Semua Bab บ้านไร่สายสวาท: Bab 51 - Bab 60

ชาร์มมิ่งหยุดเดินและหันไปมองข้างหลัง.. ฉีกยิ้มกว้างและเดินไปหาเขา มองใบหน้าเคร่งขรึมที่ทำเชิด ไม่มองมาที่เธอแม้แต่นิด          “พี่แค่จะแวะไปเอาของที่บ้าน ไหน ๆ ก็ต้องไปทางเดียวกันอยู่แล้ว ก็เลย...” ดวงตาเรียวเบิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าสวยไร้ที่ติของเธออยู่ในระยะห่างกันไม่ถึงคืบ“ขอบคุณนะคะที่ยอมให้ชาร์มติดรถไปด้วย” เห็นเขาพูดโดยไม่ยอมมองหน้าก็รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมา จึงยื่นหน้าไปใกล้เขาเองพร้อมรอยยิ้มล้อเลียนวิโมกข์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ปรับสีหน้าให้นิ่งเหมือนเดิม ฝืนใจสู้สายตากับเด็กบ้าที่ทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเอง“ขึ้นรถเร็ว ๆ พี่ไม่มีเวลาว่างมาเล่นด้วยหรอกนะ” เขาทำเสียงแข็ง“ค่า..” ชาร์มมิ่งตอบรับเสียงใสใบหน้าเบิกบาน ขึ้นคร่อมท้ายรถมอเตอร์ไซค์ที่มีที่นั่งอยู่เพียงน้อยนิด แล้ววางมือไว้ที่เอวของเขา “เสร็จแล้วค่ะ”คิ้วเข้มของวิโมกข์ขมวดเข้าหากัน รู้สึกขัดใจกับท่านั่งของหญิงสาว เขาจึงจงใจให้รถกระตุกขณะออกตัว

“เหมือนใครเหรอคะคุณมีน” วิเวียนถามขึ้นด้วยความสนใจใคร่รู้ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวสักนิด“เหมือนรูปปั้นตรงบันไดเคลื่อนตัวเข้ามาหามีนค่ะ มีนรีบปิดประตูวิ่งขึ้นเตียงเลยค่ะ แล้วมีนยังได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงดังเข้ามาในห้อง สลับกับเสียงร้องของตุ๊กแกตลอดทั้งคืนเลยค่ะคุณวิ”“ถ้ามีตุ๊กแกจริงพวกเราก็ต้องเคยได้ยินสิ” วิโมกข์แย้ง ถึงแม้อยู่ในห้องนอนแล้วเขาอาจจะไม่ได้ยินเสียงจากภายนอกถ้าไม่ได้เปิดหน้าต่างทิ้งไว้ แต่การที่มีสัตว์เลื้อยคลานประเภทนี้อยู่ในบ้านก็ต้องเคยได้ยินเสียงร้องของมันบ้างแหละ “คุณจะบอกว่าตุ๊กแกมันร้องเพราะเห็นผีงั้นเหรอ”“แต่มันร้องจริง ๆ นะโมก แล้วเสียงมันไม่ได้ดังมาจากที่เดียวกันด้วย เหมือนมันจะมีกันหลายตัวเลยนะ”          “บ้านนี้ไม่มีผีหรอก ลื้อฟุ้งซ่านไปเองหรือเปล่า ตุ๊กแกก็ไม่เคยมี” เจ๊หวังที่ทนฟังความเพ้อเจ้อของมีนามานานขัดขึ้น          “ฉันไม่ได้ฟุ้งซ่านนะ ฉันเห็นกั

