บททั้งหมดของ My Honey คนนี้ของผม: บทที่ 41 - บทที่ 50

ทั้งคู่อยู่เที่ยวพัทยาต่ออีกหนึ่งคืน และกลับกรุงเทพฯ พร้อมกันในช่วงสายของวันถัดไป เมื่อถึงคอนโดพัชชาก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่เตรียมออกไปข้างนอกอีกครั้ง“ฮันนี่จะไปไหนคะ” เขาถามเมื่อเห็นว่าพัชชาแต่งหน้าเสียสวยพริ้ง อีกทั้งเสื้อผ้าที่ใส่ไม่ได้โป๊โชว์เนื้อโชว์หนังมากอย่างเช่นทุกวัน และช่วงนี้เขาก็เรียกเธอว่า ‘ฮันนี่’ เสียจนติดปากแล้ว“ไปหาคุณยายค่ะ” เมื่อวานที่ยังอยู่พัทยาพัชชาโทร. คุยกับท่าน และสัญญาไว้แล้วว่าหากกลับมาถึงจะไปค้างคืนหนึ่งวันค่อยกลับมาช่วงเย็นวันอาทิตย์ ส่วนวันจันทร์ก็ไปเรียนปกติ“ให้พี่ไปส่งไหมคะ” อาทิตย์สวมกอดพัชชาจากด้านหลัง ซุกหน้าเข้ากับแอ่งชีพจรใกล้ต้นคอขาว แม้จะอยากให้เธอใช้ช่วงวันหยุดกับเขาแค่ไหนก็ตาม หากก็ทำได้แค่เสนอตัวไปส่งเธอเพียงเท่านั้น“ไม่เป็นไรค่ะ พายขับเองดีกว่า ตอนกลับจะได้สะดวกไม่ต้องให้ใครมาส่งที่คอนโดอีก”“ให้พี่ไปส่งเถอะนะคะคนดี ตอนกลับก็โทร. มา พี่ไปรับเอง” ในเมื่อพัชชาไม่อยู่ในช่วงวันหยุดนี้ อาทิตย์จึงตั้งใจกลับบ้านไปหาพี่และหลานเช่นเดียวกัน วันกลับค่อยรับเธอกลับมาพร้อมกันก็ได้“งั้นก็ได้ค่ะ” พัชชาตอบรับอย่างว่าง่าย เมื่อถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ อาทิตย์ก็

“ไปทะเลกับใครมาพาย?” เป็นเสียงรชตที่เข้ามาใหม่หลังจากจิรกรขอเวลาคุยกับพัชชาเป็นการส่วนตัว โดยอ้างกับผู้ใหญ่ว่าจะให้พัชชาเข้าครัวมาช่วยจัดรังนกที่ตนหิ้วเข้ามาเป็นของฝากใส่ถ้วยไปเสิร์ฟให้ผู้ใหญ่ได้ชิม“ว่าไงพาย... ตกลงไอ้นั่นมันเป็นใคร” เห็นน้องสาวไม่ตอบรชตก็ถามย้ำจะเอาคำตอบให้ได้‘ไอ้นั่น’ ที่ว่าจิรกรรู้ดีว่ามันคือใคร... มันคือไอ้เจ้าของแขน เจ้าของเสื้อและเจ้าของนาฬิกาหรูราคาแพงที่อยู่ในรูปบนอินสตาแกรมของพัชชา ที่เจ้าหล่อนเป็นคนโพสต์เองกับมือพร้อมใส่แค็ปชันว่า...‘ขอบคุณนะคะ บรรยากาศดี เพลงเพราะ อาหารอร่อย และ... พระอาทิตย์น่ารักมาก’ พระอาทิตย์ห่าอะไรน่ารัก! หน้าหม้อสิไม่ว่า จิรกรยืนกอดอกกลอกตาแทบตลบไปข้างหลัง รอฟังว่าพัชชาจะตอบรชตว่าอย่างไรเมื่อยิ่งคิดไปถึงภาพบนอินสตาแกรมของอาทิตย์ที่มันโพสต์ภาพบรรยากาศในวันนั้นเช่นกัน สถานที่เดียวกับพัชชา มีเสี้ยวหน้าสวยของหญิงสาวติดมาเป็นเงาให้ผู้ติดตามและแฟนคลับในโซเชียลของมันได้ตามเผือกว่ามันไปดินเนอร์ริมทะเลกับสาวคนไหน ป่านนี้คนทั้งมหา’ลัยรู้กันไปหมดแล้วกระมังว่ามันควงใครไป“เพื่อนค่ะ” พัชชาตอบสั้นๆ“เพื่อนคนไหน ไหนบอกมีเพื่อนสนิทแค่ไม่กี่คน แถ

