บททั้งหมดของ บังเอิญเป็นผัวเธอ (NC 18+): บทที่ 11 - บทที่ 20

“อือ ปั้น...อือ ปั้น”เสียงร้องของฉันเหมือนกลัวว่าหมอปั้นจะหยุดมัน มือร้อนของหมอปั้นลากผ่านหน้าท้องของฉันจนมาถึงจุดรวมความรู้สึกทั้งหมดของร่างกาย จังหวะปลายนิ้วของหมอปั้นกดลงมาแต่ละครั้งยิ่งทำให้ฉันต้องการมากกว่านี้“อือ ปั้น” นิ้วเรียวยาวของหมอปั้นเริ่มรุกล้ำเข้ามาในตัวฉันในจังหวะเข้าออกช้า ๆ และเริ่มเร่งจังหวะขึ้น“เก่งมากเมียจ๋า”“ปั้นไม่ไหวแล้ว...อือ”“ครับ...ปั้นก็ไม่ไหวแล้ว...อยากมาก”คำพูดชวนสยิวของหมอปั้นยิ่งเพิ่มความต้องการของฉันมากขึ้นไปอีก เสียงคราง ลมหายใจแรง ๆ ของฉัน สร้างความพึงพอใจของคนที่นอนทับอยู่ด้านบนอย่างมาก“อ้า...”เสียงครางดังของฉันเพราะนิ้วมือที่เรียวยาวของหมอปั้นทำให้ฉันไปแตะสวรรค์รอบแรก เสียงครางนี้ยิ่งทำให้หมอปั้นพอใจมากหมอปั้นขยับตัวแทรกเข้ามาระหว่างขาทั้งสองข้างของฉัน ทำให้ฉันรู้ทันทีว่าต่อไปจะไม่ใช่แค่นิ้วมือ จะเป็นอะไรที่มากกว่านิ้ว ใหญ่กว่านิ้ว ยาวกว่านิ้วและลึกกว่านิ้ว“อือ / ซี้ด” เสียงครางที่ร้องพร้อมกันของเรา ตอนที่ตัวตนของหมอปั้นเข้ามาในกายของฉัน ความคับแน่นที่ฉันเคยได้สัมผัสตอนนี้ความรู้สึกคับแน่นยังคงเหมือนเดิม“อือ ญ่าจ๋า อือ...เมียปั้นสวยมาก แ

“ญ่า ตอนนี้ก็เลยเที่ยงคืน เลยวันเกิดของญ่าแล้ว ปลอดภัยแล้วนะ” ฉันไม่คิดว่าคำพูดเพียงเล็กน้อยของหมอปั้นจะมีความหมายกับฉันมากมายถึงเพียงนี้“ขอบคุณนะปั้น”“อือ นอนเถอะ ดึกแล้ว”ฉันนอนไม่หลับ ตื่นเต้นบอกไม่ถูกเลย หมอปั้นเรียนหมอเพราะฉันเหรอ ไม่อยากเชื่อ เรามีความทรงจำมากมายด้วยกัน ไม่เคยกล้าที่จะก้าวผ่านความเป็นเพื่อนมาตลอดระยะเวลาสิบปี ต้องขอบคุณความกล้าหาญในวันนั้น วันที่ฉันขอให้หมอปั้นช่วยและต้องขอบคุณเขาเช่นกันที่ยอมช่วยตอนนี้นอกจากครอบครัวของทั้งสองฝั่ง ก็ไม่มีเพื่อนเราคนไหนทราบว่าฉันกับหมอปั้นแต่งงานกันแล้ว นอกจากทานตะวัน“ถึงบ้านสักที ขับรถจนเมื่อยเลย” ปั้นบิดขี้เกียจตอนจอดรถสนิท“ญ่าจะช่วยขับก็ไม่ให้ขับ” ฉันรู้ไม่มีใครยอมให้ฉันขับรถหรอก“ปั้นเข้าโรงพยาบาลก่อนนะ”“ไม่พักเหรอ” เขาขับรถมาเหนื่อย ๆ ยังไม่ทันได้พักเลยต้องกลับไปทำงานอีก เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้“พอดีมีเอกสารต้องเซ็น”“ค่ะ”หลังจากหมอปั้นออกไปโรงพยาบาล ฉันก็นั่งเหม่อลอยมองท้องฟ้า เหงาจัง อยากไปหาหมอปั้นจัง ตอนนี้ฉันเป็นคนติดสามีแล้วเหรอ...ก็ทำยังไงได้คนไม่เคยมีสามีนี่นา ติดนิดติดหน่อยคงไม่เป็นไรไปเซอร์ไพรส์ปั้นที่โรงพย

