All Chapters of เศษรักสีกุหลาบ: Chapter 51 - Chapter 60

๒๐เมียเก่าเร้าใหม่วันหยุดเสาร์อาทิตย์ เรวัตสัญญากับลูกชายว่าจะพาไปเที่ยวสวนสัตว์ ทำให้โรสรินทร์ต้องตามไปด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเขามารับหญิงสาวกับลูกชายก็เตรียมตัวพร้อมแล้วชายหนุ่มกวาดตามองหญิงสาวด้วยสายตาพอใจที่เห็นหล่อนแต่งตัวรัดกุมแต่ก็น่ามองในเวลาเดียวกันโรสรินทร์สบตาที่มองมาอย่างชื่นชมแล้วทำเป็นไม่เห็นสายตาของเขา แต่ลึกๆ รู้สึกเก้อเขิน พักหลังมานี้เขาทำให้หล่อนหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวบ่อยมาก จนบางคืนนอนไม่หลับเพราะการกระทำของเขา เขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมต้องมาหาบ่อยๆ ทำอะไรๆ ให้ เอาใจใส่ตลอดเวลาเรวัตพาสองแม่ลูกไปถึงสวนสัตว์เวลาตอนประมาณสิบโมงเช้า อากาศค่อนข้างอบอ้าวแต่ดูเหมือนมีคนสนุกจนลืมร้อนอยู่หนึ่งคนคือน้องรัน“คุณพ่อค้าบ รันอยากดู จาราเข้” เขาเน้นคำพูดบอกพ่อด้วยดวงหน้าสดใส เหงื่อไหลออกมาตามไรผมก็ไม่สนใจ เพราะสนุกจนไม่สนใจเรื่องอื่น“ได้สิครับ พ่อจะพาน้องรันไปดู” เขาจูงมือลูกชายแล้วพากันไปดูจระเข้ตามคำร้องขอ จากนั้นก็เป็นรายการอื่นๆ ตามแต่ลูกชายจะเรียกร้อง จนกระทั่งลูกชายหลับคาไหล่ของคนเป็นพ่อ ชายหนุ่มจึงพาสองแม่ลูกไปนั่งเล่นที่ริมสระ ใต้ร่มไม้ร่มรื่น เขาปูเสื่อแล้ว

หญิงสาวได้แต่ถามตัวเองในใจและคิดย้อนไปในอดีต หล่อนจำได้ทุกบททุกตอนยามเขาเกลียดชัง พลันดวงหน้าที่เห่อร้อนด้วยความเขินอายก็เปลี่ยนเป็นหม่นหมอง “พี่เรจำตอนที่บอกว่าไม่มีวันรักและต้องการโรสได้ไหมคะ”รอยยิ้มของชายหนุ่มค่อยๆ เลือนหาย ความรู้สึกผิดเคลื่อนเข้าแทนที่ ใช่ เขาเคยพูดแบบนั้นจริงๆ แต่คนที่ทำผิดพลาดเพิ่งรู้ว่าเขาไม่เคยเกลียดหล่อนเลย แต่เรื่องโกรธเขายอมรับว่าเป็นเช่นนั้นจริง เขารู้สึกโกรธ ที่รับรู้ว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปจนรับไม่ได้ แต่เมื่อมีเวลาทบทวนทุกอย่าง เริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้น เขาจึงรู้ว่าได้ทำร้ายจิตใจของโรสรินทร์อย่างไม่น่าอภัย“พี่ขอโทษทุกอย่าง ทุกเรื่องที่ทำให้โรสต้องเจ็บ ต้องเสียใจ แต่ตอนนั้นพี่”“พี่เรแค่ไม่ได้รักโรส ความรู้สึกก็เลยยิ่งรุนแรง ที่จู่ๆ โรสก็มาแทนที่คุณอ้อน”“โรส” เขาขยับเข้าใกล้หญิงสาว ดึงมือหล่อนไปกุม แต่โรสรินทร์ก็ยังดึงมือกลับ อีกทั้งยังขยับหนี น้ำตาซึมทุกทีที่คิดถึงเรื่องครั้งนั้น“ปล่อยค่ะ”“พี่ไม่ได้มาอยู่ตรงนี้เพื่อปล่อยโรสไปอีก พี่จะไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นอีกแน่”“พี่เร” หญิงสาวครางชื่อของชายหนุ่มออกมา “ทำไมคะ”ดวงตาที่มองกันนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหลา

คำสารภาพของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตัวแข็งทื่อ ขณะที่ฝ่ามือใหญ่ลูบนวลแก้มแผ่วเบาเพื่อให้รู้ว่านี่คือเรื่องจริง“อย่าถามเลยว่ารักตอนไหน เพราะพี่เองก็ตอบไม่ได้ รู้แค่ว่าตลอดเวลาที่พี่พาตัวเข้ามาอยู่ใกล้ๆ โรสกับลูก พี่ค่อยๆ ทำความรู้จักโรสมาเรื่อยๆ เคยคิดว่าความทรงจำหนึ่งปีที่เรารักกันมันเป็นแค่ความฝัน แต่พอผนวกเข้ากับความจริงพี่กลับไม่รู้สึกถึงความแตกต่าง จนสุดท้ายพี่ก็รู้ว่าแท้จริงแล้วคนที่พี่รักอยู่ตรงนี้เอง ไม่ใช่ที่ไหน แต่เป็นโรส น้องโรสของพี่เรคนเดียว”น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันก็มีเสียงหวานที่ครางแทรกขึ้น โรสรินทร์ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ยิ่งได้ยินคำรักจากเขาหญิงสาวก็พร้อมจะทิ้งตัวลงสู่เพลิงพิศวาสที่เขาก่อขึ้นอย่างยอมจำนนโรสรินทร์ไม่คิดว่าแค่หล่อนอยากรู้เรื่องประกาศขายบ้าน จะทำให้ตกเป็นของเรวัตอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนั้น แต่เมื่อใคร่ครวญดีแล้ว จึงได้รู้ว่าแท้จริงไม่ใช่เพราะหล่อนสู้เขาไม่ได้ แต่เป็นเพราะไม่คิดจะสู้เขาต่างหาก ใจของหล่อนมันไม่รักดี ยอมศิโรราบเพียงแค่เขาบอกรักคิดถึงเรื่องนี้แล้วอับอายมาก เพราะตอนที่ออกมาจากห้องของเขาช่วงเช้ามืด หล่อนได้พบกับแนนเข้าโดยบั

๒๒รอรักข่าวซุบซิบเกี่ยวกับลูกชายและลูกสะใภ้หลังจากออกงานคู่กันเข้าหูคุณผกามาศในที่สุด ทำให้ต้องเรียกคนทั้งสองเข้าไปคุยที่บ้านของท่าน“แม่ได้ยินข่าวของลูกนะ” ท่านมองคนที่ดื่มกาแฟท่าทางสบายใจด้วยสายตาเคร่งขรึม ขณะที่โรสรินทร์หลุบตามองมือตนเองนิ่ง“ข่าวอะไรเหรอครับ”ได้ยินลูกชายถามออกมาเช่นนั้นก็ให้รู้สึกละเหี่ยใจนัก“แกไปบอกคนในงานว่าโรสเป็นภรรยา บางคนไม่เคยเห็นหน้าน้อง เขาเอาไปลือกันว่าแกมีเมียใหม่ บางคนก็ลือว่าแกกลับมาคืนดีกัน”ชายหนุ่มหันไปมองคนข้างกายแล้วยิ้มกริ่ม“จะเอายังไงก็รีบๆ ทำ แม่ไม่อยากให้น้องเสียชื่อมากไปกว่านี้”“งั้นแต่งอาทิตย์หน้าเลยดีไหมครับ”คำถามของเขาราวจะพูดเล่นๆ แต่คนที่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างพร้อมเพรียงกันได้เห็นสายตาของเขาแล้วไม่คิดว่าอีกฝ่ายพูดเล่นเลยสักนิด“อย่าทำเป็นเล่น งานแต่งนะไม่ใช่เล่นขายของ”“ผมรู้จักทีมงานที่เป็นมืออาชีพ เวลาอาทิตย์เดียวทันถมเถ”สิ้นเสียงของชายหนุ่มจึงถูกผู้หญิงสองคนในห้องค้อนขวับ ทำเอาเขาหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางของแม่และเมีย...“ไม่ได้ ฉันไม่ยอมให้แกทำลวกๆ เด็ดขาด งานแต่งของแกคราวนี้จะต้องสมบูรณ์แบบ สมกับที่ฉันจะยกลูกสาวให้กับ

“ภาพบ้านนั้น พี่เรเสียใจใช่ไหมคะ”เรวัตสบตาคนรักของเขาแล้วกอดหล่อนแน่นขึ้น“เปล่านะ พี่แค่เอามาดูความเรียบร้อย พี่จะบอกโรสพอดี ว่าบ้านนี้ขายออกแล้วนะ”คำตอบของเขาทำเอาหญิงสาวนิ่งอึ้ง เพราะเร็วเกินคาด“ทำไมเร็วจังคะ”ชายหนุ่มยิ้มอ่อนกับคำถามของคนบนตัก“ลูกค้าบอกว่ากำลังต้องการแบบนี้อยู่พอดี เขาเลยตกลงใจหลังจากเข้าไปดูบ้านเมื่อสามวันก่อน”หญิงสาวสบตาคนตัวโตนิ่ง ยกมือขึ้นไล้หัวคิ้วของเขาเล่น แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่มั่นใจในตัวเองนัก“พี่เรเสียใจบ้างไหมคะ ที่ต้องขายบ้านที่พี่เรรักมากให้คนอื่น”ชายหนุ่มปิดหน้าจอไอแพด บอกตนเองว่าเขาคงจะต้องอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจจริงๆ จังๆ เสียทีแล้ว ไม่เช่นนั้นหล่อนก็จะต้องคิดว่าเขารักบ้านนั้นอยู่ร่ำไป และมันคงเป็นจุดดำในใจของหล่อนไม่จบไม่สิ้น“โรส จริงอยู่ว่าพี่สร้างบ้านหลังนั้นขึ้นมาเพื่ออ้อน เพราะตอนนั้นพี่มีความรัก มีความหวัง ทำอะไรสุดโต่ง เหมือนคนไม่มีสติ ต้องการเอาชนะทุกคนที่พยายามขัดขวางพี่ แต่พอทุกอย่างผ่านไป พี่ก็รู้ว่าแท้จริงแล้วพี่ไม่เคยรักบ้านหลังนั้นเลยสักนิด ตอนบอกขายก็ไม่เคยคิดเสียดาย เพราะอะไรรู้ไหม”เขาเขี่ยแก้มนุ่มเมื่อหญ