All Chapters of บ้านไร่สายสวาท: Chapter 61 - Chapter 70

“ขอบคุณครับคุณอาชาร์มมิ่ง” เด็กชายกล่าวขอบคุณเสียงใส เมื่อได้รับการเอาใจใส่จากเธอ“ทานให้หมดนะอีริคจะได้โตเท่าอาโมก” เธอบอกกับเด็กชายพร้อมรอยยิ้ม“โมกลองชิมแกงไตปลาดูสิว่ายังอร่อยเหมือนเดิมไหม” มีนาตักแกงไตปลาราดข้าวแล้วป้อนให้เขา“พี่โมกคะ” ชาร์มมิ่งรีบเรียกชายหนุ่ม เมื่อเห็นเขาทำท่าจะอ้าปากกินข้าวที่มีนาป้อนให้ “ทานยาก่อนอาหารแล้วเหรอคะ”เขาคิดทบทวนเมื่อได้ยินคำถาม เพราะจำได้ว่าเธอเป็นคนบอกเองว่าไม่มียาก่อนอาหาร มีแต่ยาหลังอาหารทั้งสามเม็ด“ยังไม่ได้กินเลย” เขาตอบหลังจากเสียเวลาคิดไม่นาน“แล้วยาอยู่ที่ไหนคะ เอายามาให้ชาร์มดูหน่อยค่ะ” เธอแบมือขอ พยายามรักษาสีหน้าและน้ำเสียงไม่ให้แสดงความหงุดหงิดออกไปแล้วมาถามพี่ทำไมล่ะ.. ก็เราเป็นคนเอายาไปเก็บเองไม่ใช่เหรอ.. วิโมกข์มองหน้าหญิงสาวเป็นคำถามด้วยสีหน้าฉงนเล็กน้อย“อยู่ที่ห้องพี่” แต่เขาก็ยังตอบเธอ“แล้วทำไมต้องเอาไปเก็บที่ห้องล่ะคะ ทำไมไม่เก็บไว้ข้างล่าง ขึ้นไปทานยาก่อนเลย

 สำลีหัวเราะตามเจ้านายแล้วนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “เสี่ยครับ”“ทำไมวะไอ้สำลี” รอยยิ้มยินดียังค้างอยู่บนใบหน้าบาน ๆ ของเสี่ยวินัย“แล้วฝรั่งที่เป็นข่าวกับนายหัววิโมกข์เธอเป็นใครล่ะครับ ข่าวล่าสุดเมื่อต้นเดือนนี้เองนะครับ” สำลีนึกถึงข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์ประจำจังหวัด ที่สองคนนั้นกอดกันกลางสนามบินหาดใหญ่“จริงด้วยว่ะไอ้สำลี กูลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย” ใบหน้ายิ้ม ๆ นั้นเปลี่ยนเคร่งเครียดทันที เมื่อความหวังที่จะได้เงินคืนเริ่มริบหรี่.. เพราะเห็นแก่ความคุ้นเคยอันดีสมัยที่นายหัวสมบูรณ์ยังอยู่ เขาจึงไม่อยากบุกเข้าไปในฟาร์มนั้นให้ได้รับความเสื่อมเสียเพราะผีพนันอย่างมีนา จึงรอคอยอย่างใจเย็นให้เธอกลับมาที่บ่อนเพื่อใช้หนี้ด้วยตนเอง “ถ้าเป็นแบบนี้กูคงต้องขอเจรจากับนายหัววิโมกข์ให้รู้เรื่อง ถามให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย”“ถ้านายหัววิโมกข์ปฏิเสธเรื่องคุณมีนา เสี่ยจะทำยังไงต่อครับ”“กูจะเอามีนามาขัดดอกจนกว่ากูจะได้เงินต้นคืนจนครบสิวะไอ้สำลี มึงคิดว่าคนอย่างเสี่ยวินัยจะยอมเสียเงิน

ปริญญาเดินเข้ามาในครัวที่มารดาทำงานอยู่ เหลียวมองมีนาที่เดินสวนออกไปด้วยความสงสัย“เธอมาทำไมเหรอแม่”“เธอมาสั่งกับข้าวแทนนายหัว” บานเย็นตอบลูกชายที่มาช่วยทำงานเพราะวันนี้ไม่มีเรียน“อ๋อ วันนี้นายหัวพาคุณชาร์มมิ่งมาด้วยก็เลยต้องสั่งอาหารภาคกลางสินะ เพราะกลัวแม่จะทำแต่กับข้าวบ้านเรา”“ภาคกลางกับผีอะไรล่ะ มีแต่ของเผ็ด ๆ ทั้งนั้นเลย สงสัยคุณชาร์มมิ่งเธอจะกินเผ็ดเก่ง”“ไม่น่าใช่นะแม่ ผมกับไอ้หนุ่มเคยไปนั่งดื่มกับคุณวิเวียนแล้วก็คุณชาร์มมิ่ง ผมไม่เห็นเธอสั่งกับข้าวเผ็ด ๆ มากินสักอย่าง” ปริญญาคิดทบทวนก่อนจะส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แล้วเท้าความให้มารดาฟัง“อะไรนะ! เอ็งกับไอ้หนุ่มเคยไปนั่งดื่มเหล้ากับพวกเธอด้วยเหรอไอ้ยา” จำเนียรย้อนถามเพื่อให้มั่นใจว่าฟังไม่ผิด“ครับน้าเนียร ผมกับไอ้หนุ่มบังเอิญไปเจอคุณวิเวียนกับคุณชาร์มมิ่งที่ร้านของคุณทศ คุณวิเวียนก็เลยเรียกให้เราไปนั่งด้วย”“แล้วทำไมเอ็งไม่เล่าให้แม่ฟัง” บานเย็นบิดเนื้อแขนลูกชายที่บังอาจตีตัวเส

