คนที่จากไป(2)

ทางด้านมีนาเองก็อยากปล่อยให้มนสิชาได้อยู่กับตัวเองเพื่อจะได้ทำใจให้ได้เร็วๆ แม้เธอเองจะช่วยอะไรไม่ได้แต่ก็ยินดีที่จะอยู่ข้างๆเหมือนกับที่มนสิชาคอยอยู่ข้างเธอเมื่อ4ปีที่แล้ว

มีนานั่งคิดอะไรคนเดียวเพลินๆพลันก็มีเสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้น เธอเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็รีบกดรับสายทันที

“ว่าไงคะแม่”

“จะกลับวันไหน หลานฉันร้องไห้งอแงเรียกหาแต่แม่มันทั้งวัน”

เสียงสิบแปดหลอดวิ่งผ่านปลายสายมา มีนาถึงกับยิ้มออกมา

“พรุ่งนี้มีนก็กลับแล้วค่ะ แล้วยัยหนูหลับแล้วเหรอคะ”

“แม่ให้กินนม หลับไปแล้ว ตื่นมาเดี๋ยวก็ถามหาแกอีก”

“มีนก็คิดถึงลูกค่ะ มีนจะรีบกลับนะคะ ตอนนี้ยัยมนก็ดีขึ้นบ้างแล้ว”

“อือ ดีแล้ว นึกถึงวันที่หนูมนคอยช่วยเหลือแกตอนท้อง ตอนนี้หนูมนทุกข์ใจ เราเองก็ต้องอยู่คอยช่วยเหลือ เพื่อทดแทนบุญคุณ”

“ค่ะ แม่ มีนรู้ค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะแล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”

มีนาวางสายจากแม่แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ หวนคิดถึงวันที่เธอถูกคนใจร้ายทิ้งไป แถมยังอุ้มท้องตั้งแต่อายุ2