All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 61 - Chapter 70

Ang hapon ay payapa sa kaharian. Sa gitna ng plaza, may nagaganap na pagtitipon: isang pista para sa pagbubukas ng mga bagong paaralan na itinayo sa parehong hilaga at timog. Nagsama-sama ang mga tao mula sa iba’t ibang lalawigan, may mga palaro para sa mga bata, kantahan, at handaan na puno ng tawa at musika.Nasa gitna ng entablado sina Nathaniel at Cassandra, parehong nakasuot ng mararangyang kasuotan na sumisimbolo ng liwanag at pagkakaisa. Hawak ni Cassandra ang mikropono ng mensahe, at sa tabi niya’y nakatayo si Nathaniel—mataimtim na nakatingin sa asawa habang nagsasalita ito.“Mga mahal kong kababayan,” panimula ni Cassandra, puno ng ngiti at init, “ang araw na ito ay hindi lamang para sa mga bagong gusali. Ito ay para sa mga batang magtatagpo sa loob ng mga silid-aralan, na hindi na hahatiin ng kanilang pinagmulan. Ang bawat tawa at aral nila ay magiging pundasyon ng mas maliwanag na kinabukasan.”Nagpalakpakan ang mga tao, sabay sigawan ng “Mabuhay ang Reyna! Mabuhay ang Har

Mainit ang araw sa kaharian nang sumunod na umaga. Ang plaza ay puno ng tao—may nagtitinda ng prutas, may nag-aayos ng mga tela, at ang mga bata naman ay tumatakbo sa paligid na parang walang iniintindihan kundi ang kasiyahan.Si Cassandra, nakasuot ng simpleng gown na kulay lavender, ay kasama ng ilang kababaihan upang suriin ang mga bagong tanim sa bukirin malapit sa palasyo. Habang inaayos niya ang isang basket ng mga bulaklak, biglang may dumating na pamilyar na tinig.“Reyna Cassandra,” mahinahong bati ni Marco. Nakasabit ang ngiti sa kanyang labi, pero may kakaibang ningning sa kanyang mga mata.Napalingon si Cassandra, at kahit hindi niya gustong ipahalata, bahagya siyang kinabahan. “Marco,” maikli niyang sagot. “Anong ginagawa mo rito?”Lumapit siya, dala ang ilang prutas na nakapaloob sa isang maliit na basket. “Narinig kong bumisita ka rito, kaya naisip kong dalhan ka ng mga prutas mula sa sariling taniman ng mga sundalo. Sariwa ito, at tiyak kong magugustuhan mo.”Bahagyang

Hindi alam ni Cassandra kung paano siya mapapanatag. Simula nang bumalik si Marco sa buhay nila, parang nag-iba ang ihip ng hangin sa kaharian. Oo, nagbabalatkayo itong mabait, palaging magalang, laging handang tumulong—pero ramdam ng puso niya na may tinatago pa rin itong mas malalim na motibo.At higit sa lahat, alam niya—nararamdaman niya—na hindi lang basta pagkakaibigan ang gusto nito sa kanya.Kanina lang, habang nasa hardin sila kasama ang ilang pinuno mula hilaga, nahuli niya si Marco na nakatitig sa kanya. Hindi iyon basta tingin. May apoy, may pangungulila, at may damdaming parang matagal nang kinulong. Napapikit si Cassandra, pinilit na wag magpahalata, pero hindi nakatakas ang lahat kay Nathaniel.“Cass,” malamig na boses ng asawa niya habang hawak ang kamay niya. Mahigpit. Mas mahigpit kaysa dati. “Kanina pa siya nakatingin.”Nagulat siya. “Nat—hindi mo kailangang…”“Hindi ko siya basta papayagan na gano’n na lang, Cassandra,” putol ni Nathaniel, nakatingin nang matalim k

Mainit ang sikat ng araw nang dumating ang araw ng pagtitipon sa plaza. Isang selebrasyon ang inihanda para sa mga magsasaka at manggagawa bilang pasasalamat sa kanilang sakripisyo at pagtulong sa muling pagbangon ng kaharian.Si Cassandra ay abala sa pagtulong sa mga kababaihan na magdistribute ng pagkain. Simple lang ang suot niya—isang puting bestida na may gintong sinturon. Sa sobrang natural ng kanyang ganda, parang wala siyang kahirap-hirap na maging sentro ng atensyon.Mula sa gilid, naroon si Marco. Tahimik siyang nakatingin, pero halata ang apoy sa kanyang mga mata. Hindi man siya hari, hindi man siya nasa tabi ng reyna, alam niyang hindi natatapos ang laban sa simpleng pagtanggap ng sagot na “hindi.”“Reyna Cassandra, hayaan mo po akong tumulong,” alok ni Marco, sabay kuha sa mga basket ng prutas. Magaan ang ngiti niya, parang walang nangyari sa kanila kahapon.Nagulat si Cassandra pero hindi agad tumanggi. “Ah, sige… pero kaya ko naman, Marco.”“Huwag mo nang tanggihan. Mab

Tahimik ang gabi sa hardin ng palasyo. Ang mga parol na nakasabit sa bawat puno ay kumikislap ng malamlam na ilaw, habang ang hangin ay may dalang lamig na kakaiba—tila ba may nakaabang na unos.Naroon si Marco, nakaupo sa isang marmol na bangko, hawak ang isang basong alak na parang walang alalahanin. Nang maramdaman niyang may papalapit, bahagya siyang ngumiti.“Akala ko’y hindi ka darating, Haring Nathaniel,” wika niya, hindi man lang nag-abala tumayo.Huminto si Nathaniel sa kanyang harapan, tuwid ang tindig, malamig ang mga mata. Ang puting sigil sa kanyang balikat ay bahagyang kumikislap, parang pinipigilan ang nag-aapoy na damdamin sa loob.“Dumating ako para tapusin ‘to,” madiin na sabi ni Nathaniel.Itinaas ni Marco ang baso, tila ba nag-aalok ng toast. “Tapusin? Hindi ba’t masyado pang maaga? Ang saya ng laro kung ngayon pa lang titigil.”Humigpit ang panga ni Nathaniel. “Hindi ito laro, Marco. Si Cassandra ay asawa ko. Ako ang hari dito lahat ay pag mamay ari ko! kahit ‘yan