All Chapters of The Billionaire CEO's Great Love: Chapter 81 - Chapter 90

Faith POVMabilis lumipas ang tatlong buwan. Malaki na rin ang tiyan ko ngayon, dahil apat na buwan na akong buntis. Sa kabila ng lahat, masaya ako. Hindi kami natunton ni Austin, at iyon ang pinakamahalaga sa akin ngayon. Nalampasan ko na rin ang mga buwan ng paglilihi. Wala na ang hilo, pagsusuka, at labis na pagod. Ang kalaban ko na lang ngayon ay ang mga biglaang cravings at matinding antok. Para bang bumabawi ang katawan ko sa lahat ng hirap na pinagdaanan ko noon. Mabuti na lang at nandiyan si Kim, ang anak ni Ate Elvie, na isang nurse. Mas matanda lang ako sa kaniya ng isang taon, pero para na rin siyang nakatatandang kapatid sa pag-aalaga. Siya ang nagkakabit sa akin ng IV fluid tuwing nawawalan ako ng lakas dahil sa walang tigil na pagsusuka noon.Natuloy rin ang pagbili ko ng maliit na property, at nakapagpatayo kami ni Ate Elvie ng karinderya malapit sa paaralan. Kahit medyo tago ang lugar, malakas pa rin ang benta kaya nakakaipon ako paunti-unti. Kailangan kong paghandaan

Faith POVPagkatapos ng tagpo sa karinderya kanina ay hindi na ako mapakali. Pakiramdam ko ay may masamang mangyayari, hindi ko alam kung bakit. Siguro dala lang ito ng pagbubuntis ko?Gabi na pero kumakalam ang sikmura ko. Bigla kong naalala ang pancit na itinabi ko sa ref. Ilang araw ko na itong kinakacrave, kaya hindi pwedeng maubusan ako.Pagka-init ko ng pancit ay agad ko iyong nilagay sa plato at umupo sa mesa. Nilagyan ko pa ng sukang pinakurat. Ah! Ang sarap, nag halo yung asim at anghang ng suka, tapos sinasabayan ng alat ng pancit. Kaya siguro hindi ko ito pagsasawaan."Ano na naman iyang kinakain mo, Faith? Ang asim! Malayo pa lang ako, amoy na amoy ko na," puna ni Ate Elvie pagpasok niya sa kusina. Mas lalo pang nangasim ang mukha niya nang makita ang pancit ko."Iyan na naman? Akala ko tapos ka nang maglihi," dagdag pa niya."Hehe! Ang sarap kasi, Ate Elvie. Try nyo po," alok ko pa. Ngunit napangiwi siya na parang sinisipa ang sikmura niya sa amoy."Sasabayan kitang kumai

Faith’s POVDahil sa sunod-sunod na putok ng baril, nanlaki ang mga mata ng Ginang bago siya mabilis na rumagasa palabas ng silid. Hindi ko na alam kung ano pa ang itatawag ko sa kaniya, hindi na siya karapat-dapat tawaging ina ni Austin. Isa na lang siyang panganib nabtao.Sinamantala naman nina Kim at Daphnie ang pagkakataon. Ramdam ko ang pwersa ng kanilang mga kamay habang nagmamadali nilang tinatanggal ang tali sa mga braso at binti ko. Nang tuluyang makawala ang mga iyon, halos malaglag ako sa higaan sa panghihina.Agad akong niyakap ni Kim nang mahigpit, parang natatakot siyang mawala ako kapag binitawan niya.“Faith… sorry. Sorry talaga. Hindi ko gustong gawin iyon.” Nanginginig ang boses niya.Hinawakan ko ang likod niya at yumakap rin.“Shhh. Alam ko, Kim. Naiintindihan kita.” Kahit hirap akong huminga dahil sa kaba, sinubukan kong maging matatag para sa kaniya.Pagbitaw namin, mabilis niyang sinuri ang tiyan ko, halatang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin.“Sorry talaga.

Austin POV Masaya akong makita sina Faith at Jairee, buo at ligtas. Pero hindi pa tapos ang lahat. Hindi pa nahuhuli ang ina-inahan ko, magmula kanina ay hindi pa namin siya nakikita. "Honey, I'm sorry kung hindi ko kaagad sinabi sa’yo ang tungkol kay Axel. Balak ko talagang sabihin sa iyo kapag naayos ko na ang lahat. Kaya lang… umabot na tayo sa ganito." Simula ko habang mahigpit kong hawak ang mha kamay niya matapos ang yakapan namin. "I'm sorry din, hon," sagot niya, nanginginig pa ang boses. "Umalis ako nang hindi ka kinausap. Kung nag-usap lang sana tayo… kung pinagpaliwanag sana kita… hindi aabot sa ganito ang sitwasyon." "Shhh. No, hon." Hinaplos ko ang pisngi niya. "Kasalanan ko. Ako ang naglihim, sana sinabi ko na kaagad sa iyo ang lahat ng natuklasan ko… pero naduwag ako. Natakot ako, natakot na baka iwan mo ako. At hindi ko kakayanin iyon." Narinig ko ang paghinga niyang naputol, at nang tumingin siya sa akin, halata ang pag-aalala at pagkalito sa mga mata niya. "A-

Faith POVDalawang araw akong nanatili sa hospital. At sa buong dalawang araw na iyon, hindi umalis sa tabi ko si Austin. Si Jairee naman ay nasa mansyon na, dahil hindi ko siya maaaring patagalin sa hospital baka makasagap pa siya ng kung anong sakit. Ngunit sa dalawang araw ding iyon… ni hindi ko kinibo si Austin. Kitang-kita ko ang pagod at paghihirap sa mukha niya, pero mas nangingibabaw ang galit na nararamdaman ko. Galit ako dahil inilihim niya ang lahat sa akin—hindi dahil sa mga nangyari. Nangyari na iyon; pareho lamang kaming biktima ng nakaraan ng aming mga magulang.At kagaya ko, kagaya niya, kamakailan lang din nila nalaman ng kakambal niyang si Axel ang buong katotohanan. Si Axel… na lumaking walang kinilalang pamilya sa loob ng tatlumpung taon.Ang mga magulang ko naman, may pagkakataon sana silang sabihin sa akin na kilala nila ang pamilya ni Austin mula pa noong una, pero pinili rin nilang manahimik. Siguro hindi rin nila inakalang aabot sa ganitong punto, na pati buha