Semua Bab The Billionaire CEO's Great Love: Bab 51 - Bab 60

Faith’s POVIsang linggo na ang lumipas mula nang muntik nang may mangyari sa amin. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung dapat ko bang ipagpasalamat na hindi iyon natuloy, o kung dapat ba akong manghinayang. May bahagi sa isip kong nagsasabing mabuti na rin, pero may bahagi ng katawan kong tila tumututol… dahil may kakaibang sensasyon akong naramdman na hindi ko maipaliwanag.Hindi ko na rin namalayan ang pagbalik niya noong gabing iyon. Nagising na lamang ako kinabukasan na wala na siya sa tabi ko. Medyo nahuli rin kasi ako ng gising. Pero may bakas sa kama na lukot na bahagi ng kutson, bahagyang init sa unan na nagpapatunay na sa tabi ko siya natulog.Ang hindi ko maintindihan… ay ang bigla niyang pagbabago. Para na lang akong hangin sa paligid niya, hindi niya ako pinapansin, hindi niya ako kinakausap. Parang may malaki akong kasalanan na hindi ko alam.Ang tanging nagpapagaan sa loob ko ay hindi nagbago ang pagtingin at pakikitungo niya kay Jairee. Nanatili siyang maalaga, m

Faith’s POVWarning!!This chapter contains mature content. Read at your own risk. Kinabukasan, matapos ang nangyari sa mall, agad naming ipinatingin si Jairee sa isang child psychologist. Hindi na rin muling pumasok si Austin sa opisina, buong araw siyang nasa tabi namin.Sa opisina ng child psychologist, pagkatapos ng ilang pagsusuri kay Jairee ay ibinilin muna naming ito kay Nurse Jake. Hindi kailangang marinig ng bata ang sasabihin ni Doc Lara.“Ang naranasan ni Jairee ay tinatawag na trauma trigger. Kahit wala na siya sa panganib, ang utak niya ay bumalik sa takot na naranasan niya noon. Sa bata, isang playground lang ang tingin natin, pero sa kaniya, ‘yun ang lugar kung saan muntik siyang mawala, kaya bumalik ang takot.” Umpisa niya at salitan kaming tiningnan ni Austin.“Puwede siyang makaranas ng panic attacks o tinatawag na flashbacks, lalo na kapag nakakita siya ng mga bagay, lugar, o tao

Faith’s POV Birthday ko na ngayon, pero nagising akong walang katabi. Malamig ang tabi ko at parang mas malamig pa sa hangin ng aircon ang damdamin ko.Hindi bumalik si Austin sa silid namin kagabi. Marahil ay sa babae niya siya nagpalipas ng gabi. At oo, alam ko na iyon sa sarili ko, pero iba pa rin pala ang sakit kapag kinumpirma ng katahimikan ng kama at ng kawalan niya. Mabuti na rin iyon… dahil hindi ko rin siya kayang makita. Hindi ko kakayanin ang bawat segundo na magkatabi kami, alam kong bawat hinga niya ay paalala ng kataksilan.Hindi ko rin alam kung anong oras na ako tuluyang nakatulog kagabi. Pilit kong ipinikit ang mga mata pero paulit-ulit bumabalik sa isip ko ang eksena sa opisina niya.At heto ako ngayon, sa mismong kaarawan ko, umiiyak habang pinipigilan ang hikbi. Sabi nila, sa espesyal na araw mo raw dapat masaya ka. Pero paano ka nga ba magiging masaya kung ang tanging regalo na natanggap mo ay sakit…

Faith’s POVMatapos ang tagpong iyon sa mismong kaarawan ko, bumalik na naman sa dati si Austin nang mga sumunod na araw; tahimik, mailap, at para bang walang nangyari. Ako rin, bumalik sa nakasanayan kong pag-aasikaso sa kanya araw-araw, pero hindi ko na inulit ang pagdadala ng lunch sa opisina niya.Madalas na rin akong magsuot ng lingerie bago matulog. Hindi para akitin siya, kundi para umiwas siya. Alam ko kasing sa tuwing ganoon ang suot ko, aalis siya at iiwas sa kama namin. Hindi ko alam kung saan siya natutulog, at ayoko na ring alamin pa… baka masaktan lamang ako sa katotohanan.Mabilis lumipas ang mga araw, at bago ko namalayan, tatlong buwan na agad ang nagdaan. Tuluyan ko na lang tinanggap sa sarili ko na isa akong bilanggo. Magara nga lang ang kulungan ko, isang mansion na puno ng mamahaling gamit, ngunit walang kalayaan. Lalo pang humigpit ang seguridad; bawat pintuan ay tila may kadena, at bawat galaw ko’y may matang nakamasid.

Faith’s POV Dalawang buwan ang mabilis na lumipas. Natapos na rin ang therapy ni Jairee, at tuluyan na ring gumaling ang anak ko,isang bagay na labis naming ipinagpapasalamat. Para bang nabunutan ako ng tinik sa dibdib sa tuwing nakikita ko siyang tumatakbo, humahagikhik, at muling naglalaro sa palaruan sa mall, na para bang walang nangyari.Bilang isang ina, wala nang mas hihigit pa sa kasiyahan at ginhawa ng puso ko ngayon, habang pinagmamasdan ko ang sigla at ngiti ng anak ko. Para bang bawat tawa niya ay musika na nagpapaalala sa akin na sulit lahat ng sakit, pagod, at takot na pinagdaanan namin.Ang ina naman ni Austin ay madalas nang dumadalaw sa amin. Para makita si Jairee. Madalas ay hinihiram niya si Jairee para ipasyal, at nakikita ko ang tuwa sa mga mata ng anak ko tuwing kasama siya. Syempre, hindi lamang ako ang nagdi-desisyon sa bagay na iyon. Si Austin, na ngayon ay tila mas naging matimbang na bahagi ng buhay naming mag-ina, a