หนี้ร้าง มาเฟียรัก의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

“แต่มนจำอะไรไม่ได้เลย แล้วจะช่วยอะไรคุณได้บ้างคะ”เธอเองก็มีสีหน้าวิตกกังวลได้ชัดเจน เธอจะช่วยเขาได้อย่างไร ในเมื่อสมองเธอจำอะไรไม่ได้สักอย่างแม้แต่ชื่อตัวเอง“พี่ไม่ได้หวังว่าให้มนจำอะไรได้ ถ้าพี่จะต้องเสียแก๊งที่คุณปู่สร้างมา นั่นก็หมายความว่ามันเป็นโชคชะตาของพี่เองที่รักษามันไว้ไม่ได้”“ไม่ค่ะ มนจะช่วยคุณ  มันต้องมีสักอย่างแหละที่นำทางเราให้ไปเจอเพชรนั้น”เธอมองหน้าเขาเหมือนให้เขาเชื่อมั่นในตัวเธอ แม้ท้องฟ้าจะมืดมิดอย่างน้อยก็มีแสงดาวนับล้านคอยส่องแสงให้ความสว่างให้เราได้มองเห็นทาง เธอก็จะเป็นดาวดวงนั้นที่คอยส่องแสงให้เขาเองจางเหว่ยหันมาสบตาเธอก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอด มนสิชาจากที่ไม่เคยกอดตอบเขาเลยเธอจึงยกมือกระชับกอดเอวเขาไว้ ก่อนที่จางเหว่ยจะคลายอ้อมกอดหลวมๆแล้วเชยคางขึ้นโน้มตัวลงมาจูบยังริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบาเขาประทับรอยจูบอยู่นานเท่าไรไม่รู้ก่อนที่เธอจะผละออกเพราะเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบหวานนั้น แก้มป่องแดงระเรื่อขึ้นด้วยความเขินอาย“นั่น มันจูบแรกของมนเลยนะ”พูด

รถยนต์คันที่จางเหว่ยนั่งมาเพื่อมุ่งตรงไปยังสนามบินประจำจังหวัดสกลนคร เคลื่อนตัวมาด้วยความเร็วสูง พอผ่านป่าตรงทางเปลี่ยว กลับชะลอความเร็วลง สัญชาตญาณที่มี บอกให้เขารู้ตัว มือขวาล้วงเข้าไปในเสื้อสูทอย่างช้าๆ ดวงตาคมสบสายตาเข้ากับคนขับผ่านกระจกมองรถหลัง“ชะลอรถทำไม” เขาถามออกมาเป็นภาษาอังกฤษปนสำเนียงจีนนิดหน่อย“พอดีรถมีปัญหาคับ”คนขับตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษเช่นเดียวกัน ก่อนรถจะจอดสนิทริมทาง“ใครเป็นคนส่งพวกแกมา”จางเหว่ยถามเพียงสั้นๆ มันไม่ตอบพยายามล้วงปืนในเสื้อ แต่ก็ช้ากว่าความไวของปลายกระบอกปืนสีเงินในมือของเขาลูกกระสุนเจาะเข้าที่หัว หนึ่งนัด เลือดสดๆกระจายเต็มรถ พร้อมกับเสียงกรีดร้องของมนสิชาที่เขาดึงเธอเข้ามากอดด้วยมืออีกข้าง เธอสั่นกลัวเพราะความตกใจ“คุณ...ฉันกลัว”เธอพูดเสียงสั่น เพราะนี้คือครั้งแรกที่เห็นคนตายต่อหน้าต่อตา“ไม่ต้องกลัว เหม่ยอิงจำวันแรกที่เราเจอกันได้ไหม เอาความกล้าแบบวันนั้นออกมา แล้วพี่จะคอยปกป้องเธอเองพี่สัญญา&rdq

