Semua Bab หนี้ร้าง มาเฟียรัก: Bab 1 - Bab 10

(ประเทศไทย)“แม่คะ แม่ พี่มนยังไม่จัดของลงกระเป๋าเลยค่ะ”เสียงใสๆ แต่แสบแก้วหูของกวิตาตะโกนลั่นบ้าน ก่อนจะวิ่งลงบันไดลงมาฟ้องแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ห้องรับแขก ตามมาด้วยหญิงสาวหัวกระเซิงที่ใส่เสื้อยืดคอย้วยกางเกงยีนขาสั้น เดินหน้ามุ้ยบอกบุญไม่รับตามลงมา“นี่แกยังไม่เก็บของอีกเหรอ ยัยมน พรุ่งนี้เช้าเราต้องไปสนามบินแต่เช้า ถ้าฉันตกเครื่องนะ ฉันเอาแกตายแน่!”น้ำเสียงคาดโทษ พร้อมสายตาที่ดุกร้าวถูกส่งมาให้เธอจนชิน เธอเหลือบสายตามองไปยังน้องสาวตัวดีที่ทำหน้าตาล้อเลียนเธอด้วยความสะใจ“มน ไม่ไปไม่ได้เหรอแม่”“ไม่ได้ แกต้องไปด้วย ไหนๆ ก็เรียนจบแล้วนี่ ถือว่าฉันพาแกไปเที่ยวฉลองเรียนจบเป็นไง”“โอ๊ย แต่มนเห็นแม่ไปทุกสามเดือนเลยนะ แม่ไปทำไมบ่อยจัง”“แก ไม่ต้องถามมากได้ไหม ฉันจะไปที่ไหนบ่อยๆ ก็เรื่องของฉัน ฉันสั่งให้แกไปไหนทำอะไรแกก็ต้องทำ แกเป็นลูก”“แต่มน คงไม่ไปตายแน่ๆ ถ้าแม่สั่งให้มนไป!!”พูดจบมนสิชาก็กระทืบเท้าเดินขึ้นห้องไปเก็บของตามคำบัญชาของมารดาด้วยความไม่เต็มใจ ตั้งแต่พ่อตายไปปีที่แล้วแม่เธอก็เปลี่ยนไป หายตัวออกจากบ้านไปทีละหลายๆ วัน กลับมาก็ทำท่าทางหงุดหงิด พาลใส่อารมณ์กับเธออยู่ตลอด(อืดๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องทำงานที่ดังขึ้นเบาๆ ทำให้หวัง จางเหว่ย ที่เอาแต่ก้มหน้าทำงานมาตลอดทั้งวันต้องละสายตาจากเอกสารตรงหน้า แล้วบอกให้คนที่ยืนรอเพื่อให้เจ้าของห้องเอ่ยอนุญาตว่าให้เข้ามาได้ จิน หั่ว ถือซองเอกสารสีน้ำตาลขนาดเท่ากระดาษเอสี่มาให้ แล้วยื่นซองวางลงตรงหน้าเจ้านายตัวเอง“อะไร”“รูปถ่ายแล้วก็สัญญากู้ยืมของผู้หญิงไทยที่กู้ยืมเงินคุณหวังเมื่อสามเดือนที่แล้วครับ”หวัง จางเหว่ย เอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายขึ้นมาดู สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวตัวเล็ก ผิวขาว หน้าจิ้มลิ้มตากลมโตถ้าให้เขาวัดระยะจากสายตาผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะสูงไม่เกิน160 ซม. และผู้หญิงวัยกลางคนที่ยืนข้างๆ เธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นลูกหนี้ ที่ใจกล้า บ้าบิ่นเดินมาขอกู้เงินเขาเพื่อเอาไปเล่น ในกาสิโนในเครือของบริษัท Black dragonที่เขาเป็นเจ้าของอยู่ พร้อมกับสัญญากับเขาว่าจะหาเงินมาคืนให้เขาภายในสามเดือนหากหาเงินมาใช้หนี้ไม่ได้จะนำโฉนดที่ดินบนเกาะสมุย และบ้านพร้อมที่ดินย่านใจกลางเมืองกรุงเทพฯ มาเป็นหลักประกันใช้หนี้คืนเขาเห็นว่าที่เกาะสมุยเป็นแหล่งลงทุนที่น่าสนใจ จึงรับข้อเสนอนั้นไว้แล้วเซ็นเช็คเงินสดให้ไป โดยที่ไม่ได้ให้เธอเอาทรัพ

