All Chapters of เศษรักสีกุหลาบ: Chapter 21 - Chapter 30

๙คืนทรงจำในที่สุดเรวัตก็ดื้อแพ่งอยู่ค้างที่บ้านสวนจนได้ โรสรินทร์จำต้องให้แม่บ้านจัดห้องนอนข้างๆ ให้กับชายหนุ่ม แล้วบอกตนเองให้เลิกคิดถึงเขาเสียทีสิบห้านาทีต่อมา ประตูถูกเปิดเข้าไปอย่างเบามือ ทว่าภายในห้องกว้างไร้เงาของเจ้าของห้อง มีเพียงเจ้าหนูน้อยที่นอนสบายอยู่ในเปลเด็กชิดเตียงนอน ร่างสูงก้าวตรงไปหาด้วยจังหวะสม่ำเสมอมั่นคง แล้วหยุดนิ่งชิดเปล ดวงตาคมคายค่อยๆ อ่อนโยนลงยามมองดวงหน้าน้อยๆ ของลูกชายที่หลับปุ๋ยด้วยท่าทางมีความสุข สบายใจเจ้าของดวงตาคมกริบเหลียวมองไปยังที่มาของเสียงน้ำไหล เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าแม่ของลูกชายอยู่ที่ไหน ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเตียงนอนของอดีตเมีย ติดกับเปลของลูกชาย พร้อมกับถือวิสาสะเอนกายนอนตะแคงมองเจ้าตัวอวบนุ่มนิ่ม ปากแดงหน้าอิ่มด้วยสายตาเจือยิ้มยิ่งพิศ เขายิ่งคิดว่าลูกชายเหมือนเขาน้อยไปหน่อย ออกไปทางโรสรินทร์เยอะไป แต่ถึงอย่างไรลูกของเขาน่ารักเหลือเกิน ชายหนุ่มยื่นมือลงไปลูบท่อนแขนเล็กๆ นุ่มนิ่มของคนตัวน้อยที่นอนตะแคงหันมาทางเขา ค่อยๆ สอดปลายนิ้วเข้าไปในอุ้งมือเล็กจิ๋วของลูกชายพร้อมรอยยิ้มละมุนภายในห้องน้ำ โรสรินทร์ผูกเชือกเสื้อคลุมเรียบร้อยจึงเป

๑๐คนเคยรักคืนที่ผ่านมาเรวัตนอนไม่หลับ ทำให้เช้านี้ค่อนข้างจะหงุดหงิดง่ายกว่าปกติ ยิ่งเมื่อจริยาบุกถึงที่ทำงานโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้าเขายิ่งโกรธ แต่นั่นเป็นเพราะเกือบเดือนแล้วที่ชายหนุ่มขาดการติดต่อ แม้ว่าจริยาจะพยายามเท่าไรแต่ไม่เป็นผล ชายหนุ่มไม่เคยเปิดโอกาสราวกับต้องการตัดขาด จึงเป็นเหตุที่หญิงสาวต้องบุกมาจนถึงห้องทำงานส่วนตัวของเขาในวันนี้ ผลัวะ... ประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาอย่างไม่ให้สัญญาณเหมือนเช่นเคย ทำให้คนที่กำลังก้มหน้าอ่านเอกสารเงยขึ้นพร้อมแววตาวาววับให้กับคนถือดีที่บังอาจทะเล่อทะล่าเข้ามาโดยไม่ยอมให้สัญญาณอย่างที่ควรกระทำ “คุณเร...” จริยาร้องเรียกเขาพลางหันไปค้อนเลขาฯ ที่ตามมาติดๆ ราวจะค้อน ฝ่ายนั้นมองเจ้านายด้วยสีหน้ารู้สึกผิดที่ไม่อาจรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ได้“ขอโทษนะคะคุณเร ดิฉันบอกกับคุณจริยาแล้วว่าคุณเรไม่รับแขก แต่เธอไม่ยอมฟังค่ะ”คำบอกเล่าของเลขาฯ สาวนามว่าเพลินตาทำให้จริยาตวัดตาวาววับมองอย่างคาดโทษ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันก่อนสะบัดหน้ากลับไปมองเรวัตชายหนุ่มมองสบตาผู้หญิงที่เขาพากลับเข้ามาในชีวิตด้วยสายตาวาวโรจน์ ก่อนหันไปมองเลขาฯ“ข