5 ชั่วโมงหลังจากจัดการกับร่างไร้วิญญาณของจางเหว่ยเสร็จแล้ว กลุ่มคนร้ายก็ขับรถข้ามจังหวัดเพื่อหลบหนี พอมาถึงทางเปลี่ยวเป็นถนนข้ามภูเขาคั้นกลางระหว่างจังหวัดสกลนครและจังหวัดกาฬสินธุ์ พวกมันไม่รู้เลยว่ามีมัจจุราชกำลังรอพวกมันอยู่แสงไฟจากรถที่สวนทางมาสาดส่องขึ้นสูงจนพวกมันต้องเบรกรถหน้าคะมำก่อนที่รอบข้างจะมืดลง หนึ่งในคนที่นั่งมาด้วย เปิดประตูลงมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นั้นก็คือลมหายใจสุดท้ายของมัน แล้วร่างที่สิ้นลมหายใจก็ล้มลงด้วยคมกระสุนปืนเก็บเสียงหัวหน้ากลุ่มคนร้ายรู้ตัวทันทีว่าเป็นกำดักสั่งลูกกระจ๊อกที่เหลือลงไปยิงสกัดแต่ก็ถูกยิงตายหมดโดยไม่รู้ว่าคมกระสุนมาจากทิศทางใดความกลัวเริ่มกัดกินหัวใจมันทีละน้อย จนตัดสินใจเปิดประตูรถลงมาเพื่อจะวิ่งหนี แต่ทว่าวิ่งได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องล้มลง เพราะถูกยิงเข้าที่ข้อเข่าทั้งสองอย่างแม่นยำร่างกายทรุดตัวลงนอนโอดโอยอยู่กลางถนน มันส่องสายตาหาคนยิงว่าคือใคร ไม่นานมันก็เห็นกลุ่มชายชุดดำเดินออกมาจากข้างป่าริมทางเมื่อเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นๆมันถึงกับเบิกตาโ

เวลาผ่านไปจนรุ่งเช้ามนสิชาลืมตาตื่นขึ้น มองเพดานสีขาว รอบเตียงยังคงเป็นเฟอร์นิเจอร์ในห้องบนเรือยอร์ช แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันเธอยันกายลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับน้ำตาที่นองสองแก้มอีกครั้ง คราวนี้เรือแล่นมาจอดเทียบท่าตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เธอเดินออกมาด้านนอกอย่างไร้เรี่ยวแรงภาพที่เธอเห็นตรงหน้าเธอถึงกับเข่าอ่อน จินหั่ว เฟ่ยตง พ่อกับแม่อ้ายฉิง และนักประดาน้ำหลายคนกำลังยืนมองสภาพศพที่เหลือเป็นเพียงแค่เศษชิ้นเนื้อ ถูกห่อด้วยผ้าขาวและเลือดสดๆที่ยังคงซึมออกมาตามรูผ้า“อ่ะ อือ ฮือๆพี่จางเหว่ย”เธอคลุกเข่าลงเรี่ยวแรงที่ขาไม่มีเหลือพอให้เธอได้เดินต่อได้แต่คลานเข่าเข้าไปหาห่อศพ มือสั่นเอื้อมไปเปิดผ้าขาวออกมาเจอเพียงชิ้นส่วนอวัยวะ แต่สิ่งเดียวที่ยืนยันได้ก็คือสร้อยคอหยกรูปพระจันทร์เสี้ยวที่เธอและเขามีกันคนละชิ้นมนสิชาร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ ศจี กวิตาและมีนาที่พอทราบเรื่องก็บินตามมาทันทีแต่ภาพที่เห็นคือมนสิชาที่คร่ำครวญ ได้แต่สงสารจับใจ“มนลูกทำใจดีๆนะ คุณจางเหว่ยเขาไปสบายแล

6เดือนผ่านไป....ทุกๆเช้ามนสิชาจะตื่นขึ้นมาตักบาตรเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้กับ    จางเหว่ย ตั้งแต่กลับมาจากฮ่องกงเธอก็ไม่เคยลืมเขาได้สักวัน ยังคงทำอะไรเดิมๆ มีแอบร้องไห้บ้างแต่ก็ยังเข้มแข็งใช้ชีวิตให้ได้ตามปกติ“พี่มน พี่มน อยู่ไหน”เสียงแหลมเล็กตะโกนเข้ามาตั้งแต่หน้าบ้านพร้อมกับวิ่งกระหืดกระหอบ ร้องเรียกหาพี่สาว มนสิชาเงยหน้าจากกองแฟ้มคดีความของลูกความที่เธอนำกลับมาทำที่บ้านด้วยไม่นานเจ้าของเสียงก็เปิดประตูห้องทำงานพรวดพราดเข้ามาโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของห้องด้วยซ้ำ“มีอะไรยัยตา ตะโกนเรียกมาแต่ไกล พี่บอกแล้วใช่ไหมถ้าจะเข้าห้องคนอื่นต้องรู้จักเคาะประตู บอกตั้งกี่ครั้งแล้ว”“ขอโทษค่ะพี่มน ตามัวแต่ดีใจ”“แล้วดีใจอะไรหน้าตาตื่นมาเชียว”“พี่มน ตาได้ตั๋วเข้างานคอนเสิร์ตใหญ่และงานประกาศผลรางวัลที่เกาหลีฟรี พร้อมที่พัก”“เรื่องแค่นี้แล้วทำไมต้องดีใจใหญ่โต เว่อวังอะไรเบอร์นั้น”“โฮ ก็ต้องดีใจสิพี่มน ต