Semua Bab My Honey คนนี้ของผม: Bab 71 - Bab 80

“อ้าว... แล้วพายมันหายไปไหนล่ะ” แอลลี่ที่นั่งฟังบทสนทนาของสองหนุ่มอยู่นั้นนึกเป็นห่วงเพื่อนสนิท เธอหยิบโทรศัพท์มือถือมาต่อสายหาพัชชาอย่างไว ระหว่างนั้นสมาชิกในโต๊ะก็เริ่มแตกตื่น รีบหันรีหันขวางมองไปทั่วร้านเพื่อช่วยกันหาว่าพัชชาอยู่ไหน และโชคดีที่ทันใดนั้นพัชชารับสายพอดี“พาย แกอยู่ไหนเนี่ย... เออ ลงมาเร็ว ๆ ทุกคนรอแกอยู่เนี่ย” แอลลี่วางสายแล้วหันมาบอกทุกคนที่กำลังรอฟังอยู่ “เดี๋ยวมันมาค่ะ เข้าห้องน้ำ”“โอ๊ยยายนี่ เข้าห้องน้ำหรือไปสร้างประติมากรรมกันแน่ฮะ นานโพด!” เสียงจากรุ่นพี่หากก็มาพร้อมกับการพรูลมหายใจอย่างโล่งอกดังขึ้นจากสมาชิกหลายคนในโต๊ะ คิดว่าพัชชาจะเป็นอะไรไปเสียอีกอาทิตย์เองก็เช่นกัน เมื่อได้ยินแบบนั้นสีหน้าโล่งใจก็ฉายชัดขึ้นมาหนึ่งระดับ พัชชาไม่เป็นอะไรก็ดีไป ชายหนุ่มหันกลับไปคุยกับกรวิชญ์อีกครั้ง แล้วฝากฝังให้ช่วยดูแลพัชชาจนกว่าเขาจะกลับมา“อ้าว... แล้วมึงจะไปไหน”“ธุระ เสร็จแล้วจะรีบกลับมา ดูแลพายด้วยล่ะ อย่าให้กลับไปกับไอ้เหี้ยปริ๊น” กรวิชญ์ได้ยินก็เลิกคิ้ว สงสัยว่าทำไมพัชชาต้องกลับไปกับปริญด้วย ปริญมาเที่ยวที่นี่ด้วยหรือเขาไม่ยักรู้ แต่ไม่ทันได้ถามข้อสงสัยอาทิตย์ก็ย

“อ้อ.... แล้วจะบอกอะไรให้นะพาย พี่บ้าได้มากกว่านี้อีก!” ทันใดนั้นเสียงก่นด่าของพัชชาก็ถูกกลืนหายไป“อื้อ!” เขามอบจุมพิตแสนเร่าร้อน และหยาบกระด้างฉกชิมเรียวปากอิ่มอย่างที่เธอไม่ได้เต็มใจให้ จนรับรู้ได้ถึงรสเลือดจากริมฝีปาก ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของใคร เพราะโดนเขาดูดดึงจนเจ็บและชาไปหมด สองแขนเรียวถูกรวบแล้วกดตรึงกับเตียงกว้างข้างตัวเธอ“อ๊า... พี่ทิตหยุดเลยนะ!” กว่าที่เขาจะยอมผละให้พัชชามีโอกาสได้กอบโกยลมหายใจก็ตอนที่ใบหน้าหล่อเลื่อนไปซุกซบซอกคอขาว แล้วขบเม้มทั้งดูดดึงสร้างร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของอย่างจงใจ สองขาเรียวโดนจับถ่าง ขาข้างหนึ่งยกพาดไหล่กว้างแล้วล็อกไว้ มือหนาอีกข้างปาดไล้เบิกทางรักด้วยน้ำลายของเขาก่อนจะจับท่อนลำที่เหยียดขยายจนชูชันสอดใส่กลางกายสาวคับแน่นแล้วขยับโยกสะโพกเข้าออกแรง ๆ จนลึกสุดลำ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคนใต้ร่างจะมีอารมณ์ร่วมหรือไม่ความหยาบโลนของเขาในครั้งนี้ทำพัชชาร้องไห้โฮ เพราะเธอไม่ได้เต็มใจ ยิ่งปากหยักขบเม้มสร้างรอยแดงไว้ทั่วตัวเธอ ยิ่งเขาโถมตัวตนรุนแรงใส่เธอมากเท่าไรพัชชาก็ยิ่งปวดไปหมด ปวดยิ่งกว่าร่างกายคือหัวใจ“ทำไมพี่ทำแบบนี้ ฮือ...” เสียงสะอื้นแผ่วขอ

