All Chapters of พลาดรักซ้อนแผนลวง: Chapter 1 - Chapter 10

ณ บ้านหลังใหญ่ของเจ้าของบริษัทเครื่องเพชร ฤทธา จิวเวลรี่ “คุณแม่ขา~~~” เจริยาหรือเจย่า สาวน้อยตัวเล็กผิวขาวดวงตาสดใส ลูกสาวคนสุดท้องของบ้านนายจิรกิตติ์ วิ่งพรวดเข้ามาในตัวบ้าน เธอเข้ามาและสวมกอดผู้เป็นแม่ที่ยืนรอรับอยู่ “คิดถึงสุดๆ เลยค่ะคุณแม่คุณพ่อ!” เจย่าหันไปหาพ่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งเขากำลังมองมาอย่างอิจฉา เจย่ายิ้มเล็กน้อยแล้วเธอก็รีบผละออกจากแม่ไปกอดพ่อบ้างเพื่อให้ท่านไม่รู้สึกน้อยใจ แต่คนเป็นพ่อกลับแกล้งเบือนหน้าหนีแล้วพูดเสียงดุแต่แฝงไปด้วยความรัก “ดูสิ! กลับมาจากเมืองนอกที ไม่เหลือความเรียบร้อยไว้เลยนะ ยัยลูกสาวของพ่อ” เขาพูดแซวเบาๆ ถึงความเปลี่ยนแปลงไปของลูกสาวผู้ขี้อาย “โอ๊ยย คุณพ่อก็ปล่อยลูกสาวโตตามยุคสมัยบ้างสิครับ ไม่งั้นลูกสาวพ่อคนนี้จะไม่มีผัวเอานะ!” จอนนี่ หิ้วกระเป๋าของน้องสาวเดินตามเข้ามาพอดี ได้ยินประโยคนั้นของบิดาก็ถึงกับโพล่งขึ้นมาอย่างนึกแกล้ง “ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไรเลย อยู่กับพ่อกับแม่แบบนี้แหละ จริงไหมคนดีของพ่อ!” คุณพ่อจิรกิตติ์เอ่ยเสียงจริงจัง แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยคำว่าหวงลูกสาวสุดหัวใจ เพราะว่าเจย่าในสายตาพ่อนั้นเป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน น่าทะนุถนอม เ

รถหรูคันหนึ่งแล่นมาจอดในรั้วบ้านศิลาแดง อนาคินกำลังจะกดรีโมตปิดประตูรั้ว แต่เผลอทำกุญแจหล่นเพราะฤทธิ์เมาที่พึ่งดื่มมากับสาว “โอ๊ย มืดก็มืด แล้วกุญแจจะตกไปทำไมเนี้ย” เขาก้มลงหาแถวหน้ารถ และไม่ทันสังเกตว่ามีรถอีกคันขับเข้ามาจอดที่ข้างรั้วบ้านเช่นกัน “อ้าว ประตูเปิดอยู่นี่ ให้พี่ขับเข้าไปเลยไหม?” จอนนี่ถาม เจย่าหันมาปฏิเสธทันที “อย่าเลยค่ะ ตอนนี้เขาคงหลับกันหมดแล้ว แต่เมื่อกี้เจเห็นพี่คีรินแวบๆ ขอเจไปทักทายแป๊บเดียว แล้วเราค่อยกลับนะ พี่รออยู่ตรงนี้แหละ” พูดจบเธอก็รีบเปิดประตูรถวิ่งไปทันที ทิ้งให้พี่ชายนั่งงงๆ กับความไวของน้อง ที่เขาจะเอ่ยห้ามก็ไม่ทัน “พี่คีริน!” หญิงสาวรีบวิ่งเข้ากอดชายหนุ่มที่ยืนหันหลังให้อยู่ เธอกอดเขาแน่นอย่างไม่เขินอายเพราะด้วยแรงคิดถึงที่มีมากโข ในขณะเดียวกันที่คนเมายืนชะงักนิ่งอย่างแปลกใจ “พี่คีรินเจคิดถึงพี่ที่สุดเลยค่ะ” ชายหนุ่มเริ่มคุ้นกับน้ำเสียงพลางรู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกตอนที่เขาคิดว่าอ้อมกอดนี้คงเป็นของเธอแน่ๆ เจย่า อนาคินรีบหันหน้ามามองเจ้าของเรียวแขนสวย มุมปากของเขากระตุกยิ้มตอนที่เธอเงยขึ้นมาจ้องหน้า “อะ! พี่คิน!!” เมื่อได้สบตากันเจย่าก็รีบดั

