All Chapters of เศษรักสีกุหลาบ: Chapter 41 - Chapter 50

“เห็นคุณอาบอกว่าเรมานานแล้ว” ชัชชัยชวนคุย“ครับ ผมตั้งใจว่าวันหยุดจะมาอยู่กับลูกครับ” เขาตอบยิ้มๆ ทว่าแววตาไม่ได้ยิ้มไปด้วย“ดีนะ น้องรันโตขึ้นทุกวัน ถ้าเรมาหาลูกบ่อยๆ แกคงมีความสุข แล้วก็จะได้สนิทสนมกันมากขึ้น”คนฟังหลุบตาลง คำพูดของชัชชัยทำให้เขาคิดถึงคำบอกเล่าของมารดา เขารู้ว่าควรทำอย่างไร ไม่เห็นจำเป็นต้องให้ใครมาบอก ชายหนุ่มคิดอย่างคนพาล ก่อนสบตาอีกฝ่ายชัชชัยรับรู้ถึงกระแสแห่งความไม่พอใจจากเรวัต โดยเฉพาะแววตาที่วาววับชอบกล จึงตัดสินใจลากลับ“ผมคงต้องขอตัวกลับก่อนนะครับคุณอา ฝากบอกน้องโรสว่าวันหลังผมจะแวะมาเยี่ยมใหม่ พี่กลับก่อนนะ”เรวัตยิ้มให้ชัชชัย และมองฝ่ายนั้นเดินจากไปโดยไม่คิดจะเดินไปส่ง!เมื่อโรสรินทร์กลับออกมาก็พบว่าชัชชัยกลับไปเสียแล้ว ทั้งที่หล่อนตั้งใจจะชวนเขาอยู่รับประทานอาหารเที่ยง แต่เมื่อเห็นหน้าคนบางคนหล่อนก็หันไปมองมารดาของเขาแทน“เที่ยงนี้คุณแม่อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”น้ำเสียงอ่อนหวานและท่าทางเอาอกเอาใจทำให้ชายหนุ่มทำหน้าเมื่อย และรอให้หล่อนถามเขาเหมือนกับที่ถามแม่บ้าง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ยินคำนั้นออกจากปากของหล่อน“หนูทำอะไรแม่ก็กินเหมือนกับหนูนั่นแหละ”หญ

๑๗ความรู้สึกภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง อภิญญานั่งรอเพื่อนเก่าเกือบสิบนาทีฝ่ายนั้นจึงปรากฏตัว “ไงอ้อน โอ๊ย คิดถึงแก” เก๋กอดเพื่อนรักแน่น ก่อนจะนั่งลงเคียงกัน“อ้อนก็คิดถึงเก๋มากเหมือนกัน ดีใจที่เก๋กลับมาเมืองไทย”เก๋แต่งงานและตามไปอยู่กับสามีที่ฮ่องกง เพิ่งกลับมาเมืองไทยอาทิตย์ก่อนจึงนัดเจอกับอภิญญาเมื่อรู้ว่าเพื่อนรักกลับมาเมืองไทยได้สักพักหนึ่งแล้ว“ไปอยู่ที่โน่นเป็นไงบ้าง ขาดการติดต่อไปเลยนะแก” เก๋ตัดพ้อเพื่อน ทำให้อภิญญาได้แต่ขอโทษขอโพย“ขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้ติดต่อใครเลย” หญิงสาวบอกเสียงแผ่ว เก๋เองเข้าใจดีว่าเพราะเหตุใดเพื่อนจึงทำเหมือนไปแล้วไปลับแบบนั้น“เอาเถอะ อย่าไปพูดถึงเรื่องเก่าเลย ว่าแต่ทำไมไม่พาลูกสาวมาด้วย”“แอลลี่ติดคุณยายน่ะ ชวนแล้วแต่ไม่ยอมมา”เก๋ยิ้มกว้างอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะมองหน้าเพื่อนรักนิ่งจนอีกฝ่ายแปลกใจ“ทำไมมองแบบนี้ อ้อนสวยขึ้นเหรอ” หญิงสาวถามติดตลก ทำให้เพื่อนรักอย่างเก๋ค้อนคม“ย่ะ สวยขึ้นมากน่ะใช่ แต่ที่เก๋มองอ้อนก็เพราะว่าอยากจะถามอะไรบางอย่าง”อภิญญาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม“ได้สิ”เก๋กระแอมเบาๆ สองครั้ง ก่อนเอ่ย“อ้อนได้เจอเรบ้างไหม”อภิญญานิ่งไปอึดใจ ดวงหน้างา