“เขาขืนใจแก ทำร้ายร่างกายแกหรือเปล่า” หญิงสาวถามต่อ ‘เขา’ ที่หมายถึงกนธิชาคิดว่าเธอคงเดาไม่พลาดว่าเป็นใคร พัชชาส่ายหน้าเบา ๆ ถึงจะไม่ได้ยินยอมให้อาทิตย์กระทำ แต่เขาก็ไม่ถึงกับทำร้ายร่างกาย และเธอแค่อยากมาหาที่พักพิงชั่วคราวเพื่อหนีเขาเท่านั้น ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ไปกว่านี้“ไอ้พี่รหัสชั่ว!” กนธิชาอดด่าคนเป็นพี่รหัสไม่ได้ ถึงพัชชาไม่เคยบอกเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ หากคนใกล้ตัวรู้และพอจะเดาออกว่ามันเกินกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องไปไกล“สบายใจจะเล่าเมื่อไหร่ก็เล่านะพาย ฉันอยู่ตรงนี้ เข้าใจไหม ฉันรักแก มีอะไรก็บอกนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว” พัชชาแค่เป็นคนที่พยายามเข้มแข็ง เธอชอบเวลาพึ่งตัวเองได้ และเป็นคนขี้เกรงใจประมาณหนึ่ง ไม่เคยอยากเอาความลำบากใจ และความอึดอัดมาให้คนรอบข้าง คบกันมาเกือบสองปี สนิทกันจนรู้จึงทำได้แค่ถอนหายใจไม่คาดคั้นต่ออีกเสียงครืดคราดจากการสั่นเตือนว่ามีสายเข้าดังไม่ขาดสาย พัชชาหยิบมาดูก็พบว่าเป็นอาทิตย์ที่โทร. มาทางแอปพลิเคชันต่างๆ ทั้งไอจีและไลน์ เธอเลือกกดตัดสาย และบล็อกทุกช่องทางหลังจากนั้นตอนออกจากห้องมาเธอคว้ากุญแจรถและกระเป๋าคลัตช์ที่ยังมีโทรศัพท์มือถืออยู่ในนั้

“อากง อาม่า พี่แจ๊คมาแล้วฮะ!” เสียงของแจ๊คสันหลานชายตัวน้อยที่วิ่งเข้าประตูห้องพักฟื้นผู้ป่วยมาโผกอดผู้เป็นตากับยาย เรียกรอยยิ้มจากใบหน้าของประธานสาวขึ้นมาได้หน่อย“มากันทำไมลูก โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะ” คนเป็นห่วงหลานตำหนิที่ลูกสาวพาหลานชายตนมาที่โรงพยาบาล“อย่าว่าหม่ามี้นะ พี่แจ๊คอยากมาหาอาทิตย์เองครับ” เด็กน้อยรีบแก้ต่างให้มารดา ‘แม่ข้าใครห้ามแตะ มีแค่พี่แจ๊คคนเดียวเท่านั้นที่แตะได้’“แล้วนี่มากันได้ยังไง ป๊าบอกแล้วใช่ไหมว่าให้โทร. บอกก่อนจะมา” คำถามนั้นทำตะวันที่เดินตามหลังเด็กน้อยเข้ามาเลิ่กลั่กไปหมด คนเสนอหน้ามาส่งยังยืนรออยู่หน้าห้อง หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องปะทะกันในโรงพยาบาลหรอกนะ“น้องยังไม่ฟื้นเหรอคะป๊า” หญิงสาวเบี่ยงประเด็น“เย็นแล้วนะครับ อาทิตย์ยังไม่ตื่นอีกเหรอ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหน” เด็กแก่แดดเห็นผู้เป็นน้านอนหลับสบายแล้วก็ยืนกอดอกส่ายหน้า“ไม่ไหวเลยนะอาทิตย์นะ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของแจ๊คสันน่าหมั่นไส้จนเรียกเสียงหัวเราะจากรวีได้ ทั้งที่ยังเป็นห่วงลูกชายที่ยังยังนอนสลบอยู่ไม่หาย“โอ๊ยน้องแจ๊ค กู๋ป่วยอยู่ค่ะลูก ไม่ได้นอนกินบ้านกินเมือง มานี่เลยมาอย่าไปกวน” ตะวันคว้าคอเส

“แล้วมึงจะทำไม” คนใส่เผือกอ่อนยังห้าวใส่ไม่เลิก จนคนเป็นแม่ต้องปราม เพราะความเป็นผู้ใหญ่ เห็นอีกฝ่ายหวังดีก็ได้แต่ขอบใจตามมารยาท“ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอกจ้ะ น้ามีทนายมาด้วยแล้ว” รวีตัดบทแล้วดันหลังบุตรชายให้เข้าไปยังห้องของพนักงานสอบสวนเพื่อดำเนินการทุกอย่างให้จบโดยไว ก่อนที่จะมีเรื่องมีราวปะทะกับพวกโชติภิวรรธเสียก่อนปรมะได้แต่ยืนมองแล้วถอนหายใจ เขาส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับความถือดีของน้องชายหญิงสาวที่รัก ได้แต่พยายามเข้าใจว่าเพราะเขาเองที่ทำเลวไว้จนโดนเกลียดชังเช่นนี้ทั้งที่อยากกระทืบไอ้เด็กปากดีนี่ให้ซี่โครงหักสักครั้งอาทิตย์โดนตั้งข้อหาเมาแล้วขับ เป็นเหตุทำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บ และเกิดความเสียหาย ไหนจะมีข้อหาที่ทำให้ทรัพย์สินของสาธารณะประโยชน์เสียหายนั่นอีก ค่าเสียหายเขาจ่ายไหว แต่ถ้าต้องติดคุกด้วยนี่ปาไปหลายปีเลย โชคยังดีที่ประกันตัวได้ จากนี้ก็รอกระบวนการทางชั้นศาลอีกทีหลังจากแยกย้ายกันกับทนายและครอบครัว อาทิตย์จึงกลับมานอนรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลต่อ“ไหนหมอบอกให้มึงกลับไปรักษาตัวที่บ้านได้แล้วไม่ใช่รึไง” เสียงทุ้มต่ำของลีโอเอ่ยถาม ตลอดเวลาที่อาทิตย์อยู่โรงพยาบาลเหล่าเพื่อนสนิทแวะ