คนที่จากไป(1)

เวลาผ่านไปจนรุ่งเช้ามนสิชาลืมตาตื่นขึ้น มองเพดานสีขาว รอบเตียงยังคงเป็นเฟอร์นิเจอร์ในห้องบนเรือยอร์ช แสดงว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน

เธอยันกายลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับน้ำตาที่นองสองแก้มอีกครั้ง คราวนี้เรือแล่นมาจอดเทียบท่าตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เธอเดินออกมาด้านนอกอย่างไร้เรี่ยวแรง

ภาพที่เธอเห็นตรงหน้าเธอถึงกับเข่าอ่อน จินหั่ว เฟ่ยตง พ่อกับแม่อ้ายฉิง และนักประดาน้ำหลายคนกำลังยืนมองสภาพศพที่เหลือเป็นเพียงแค่เศษชิ้นเนื้อ ถูกห่อด้วยผ้าขาวและเลือดสดๆที่ยังคงซึมออกมาตามรูผ้า

“อ่ะ อือ ฮือๆพี่จางเหว่ย”

เธอคลุกเข่าลงเรี่ยวแรงที่ขาไม่มีเหลือพอให้เธอได้เดินต่อได้แต่คลานเข่าเข้าไปหาห่อศพ มือสั่นเอื้อมไปเปิดผ้าขาวออกมาเจอเพียงชิ้นส่วนอวัยวะ แต่สิ่งเดียวที่ยืนยันได้ก็คือสร้อยคอหยกรูปพระจันทร์เสี้ยวที่เธอและเขามีกันคนละชิ้น

มนสิชาร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ ศจี กวิตาและมีนาที่พอทราบเรื่องก็บินตามมาทันทีแต่ภาพที่เห็นคือมนสิชาที่คร่ำครวญ ได้แต่สงสารจับใจ

“มนลูกทำใจดีๆนะ คุณจางเหว่ยเขาไปสบายแล