“ค่ะ ขอโทษนะคะถ้าทำให้พวกพี่ ๆ ไม่สบายใจ แต่ต่อไปพายจะไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ อีกแล้ว”“เฮ้อ... กูล่ะท้อ!” จิรกรได้แต่ถอนหายใจอย่างทดท้อ เมื่อคิดไปถึงประโยคที่น้องรหัสอย่างพัชชาเคยให้คำมั่นเมื่อปีก่อน ยิ่งได้เห็นหนุ่มสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะกินข้าวในแคนทีนตอนนี้จิรกรยิ่งหน่ายใจ อาทิตย์กำลังนั่งเท้าคางมองพัชชาตักข้าวเข้าปากอย่างไม่สนว่าจะมีใครมองทั้งนั้นเออ เอาเข้าไป! มันแทบจะสิงร่างพัชชาอยู่แล้วหากทำได้ แต่ทั้งคู่ก็ยังยืนยันกับใครต่อใครว่า ‘ไม่ได้เป็นอะไรกัน’ ทุกครั้งที่ถูกถามจิรกรได้แต่ถอนหายใจแล้วทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ โต ๆ กันแล้ว ในเมื่อห้ามแล้วเตือนไม่ฟัง หรืออาจจะฟัง แต่ไม่ปฏิบัติตามเขาก็จะปล่อย ที่รับปากลุงเสือไว้คงทำได้แค่ช่วยสอดส่องดูแลในด้านอื่น ๆ เอาก็แล้วกัน“ถอนหายใจทำห่าอะไรของมึงเยอะแยะวะ” ลีโอที่นั่งข้างกันบ่นเพราะรำคาญเสียงถอนหายใจหนัก ๆ จากเพื่อนสนิทเต็มที“มึงก็ปล่อย ๆ แม่งไปเถอะ คิดเสียว่ามีคนช่วยเป็นหูเป็นตาดูแลน้องมันเพิ่ม ยกให้เป็นหน้าที่ไอ้ทิตมัน มึงก็สบาย” ลีโอเอ่ยอย่างเข้าใจ เข้าใจทั้งอาทิตย์ ทั้งพัชชา และจิรกร เขาสนิทกับทั้งจิรกรและอาทิตย์ เขาเลยรับรู้ในหลาย

“อาจารย์อนธการหล่อจริง ๆ นี่คะ บรรยากาศในห้องเรียนดีขึ้นอีกสามร้อยเปอร์เซ็นต์” หญิงสาวชมอาจารย์หนุ่มอย่างลอยหน้าลอยตาจนอาทิตย์ชักหมั่นไส้“เหอะ ก็งั้น ๆ” เขาก็หล่อใช่เล่น ไม่เห็นเธอจะเคยชม มาชมคนอื่นต่อหน้าเขาแบบนี้ได้ยังไง แบบนี้ต้องโดนสั่งสอน อาทิตย์ทดไว้ในใจ คว้ามือเธอได้ก็กอบกุมไว้อย่างถือสิทธิ์ สอดประสานไว้แน่นไม่ยอมปล่อย วางไว้บนหน้าตักเขา จากนั้นก็ยอมนั่งอย่างสงบเสงี่ยมไม่กวนเธออีก ปล่อยให้หญิงสาวได้ตั้งใจเรียนอย่างที่เธอมักทำเสมอจนหมดคาบพัชชาเคยขอไว้ จะกวนเธอตอนไหนก็กวนไป แต่ต้องไม่ใช่เวลาที่เธอตั้งใจทำงานหรือตั้งใจเรียน จนจบคาบทั้งสองเดินคู่กันลงมาหน้าตึกคณะ ขณะนั้นมีนักศึกษาหลายชีวิตทั้งที่เพิ่งเลิกคลาส และกำลังรอจะไปเรียนคลาสถัดไป“วันนี้ร้อนจัง” พัชชาบ่นเบา ๆ เมื่อเจอกับอากาศร้อนจัดของช่วงบ่าย“นั่งรอพี่ตรงนี้แป๊บหนึ่งนะคะ” อาทิตย์ปลีกตัวไปซื้อน้ำผึ้งมะนาวเย็นชื่นใจในแบบที่รู้ดีว่าหญิงสาวโปรดมากมายื่นให้เธอ“ขอบคุณค่ะ” เธอรับไว้แล้วดื่มให้ชื่นใจ ชอบทุกครั้งที่เห็นเขาใส่ใจเธอแบบนี้ แม้อากาศจะร้อนแต่ก็มีสายลมแรงปะทะจนเรือนผมยาวสลวยปลิวระใบหน้าให้เกิดความรำคาญ แล้วอาทิตย์ก็ท

ชายหนุ่มกดจูบลงบนขมับบางแล้วจัดแจงให้เธอได้นอนหลับอย่างสบายก่อนเขาจะลุกไปจักการกับตัวเอง เห็นพัชชาหลับสบายเขาจึงกลับเพนต์เฮาส์ของตัวเองไปสะสางเรื่องงานของบริษัทที่ยังคั่งค้างหลังจากที่ไม่ได้เข้ามาห้องตัวเองอยู่หลายวันพัชชาที่ตื่นมาให้ตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะลาลับ ฝืนฟ้าถูกปกคลุมด้วยสีดำเข้ามาแทนที่สีเรืองรองของดวงตะวัน หญิงสาวยกมือขึ้นนวดขมับที่ปวดตุบ ๆ อาการปวดหัวเข้าเล่นงานเช่นนี้ทุกครั้งหากเธอนอนตอนเย็น เมื่อไม่เห็นชายหนุ่มนอนข้างกาย เธอจึงลุกไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ ออกมาจากห้องก็ไม่เห็นเงาเขา คาดเดาว่าคงกลับเพนต์เฮาส์ของตัวเองกระมังเธอเข้าครัวแล้วเริ่มสำรวจของสดในตู้เย็นว่ามีอะไรบ้าง อาการปวดหัวทำให้เธอนึกอยากซดของร้อน ๆ จึงเลือกหยิบวัตถุดิบเท่าที่มีติดครัวไว้มาทำซุปมิโซะรับประทาน ซุปยังไม่ทันเดือดด้วยซ้ำก็มีคนตัวโตมาสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลัง“ทำอะไรกินคะที่รัก หอมจัง” เขาถามพลางหอมขมับบางแล้ววางคางเกยบนไหล่สวย กลิ่นกายเธอหอมหวานน่ารับประทานกว่าอาหารตรงหน้าเป็นไหน ๆ“พี่ขอกินได้ไหมคะ หืม”“แน่ะ... ขอกินนี่คือกินอะไรคะ” พัชชาดักคออย่างคนรู้ทัน “คนอะไรตะกละจัง เอะอะก็จะขอกินตลอด”“แ