บทที่16 เปิดเผยความจริง

ประตูเมืองหลวงสูงตระหง่านราวภูผา ขอบฟ้าสีทองยามอรุณรุ่งทอดแสงต้องกำแพงหินจนสุกสว่าง ซูอี้เหม่ยกับขบวนองครักษ์ที่เหลือก้าวเข้าสู่ประตูใหญ่ เสียงเกือกม้ากระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะประหนึ่งระฆังเรียกชะตา

ภายในเมืองหลวงยังคงครึกครื้นราวเดิม ผู้คนแน่นขนัดตามถนนกว้าง เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนขายของดังระงม กลิ่นอาหารต้มผัดทอดลอยคลุ้ง แต่ใต้บรรยากาศคึกคักนั้น ซูอี้เหม่ยกลับรู้สึกถึงเงามืดที่เฝ้ามอง นางกอดห่อผ้าแน่น รู้ดีว่าหลักฐานที่อยู่ในมือคือดาบสองคม

องครักษ์หัวหน้าพานางตรงไปยังจวนแม่ทัพหลงซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากพระราชวัง หลังรายงานสั้น ๆ หลงเทียนอวี่ก็รีบเรียกนางเข้าไปในห้องบัญชาการ

ร่างสูงใหญ่ในชุดดำปักมังกรทองยืนรออยู่ ดวงตาคมจับจ้องนางทันทีที่นางก้าวเข้า “เจ้ากลับมาได้…ข้าก็วางใจไปครึ่งหนึ่งแล้ว”

ซูอี้เหม่ยค้อมกาย “หม่อมฉันรักษาหลักฐานไว้ได้เพคะ แม้ต้องเสี่ยงภัยกลางทาง”

นางยื่นขวดแก้วที่บรรจุผง อู๋ซือ ให้ เขารับมาแล้ววางลงบนโต๊ะไม้จันทน์ แววตาคมกริบวาวเย็น “คืนนี้จะมีการประชุมสภาขุนนาง ข้าต้องการให้เจ้ามาปรากฏต่อหน้าทุกคน เพื่อยืนยันความจริงด้วยตนเอง”

คำพูดนั้นทำให้ซูอี้เหม่ยใจสะท้าน นางมิใช่