“ปั้น ญ่าเป็นวันนั้นของเดือน”“มาแล้วเหรอ”“อือ...งดหื่นก่อนนะคะหมอปั้น” เห็นหน้าปั้นแล้วอดขำไม่ได้ เหมือนเด็กโดนสั่งห้ามกินขนมหวานเลย“บอกไว้ก่อนนะว่าปั้นจะสดเท่านั้น ไม่ป้องกันนะ ญ่าจะท้องปั้นก็ไม่ขัดข้องนะคนดี”“ปั้น” ตอนนี้ฉันหน้าร้อนมาก เหมือนเลือดไหลมารวมที่หน้าของฉัน หน้าฉันคงแดงมาก ๆ จนหมอปั้นอดแซวไม่ได้“หน้าแดงขนาดนี้เขินเหรอ” นั่นยังมาแซวอีก“ไม่เขินก็บ้าแล้ว ปั้นชอบแกล้ง”“ไม่แกล้งแล้ว ไปอาบน้ำเถอะ วันนี้เราต้องไปเอาแหวน” ใช่สิลืมเลย...เนื่องจากฉันกับหมอปั้นรีบแต่งงาน เราจึงต้องใช้แหวนประจำตระกูลของหมอปั้นในตอนงานแต่ง ซึ่งเพชรเม็ดใหญ่โตมโหฬารใส่ไปไหนไม่ได้หรอก ไม่ได้กลัวคนปล้นนะ เพราะโจรคงมองว่าเป็นของปลอมก็มันใหญ่เกิ๊นฉันกับหมอปั้นเลยตกลงสั่งทำแหวนไว้ใส่ในชีวิตประจำวันและวันนี้แหละจะได้แหวนสักที“ถ้าปั้นไม่อยากใส่ก็ได้นะ แหวนน่ะ”“ทำไม ญ่าจะไม่ใส่เหรอ” หมอปั้นทำหน้าเหวี่ยงได้น่ารักมาก“ถ้าปั้นใส่ ญ่าก็ใส่” เอาสิจะให้ฉันมาประกาศตัวว่าแต่งงานอยู่คนเดียวได้อย่างไร“ถึงญ่าไม่อยากใส่ ปั้นก็บังคับให้ใส่ เวลาไอ้พีมันชวนไปกินข้าวมันจะได้รู้ว่าญ่ามีผัวแล้ว” น่ารักได้อีกหมอปั้น ห

“ชอบค่ะ”“ปั้นสวมให้ญ่านะครับ”ปั้นหยิบแหวนวงเล็กสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายให้ฉันพร้อมก้มลงจุมพิตที่มือฉันอย่างแผ่วเบา หมอปั้นจูบที่มือแต่เหมือนไฟฟ้าแล่นจากมือฉันมาถึงหัวใจฉันเลย มันเต้นแรงมาก“ขอบคุณนะปั้น ญ่าสวมให้ปั้นนะคะ”ฉันหยิบแหวนวงใหญ่สวมที่นิ้วนางข้างซ้ายให้ปั้นเหมือนกัน ทันทีที่สวมแหวนน้ำตาฉันก็หล่นร่วงด้วยความตื้นตันใจ...ตอนนี้เราเป็นของกันและกันแล้ว“ไม่ร้องนะคนดี ปั้นขอบคุณนะครับที่ญ่าเลือกปั้น”“ปั้น” เรามองตากันหวานซึ้ง...ก่อนที่ริมฝีปากกำลังจะ..จะ..“อะแฮ่ม.. น้องปั้น น้องเมญ่า เห็นใจคนโสดแบบพี่หน่อยค่ะ” พี่พิตต้า เจ้าของร้านเพชรคนสวยเอ่ยแซวฉันกับหมอปั้นหลังจากที่เราตกอยู่ในภวังค์กันสองคนถ้าพี่พิตต้าไม่กระแอมฉันกับปั้นคงกัดปากกันเจ่อในร้านเพชรแล้ว ก็คนมีความรัก...“โทษทีครับพี่พิตต้า”“น้องปั้น น้องเมญ่านี่เหมาะสมกันมากเลยนะคะ สวยหล่อทั้งคู่หน้าตาก็คล้ายกันมาก เขาถึงว่าเนื้อคู่จะหน้าเหมือนกัน”“ขอบคุณครับพี่พิตต้า”“พี่พิตต้าคะ งั้นเรากลับก่อนนะคะ”ฉันถือโอกาสลาเจ้าของร้านเพชรคนสวยหลังจากที่ได้จ่ายเงินเรียบร้อย ราคาแหวนค่อนข้างสูง ฉันก็บ่นหมอปั้นตั้งแต่ตอนจอง แต่หมอปั้นไม่

เศร้าไหมล่ะ ถูกทิ้งในวันวาเลนไทน์ ในโรงหนังแบบโซฟา สวีตถูกทิ้งให้กลับบ้านเอง...บนรถไฟฟ้า ที่มีแต่คู่รัก คนไม่มีคู่ไม่ควรออกจากบ้านจริง ๆ วันวาเลนไทน์เนี่ยตลอดทั้งคืนฉันโทรหาปั้นแต่ก็ติดต่อปั้นไม่ได้เลยฉันตื่นนอนมาตอนเช้าที่เป็นวันเสาร์ที่น่าเบื่อที่สุด...ฉันเกลียดโรงหนัง...เกลียด...วันวาเลนไทน์“เมญ่า...แกรู้เรื่องนี้หรือยัง เรื่องปั้นกับของขวัญ” ทานตะวันส่งข้อความมาหาฉันวันที่สิบห้ากุมภาพันธ์“เรื่องอะไร”“ได้ข่าวว่าสองคนนี้กำลังคบกันอยู่”ทานตะวันส่งรูปในไอจีของ ของขวัญที่ลงรูปปั้นที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ เตียงคนป่วย พร้อมกับข้อความ “ขอบคุณนะคะ” เท่านี้ก็เพียงพอแล้วว่าปั้นอยู่ที่ไหนทั้งคืน...ข้อความถัดมาที่ฉันได้รับ...“ขอโทษนะ” ข้อความจากปั้นสั้น ๆ แต่ได้ใจความ...ปั้นคงไม่สามารถรับความรักของฉันได้ เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน เพื่อนสนิทที่ฉันคิดไม่ซื่ออยู่ฝ่ายเดียวฉันร้องไห้กับข้อความนั้นนานมาก ปั้นทิ้งฉันไว้ที่โรงหนัง แล้วไปอยู่กับของขวัญทั้งคืน ตอนเช้าส่งข้อความมาให้ฉัน “ขอโทษนะ” มันโคตรเจ็บฉันมันโง่เองที่คิดว่าปั้นคิดแบบเดียวกับฉัน เธอมันโง่เองเมญ่า ทั้งที่ปั้นไม่เคยพูด เธอมันพวก