All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 81 - Chapter 90

Ang lamig ng silid ay tila dumidikit sa balat ni Cassandra, ngunit kahit gaano kalamig, ang pawis sa kanyang sentido at leeg ay patuloy na tumutulo. Nasa isang lugar siyang hindi niya kilala—amoy kalawang, alikabok, at lumang kahoy ang paligid. Ang tanging liwanag ay mula sa isang lumang ilawan na kumikislap sa kisame. Bawat kisap ng liwanag ay nagpapakita ng mga aninong nagbabantay sa kanya, at bawat anino ay parang mga matang nakamasid.Pilit niyang hinila ang kanyang kamay, ngunit mahigpit itong nakatali ng lubid sa likod ng isang haligi. Ang balat niya ay nagkapeklat na sa kaka-pilit na kumawala. Nang marinig niya ang papalapit na mga yabag, tumigil ang kanyang paghinga.At doon, lumitaw si Marco.Hindi niya kailangan ng maraming salita para magdala ng takot. Ang paraan ng paglalakad nito—dahan-dahan, sinasadya, parang isang mandaragit na nag-eenjoy sa kaba ng kanyang biktima—ay sapat na para patindigin ang balahibo ni Cassandra.“Cass…” bulong niya, mababa, halos parang pabulong

Ang dilim ng silid ay lalong bumigat sa pakiramdam ni Cassandra. Ang bawat tunog ng pagtulo ng tubig mula sa mga lumang bato sa kisame ay parang martilyong humahampas sa kanyang dibdib. Nakaupo pa rin siya, nakatali ang mga kamay, nanginginig hindi lang dahil sa lamig, kundi dahil sa presensya ni Marco na muling lumapit.“Hindi ka ba napapagod sa paglaban, Cass?” tanong nito, malamig ang boses, ngunit puno ng malisyosong tamis. “Ang ganda mo pa ring tignan kahit namumutla ka sa takot. Para bang mas lalo kitang gustong angkinin kapag nakikita kitang nagpipigil.”Lumapit siya, marahang inilapag ang dagger sa gilid, ngunit hindi iyon para ibaba ang banta. Hinaplos niya ang panga ng reyna gamit ang magaspang na kamay, hinila ito pataas para mapatingin siya sa kanyang mga mata.“Natutuwa ako,” bulong niya, halos idikit ang labi sa tainga ni Cassandra. “Dahil kahit ilang beses mong sabihing hindi, ramdam kong nagmamarka na ako sa isip mo. Ako ang unang lalaki na gagawa sa’yo ng ganito. At k

Ang tibok ng puso ko ay parang dagundong ng tambol, bawat pintig ay parang hudyat ng panganib. Nakahiga ako sa malamig na kama, pinipilit pakalmahin ang sarili ko, pero nanginginig ang buong katawan ko. Mahapdi ang balat ko sa bawat lugar na hinawakan at pinisil ni Marco kanina. Ngunit higit pa sa sakit ang bigat ng pakiramdam ko—ang takot na baka hindi na ako muling makawala.Dahan-dahan akong bumangon, pinapakinggan ang katahimikan ng silid. Tila ba nilalamon ako ng dilim, tanging apoy mula sa lamparang nakasabit sa sulok ang nagbibigay ng anino sa dingding. Huminga ako nang malalim at marahang tumayo.Ito na, Cassandra. Kailangan mong lumabas bago siya bumalik.Hinaplos ko ang malamig na kahoy ng pinto, halos manginig ang kamay ko habang iniikot ang seradura. Kaunting puwersa na lang, at baka makawala na ako. Pero bago pa tuluyang bumukas, isang malamig na kamay ang biglang humawak nang mariin sa pulso ko.“Where are you going, Cass?” bulong ng boses na ayaw ko nang marinig.Namilo

Hindi ako mapakali. Mula pa kaninang madaling-araw, may mabigat nang pakiramdam sa dibdib ko, pero sinubukan kong huwag intindihin. Akala ko, baka dahil lang sa pagod ng mga nagdaang linggo. Pero nang idilat ko ang mga mata ko at wala si Cassandra sa tabi ko, ramdam ko agad na may mali.“Cass?” mahina kong tawag, iniangat ang kumot at mabilis na bumangon. Dali-dali kong sinilip ang paligid ng silid, pero wala ang asawa ko. Minsan, maaga siyang bumababa sa hardin para magdasal o maglakad-lakad. Kaya pilit kong pinakalma ang sarili ko. Wala ito, Nathaniel. Huwag kang paranoid.Pero habang lumilipas ang oras, ang kaba sa dibdib ko’y lalong tumitindi. Pagkalipas ng dalawang oras, wala pa rin si Cassandra. Wala sa hardin. Wala sa bulwagan. Wala sa mga silid kung saan siya madalas magtungo.Naramdaman kong nanlamig ang kamay ko habang hinahanap ko siya. Isa-isang tinanong ng mga bantay:“Nakita n’yo ba ang Reyna?”Nagkatinginan sila, nag-aalangan bago sumagot. “Maharlika… hindi po. Akala po

Mula pa kagabi, hindi mapalagay ang dibdib ko. Para bang may pwersang hindi ko maipaliwanag na humihila sa akin—isang pakiramdam na may nangyayaring masama kay Cassandra.Kanina pa ako paikot-ikot sa silid namin, hindi makatulog. Laging bumabalik sa isipan ko ang huling sandali naming magkasama: ang ngiti niya habang kausap ang mga tao sa palasyo, ang mahigpit na hawak niya sa kamay ko bago siya magpaalam na magpahinga. At ngayon… wala na siya.“Cass…” bulong ko, hawak ang sigil na ngayo’y mahina na lang ang kinang. Kahit halos naubos na ang kapangyarihan nito matapos ang mga laban, nararamdaman ko pa rin ang koneksyon namin. Malabo pero malinaw: nasa panganib siya.Biglang bumukas ang pinto. Dumating si Kael, pawisan, halatang galing pa sa labas. “Nat,” aniya, seryoso ang tono, “sigurado ako. Si Marco ang kumuha sa kanya.”Napakuyom ang kamao ko, halos madurog ang sigil sa galit. “Alam kong matagal na siyang may ibang motibo, pero hindi ko inakalang aabot siya sa ganito.”“Matagal na