All Chapters of The Billionaire CEO's Great Love: Chapter 71 - Chapter 80

Faith POV Sa kabila ng mga inaalala ko, nakatulog naman ako nang mahimbing. O marahil ay nakatulog ako dahil iyon lang ang tanging paraan para maipahinga ang pagod kong katawan at isipan. Babangon na sana ako, pero bigla kong naramdaman ang matinding pagkahilo. Para bang umiikot ang buong paligid, kaya napilitan akong muling humiga. Pagtingin ko sa orasan, alas-sais pa lang. Maaga pa naman, mamaya pa magigising si Jairee. Pwede pa siguro akong bumalik sa pagtulog. Hindi naman ako nahirapang makatulog muli. Nagising na lang ako nang maramdaman ko ang maliit na brasong yumayakap sa akin. Si Jairee, umiiyak habang nakatingala sa akin. “Mommy! Finally, you’re awake!” aniya nang makita ang pagdilat ko sabay higpit ng yakap.“I thought something happened to you po. Kanina pa kita ginigising,” dagdag pa niya, bago muling ibinaon ang mukha sa dibdib ko. &

Faith POV Maagang nagising si Jairee. Wala na siya sa tabi ko nang magising ako. Nahirapan na kong matulog pagkatapos kong kumain kanina.Tapis iniisip ko kung paano ko haharapin ang dalawang nilalang na nag-ala viva max actors sa kusina kanina.Pero siyempre, kailangan kong magpaka-normal. Dignified, mahinhin. Hindi dapat ipahalata. Argh! Nakakaloka!!Paglabas ko ng silid, naamoy ko agad ang aroma ng kape at tuyo. Gosh I miss that food.“Tamang-tama, gutom na ako,” sabi ko sa sarili. “Faith, kakain ka lang. Wala kang nakita. Hindi mo sila kilala. Kakaain ka lang.”Pagdating ko sa kusina, ako na lang pala ang kulangSi Stella, nakangiti na parang walang nangyari.Si Jaecob naman, tahimik lang habang nagkakape, pero hindi makatingin ng diretso sa akin.“Good morning!” bati ko, pilit ang sigla.“Good morning ate, mag breakfast ka na!” sag

Austin POV Nagising ako sa malakas na tunog ng cellphone. Sobrang sakit ng ulo ko—parang binibiyak. Hindi ko na tiningnan kung sino ang tumatawag, basta sinagot ko na lang.“Hello!”“Austin! Ano itong nabalitaan namin ng daddy mo na nawawala si Faith at si Jairee?”Mula sa kabilang linya, pamilyar ang tinig.“Mom?” paniniguro ko. Himala naalala niya ako. Napangiti ako nang mapait. Dahil alam ko ang pakay niya.“How did you know, Mom?” balik tanong ko, pilit pinapakalma ang sarili.“I have ways, Austin. Now tell me, bakit nawawala sila?”“You have ways, di ba?” mariin kong sagot. “Bakit hindi mo na rin alamin ang reason without asking me? Kasi kahit ako, hindi ko alam kung bakit. O baka naman… may kinalaman kayo rito? Mom?” Sarkastiko kong tugon.“Abat, kailan ka pa natutong sumagot nang ga

Faith POVKinabukasan, maaga pa lang ay gising na ako. Tahimik ang paligid, tanging mahinang tunog ng IV drip ang naririnig ko. Nakatitig lang ako sa kisame habang pinapakinggan ang bawat tibok ng puso ko na tila paalala na may isa pang buhay na ngayon ay nakasalalay sa akin.Pagkatapos ng ilang oras, dumating si Ate Elvie na may dalang mainit na lugaw at prutas. “Magandang umaga, Ma’am Faith. Tatanggalin na raw ni Nurse ang dextrose mo mamaya. Pwede ka na tayong umuwi bago magtanghali,” masigla niyang sabi.“Salamat, Ate Elvie,” mahina kong tugon. Sa totoo lang, may halong kaba ang bawat salitang lumalabas sa bibig ko. Hindi dahil sa kondisyon ko, kundi sa takot na baka matunton ni Austin kung saan kami naroon. Pero sana ay hindi.Pagkatapos kong kumain at makapaghanda, tinanggal na ng nurse ang dextrose. Kaagad akong tinulungan ni Ate Elvie na ayusin ang mga gamit ko.“Sigurado ka bang ayaw mon

Austin POVNgayong alam ko na ang kinaroroonan nila Faith, mas kampante na ako.Hinayaan kong magpatuloy sa paghahanap ang mga binayaran kong tao. Hindi dapat makahalata ang kalaban.Nasa opisina ako ngayon, nakangiti habang tinitingnan ang larawan ng ultrasound ng anak namin ni Faith. Kasunod noon ay ang mga kuhang larawan nila ni Jairee sa kasalukuyan nilang tirahan.Ganito pala ang pakiramdam ng magkaroon ng sariling anak. Masaya ako na dumating si Jairee sa buhay namin, pero iba pala talaga kapag galing sa sarili mong dugo at laman. Gayunpaman, ipinangako ko sa sarili ko na hinding-hindi magbabago ang trato ko kay Jairee. Anak ko siya, at mananatiling gano’n magpakailanman.Sa katunayan, may nabili na akong rancho sa Zambales, gaya ng ipinangako ko sa kanya. Naka­pangalan na iyon kay Jairee. Ipinapaayos ko na rin ang bakod ngayon, at kasalukuyan silang naghahanap ng kabayong maari niyang alagaan.Hindi na ako makapaghintay na maayos ang lahat, para muli kong makasama ang pamilya k