หวัง จางเหว่ย ที่เดินผ่านไปแล้วไม่กี่ก้าว ก็ต้องหยุดฝีเท้าลง เดินย้อนกลับมาใหม่ แล้วก็ตรงดิ่งไปยัง ศจี กับกวิตา“สวัสดี ตอนเช้าค่ะ คุณหวัง”น้ำเสียงที่สั่นเครือ กล่าวทักทายคนเป็นเจ้าหนี้ พร้อมกับดึงแขนกวิตามายืนข้างๆ หญิงสาวเมื่อเห็นชายหนุ่ม ก็ถึงกับตะลึงในความหล่อเหล่า สายตาที่ทั้งสองมองกันนั้น หากเป็นที่ลับตาคนก็คงกระโจนเข้าหากันเพื่อสร้างความสัมพันธ์สวาทเสียแล้ว“สวัสดีครับ คุณ…?”ชายหนุ่มไม่ได้สนใจคำทักทายหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้วยซ้ำ แต่กลับหันไปถามสาวน้อยที่ยืนอยู่ด้วยกันต่างหาก กวิตาเห็นว่าชายหนุ่มอยากสนทนากับเธอก็รีบตอบทันที“กวิตาค่ะ”หญิงสาวส่งยิ้มให้ดวงตาแพรวพราวดุจนางกวางสาวมาล่อกวางหนุ่ม“หล่อ” นั้นคือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ หวัง จางเหว่ย พยักหน้าให้ แล้วก็เดินจากไปพร้อมลูกน้องที่เดินตามหลังเป็นพรวน นับตั้งแต่วันที่ถูกลอบยิง จินหั่วก็เพิ่มบอดี้การ์ดขึ้นอีกเป็นสองเท่ามนสิชาที่เดินออกมาจากลิฟต์เห็นแค่หลังไวของกลุ่มคนที่เหมือนจะยืนคุยกับแม่ตนเอง“ใคร เหรอคะแม่ ทั้งหล่อ ทั้งเท่” กวิตาชะเง้อคอมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินขึ้นรถไป“นั่นสิแม่ ใครเหรอ”มนสิชาถามคนเป็นแม่ทั้งๆ

“พวกแกเป็นใคร ต้องการอะไรจากฉัน! ”สกิลภาษาอังกฤษที่สอบโทอิกมาได้แค่500 คงช่วยอะไรเธอได้บ้างในการสื่อสาร สายตาเธอจ้องกลับไปยังกลุ่มชายดังกล่าวเหมือนไม่กลัวแม้แต่น้อย“ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอ” จินหั่วใช้สายตามองมนสิชาอย่างพินิจพิจารณา“คนที่เธอต้องคุยด้วยอยู่ทางนั้นต่างหาก” จิน หั่วใช้ปลายกระบอกปืนชี้ทิศทางแทนนิ้วมือมนสิชาหันหน้าไปตามที่จินหั่วบอก สายตาก็ไปสบเข้ากับดวงตาคมดุจเหยี่ยว แววตาที่มองกลับมาช่างดูไร้จิตวิญญาณสิ้นดี“คุณเป็นใคร เป็นเจ้าหนี้แม่ฉันใช่ไหม”ฝีปากเก่งกล้า ไม่มีความเกรงกลัวเขาสักนิด หวัง จางเหว่ย ถอนลมหายใจ ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มเหมือนสะกดอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นเอาไว้“เธอ ไม่มีสิทธิ์ ถามว่าฉันเป็นใคร แต่เธอต้องตอบมาว่าน้องสาวกับแม่เธออยู่ที่ไหน?”“ฉันไม่รู้!! ถ้าฉันรู้ฉันก็คงไม่อยู่ให้พวกคุณลากฉันมาแบบนี้หรอก” เธอตวัดสายตามอง ด้วยใบหน้าขุ่นเคืองคำพูด คำจาห้วนๆ ไม่ใสหวานยังไม่พอแถมยังไร้ซึ่งหางเสียงอีก หวัง จางเหว่ย มองกลับไปด้วยสายตาดุๆ แต่ท่าทีที่ตอบกลับมา กลับทำเขาแปลกใจมากกว่าทั้งๆ ที่กระบอกปืนจ่อหัวอยู่หลายกระบอกแท้ๆ แต่เธอก็ไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย หากเป็นหญิง

หลังจากนั้นไม่นานลูกน้องก็หิ้วปีกของชายวัยกลางคนเข้ามา ใบหน้าที่มีรอยช้ำเหมือนถูกซ้อมมาไม่นาน พอเห็นว่าหวัง จางเหว่ยยืนอยู่ก็แทบคลานเข่า เข้าไปหา พร้อมกับร้องขอให้ไว้ชีวิต“มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ ทำไมสภาพคุณหมอถึงเป็นแบบนี้” เฟ่ยตง ถามออกไปด้วยความโมโหแต่ก็ทำอะไรไม่ได้“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณเฟ่ยตงนะครับ คุณหวัง เขาไม่รู้เรื่องนี้”“ถ้างั้น ใครเป็นคนสั่งให้แกทำ”“ผมเองก็ไม่ทราบครับ ผมไม่ได้รู้จักกับพวกมือปืนนั้นเลย แต่มีคนส่งข้อความมาจ้างให้ผมผสมยาให้ ผมเห็นว่าเขาให้ค่าจ้างเยอะเลยตกลงยอมทำให้”หวัง จางเหว่ย หรี่ตามองทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องอย่างใช้ความคิด“ที่มันพูดมาน่าจะเป็นความจริงครับ เพราะเมื่อเช้าตอนที่ผมให้ลูกน้องไปลากมันมา มันกำลังหนีกลุ่มมือปืน สงสัยจะถูกตามมาฆ่าปิดปาก”จิน หั่ว เดินเข้ามาบอกเจ้านาย เพราะดูจากสภาพที่ถูกตามเช็ดล้างแล้วก็คงจะเป็นเรื่องจริง“แล้วคนที่จ้างให้แกทำงาน แกเห็นหน้ามันไหม”“ผมไม่เห็นครับ มันใช้วิธีส่งข้อความมาหรือไม่ก็โทรมา ส่วนค่าจ้างมันก็ให้ผมไปเอาที่ตู้ฝากของที่สถานีรถไฟใต้ดิน”“แกแน่ใจนะว่าพูดความจริง ถ้าฉันจับได้ว่าแกโกหก แกจะไม่เหลือลมหายใจบนโลกใบ