๑๑สับสนกว่าเด่นจะพาเจ้านายมาถึงบ้านสวนนนท์ก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม เมื่อมาถึงพวกเขาทั้งสองก็ได้พบว่าภายในบ้านนั้นสว่างไสวคล้ายมีงานเลี้ยงสังสรรค์กัน มีรถยนต์จอดอยู่ภายในบริเวณบ้านสองคัน และมีคนที่นั่งอยู่บนระเบียงกว้างประมาณสี่คน จากที่เห็นอยู่ตรงนี้บอกชัดว่าพวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างออกรส... เด่นมองหน้าเจ้านายผ่านกระจกมองหลังพร้อมเอ่ยถาม “จะเข้าไปไหมครับ” เรวัตนั่งเงียบไปหลายอึดใจขณะมองตรงไป เวลานี้คนบนระเบียงกำลังมองมายังรถยนต์ของเขาเช่นกัน ชายหนุ่มจึงเปิดประตูรถแล้วก้าวออกไปโดยไม่พูดอะไร โรสรินทร์มองร่างสูงใหญ่ที่เดินอาดๆ เข้ามาด้วยแววตาราบเรียบแต่ระแวดระวัง จากที่เคยทำตัวสบายๆ ก็เกิดอาการเกร็งขึ้นมาอีก ส่วนชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาเรียบขรึมคล้ายกับแววตาคืนก่อนที่เขาจะจากไป ก่อนหันไปยิ้มทักทายผู้ที่มาเยือนด้วยท่าทางสุภาพจนน่าแปลกใจ “สวัสดีครับคุณแม่ คุณป้า พี่ชัช” เรวัตเอ่ยทักทายพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ยังว่าง คุณเมรินมองหนุ่มรุ่นลูกด้วยสีหน้าเจือยิ้ม ท่านเคยชื่นชมอีกฝ่าย แต่ก็มาสะดุดลงตรงเรื่องที่เกิดขึ้

อาจเป็นเพราะบุคลิกภูมิฐานและแววตามั่นคง กับท่าทางสุภาพ รอคอยอย่างใจเย็นของเขากระมัง ที่ทำให้หัวใจของคนถูกมองหวั่นไหวอย่างที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้ว และไม่อยากให้เขาต้องผิดหวังสุดท้ายจึงตอบรับด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ทำให้เรวัตยิ้มตอบด้วยความรู้สึกยินดีปนโล่งใจ เมื่ออีกฝ่ายตอบเป็นนัยว่าตกลงเที่ยงวันนั้น ชายหนุ่มพาหญิงสาวออกไปรับประทานอาหารด้วยกัน แต่เขาไม่คิดสักนิดว่าการพาอภิญญาออกมารับประทานอาหารครั้งแรกในรอบหลายปีทำให้เขาได้พบกับอดีตภรรยา มารดาและลูกน้อยในร้านเดียวกันโรสรินทร์เป็นฝ่ายเห็นเขาก่อน หญิงสาวมองคนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนในอก ก่อนจะรีบเมินหน้าหนีและไม่พยายามมองไปยังคนทั้งสองอีกเพราะไม่ต้องการถูกคุณผกามาศจับได้“เลือกเมนูสิจ๊ะ วันนี้เรากินของอร่อยๆ กันดีกว่า โรส อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ มื้อนี้แม่เลี้ยงเอง” คุณผกามาศบอกอย่างอารมณ์ดี ทำให้คนที่หน้าซีดฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะก้มลงมองลูกชายที่นอนตาแป๋วในรถเข็นเด็กอ่อนวูบหนึ่งหญิงสาวเกิดความรู้สึกน้อยใจ ยิ่งลอบเห็นเขาส่งสายตาอ่อนหวานต่อคนรักที่หวนกลับมาก็ยิ่งเจ็บแปลบหล่อนไม่เคยได้รับแววตาอาทรแบบนี้จากเขาอีกเลยนับแต่เรวัตฟื้นค

เสียงประตูเลื่อนเปิดพร้อมร่างมารดาที่เดินกลับมา ทำให้ชายหนุ่มจำต้องหยุดคำพูดตนเองไว้พร้อมหันไปมองมารดา ท่านสบตาเขาแวบเดียวก่อนจะยิ้มให้โรสรินทร์“โรส แม่จะออกไปทำธุระสักสองสามชั่วโมง หนูอยู่คนเดียวก่อนนะ อีกสักพักแนนคงมาถึง”หญิงสาวยิ้มอ่อนหวานให้กับท่าน ทำเอาคนตัวโตที่มองอยู่นั้นถึงกับตาปรอย เพราะเขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มอ่อนหวานจากใจจริงของหญิงสาวมานานมาก พอได้เห็นอีกครั้งหัวใจไม่รักดีก็ถึงกับเต้นผิดจังหวะไปจนเขาต้องปราม รู้สึกอิจฉามารดาขึ้นมานิดๆ“ผมจะอยู่เป็นเพื่อนเองครับ”คำพูดของเขาทำให้คนทั้งสองหันมองคนเอ่ยอาสาด้วยความแปลกใจ ชายหนุ่มมองไปที่โรสรินทร์หวังจะได้สบตาหล่อน แต่เป็นหญิงสาวที่หลบสายตาลงทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่มองหน้าเขาอีกในช่วงนี้“แกไม่ต้องทำงานหรือไง” มารดาเอ่ยถาม สายตาที่มองลูกชายนั้นบ่งบอกว่าท่านแปลกใจไม่น้อย ชายหนุ่มจึงกระแอมกระไอเบาๆ ในลำคอ“สั่งเลขาฯ เอาไว้แล้วครับ ถ้ามีเรื่องด่วนให้โทร.มา”คุณผกามาศสบตาลูกชายอย่างค้นคว้า แต่เมื่อชายหนุ่มทำนิ่งเฉย ไม่แสดงพิรุธ ท่านจึงหันไปมองหญิงสาวอีกครั้ง“ให้ตาเรอยู่ด้วยก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่ว