All Chapters of เศษรักสีกุหลาบ: Chapter 31 - Chapter 40

ท่าทางนิ่งเงียบครุ่นคิดของหญิงสาวทำให้เรวัตรับรู้ได้ว่าหล่อนคงยังไม่พร้อม“อ้อนไม่สะดวกใช่ไหม”อภิญญาสบตาเขาอีกครั้งพร้อมยิ้มออกมา“อันที่จริงมันก็ไม่มีอะไรหรอก แต่อ้อนยังไม่อยากให้แม่รู้ เพราะหากท่านรู้เรื่องของพวกเราท่านคงไม่สบายใจ”ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างยอมรับในที่สุด“ผมเข้าใจ” เขาบอกเสียงเบา ก่อนจะตักกับใส่จานให้กับหญิงสาวอย่างเอาใจใส่ พลันภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นภาพของเขากับโรสรินทร์ ความฝันยังตามหลอกหลอนเขามาจนวินาทีนี้ ภาพนั้นคือภาพที่หญิงสาวตักอาหารให้กับเขา และเขาก็ตักให้กับหล่อน สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข มีทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังคลอกันไป บางครั้งก็เป็นภาพที่เขานั่งโอบไหล่หล่อนเอาไว้บนโซฟาหน้าทีวี หล่อนเอนซบไหล่ของเขา มือกุมกัน ก่อนจะตัดมาในวันที่เขาลืมตาขึ้นพร้อมกับความทรงจำเดิมที่ฟื้นคืน แต่กลายเป็นว่าเมื่อเขาได้ความทรงจำเก่าคืนมา ความทรงจำใหม่ในช่วงเวลาปีแรกที่อ่อนหวานกลับหายไป จากภาพความรักความอบอุ่น จึงถูกแทนที่ด้วยภาพของคนที่กำลังเกรี้ยวกราดเพราะคิดว่าถูกหักหลังจากคนที่รักและไว้ใจ...อาการนิ่งเงียบเหงื่อตกและหน้าซีดของเรวัตทำให้อภิญญาต้องเอื้อมมือไปแตะหลังมื

๑๔ไม่ได้หึง แค่หมั่นไส้ภายในคฤหาสน์หลังโตของคุณประภาสและภรรยา ถูกเนรมิตให้เป็นสถานที่จัดงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของชัชชัยและความสำเร็จจากการบริหารงานของเขาเป็นการภายใน คุณผกามาศพร้อมกับโรสรินทร์มาถึงในช่วงเย็น เจ้าภาพถึงกับเดินออกมาต้อนรับด้วยตนเอง และพาคนทั้งหมดเข้าไปในงาน“กำลังมองหาอยู่เชียวค่ะ นี่ถ้าช้าอีกนิดคงได้โทร.ตามแล้วนะคะ” คุณเมรินเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เช่นเดียวกับแขกผู้มาเยือน“แหม ต้องมาสิคะ จะพลาดได้ยังไง”“สวัสดีครับคุณอา สวัสดีครับน้องโรส” ชัชชัยเอ่ยทักทายคนทั้งสอง ดวงตาคมกริบมองหญิงสาวรุ่นน้องตรงหน้า วันนี้โรสรินทร์ดูงดงามกว่าทุกวัน เขามองด้วยความพอใจ หล่อนควรมีความสุขบ้างไม่ใช่อมทุกข์อยู่ตลอดเวลา “สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ชัช และขอแสดงความยินดีกับความสำเร็จด้วยค่ะ” โรสรินทร์กล่าวอวยพรพร้อมมอบของขวัญให้ชายหนุ่ม อีกฝ่ายรับไปพร้อมคำขอบคุณและรอยยิ้ม“ส่วนกล่องนี้ของอา ยินดีด้วยนะจ๊ะหลานชาย”“ขอบคุณคุณอากับน้องโรสมากนะครับ”“ยินดีจ้ะ” คุณผกามาศยิ้มกว้าง“

“เธอจะไปไหน” เรวัตเอ่ยถามเมื่อหญิงสาวผุดลุก ยิ่งได้เห็นร่างบางในชุดเดรสคล้องคอสีนู้ด เนื้อผ้าพลิ้วไปตามการเคลื่อนไหวอวดสัดส่วนยวนตาเขาก็ยิ่งไม่พอใจ หล่อนจะแต่งตัวสวยไปเพื่ออะไรกัน!“ฉันจะไปหาที่สงบๆ นั่ง เชิญคุณตามสบายนะคะ”คำตอบที่ได้รับทำให้เรวัตตาลุกเป็นไฟ ก่อนจะทำให้หญิงสาวชะงักด้วยการกระชับต้นแขนกลมกลึงพร้อมกับดึงให้นั่งลงตามเดิม“เอ๊ะคุณ ปล่อยแขนฉันด้วยค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงต่ำ สีหน้าและแววตาก็เข้มขึ้นไปด้วย“ไม่ เธอนั่นแหละนั่งลง แต่ถ้าอยากเป็นจุดเด่นนักล่ะก็ดิ้นเลยสิ”หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ เมื่อชายหนุ่มบุ้ยปาก แล้วต้องนั่งลงอย่างไม่ยินยอม เพราะมีคนบางกลุ่มจับตามองหล่อนทั้งยังหันไปซุบซิบคุณผกามาศเองก็ให้นึกเป็นห่วงหญิงสาว ยิ่งมีเจ้าลูกชายตัวเอ้อยู่ด้วยท่านยิ่งเป็นห่วง และท่าทางเมื่อครู่ท่านก็รับรู้ได้ว่าเรวัตคงจะตามไปหาเรื่องอะไรสักอย่างจนโรสรินทร์ทำท่าเหมือนอยากจะเดินหนี แต่ก็ถูกลูกชายของท่านรั้งเอาไว้ตามเดิม“คุณมายุ่งกับฉันทำไม”“ใครว่าฉันอยากยุ่งกับเธอ” เรวัตโต้กลับทันควัน เขากำลังโมโห แล้วก็โมโหมากด้วย ก็ไม่รู้ว่าทำไม รู้แต่ว่าเขากำลังโกรธ และยิ่งโกรธมากที่เห็นหล่อนสนิทสนม