“ชาร์มขอตัวไปประคบมือให้พี่โมกก่อนนะคะ ถ้ามีโอกาสชาร์มจะแวะมาคุยด้วยใหม่” เธอกล่าวทิ้งท้ายแล้วรีบเดินจากไป“ออกประตูนี้ใกล้กว่าค่ะคุณชาร์มมิ่ง” แหม่มรีบบอกกับหญิงสาวที่กำลังจะเดินอ้อมไปทางด้านหลังชาร์มมิ่งเดินเข้าไปในครัวตามที่แหม่มเชิญ ก้มตัวเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านคนอื่น “ขอบคุณนะคะทุกคน” เธอหันไปบอกก่อนจะเดินผ่านประตูออกไป“ฝรั่งอะไรวะนางจำเนียร กิริยามารยาทถึงได้น่ารักแบบนี้” บานเย็นออกปากชื่นชมทันทีที่หญิงสาวคล้อยหลังออกไป“ครอบครัวเธออบรมสั่งสอนมาดี ลูกคุณหนูนิสัยดี ๆ แบบนี้หายากนะสมัยนี้ แต่ตัวจริงสวยกว่าในหนังสือพิมพ์เยอะเลยนะ” จำเนียรรู้เรื่องของหญิงสาวผ่านทางหนังสือพิมพ์ประจำจังหวัด ที่ลงข่าวของครอบครัวเธอเมื่อต้นอาทิตย์ที่แล้ว “แล้วก็ได้ครูดีอย่างคุณปราณีด้วยกระมัง”“ถ้าฉันเป็นนายหัวฉันจะเอาคุณชาร์มมิ่งทำเมียให้ได้เลยป้า แต่ถ้าฉันเป็นคุณชาร์มมิ่งฉันก็จะเอานายหัวทำผัวให้ได้เหมือนกัน จะทำให้คุณมีนาตื่นจากความฝันสักที” แหม่มทำหน้าจริงจัง“มันก็พูด

แค่เสื้อกล้ามเล่นลายลูกไม้ด้านหลัง สวมเสื้อทับแล้วมองไม่เห็นด้วยซ้ำ กางเกงก็ยาวปิดตาตุ่ม เรียบร้อยสุด ๆ แบบนี้เว่อร์ตรงไหน หาเรื่องกันแบบนี้ยอมไม่ได้หรอก“ชาร์มว่าวันนี้ชาร์มแต่งตัวได้ธรรมดามากนะคะ เพราะเสื้อตัวนี้ราคาไม่ถึงหมื่นกว่าบาทเอง ปกติใส่ตัวละเป็นแสนนะคะ แต่เพราะรู้ว่าอยู่ในไร่ในสวนต้องแต่งตัวให้รัดกุม ก็เลยหาซื้อชุดที่เหมาะสมมาใส่” หญิงสาวโต้กลับแล้วเหลือบไปมองชายหนุ่ม แต่เขามองมีนาตาละห้อยเหมือนคราวก่อนอีกแล้ว.. มันจะมากไปแล้วนะพี่โมก พูดเหมือนไม่สนใจเธอแต่ทำไมต้องมองเธอแบบนั้นด้วย ชาร์มหึงนะ โกรธมากด้วย เธอเข่นเขี้ยวเขาอยู่ในใจวิโมกข์หลบสายตาไปมองคนข้าง ๆ เมื่อมีนาหันมามอง แปลกใจที่เธอไม่ยอมตักขนมป้อนให้เขากินสักที“พี่อยากกินขนม” เขาบอกกับเธอเมื่อเห็นเธอมองอยู่ก่อนแล้ว เธอก็คงเครียดกับมีนามากเหมือนกันถึงทำหน้าบูดแบบนั้น“มือมีไหมคะ ถ้ามีก็ตักกินเองสิ”เขาหน้าเหลอขึ้นมาทันทีด้วยความงุนงง เมื่อโดนเธอย้อนกลับมาแบบนั้น ชูมือข้างที่เจ็บขึ้นเล็กน้อยแล้วก็เอาลงแล้วก็ชูขึ้นมาใหม่ รู้สึกสับสนจนทำอะไ