All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 71 - Chapter 80

Ang katahimikan ng gabi ay tila ba may binabalak. Sa loob ng silid ng hari at reyna, nakahiga si Cassandra, mahimbing ang tulog, ang hininga’y mabagal at payapa. Ngunit si Nathaniel, nakaupo sa gilid ng kanilang higaan, ay hindi makapikit. Ang kanyang mga mata ay nakatutok sa kisame, ngunit ang kanyang isip ay muling bumabalik sa huling mga araw.Hindi maalis sa kanyang alaala ang mga tingin ni Marco kay Cassandra—mga titig na parang hindi lang basta pagpapahalaga, kundi may mas malalim na kahulugan. Mga titig na tila ba may nais siyang bawiin, o marahil ay ipaglaban.“Hindi ba’t tapos na ang lahat?” tanong niya sa sarili. “Ako ang pinili ni Cassandra. Ako ang asawa niya, ang hari, ang kasama niya sa lahat ng laban. Bakit may bahagi ng puso ko na kinakalawang pa rin sa takot?”Humigpit ang hawak niya sa sigil na nakapatong sa lamesa. Bagaman wala na itong dating liwanag, pakiramdam niya’y nagsisilbing paalala ito—isang simbolo ng paninindigan, pero sabay rin ng mga sugat ng kahapon.U

Maaga pa lang ay gising na si Nathaniel. Nakaupo siya sa kanyang silid-aralan, nakabukas ang bintana at tanaw ang hardin kung saan madalas naglalakad si Cassandra. Sa kamay niya, mahigpit na nakapulupot ang gintong singsing na simbolo ng kanilang kasal. Ramdam niya ang bigat ng bawat araw na lumilipas—hindi dahil sa digmaan, kundi dahil sa banta ng isang taong matagal na niyang pinagbibigyan ng pasensya: si Marco. Kaninang madaling-araw, muling nakita ni Nathaniel ang mga mata ni Marco na tila hindi takot, bagkus ay puno ng paghamon. Para bang sinasadya nitong magpakita ng kumpiyansa tuwing malapit kay Cassandra. At bagama’t ilang ulit na niyang binalaan ang lalaki, heto’t parang lalo pa itong lumalapit. “Hindi ba’t tapos na dapat ang lahat ng gulo?” bulong ni Nathaniel sa sarili, pilit pinapakalma ang kanyang dibdib. “Bakit parang may panibagong unos na pilit na bumabalik?” Sa kabilang panig ng palasyo, si Cassandra ay abala sa pagtuturo sa mga batang babae ng bagong paaralan na

Mainit ang araw nang magsimula ang pagtitipon sa plaza ng kaharian. Ang mga tao mula hilaga at timog ay nagtipon, dala ang mga ani, palamuti, at musika. Isang pista ng pagkakaisa—senyales ng bagong yugto ng kanilang buhay matapos ang mahabang digmaan.Nasa gitna ng entablado sina Cassandra at Nathaniel, kapwa nakasuot ng maharlikang balabal. Hawak ni Cassandra ang mga bulaklak na inialay ng mga bata, habang si Nathaniel ay may tinig na matatag nang binibigkas ang mga salita ng pasasalamat para sa kanilang mga mamamayan.“Mga kababayan,” aniya, “ang araw na ito ay hindi lamang para sa amin bilang Hari at Reyna, kundi para sa lahat ng naghirap, nagtiis, at ngayon ay nagtatamasa ng kapayapaan. Ngayon, ipapakita natin na kaya nating mabuhay bilang iisa.”Nagpalakpakan ang mga tao, nagbunyi, at nagsigawan ng kanilang pangalan. Subalit sa likod ng sigawan at kasayahan, may isang presensiya na hindi maalis sa mata ni Nathaniel—isang aninong unti-unting lumalapit mula sa gilid ng entablado.S

Ang gabi ay muling bumalot sa kaharian, ngunit sa halip na katahimikan, may alon ng pangamba na unti-unting humahaplos sa paligid. Sa palasyo, nakahiga si Cassandra sa tabi ni Nathaniel. Tahimik ang kanilang silid, at ang huni ng kuliglig sa labas ay tila musika ng bagong simula. Ngunit sa dilim ng kagubatan, may iba namang musika ang nililikha — musika ng mga yapak na dahan-dahang sumusulong, musika ng lihim na plano na magsisimula ngayong gabi.Si Marco, nakatayo sa gilid ng kagubatan, nakasuot ng maitim na balabal. Ang kanyang mga mata’y matalim, puno ng desidido at lihim na galit. Sa likod niya, nakatayo ang limang lalaki, lahat ay nakamaskara at armado ng mga espada at lubid. Hindi na niya ipinakilala ang mga ito; hindi kailangan. Para kay Marco, sila ay mga kasangkapan lamang, mga aninong magsisilbing tulay para makuha ang kanyang pinapangarap.“Ngayong gabi,” bulong ni Marco, mahina ngunit mariin, “ang reyna ay magiging akin. Hindi na sapat ang pagtingin mula sa malayo. Hindi n

Gabi na nang magsimulang kumilos si Cassandra. Hindi dahil wala na siyang takot—kundi dahil ang takot na iyon ang nagtulak sa kanya para huwag magpatalo. Nakapikit sandali habang ramdam ang sugat sa pulso mula sa mga Baltic cuffs na di pa rin tuluyang humihiwalay sa balat niya.“Ano plano mo?” bulong ni Cassandra sa sarili. “Mabuhay. Makabalik” Lumapit siya sa maliit na kisame at hinanap ang mahinang hangin sa ilalim ng pinto; may mga yapak sa labas—limang magkakaibang tunog. Alam niyang limang tauhan si Marco. Hindi niya alam kung saan inilagay ang susi, pero alam niyang nakatali pa rin ang kanyang mga paa.Pinilit niyang iling ang mga balikat, hinila ang unang kamay na nakakadena. Pait ang sakit, pero mas matindi ang takot kaya nagpatuloy siya. “One… two… three,” hinawi niya ang bawat daliri sa bakal na kumakapit sa kanya.Biglang pumutok ang pinto—hindi pa niya natatapos ang pagkikilos. Tumayo sa doorway si Marco, naka-blazer, mukha’y may ngising nagmumula sa tagal na naka-imbak n