All Chapters of เศษรักสีกุหลาบ: Chapter 61 - Chapter 70

ภายในวันเดียวกัน ขณะที่โรสรินทร์กำลังทำงานให้กับคุณผกามาศ หญิงสาวได้รับข้อความจากเบอร์โทร.นิรนาม แต่เมื่อเปิดออกดู หญิงสาวก็ต้องตกตะลึง ยกมือขึ้นปิดปากตนเองเพราะเกรงว่าจะเผลอร้องออกไปหญิงสาวหันไปมองคุณผกามาศที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน ก่อนจะเลื่อนดูภาพของเรวัตที่อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยนอนอยู่บนเตียงกับผู้หญิงคนอื่น ทว่าไม่อาจเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นได้อย่างชัดเจน แต่ก็คลับคล้ายคลับคลาไม่น้อยหัวใจของโรสรินทร์เต้นแรงรัว กระบอกตาร้อนผ่าว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อคุณผกามาศเรียกหา หญิงสาวพยายามฝืนยิ้มให้กับท่านทั้งที่ในใจร้อนรน“เป็นอะไรไป หน้าซีดเชียว ไม่สบายหรือเปล่าโรส ถ้าไม่สบายหยุดพักสักวันก็ได้นะลูก”หญิงสาวส่ายหน้า รอยยิ้มที่มอบให้ท่านดูฝืนๆ ผิดปกติ ยิ่งทำให้คุณผกามาศเป็นห่วง“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน แม่ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำขนาดที่หนูไม่สบายก็ยังจะใช้ไม่ลืมหูลืมตาหรอกนะ ไปๆ แม่จะให้คนรถพาไปส่งที่บ้าน”โรสรินทร์จนด้วยคำพูด อยากบอกกับท่านเหลือเกินว่าหล่อนไม่ได้ป่วยกาย แต่ใจต่างหากที่กำลังป่วยหนัก..ระหว่างนั่งรถกลับบ้านหญิงสาวแอบปาดน้ำตาหลายหน ทันทีที่ถึงบ้านก็ตรงเข้าห้องนอนแล้วโถมตัวลงบนเตีย

“คุณจ๋าทำแบบนี้เพราะอะไร เขาส่งภาพพวกนี้มาให้โรสทำไม”ดวงตาคมวาวโรจน์ยามนึกถึงคำพูดที่ฝ่ายนั้นประกาศกร้าว“เพราะว่าจ๋าไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ เลยต้องการให้เรามีปัญหา แตกหักกัน และทำทุกอย่างให้พี่ทุกข์ยิ่งกว่าที่เคยรู้สึก”หญิงสาวมองคนตรงหน้า แล้วยกมือขึ้นลูบหน้าตนเอง พยายามเรียกสติกลับคืนมา ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงกว้าง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ทว่ากลับถูกชายหนุ่มดึงออกจากมือ พร้อมกับนั่งลงข้างกัน เขาสบตาหล่อนแล้วบอก“อย่าเก็บมันไว้เลยนะ พี่ไม่อยากให้โรสเห็นอะไรแบบนี้อีก” เพราะเขาเองยังรู้สึกขยะแขยงตัวเองเมื่อต้องมานั่งดูภาพพวกนี้ ขนาดเขายังรับไม่ได้ แล้วคนข้างกายเขาเล่าจะเจ็บปวดขนาดไหน ต่อให้เป็นภาพเก่าเก็บหลายปีมาแล้วก็ตามทีหญิงสาวมองดูเขาลบภาพเหล่านั้นทิ้ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไม่อยากมอง เพราะถ้ามองก็คิดถึงจนไม่อยากเข้าใกล้เขา ยิ่งเห็นเขาทำอะไรๆ กับคนอื่นตำตา ต่อให้พยายามสลัดภาพอุจาดพวกนั้นออกไปเท่าไรแต่ก็ไม่ง่ายเลยสักนิด“โรส”หญิงสาวสะดุ้งรีบขยับหนีเมื่อถูกเขาแตะลงมาบนไหล่ อาการผวาราวกับรังเกียจของโรสรินทร์ทำเอาเขาเจ็บแปลบในใจ มือข้างที่คิดจะแตะหล่อนหดกลับไปในทันที เขามองหญิงสาวอย

“ต้องถามว่างานแต่งยังสำคัญอยู่หรือเปล่า เพราะว่าเราก็อยู่กันแบบผัวเมียมานานแล้ว”ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็หันขวับไปมองค้อนเขาทันที“พูดเหมือนไม่อยากแต่งกับโรสนะคะ”คนถูกต่อว่ากลั้นยิ้มแทบแย่“ลืมอะไรไปหรือเปล่า คนไม่อยากแต่งไม่ใช่พี่นะ”โรสรินทร์ถอนหายใจยาว เมื่อสวมเสื้อตัวสุดท้ายเรียบร้อยจึงเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง ทำธุระของตัวเองจนเสร็จจึงตรงไปยังเตียงนอนอีกฝั่งหนึ่ง เพราะฝั่งที่หล่อนนอนประจำเขายึดไปเสียแล้ว “โรสไม่ได้บอกว่าไม่อยากแต่ง โรสแค่ขอให้พี่เรรอ แค่นี้รอไม่ได้เหรอคะ”เมื่อคนตัวบางเริ่มทำหน้าเศร้า ชายหนุ่มจึงรั้งร่างเล็กเข้าไปกอด แล้วหอมแก้มนุ่มนิ่มก่อนสบตาหล่อน“รอได้ แต่ก็อยากแต่งไวๆ อยากบอกใครต่อใครว่าคนนี้เมียพี่นะ พี่ไม่ชอบให้ใครมามองเมียของพี่ด้วยสายตาเป็นคำถามแล้วเอาไปซุบซิบกันเหมือนทุกวันนี้”ได้ฟังดังนั้นโรสรินทร์จึงยิ้มหวานออกมาได้ เอนกายซบไหล่เมื่อเขารั้งให้นอนลงไปพร้อมกัน หล่อนชอบคำว่า ‘เมียพี่’ จริงๆ“อีกอย่าง พี่อยากได้ยินโรสบอกรักพี่บ้าง ถ้ารักกันเมื่อไร อย่าลืมบอกพี่บ้างนะ จะได้มีกำลังใจทำงาน”หญิงสาวยิ้มกับอกกว้าง เมื่อเขาออดอ้อนชิดใบหู“นอนเถอะค่ะ ถ