โรสรินทร์นั่งมองข้าวของที่เรวัตซื้อให้แต่ไม่ยอมใช้แล้วถอนหายใจยาว ก่อนจะเก็บของเหล่านั้นเข้าตู้อย่างมิดชิด เพราะถ้าจะให้ทิ้งตามที่เขาบอกก็ทำใจทิ้งพวกมันไม่ลง จึงสัญญากับตนเองว่าสักวันหล่อนจะต้องคืนเขาให้ได้ เสียงน้องรันอ้อแอ้ทำให้หญิงสาวหันไปมอง หลายเดือนที่ผ่านไปเด็กชายตัวน้อยคลานเก่ง ยิ้มเก่งและเริ่มจะคุยเก่งอีกด้วยเรวัตมาหาลูกทุกอาทิตย์ แต่พูดคุยกับหล่อนน้อยคำเต็มที นึกอยากรู้อยู่บ้างว่าเขากับอภิญญาไปถึงขั้นไหนกันแล้ว แต่ที่แน่ๆ คุณผกามาศท่านทำใจได้เสียแล้วเกี่ยวกับบุตรชายและคู่ครองของเขา ส่วนโรสรินทร์เองก็พอทำใจได้แล้วเช่นกัน ดังนั้นเมื่อต้องต้อนรับชายหนุ่มในฐานะพ่อของลูกจึงพยายามทำตัวให้ไม่รู้สึกอะไรมากเหมือนก่อนหน้านี้ ที่สำคัญเขาก็ไม่ได้คอยแต่จะหาเรื่องเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วเช่นกัน ทำให้หล่อนเริ่มที่จะญาติดีกับเขาได้“วันนี้คุณเรจะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันไหมคะ”หลังจากที่พูดจากันรู้เรื่องมาสักระยะ หญิงสาวก็มักจะชวนอีกฝ่ายรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน และหากเรวัตไม่ติดธุระที่ไหน เขาก็จะอยู่กินข้าวกับหล่อนเสมอคนในบ้านต่างภาวนาให้เจ้านายทั้งสองคนกลับมาหากัน แต่โรสรินทร์รู้ดีว่าเป็นไป

หญิงสาวตอบเขาด้วยสีหน้าสดใสเมื่อพูดเรื่องงาน เพราะตั้งแต่หล่อนเรียนจบมา หญิงสาวแทบไม่เคยทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน เรียกให้ถูกคือไม่เคยทำงานเลยก็ว่าได้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา หญิงสาวอยู่กับมารดาของเขาตลอด พอเรียนจบก็เกิดปัญหาเกี่ยวกับเขามากมาย กระทั่งต้องมาดูแลเขาตอนป่วย แต่งงานกับเขาและมีลูกตั้งแต่ยังเด็ก เรียกว่าหญิงสาวถูกตัดโอกาสในการใช้ชีวิตวัยรุ่นเพราะเขาและมารดาโดยแท้ เมื่อเห็นแววตาพราวแสงยามพูดเรื่องงาน เขาจึงไม่กล้าขัดใจหรือพูดให้ต้องเสียความรู้สึกกันอีก ทว่าลึกๆ เขารู้สึกไม่เห็นด้วยนัก แต่เป็นเพียงความคิดของเขาคนเดียว“เรื่องงาน ถ้าอยากทำจริงๆ มาทำกับฉันก็ได้นะ”ข้อเสนอที่ออกมาจากปากของเรวัตทำให้คนที่กำลังต่อเลโก้อยู่ข้างๆ ลูกน้อยเงยหน้าขึ้นทันที ทั้งสีหน้าและแววตาบอกว่าแปลกใจไม่น้อย ชายหนุ่มเห็นสายตาของหญิงสาวแล้วกระแอมในลำคอเบาๆ พลางบอก“ก็บอกไว้ เผื่อเธอสนใจ ฉันหาตำแหน่งว่างให้ได้”โรสรินทร์มองเขานิ่งอยู่อึดใจ ก่อนจะหลุบตามองลูกชายด้วยดวงหน้าเจือยิ้ม หัวใจกระตุกวูบไปครั้งหนึ่ง ก่อนจะซ่านขึ้นทีละนิด“ขอบคุณนะคะ แต่ฉันคงต้องขอคิดดูก่อน อีกอย่างน้องรันก็ยังไม่เต็มขวบ ถึงเวลานั้นอาจ

๑๙ชีวิตอิสระวันเวลาผ่านไปราวติดปีก น้องรันอายุครบเกณฑ์ที่จะเข้าโรงเรียนอนุบาล เด็กน้อยร่าเริงสดใสและพูดเก่งมาก ใครที่ได้พบเห็นเป็นต้องตกหลุมรักกันถ้วนหน้า คนเป็นพ่อทั้งรักและหวงลูก ขณะที่คนเป็นแม่ก็เตรียมตัวทำงานกับคุณผกามาศเป็นครั้งแรกหญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้เริ่มงานวันแรก หมุนตัวอยู่หน้ากระจกอยู่หลายรอบ เมื่อมั่นใจแล้วจึงเดินออกไปพร้อมกับลูกชายตัวน้อยในชุดนักเรียน โดยมีคุณพ่อรอไปส่งเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เขาไม่ได้ไปส่งแค่ลูก แต่ตั้งใจไปส่งแม่ของลูกจนถึงที่ทำงานด้วย“เรียบร้อยแล้วค่ะ” หญิงสาวบอกชายหนุ่มเสียงใส ดวงหน้าหวานวันนี้งามหยดเมื่อหญิงสาวแต่งแต้มเครื่องสำอางบางเบา เสื้อผ้าที่สวมใส่ดูเป็นสาวทำงาน ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป ทุกอย่างลงตัวสมกับที่คุณผกามาศพาไปชอปปิงและแปลงโฉมให้เหมาะกับสาวทำงานเมื่อหลายวันก่อนชายหนุ่มยิ้มให้กับผู้ช่วยมือขวาของคุณแม่ จากนั้นก็จูงมือลูกชายตรงไปยังรถหรู เด่นเปิดประตูให้คุณหนูกับโรสรินทร์ สามคนพ่อแม่ลูกนั่งด้วยกันด้านหลัง จากนั้นรถคันโตจึงเคลื่อนออกจากบ้านเมื่อส่งลูกชายเข้าโรงเรียนเรียบร้อย หญิงสาวจึงบอกกับเขา“โรสลงป้ายรถเมล์ข้างหน้าก็ได้นะคะ