รุ่งเช้าวันต่อมา “อ้าว กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ” คีรินที่พึ่งเดินลงมาจากบ้านเห็นน้องชายฝาแฝดนั่งหัวโด่รออยู่ที่โต๊ะทานข้าว เขาก็มองไปที่เจ้าตัวด้วยคิ้วขมวด อนาคินเองก็เหลือบหางตามามองพี่ชายฝาแฝดของเขาเล็กน้อย “ก็เห็นว่าคุณพ่อมีเรื่องด่วนนี้ นี่คินก็รีบมาสุดๆ แล้วนะ” คนพูดยักไหล่ในขณะที่ทำคนฟังส่ายหน้า “นี่ขนาดรีบนะ ปล่อยให้พี่กับพ่อรอกันทั้งคืน” คีรินบ่นเบาๆ พลางหันไปหยิบแก้วกาแฟจากแม่บ้านขึ้นมาจิบ “ทำไมถึงได้ทำตัวเถลไถลแบบนี้ล่ะคิน นายควรจะแยกแยะได้แล้วนะ อีกไม่กี่ปีก็จะสามสิบแล้ว” อนาคินถอนหายใจยาวให้การบ่นแกมสั่งสอนของพี่ชาย “ก็เพราะรู้ว่าเรื่องอะไรไง คินถึงไม่อยากมา” เขาตอบกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะได้ยินเสียงของพ่อแทรกขึ้น “แต่เพราะยังต้องใช้เงินพ่ออยู่ใช่ไหม ถึงจำเป็นต้องมานะ” สองหนุ่มหันไปมองหน้าพ่อที่เดินมานั่งตรงหัวโต๊ะ คีรินที่ยืนจิบกาแฟอยู่ก็หาที่นั่ง “เมื่อไหร่จะเป็นผู้เป็นคนสักทีอนาคิน ลูกก็ 28-29 แล้วน่ะ ลูกชายของพ่อมีกันสามคนและลูกคือคนที่พ่อเป็นห่วงที่สุด ขนาดน้องสาวลูกพ่อยังไม่เห็นว่าต้องห่วงอะไรขนาดนี้เลย” เสี่ยโอมบ่นความในใจของเขาออกมาพลางจ้องคนที่เขาบ่นใ

ในเวลาเดียวกันเจย่าก็กำลังเดินห้างกับพี่สาวก่อนที่คนเป็นพี่จะต้องพาลูกและสามีกลับบ้านต่างจังหวัด “เจน้องดูเสื้อผ้าร้านนี้สิสวยๆ ทั้งนั้นเลยพี่ว่าเราเข้าไปเลือกดูหน่อยดีไหม เดี๋ยวพี่จะซื้อให้สักสองสามชุด” หญิงสาวมองหน้าพี่ของเธอก่อนรีบส่ายหน้า “ไม่เอา พี่จะมาซื้อให้เจทำไมล่ะ” “ต้องซื้อสิ อาทิตย์หน้าน้องเจของพี่ต้องไปเป็นเลขาคนสวยของคีรินแล้วไม่ใช่เหรอ” เมื่อได้ยินคำถามแกมชมเช่นนั้นคนฟังก็เผยยิ้ม ตั้งแต่มาถึงเธอก็ยังไม่ได้เจอพี่คีรินเลยนี้น่า ถ้าจะไปเจอกันครั้งแรกที่บริษัทเลยในรอบหลายปี เธอก็อยากจะดูดีที่สุดในสายตาเขาเช่นกัน “งั้นก็ได้ค่ะ พี่ช่วยดูให้เจด้วยนะว่าชุดไหนสวยชุดไหนเจใส่แล้วออร่าจับนะ” “ได้แน่นอน” พี่สาวเอ่ยพลางรีบพากันเข้าไปในร้าน แจมมี่จับชุดที่คิดว่าจะเข้ากับน้องสาวของเธอมาสี่ห้าชุด แล้วให้เจย่าเข้าไปเปลี่ยนทีละชุดออกมาให้เธอดู “พี่คินขาเนเน่หิวข้าวแล้วน่ะ พี่คินพาเนเน่ไปกินข้าวหน่อยสิ” ซึ่งทางด้านนอกอนาคินได้พาสาวคู่นอนของเขามาเดินห้างแก้เบื่อ สายตาคมเหลือบไปเห็นสาวสวยคุ้นตาแวบๆ จากที่มีสีหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อกี้ก็เผยยิ้ม เขารีบหันมาบอกผู้หญิงข้างกาย “แล้วเธออยาก

เมื่อเจย่าเปิดดูข้อความในซองจดหมาย เธอก็ถึงกับยิ้มกว้าง เธอนึกว่าเขาลืมเธอไปแล้วเสียอีก มือเรียวดึงริบบิ้นออกอย่างรีบร้อน กล่องเปิดออกเผยให้เห็นชุดสีชมพูพาสเทลที่เธอลองใส่แล้วชอบเมื่อเช้า มันแบบเดียวและสีเดียวกันกับตัวนั้นเปะ “นี่พี่คีรินรู้ได้ยังไงน่ะ ว่าเราก็เล็งชุดนี้ไว้เหมือนกัน” เธอกัดริมฝีปากด้วยความรู้สึกเขิน ก่อนรีบหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา “โทรไปขอบคุณหน่อยดีกว่า” ทีแรกเธอก็ว่าจะอดใจไม่โทรหาเขาก่อน แต่เขาอุตส่าห์ส่งของมาให้แบบนี้ เธอก็อดใจไว้ไม่ได้แล้วจริงๆ “อ้าว” รอยยิ้มบนใบหน้าของเจย่าหุบลงเมื่อเธอกดโทรออกไปที่เบอร์ของคีรินสองสามครั้ง แล้วเขาไม่รับสาย “พี่มัวทำอะไรอยู่นะ” หลับแล้วเหรอ? หรือว่าดูงานค้างอยู่? หญิงสาวเลยได้แต่คิดไปต่างๆ นาๆ ณ กรุงลอนดอนในตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ ที่ยังไม่มีแม้แสงแดดสาดส่อง ในบ้านเช่าหลังหนึ่งบนโต๊ะของมุมนั่งเล่นเต็มไปด้วยจานอาหาร ของกินเล่น และขวดเบลีย์หนึ่งขวดพร้อมแก้วสองใบวางกระจัดกระจายอยู่ตามพื้น เจ้าของผลงานทั้งสองก็กำลังนอนกอดกันกลมอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่ คีรินที่ตอนนี