All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 91 - Chapter 100

Mabilis ang tibok ng puso ko. Para bang bawat segundo ay humahaba, bawat paghinga ay nagiging labanan. Ang mga kamay ko’y nanlalamig, nakatali at walang magawa, habang ang talim ng kutsilyo ni Marco ay nakadikit sa balat ng leeg ko. Kahit kaunting galaw lang, ramdam ko ang lamig ng bakal, parang gusto na agad punitin ang hininga ko.“Marco… pakiusap, huwag mo nang gawin ‘to,” halos pabulong kong sabi, nanginginig ang boses. “Hindi ito tama.”Ngumiti siya, malapit ang mukha sa akin, ramdam ko ang mainit niyang hininga. “Hindi tama?” tumawa siya, mababa at nakakatindig-balahibo. “Cassandra, sa paningin ko… ito ang pinakatama. Ilang beses mo ba akong tinanggihan noon? Ilang beses mo akong itinulak palayo? Pero kita mo ngayon—ako ang nasa tabi mo, at siya…” itinuro niya si Nathaniel na nakagapos ng mga kadena, “hindi ka kayang abutin.”“Nathaniel…” mahina kong tawag, halos maluha na. Nakita kong nagpupumiglas siya, nagliliwanag ang sigil sa kamay niya, pero bawat galaw ay tinatapatan ni M

Ang hangin sa loob ng lumang bodega ay mabigat, parang nakasampay ang mga aninong hindi matanggal-tanggal. Amoy kalawang at lumang kahoy ang bawat sulok, at sa ilalim ng bubong na butas-butas ay pumapasok ang maputlang sinag ng buwan, nag-iiwan ng mga linya ng liwanag na tila mga bitag na hindi makakatakas.Sa gitna ng madilim na silid ay naroon si Cassandra. Ang kanyang mga kamay ay nakagapos sa likod ng isang matibay na haligi, ang mga lubid ay napakahigpit na halos dumudugo na ang kanyang balat. Ang hininga niya’y mabigat, pinipigilan ang sarili na tuluyang lamunin ng takot.“Marco…” mahinang pakiusap niya, pinilit gawing matatag ang boses. “Hindi mo kailangang gawin ‘to. Alam kong kaya mong piliin ang tama. Pwede pa tayong mag-usap, pwede pa tayong ayusin ito.”Ngunit ang sagot ni Marco ay isang malamig na tawa. Nakaupo siya sa lumang upuan, nakataas ang paa sa isang kahon, at hawak-hawak ang isang baso ng alak na kanina pa niya inuubos. Ang mga mata niya ay pula, hindi dahil sa a

Ang hangin ng gabi ay mabigat, parang bawat ihip nito ay nagdadala ng panlilinlang. Sa bawat paghinga ni Nathaniel, ramdam niya ang kawalan ng direksyon. Ang sigil sa kanyang kamay, na dati’y maliwanag, ay kumikislap na lang nang mahina, parang pinipilit na ipakita ang landas—pero walang malinaw.Muli siyang huminto sa harap ng isang bodega. Halos katulad ng nauna, madilim, puno ng mga lumang tabla at pader na guguho. Nanginginig ang mga kamay niya habang itinulak ang pinto.“Cassandra!” sigaw niya, halos pumutok ang ugat sa leeg. Ang kanyang tinig ay umalingawngaw, ngunit walang kasagutan kundi ang lagaslas ng hangin at kaluskos ng daga.Namilog ang kanyang mga mata. Napasuntok siya sa pader, hanggang sa madurog ang bahagi nito. “Marco!” bulalas niya, galit na galit. “Hindi mo siya pwedeng angkinin! Sa oras na mahuli kita—luluhod ka sa harap ko bago ka mawala sa mundong ito!”Ngunit habang sinasambit niya iyon, si Marco naman ay nakangising nakatingin kay Cassandra sa kabilang bodega

POV ni CassandraRamdam ko ang bigat ng mga tali sa pulso ko, mas humigpit pa ngayon. Ang lamig ng hangin sa bodega ay parang yelo na dumidikit sa balat ko, pero mas malamig pa rin ang mga mata ni Marco na nakatutok lang sa akin.“Bakit ka umiiyak, Cass?” tanong niya, tila nanunukso, habang nakasandal sa pader at pinaglalaruan ang kutsilyo. “Hindi ba’t matagal mo nang alam na darating din tayo sa puntong ito? Na ikaw at ako, sa wakas, ay magiging magkasama—malayo sa lahat ng istorbo.”Pinilit kong igalaw ang kamay ko, umaasang lumuwag kahit konti ang lubid. “Marco, hindi mo ako mapipilit. Hindi mo ako kayang gawing iyo.”Umiling siya, nakangiti. “Mali ka. Hindi ba’t iyon ang ginagawa ng lahat ng lalaki? Pinipilit makuha ang babaeng gusto nila—pero ako, mas totoo lang. Hindi ako nagtatago sa likod ng mga pangakong hindi ko kayang tuparin. Ikaw ang gusto ko, Cassandra. At hindi ako titigil hanggang maging akin ka.”Lumapit siya, dahan-dahang inilapit ang mukha niya sa akin. Naamoy ko an

Mainit, mabigat, at nakakakulong ang hangin sa loob ng madilim na kwarto. Ang mga bintana ay nakatakip ng makakapal na kurtina, walang liwanag na makapasok—tanging amoy ng lumang kahoy at alikabok ang bumabalot sa paligid. Nakahiga si Cassandra sa kama, mahigpit ang pagkakatali ng mga lubid sa kanyang pulso at paa. Ramdam niya ang hapdi ng pagkakagapos, ngunit higit sa lahat, ramdam niya ang matinding kaba na parang sasabog ang dibdib niya.“Marco…” mahina niyang bulong, halos wala nang boses. “Please, huwag mo gawin ’to.”Lumapit ang lalaki, mabagal ang bawat hakbang na parang tinatakam ang sarili sa bawat segundo. Ang mga mata nito’y puno ng dilim, ng pagkauhaw na hindi kayang tugunan ng kahit anong pagmamahal. Yumuko ito, inilapit ang mukha sa kanya, at dinama ang bawat hinga niya, at muling hinahawakan ang buong katawan ni cassandra, lahat ng parte ay nahawakan n’ya na pero hindi ito sapat sakanya dahil nag pupumiglas sicl cassandra.“Cass…” bulong ni Marco, mababa at puno ng pagn