บททั้งหมดของ พลาดรักซ้อนแผนลวง: บทที่ 31 - บทที่ 40

เวลาผ่านไปอีกไม่กี่ชั่วโมงรถของทั้งสองก็เข้าจอดที่หน้าร้านอาหารริมทะเลแห่งหนึ่ง เสียงคลื่นชัดกับกลิ่นอายของน้ำทะเลดูสดชื่นจนอนาคินที่ลงจากรถมาต้องรีบบิดขี้เกียจและสูดดมอากาศเข้าเต็มปอด “ขับไกลขนาดนี้แต่ไม่เหนื่อยเท่าไหร่เลยแหะ ว่าแต่คนหลับก็หลับเพลินจังนะ” เขาเดินอ้อมไปทางที่เจย่านั่งก่อนเปิดประตูรถแล้วยืนจ้องน้องที่ไม่ยอมตื่น มือของเขาถอดแว่นดำของเธอออกก่อนจะอมยิ้มให้หน้าตาจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อย แต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อนๆ ได้เข้ากับหน้าของเธอเป็นอย่างดี เห็นแบบนั้นเขาจึงนึกอยากแกล้ง มือใหญ่ยกขึ้นบีบจมูกของน้องจนเธอสะดุ้งดีดตัวลุกหัวโขกกับขอบประตู คนแกล้งตกใจไม่น้อย เจ็บไหมล่ะนั่น “โอ้ย!! นี้พี่แกล้งเจเหรอ” เธอหันมาโวยวายว่าเขาพร้อมกับจะโดดลงรถมาเขกกะโหลกสักที แต่ดันก้าวพลาดเกือบล้มหน้าทิ่มดีที่อนาคินรีบรับไว้ทันก่อนจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ทำให้ร่างของเจย่าฟุ่บเข้าไปที่อกของเขาเต็มๆ เพียะ!! เสียงฝ่ามือฟาดดังที่หัวไหล่แกร่งให้เขาปล่อย ชายหนุ่มเลยยอมดันตัวเธอออกแต่โดยดี “ระวังหน่อยสิ เป็นอะไรขึ้นมาจะไม่ได้ทำงานเอานะ” “รู้แล้วน่า!!”เธอหน้าบูดมองไปรอบๆ “ว่าแต่ถึงที่พักแล้วเหรอ พี่จอด

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากทานข้าวเช้าที่โรงแรมกันเสร็จ ทั้งสองก็ออกเดินทางมาคุยงานกับลูกค้าที่นัดกันไว้ ณ คาเฟ่แห่งหนึ่งซึ่งมองเห็นชายหาดไกลๆ ดูสวยมาก เมื่อรถของอนาคินแล่นมาจอดเขาก็หันมาพูดกับหญิงสาว “เจลงไปก่อนนะ เข้าไปรอในร้านก่อนก็ได้ แถวนี้ที่จอดรถไม่ว่างเลย พี่ว่าจะเอารถไปจอดตรงนู้น” เขามองไปยังที่ว่างไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่ เจย่าพยักหน้าเข้าใจ แล้วก็ลงจากรถไปทำตามที่เขาบอก “โอ้ย ขอโทษครับ” เมื่อหญิงสาวเดินห่างจากรถมาเธอก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้า เจย่าเงยหน้ามองก็เห็นว่าเขาเป็นหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็เดินไม่ดูเหมือนกัน” ชายหนุ่มมองมาที่เธอตายิ้มๆ เหมือนจะเกิดความชอบ “ผมกระทิงน่ะครับคุณ ..” “ฉันเจย่าค่ะ” เธอทักทายเขาตามมารยาทเพราะเห็นว่าท่าทีของเขาที่ตอบสนองมาก็ดูมีมารยาทดี “คุณจะไปที่คาเฟ่เหรอ ผมเองก็ว่าจะไปที่นั่นอยู่เหมือนกัน เราเดินคู่กันไปนะครับ” เขาเสนอซึ่งเธอก็ไม่ได้ติดขัดอะไร ทั้งสองเดินไปคุยกันไปอย่างถูกคอ “ว่าแต่คุณกระทิงมาทำอะไรที่นี่คะ” “อ๋อผมมีนัดคุยงานกับลูกค้านะครับ” เจย่าเริ่มเอะใจ “เอะ คุณใช่คุณกิตติพงษ์ หรือเปล่าคะ” ชายหนุ่

“โห่~ เมื่อกี้ฟ้ายังสว่างอยู่เลย ตอนนี้ฝนตกหนักซะแล้ว เฮ้อ” เจย่าเดินเข้ามาในห้องตัวเปียกไปด้วยน้ำทะเลและน้ำฝน เธอมองออกไปยังบานกระจกหน้าต่างที่เห็นว่าฝนลงเม็ดหนักจนเกือบมองอะไรไม่เห็น “ตัวเปียกขนาดนี้เช็ดผมเปลี่ยนชุดก่อนไหม” อนาคินจับผ้าขนหนูขึ้นมาเพื่อหวังเช็ดผมให้หญิงสาว เจย่าเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว “พี่ไม่เช็ดให้ตัวเองก่อนล่ะ” เธอเอ่ยเสียงเบาก่อนจะนิ่งเขินไปเพราะสิ่งที่เขาตอบกลับ “ก็พี่แข็งแรงดีแต่เจชอบป่วยง่ายไม่ใช่เหรอ” เขาก้มลงไปมองหน้าเธอที่มองเขาด้วยตาใสแป๋ว คนอะไรทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้ สองคู่สายตาจดจ่อกันไม่ละ ความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นอย่างใจเรียกหา อนาคินค่อยๆ โน้มหน้าลงไปใกล้คนตัวเล็ก หญิงสาวหลับตาพริ้มเผยอปากขึ้นให้เขามอบรอยจูบให้ ปากอิ่มของทั้งสองประกบเข้าหากันพร้อมเม้มดูดริมฝีปากของอีกฝ่าย มือของอนาคินลดลงมาวางทาบที่หัวไหล่น้อย แล้วใช้มืออีกข้างดันหัวเธอให้ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด เขาดูดเม้มดั่งโหยหามานาน เจย่ารู้สึกร้อนรุ่มทั่วร่างกายนี้เป็นจูบแรกแท้ๆ เหตุใดเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันแบบนี้ หญิงสาวเคลิบเคลิ้มเมื่อเขาขยับมุมปากที่ดูดตามเนื้อผิวของเธอลงมาเรื่อยๆ ม

