All Chapters of เศษรักสีกุหลาบ: Chapter 11 - Chapter 20

๕ความจริง“เร เร ตาเร” แรงเขย่าและเสียงเรียกคุ้นหูทำให้เรวัตเริ่มรู้สึกตัว ชายหนุ่มค่อยๆ ปรือตาขึ้นทีละนิด ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเมื่อความปวดยังคงเล่นงานเขาเป็นริ้ว แม้จะเบาบางลงบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่หายไปเสียทีเดียวคุณผกามาศมองบุตรชายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แม้จะมีปัญหากันมานานจนแทบตัดแม่ตัดลูก ทว่าความรักและความห่วงใยในตัวลูกชายเพียงคนเดียวไม่เคยจางหายไปไหน“แม่เองเหรอครับ” เรวัตขมวดคิ้วนิ่วหน้า ก่อนจะลุกขึ้นนั่งขยับเนื้อตัวบิดซ้ายบิดขวาไล่ความเมื่อยขบ สะบัดศีรษะเบาๆ ก่อนสบตาคนที่กำลังมองเขาด้วยแววตาห่วงใย ชายหนุ่มชะงักงันกับแววตาของมารดาลงไปเล็กน้อยก่อนยกมือขึ้นลูบท้ายทอย“ผมตื่นสายสินะครับ” เขาเอ่ยถามลอยๆ เมื่อมองไปรอบบ้านแล้วไม่เจอใคร พอพลิกข้อมือขึ้นดูก็รู้ว่าตอนนี้มันเกือบจะเก้าโมงเช้าอยู่แล้ว พอคิดได้ดังนั้นเขาก็กวาดตามองหาใครบางคน“หน้าผากไปโดนอะไรมา”ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะหน้าผากที่มีรอยช้ำทันทีที่ถูกมารดาเอ่ยถาม ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนจึงผุดขึ้นมาในความคิด“ก็ ไปเดินชนอะไรสักอย่าง นี่เขาไปไหนกันหมด”คุณผกามาศถอนหายใจยาว เมื่อบุตรชายไม่ได้แสดงอาการน่าเป็นห่วง“ออกไปเที่ยวน่ะสิ ไม่ไกล

๖ต้องการแค่ลูก“ว่ายังไงล่ะ เธอรู้ใช่ไหม”เมื่อถูกย้ำถาม โรสรินทร์จึงละสายตาจากลูกชายตัวน้อยขึ้นมองดวงตาคมกริบ“ค่ะ ฉันรู้”คำตอบที่ได้รับทำให้เรวัตถึงกับต้องค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างพยายามเก็บกลั้นความโกรธ พร้อมกับบดกรามแน่นด้วยอารมณ์ร้อนที่แล่นขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ถูกละลายลงเมื่อสบเจ้านัยน์ตาคู่จิ๋วที่ดูจะถอดแบบเขาออกมาเป๊ะๆ“ทำไม”แม้จะข่มอารมณ์ของตนเองลงอย่างยิ่งแล้ว ทว่าก็ยังไม่อาจเก็บกดบางส่วนเอาไว้ได้จึงเล็ดลอดออกมา โรสรินทร์เห็นแบบนั้นก็เม้มปากแน่น“ฉันคิดดีแล้วที่ไม่บอกกับคุณ”“คิดดียังไงมิทราบ” เขาเค้นเสียงถาม เลิกคิ้วสูง นัยน์ตาวาววับทีเดียว ยังดีที่เขายังไม่ตะคอกจนลูกชายของหล่อนตกใจ“ดีต่อพวกเราทุกคน”“มันดิ...” เรวัตเตรียมท้วง แต่กลับถูกโรสรินทร์ขัดขึ้นเสียก่อนจึงต้องหุบปากลงอย่างไม่เต็มใจนัก“อย่างแรกเลยก็คือ คุณจะได้ไม่ต้องลังเล ห่วงหน้าพะวงหลังเพราะไม่รู้จะเลือกใคร คนหนึ่งลูกอีกคนก็แฟนเก่า และที่สำคัญที่สุด ฉันไม่ยอมให้ลูกของฉันไปอยู่กับเมียใหม่ของคุณคนนี้เด็ดขาด นี่แหละค่ะ เหตุผลของฉัน”เรวัตใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่โวยวาย เขามองลูกน้อยในอ้อมแขน ก่อนจะสบ

