห้องฉัน” เสียงทุ้มพร่าราวกับกำลังประกาศว่าเขาจะทำอะไรยังไงก็ได้ นัยน์ตาคมกริบมองสำรวจใบหน้าสวยจัดแล้วดึงหน้ากากอนามัยออกจากใบหน้าเผยให้เห็นร่องรอยที่เขาไม่ชอบใจมือหนาถลกกระโปรงให้สูงขึ้นไปอีกจนเผยให้เห็นโหนกเนินเนื้ออวบอูมที่ยังมีชั้นในลูกไม้สีขาวปกปิดไว้ เขาแหวกเนื้อผ้าตัวบางอันสวยงาม เซ็กซี่แต่แสนเกะกะในเวลานี้ออกไป แล้วปาดท้องนิ้วหยาบกับร่องถ้ำที่ยังหลงเหลือร่องรอยแดงจากการโดนกระแทกกระทั้นรุนแรงจากเขา“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า” เขาใจดีถามอีกครั้งแต่ความหมายมันต่างออกไปจากคำถามครั้งแรกวริษากัดปากไม่ยอมตอบ เอาแต่พยายามหนีบขาเข้าหากัน เขาจึงเลิกถามแล้วพยายามสอดนิ้วเรียวยาวเข้าในร่องถ้ำที่ยังปิดสนิทการเสียดสีที่ไม่มีความเสียดเสียวทำหญิงสาวสะดุ้งตัวด้วยความเจ็บ เธอเผลอจิกเล็บลงบนไหล่เขา สบนัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้วอย่างวอนขอให้ปล่อยเธอไป“คุณศิคะ ฝนขอร้อง”“เรน...”“อื้อ!” คำขอร้องเหมือนจะได้ผล... แต่ก็ไม่“แทนตัวเองว่าเรน” เขาสั่งแล้วถอดถอนนิ้วออกจากร่องสาว กลับมารั้งคอเธอให้ขยับเข้ามารับจูบรุกรานจากเขาวริษาพยายามปัดป้องอย่างที่สุด ทั้งทุบทั้งตีแต่ก็ต้านทานเ

รอเวลาที่คิดว่าหญิงสาวเข้ามาทำงานแล้วถึงได้มาหา จะดักรอตั้งแต่ชั่วโมงก่อนหน้า ทว่ามัวแต่ไปรอช่อดอกไม้จึงได้มาสาย“ค่ะ เซอร์ไพรส์มากค่ะ” วริษาปรับน้ำเสียงและสีหน้าให้กลับเป็นร่าเริงสดใส หลังจากที่เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังลุกลนจนเกินเหตุไป เธอรับช่อดอกยิปโซช่อใหญ่ในกระดาษตกแต่งสีขาวฟ้าที่เขายื่นให้ตรงหน้ามากอดไว้แนบอก กดจมูกสูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้แล้วยิ้มจนตาหยีให้ชายหนุ่มการกระทำพวกนั้นทำให้ความอึดอัดภายในอกของอิษยะผ่อนคลายลงมาก“และที่เซอร์ไพรส์กว่าคืออะไรรู้ไหมคะ”“ขา...” อิษยะเสียงหวานจนคนฟังใจเหลวเป็นน้ำ“ถึงเวลาทำงานของเรนแล้วค่ะ”“อ้าว ซะงั้น” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ แล้วยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ“พี่โอมรอเรนก่อนได้ไหม วันนี้มีตรวจแค่ช่วงเช้าค่ะ บ่ายว่าง เราไปหาอะไรกินกันนะคะ” วริษาอ้อนกลับ เธอกอดแขนแล้วมองหน้าคนรักที่หล่อเหลาราวกับรูปปั้นก็อดรู้สึกผิดไม่ได้เธอเพิ่งหมั้น... เพิ่งมีความสัมพันธ์กับชายอื่น ล่าสุดก็เพิ่งเสร็จเพราะนิ้วของคนอื่นไป เธอกำลังนอกกายเขาอยู่ ฟังดูสารเลวสิ้นดี แต่เธอไม่ได้ตั้งใจ“ครับ พี่รอได้” รอมาตลอด รอได้เสมอ เขาสามารถรอเธอได้ทั้งชีวิต“เรนไปทำงานเถอะนะ” นิ้วยาวลูบแ