เจย่างัวเงียตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนแสนสบายเธอบิดขี้เกียจไปหนึ่งทีก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วไม่เจอใคร “เราหลับไปตอนไหน” เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเก็บของเข้ากระเป๋าแล้วก็นั่งรอเขาจนดึก สายตาคู่สวยมองไปที่เตียงข้างๆ ซึ่งตอนนี้มีเพียงแค่กระเป๋าของเขาที่วางอยู่ เขาเข้ามาเก็บกระเป๋าตั้งแต่เมื่อไหร่ เจย่ามองไปอีกทางก็เห็นรองเท้าคัทชูของเธอคู่นั้นที่ทำหล่นไว้ที่ชายหาด วางอยู่ มันถูกเช็ดทำความสะอาดแล้วเรียบร้อย เธอลุกจากเตียงแล้วเดินไปจับมันขึ้นมา “เมื่อคืนเขาไม่ได้มานอนที่ห้องเหรอ” เธอบ่น หรือว่าเพราะเราไม่ยอมเมื่อวานก็เลยไม่อยากสนใจ พอคิดแบบนั้นน้ำตามันก็อยากจะไหล เธอเงยหน้ามองเพดานก่อนจะหลับตาถี่ๆ เสียงแจ้งเตือนมือถือดังรัวๆ อย่างกับรู้ว่าเธอตื่นแล้ว เจย่าเดินเข้าไปหยิบมันมาดูเห็นว่าเป็นข้อความจากเขา ที่บอกให้เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปทานข้าวเช้า เสร็จหมดทุกอย่างทั้งสองก็ขับรถกลับ แต่ขากลับรอบนี้ดูจะอึดอัดกว่าตอนมา เพราะไม่มีใครยอมเอ่ยปากพูดกับใครเลย นอกจากนั่งเงียบ จะมีก็แต่ตอนแวะทานข้าวเที่ยงที่อนาคินเอ่ยชวน จากนั้นก็ไม่มีคำพูดอะไรต่อกันอีกเหมือนต่างคนต่างถูกซิปรูดปากไว้ หน้าบ้านฤทธา อนาคินเอากระเป๋าข

บริษัทศิลาทรัพย์ อนาคินนั่งรอเจย่าในห้องทำงานอย่างใจเย็นห้านาทีแล้ว สิบนาทีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่อ่านข้อความของเขา หากว่าแค่ออกไปทานข้าวเที่ยงกันกับไอ้หนุ่มนั่น ทำไมถึงยังไม่กลับขึ้นมาอีก เขาสักทนไม่ไหวแล้วนะ แค่กับคีรินคนเดียวที่เขาต้องสู้ก็เกินพอแล้วปะ เขาลุกพรวดเดินออกมาดูด้านนอก อนาคินยืนเอามือเท้าเอวอยู่ที่หน้าห้องของเขาเพื่อรอดูว่าคุณผู้ช่วยเลขาจะมาถึงเมื่อไหร่ “ไปแวะที่ไหนทำไมไม่มา” เขากัดฟันมองนาฬิกาที่เวลาล่วงไปหลายนาที พลางกำหมัดแน่น สงสัยเขาคงต้องบอกเธอให้รู้ถึงเรื่องคืนนั้นได้แล้วใช่ไหม! “ฮาฮ่า สนุกมากเลย ทำไมนายเล่าสนุกแบบนี้ล่ะ” เสียงของเธอดังมาจากที่ไกลๆ เขาจ้องดูแล้วเห็นว่า เจย่าเดินคุยมากับไอ้หนุ่มแผนกการตลาดท่าทีหัวเราะชอบใจ ดวงตาของอนาคินร้อนผ่าวหัวใจเต้นแรงพลางมองทั้งคู่ด้วยตาแข็งกร้าว “จริงปะ ไว้วันหลังถ้าเราไปดื่มกันอีกเจต้องรอดูเองนะ ยัยวาเนียมันปั่นมาก” โทนี่หนุ่มอารมณ์ดีคนนั้นที่เอาเรื่องมาเม้าท์มอยกับเธอเอ่ยพลางยื่นมือมาจับหัวไหล่หญิงสาวอย่างเผลอไป “อะแห่ม!!” อนาคินที่ทนมองต่อไม่ไหวจึงกระแอมในลำคอแต่ก็ดังพอให้คนทั้งสองได้ยิน โทนี่ถึงกับตกใจที่เห็นท่านรองย