แล้วเขาจะมาเคืองเธอทำไมเนี่ย มันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่มันเป็นสิทธิ์ของเธอ เขาจะโมโหทำไมแล้วตอนนี้ล่ะ เขาควรจะปล่อยเธอไป หรือมอมเมาด้วยรสรักจนลืมไม่ลง เขาพินิจใบหน้างดงามหมดจดจนทั่ว.. จะปล่อยเธอไปได้ยังไง ในเมื่อความต้องการของเขาก็เรียกร้องรุนแรงขึ้นทุกทีอยู่อย่างนี้ ดังนั้นคนที่ต้องสอนบทรักบทแรกให้เธอก็ต้องเป็นเขานี่แหละเขาก้มหน้าลงไปหาซอกคอระหง ขบเม้มเบา ๆ สร้างความกระสันให้เธอ ไล้ต่ำลงไปที่เนินอกสล้าง พรมจูบไปทั่วเต้างามเต่งตึงทั้งสองลูก และต่ำลงไปเรื่อย ๆ ตามที่ใจปรารถนา“พี่โมกขา” หญิงสาวจิกเล็บลงไปบนบ่าแน่นตึง เมื่อถูกปลายลิ้นจู่โจมเข้าที่กึ่งกลางของเรือนร่าง มันซาบซ่านจนเธอต้องส่งเสียงร้องออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าเธอมองเรือนร่างที่สมบูรณ์ไปด้วยมัดกล้ามสวยงามไม่วางตา เมื่อเขาขยับตัวขึ้นนั่งคุกเข่า มองไปที่มือของเขากำลังจับเอาไว้ แล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างลืมตัว.. แต่ก็ยังอยากที่จะต้อนรับมัน ถึงแม้จะมีความกลัวแฝงอยู่ เธอขยับขากว้างขึ้นเมื่อเขานำมันมาทักทายกับปากเหว รู้สึกสุขสมกับความซ่านที่ได้รับจากมันชายหนุ่มสะท้านไปทั่วทั้งเรือนร่

หญิงสาวรีบปล่อยมือจากประตูเมื่อสู้แรงเขาไม่ได้ เพราะกลัวมันจะหนีบใส่.. แล้วร้องกรี๊ดออกมาดังลั่นเมื่อได้ทบทวนคำพูดของเขา“ทำไมมีนจะไม่ใช่เมียคุณ เราเคยรักกันมาตั้งห้าปี คุณยังเคยคุกเข่าอ้อนวอนไม่ให้มีนทิ้งคุณ คุณบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมีน มีนก็กลับมาหาคุณแล้วไงล่ะ ทำไมคุณไม่ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้ คุณมันผู้ชายสับปลับ” เธอตอกย้ำคำพูดที่เขาเคยพูดเอาไว้เมื่อเจ็ดปีก่อน ตบท้ายด้วยการต่อว่าเขารุนแรง“คุณมีนจะตะโกนให้มันได้อะไรขึ้นมาคะ ในเมื่อเรื่องมันจบไปแล้วตั้งหลายปี”          มีนาหันไปมองหญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสั้นแขนกุดสีดำ ช่วยขับเน้นผิวขาวอมชมพูให้ดูเด่น ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มไว้บางเบา ผมยาวหยักศกสีน้ำตาลถูกรวบเป็นมวยง่าย ๆ สะพายกระเป๋าสีชมพูแบรนด์หรู แค่เธอแต่งตัวง่าย ๆ แค่นี้ แต่เธอก็ดูแพงจนต้องอิจฉา          “มันเป็นเรื่องของฉันกับโมก คุณไม่เกี่ยว”          “ชาร์มก็แค

“เปล่าค่ะ ไปซื้อของกันเถอะค่ะ” เธอคล้องแขนเขาแล้วเดินไปด้วยกัน ระหว่างทางก็มองหาร้านที่คิดว่าน่าจะมีของที่ต้องการซื้อไปด้วย“ชาร์ม / พี่โมกคะ” ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อม ๆ กัน เมื่อต่างก็มองเห็นเป้าหมายของตัวเอง“ชาร์มพูดก่อน” วิโมกข์ให้โอกาสหญิงสาวพูดก่อน“พี่โมกรอชาร์มตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวชาร์มมา”“พี่ก็จะไปซื้อของที่ร้านนั้น ถ้าเรามาถึงก่อนก็นั่งรอพี่ตรงนี้นะ” วิโมกข์คิดว่าเธอคงอยากไปเข้าห้องน้ำ จึงไม่ได้ถามอะไร แล้วจึงแยกกันไปคนละทางกับเธอชาร์มมิ่งเดินเข้าไปในร้านขายยา กำลังใช้สายตาอันแหลมคมมองหาของที่ต้องการ แต่มีพนักงานเดินเข้ามาถามพอดี เธอจึงบอกกับพนักงานไป“พวกนี้เขาไม่อายกันเลยนะเอ็ม เลือกซื้อถุงยางอย่างกับเลือกซื้อหมากฝรั่ง” พนักงานขายที่ยืนรอให้บริการอยู่นาน เดินกลับไปบ่นกับเพื่อนร่วมงานที่ยืนอยู่หลังตู้โชว์ เมื่อลูกค้าสาวสวยยังซื้อไม่เสร็จสักที“เบา ๆ หน่อยผึ้ง” พนักงานที่ยืนอยู่ด้านในเอ็ดเพื่อนปากเปราะ แล้วพูดเบา ๆ “ถ้าเขาได้ยินเดี๋ยวก็เ