“อุ๊ย! เอ่อ สวัสดีค่ะคุณเร” แนนจ่ายเงินค่าของแล้วหันกลับ แต่ต้องตกใจเมื่อเจอกับชายหนุ่มจึงไหว้เขาตามมารยาท อีกฝ่ายที่ถือของพะรุงพะรังเพียงพยักหน้า ไม่ได้ถามว่าหล่อนมากับใครเพราะรู้อยู่แล้ว ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่อภิญญาหันมาทางร่างสูง หล่อนดูสงสัยเมื่อชายหนุ่มเจอคนรู้จัก กระทั่งซื้อไอศกรีมให้ลูกสาวเสร็จจึงเดินกลับมา“นั่นใครคะ”หญิงสาวมองไปยังจุดที่แนนเดินไปนั่ง แต่พอผู้หญิงที่กำลังอุ้มลูกเงยหน้าขึ้น อภิญญาก็จำได้ทันที“นั่นน้องโรสนี่คะ”เรวัตผ่อนลมหายใจยาว เมื่ออภิญญาเห็นโรสรินทร์เต็มตา“เราไม่เข้าไปทักน้องโรสกันสักหน่อยหรือคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม แต่เมื่อเห็นสีหน้านิ่งขรึม อภิญญาก็คิดไปเองว่าชายหนุ่มคงไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นมาอีก และหล่อนเองก็ไม่พร้อมที่จะมีปัญหากับใครเช่นกัน“ถ้างั้น เรากลับกันเถอะค่ะ”เรวัตหลุบตามองคนพูด พอดีกับแอลลี่ที่จับมือเขาแล้วดึงให้เดินตามกันไปอย่างสนิทสนม ชายหนุ่มหันไปมองโรสรินทร์กับลูกชายอีกครั้ง เช่นเดียวกับโรสรินทร์เพราะเมื่อทั้งสามคนเดินจากไป หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมองเขาจนลับตาแนนมองเจ้านายด้วยความสงสาร นึกเกลียดเรวัตขึ้นมาวูบหนึ่ง เพราะเขาไม่คิดจะเข้ามาทักทา

๑๖ง้อเอง เจ็บเองหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เรวัตกลับมาที่บ้านสวนอีกครั้ง ชายหนุ่มเลือกมาวันหยุดเพราะจะได้ใช้เวลากับลูกชายอย่างเต็มที่ แต่เมื่อมาถึง เขาพบเพียงลูกชายและมารดา ทว่าโรสรินทร์กลับไม่อยู่บ้าน“สวัสดีครับแม่” เขาทักทายมารดาแล้วเข้าไปนั่งข้างๆ ท่านพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ลูกชาย ที่กำลังเล่นกับคุณย่าคุณผกามาศส่งหลานให้กับลูกชาย อีกฝ่ายจึงรีบรับเอาไปแล้วไซ้แก้มลูกชายจนคนตัวน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อเล่นกันพอหอมปากหอมคอ เขาจึงเริ่มมองหาแม่ของลูก คุณผกามาศมองอย่างรู้ทันจึงพูดออกมา“โรสออกไปข้างนอกกับตาชัช ค่ำๆ คงกลับมา”คำบอกเล่าของมารดาทำให้คนที่กำลังหอมแก้มลูกชายเงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทางชะงักงัน “ไปไหนกันครับ”คุณผกามาศปรายตามองลูกชายแวบหนึ่ง มุมปากยกเพียงนิดก่อนจะจิบชาเบาๆ ไปพลาง“ไปซื้อของ พอดีตาชัชเขาแวะมาเยี่ยม เอาของมาฝากเห็นว่าเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ก็เลยอาสาพาไปซื้อ แล้วแกล่ะ วันนี้ไม่มีอะไรทำหรือไงถึงได้มาแต่เช้า”ชายหนุ่มเบ้ปากเมื่อได้ยินอย่างนั้น“คงไม่เช้าไปกว่าพี่ชัชหรอกมั้ง”คุณผกามาศทำเสียงขึ้นจมูกอย่างนึกหมั่นไส้ เมื่อลูกชายแสดงอาการไม่พอใจทันทีที่รู้ว่าโรสรินทร์