๒๖มั่นใจว่ารักบ้านสวนนนท์แห่งนี้เดิมทีเป็นมรดกตกทอดของเรวัต เมื่อเขาตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกับโรสรินทร์ จึงเตรียมปรับปรุงครั้งใหญ่เพราะตั้งใจให้เป็นหนึ่งในสินสอดสำหรับว่าที่เจ้าสาวของเขา โรสรินทร์นั้นรู้ดีว่าบ้านหลังนี้เป็นมรดกของเรวัตจากปากคุณผกามาศ แม้เคยปฏิเสธที่จะอยู่ที่นี่ทว่าท่านไม่ยอม หล่อนจึงตั้งใจไว้ว่าเพียงอยู่อาศัยชั่วคราว เมื่อลูกโตพอที่จะพูดกันรู้เรื่องจึงตั้งใจขยับขยายออกไปในอนาคต แต่ในเมื่อทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปเช่นนี้ หญิงสาวก็ยินดีที่จะได้อยู่ที่นี่ต่อไป หล่อนยอมรับว่าหลงรักบ้านหลังนี้เสียแล้ว เช่นเดียวกับที่รักเจ้าของบ้านด้วยเช่นกันคุณผกามาศเดินทางมาที่บ้านสวน ดวงหน้าอวบอิ่มของท่านแต้มยิ้มเมื่อกวาดสายตามองไปรอบบ้าน ทั้งสนามหญ้า การจัดสวน และตัวบ้านถูกต่อเติมตกแต่งเพิ่ม ซึ่งเป็นความต้องการของเรวัต เขาเกริ่นกับท่านว่าต้องการใช้บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอสำหรับตนและโรสรินทร์ รวมทั้งเขาตั้งใจยกบ้านหลังนี้ให้เป็นสินสอด ท่านจึงไม่คิดคัดค้าน เพราะบ้านหลังนี้เป็นของเรวัต เขาจะทำอะไรหรือยกให้ใครย่อมได้ และท่านยินดีที่คนคนนั้นเป็นโรสรินทร์‘โรสรักบ้านหลังนี้ครับ ผมอยากให้บ้านหลังนี

ชายหนุ่มลูบแก้มนุ่มของเมียรัก พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากสีเรื่อ ขบเม้มเบาๆ ก่อนผละห่าง“พี่รักโรส ไม่ต้องการอะไรอีกนอกจากตัวและหัวใจ พี่ขอแค่นี้ให้พี่ได้ไหม”โรสรินทร์น้ำตาคลอ ดวงตากลมโตที่มองเขาราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า ที่ระยิบระยับเพราะหยาดน้ำตา“ได้ค่ะ” ร่างบางขยับกายซุกซบคนตัวโต ชายหนุ่มสอดแขนรั้งร่างเล็กเข้าไปกอดแนบอก รู้สึกอุ่นในใจเมื่อหญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า“โรสรักพี่เรค่ะ” หญิงสาวถูหน้ากับอกกว้าง พลางกระซิบเบาๆ อีกครั้ง “รักจริงๆ นะคะ”เรวัตหัวเราะด้วยความรู้สึกสมใจเมื่อหญิงสาวย้ำราวกับกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อคำพูดของหล่อน“พี่เชื่อโรส แล้วก็ดีใจมากที่รู้ว่าโรสก็รักพี่” เขาลูบศีรษะของคนตัวบาง กอดหล่อนไว้ จูบเบาๆ บนหน้าผากมน จากนั้นพลิกร่างทาบทับ ดวงตาสีเข้มหลุบมองดวงหน้าหวาน ที่ไม่ว่าจะหลับหรือตื่นเขาไม่เคยลืมหญิงสาวหลับตาพริ้ม เมื่อใบหน้าคมสันแนบลงมา เรียวปากอิ่มเผยอแยกรับปลายลิ้นนุ่มที่สอดไล้เข้ามาดื่มด่ำหยาดน้ำหวาน หญิงสาวเองก็ตอบรับเขาอย่างดูดดื่มเช่นเดียวกัน มือเรียวสอดประสาน ต่างเลื่อนไล้ลูบประโลมกันและกัน เสื้อผ้าอาภรณ์ค่อยๆ หลุดออกทีละชิ้นจนไม่เหลือสิ่งใดกีดข