“แนน เอาของไปเก็บก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามเข้าไป”“ค่ะคุณโรส” พี่เลี้ยงสาวรุ่นน้องรับคำพร้อมกับรีบปลีกตัวออกไป โรสรินทร์มองฝ่ายนั้นจนลับตาจึงหันกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง“ฉันรู้ ว่าคุณไม่มีทางจะหันมาสนใจฉัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันเองก็พอใจมาก แต่ที่ฉันพูดกับคุณฉันหมายถึง ฉันไม่อยากให้คุณต้องมาเสียเวลากับฉันและลูกที่คุณไม่ได้ต้องการตั้งแต่แรก”คำอธิบายของโรสรินทร์ทำให้คนฟังแสยะยิ้ม“เธอก็รู้นี่ว่าฉันต้องรู้สึกแบบไหน แล้วทำไมถึงยังฉวยโอกาสแต่งงานกับฉันอยู่อีกล่ะ หรือคิดว่าฉันจะเลยตามเลย อยากสบายทางลัดว่างั้น”ดวงหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงจัดขึ้นไปอีก ทว่าภายในใจของหญิงสาวเวลานี้เต็มไปด้วยความเสียใจ เรวัตไม่เหลือความรู้สึกดีๆ ให้หล่อนอีกนับตั้งแต่ความทรงจำกลับคืนมา แล้วต้องพบว่าเขากับหล่อนไม่ใช่แค่คนรู้จักอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นสามีภรรยาอย่างที่เขาไม่คิดจะยอมให้เกิดขึ้นหากยังมีสติครบถ้วนสมบูรณ์“คุณเข้าใจผิด ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น” หญิงสาวบอกเสียงแผ่วลง เปลือกตาหลุบลงเพื่อซ่อนหยาดน้ำตาที่เอ่อออกมา ทว่ากลับทำให้ชายหนุ่มคิดว่าหล่อนกำลังโกหก เขาจึงไม่คิดเห็นใจหญิงสาว“อย่ามาแก้ตัวเลย เสียเวลาเปล่าๆ เอาเ

เขากลับบ้านด้วยความรู้สึกของคนที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ วันนั้นมารดาของเขากำลังจัดงานวันเกิดเล็กๆ ให้กับโรสรินทร์ ฉลองอายุครบสิบหกปีเต็ม เขาส่งของขวัญให้หล่อนโดยไร้คำอวยพร และขึ้นไปเก็บตัวในห้องนอนท่ามกลางสายตาที่เป็นคำถามของหญิงสาวและมารดา แต่ไม่คิดจะอธิบายให้ใครรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนมาถึงโรสรินทร์ในเวลานั้นคือเด็กที่มารดาของเขารับอุปการะมาตั้งแต่อายุแค่สิบขวบ แม่ของหล่อนทิ้งไป ส่วนพ่อก็หายสาปสูญ โรสรินทร์มีจุดเด่นที่เป็นเด็กผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาน่ารักเกลี้ยงเกลา เรียบร้อย พูดน้อย ดูเจียมตัวและมารยาทงาม ทำให้มารดาของเขารักใคร่เอ็นดูเป็นอย่างมาก...เขาจำวันเกิดหล่อนได้แม่นยำ เพราะเป็นวันเดียวกับวันเกิดของอภิญญา และทุกครั้งที่เวียนมาถึงวันนี้ จึงเป็นวันที่ทำให้รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่หัวใจ เขาเคยเอ็นดูโรสรินทร์ในฐานะน้องสาว แต่เมื่อเติบโตขึ้นความสนิทสนมที่เคยมีค่อยๆ จืดจาง อาจเป็นเพราะหล่อนเป็นคนเงียบๆ และเขาเองก็ไม่ใช่คนสนุกสนานอะไร คนที่หล่อนติดแจจึงเป็นแม่ของเขา ส่วนเขาเองเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงและมีสังคมของตัวเอง พอเริ่มโตทั้งหล่อนและเขาก็ไม่ค่อยได้เข้าใกล้หรือสุงสิงกัน

๘รักครั้งแรก & เมียคนแรกอภิญญากลับมาเมืองไทยอีกครั้งหลังจากไปนานเกือบสี่ปี วันนี้หล่อนกลับมาพร้อมกับลูกสาววัยสามขวบ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักไม่แพ้มารดาในวัยเด็ก หญิงสาวยืนมองบ้านหลังน้อยที่จากไปนาน เมื่อกลับมาวันนี้ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม ในขณะที่มารดาชราลงมาก ส่วนบิดาเสียไปเมื่อสองปีก่อน“มาเหนื่อยๆ พาลูกไปนอนพักก่อนเถอะนะ” นางอโณชาบอกกับลูกสาว พลางจูงมือหลานสาวเดินนำ โดยมีอภิญญาที่งดงามตามวัยดูมั่นใจในตัวเองมากขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่มีเค้าของสาวน้อยที่อ่อนต่อโลกคนเดิมอีกต่อไป เดินขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัวเมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในห้องนอน หญิงสาวถึงกับน้ำตารื้นจับขอบตา ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน“แม่ยังเก็บทุกอย่างเอาไว้เหมือนเดิม คิดอยู่เสมอว่าสักวันแกจะกลับมาอยู่บ้านของเราอย่างถาวรสักที” นางเปรยออกมาเบาๆ ขณะมองหลานสาวปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงขนาดห้าฟุตของมารดา“ห้องมามี้สวยจังค่ะ” เด็กหญิงแอลลี่ หรืออารียาบอกกับมารดา ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใส“งั้นคืนนี้เรานอนด้วยกันที่ห้องนี้นะคะ”“โอเคค่ะ หนูชอบห้องนี้” สาวน้อยตอบมารดา พลางหันไปยิ้มให้คุณยายใจดี “คุณยายขา แอลลี่อยากกินไอศกรีมรส