All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 101 - Chapter 110

Tahimik ang pasilyo ng ospital ng palasyo. Tanging tunog ng mga yabag at mga marahang bulungan ng mga tagapagbantay ang naririnig habang dumaan si Nathaniel, buhat-buhat pa rin si Cassandra. Ang balabal na ibinalot niya rito ay kumukulong sa init ng kanyang katawan, ngunit tila ba niyayakap pa rin siya ng lamig ng takot at galit na hindi niya matanggal.Ang bawat hakbang ay mabigat, mabagal, at puno ng tensyon. Ang mga sundalong nagbabantay ay agad nagbigay-galang at nagbukas ng daan, lahat ay yumuyuko habang dumaraan ang kanilang Hari—hindi bilang pinuno lamang, kundi bilang isang lalaking desperadong iligtas ang babaeng pinakamahalaga sa kanya.“Reyna Cassandra!” sigaw ng isang manggagamot nang makita sila. Agad nitong ipinatawag ang iba pa, at sa loob ng ilang segundo, nakahanda na ang isang silid. “Ilapag niyo na po siya rito, Mahal na Hari.”Maingat na inilapag ni Nathaniel si Cassandra sa higaan. Para siyang natatakot na baka masaktan pa ito kahit sa simpleng paghawak. Nang mail

Ang buong kaharian ay tila huminto nang dumating ang araw ng paglilitis. Ang mga kampana ng palasyo ay tumunog ng tatlong beses, isang hudyat na ngayon ay ihahayag ang hatol kay Marco—ang lalaking muntikan nang sumira sa puso ng reyna, at sa kapayapaan ng buong bayan.Mula sa mga lansangan hanggang plaza, libo-libong tao ang dumagsa. Ang mga tindahan ay pansamantalang nagsara, ang mga magsasaka ay iniwan ang kanilang sakahan, at maging ang mga sundalo ay nakabihis pormal, nakapila upang bantayan ang entablado sa gitna ng kabisera. Ang bawat isa’y may hawak na ilaw o bandila, tanda ng kanilang pagkakaisa at pananabik.Sa entablado, nakatali si Marco. Ang kanyang mukha ay may bakas pa ng bugbog mula kay Nathaniel—namamaga ang labi, basag ang kilay, at duguan ang kanyang mga damit. Ngunit sa kabila ng lahat, nakaupo siya na para bang siya pa rin ang may hawak ng kontrol. Ang kanyang mga mata’y puno ng panunuya, at ang ngisi sa kanyang labi ay nakapagpapainit ng dugo ng lahat ng nakamasid

Ang araw ay mababa pa lang sa langit, kapag ang buong plasa ng palasyo ay unti-unting napuno ng mga mamamayan. Hindi ito isang pagtitipon para sa kasiyahan — ang mga mukha ay seryoso, mga mata puno ng tanong at paghihintay. Ang gudtiyng bakas ng dugo at putik sa damit ni Marco noong dinala siya palabas ng hukbo ay wala pa ring ganap na naalis; ang mga sugat niya ay sariwa at ang kanyang mga hakbang ay nanginginig, ngunit hindi na ganoon kagulat ang mga taong nakakita sa kanya. Marami sa kanila ang nasaktan, marami rin ang nagalit.Sa isang maliit na entablado na itinayo malapit sa hagdanan ng palasyo, tumayo si Nathaniel at Cassandra. Si Cassandra ay may mga palihim na pamumutla sa pisngi, ang mga mata niya’y naglalaman ng pagod at isang lumalalim na pagnanais: na hindi na muling maulit ang karahasan na pinagdaanan nila. Si Nathaniel naman ay nakaayos, baluti niya’y bahagyang natutunaw sa araw, at ang sigil sa kanyang dibdib ay tahimik na kumikislap — paalala ng liwanag na nagligtas s

Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon ng kaguluhan, nakaupo sina Cassandra at Nathaniel sa isang malawak na bulwagan ng palasyo na dati’y puno ng mga sugatang sundalo at pag-uusap tungkol sa digmaan. Ngayon, nakahanda ang mesa na puno ng mga bulaklak, kandila, at mga papel na pawang naglalaman ng plano. Hindi na ito mga mapa ng digmaan o estratehiya ng laban, kundi mga disenyo at listahan para sa isang bagay na matagal nilang inaasam—ang kanilang kasal.Tahimik na nagbukas ng isang pergamino si Cassandra, nakangiti habang pinagmamasdan ang guhit ng isang hardin na puno ng rosas at liryo. “Nat, ito ang isa sa mga pinapili ng mga taga-disenyo. Ang seremonya raw ay gagawin sa ilalim ng liwanag ng buwan, may mga parol na nakabitin sa bawat puno. Para bang lahat ay saksi sa ating panibagong simula.”Huminga nang malalim si Nathaniel, hawak-hawak ang kamay ng asawa. “Cass, ilang beses kong pinangarap ito… pero lagi tayong nagigising sa bangungot. Ngayon, gusto kong maging totoo

Mabining umaga ang bumungad sa kaharian. Ang mga ibon ay nagsasayaw sa himpapawid, ang mga hardin ng palasyo ay punô ng sariwang bulaklak na tila ba nakikibahagi sa panibagong yugto ng kanilang kasaysayan. Sa loob ng silid-trono, nagtitipon ang mga tagapayo, mga kawal, at ilan sa mga pinagkakatiwalaang kababaihan upang simulan ang pinakamatinding paghahanda na gagawin sa palasyo—ang kasal nina Nathaniel at Cassandra.Magkahawak ang kamay ng mag-asawa habang nakaupo sa gitna ng silid. Bagaman sanay na si Cassandra sa mga pagpupulong, ramdam niya ang kakaibang kabog ng dibdib ngayon. Hindi na ito tungkol sa digmaan o politika—ito’y tungkol sa pag-ibig, at sa panibagong simula na kanilang binubuo.“Reyna Cassandra,” wika ng isa sa mga tagapayo, nakayuko nang magalang, “pinaghandaan na po ng mga alagad ng kusina ang mga posibleng putahe. Iminumungkahi nilang pagsamahin ang tradisyon ng hilaga at timog sa handaan.” sambit nito pinapanatili ang pagiging paresperto.Napangiti si Cassandra. “