All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชากับชายาแสนซน: Chapter 31 - Chapter 40

หลิวหรงผิงยังนั่งบดยาสมุนไพรอยู่ข้างเตียงนอนของฉางถิงถิง เด็กหญิงลืมตาตื่นขึ้นเมื่อครึ่งชั่วยาม[1] ที่แล้วก่อนจะหลับตาลงต่อด้วยความอ่อนล้าจากฤทธิ์ยาที่นางฉีดเข้าไปเย่หยุนฟางยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าของนาง บ่าวคนสนิทสองคนที่ติดตามนางไปด้วยทุกที่ก็เอาแต่ยืนจ้องมองนางไม่ต่างจากผู้เป็นนายเช่นกัน“เจ้าว่าอะไรนะ”“ข้าบอกว่าข้ายังไม่อยากกลับไปตอนนี้”“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ”“ข้าไม่ได้บ้าแต่ข้าพูดออกมาจากใจจริง”“ป่านนี้ท่านอ๋องได้พลิกแผ่นดินหาพวกเจ้าไปแล้วกระมัง”“ข้าไม่สนใจขออยู่ที่นี่สักสองสามวันหรือจะตลอดไปเลยไม่ได้หรือ และข้าก็เชื่อว่าถิงถิงเองก็คิดเช่นเดียวกันกับข้า”“พูดเป็นเล่น ทำเหมือนว่าพวกเจ้าเป็นนกที่ถูกกักขังเอาไว้เมื่อมีโอกาสได้หลุดจากกรงขังก็เอาแต่ทะยานบินขึ้นฟ้าไม่สนใจจะหันกลับไปมองเจ้าของอย่างนั้นล่ะ”“ที่เจ้าพูดมาไม่มีส่วนใดผิดเลยสักเพียงนิด”“ข้าอยากจะบ้าตาย หากว่าพวกเขาทั้งคู่รู้ว่าพวกเจ้าอยู่กับข้าเช่นนั้นข้าไม่ถูกพวกเขาบั่นคอไปแล้วหรือ”“เจ้ากลัวอะไรเป็นถึงเจ้าสำนักยังต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีก”“นี่เจ้ากำลังชื่นชมข้าหรือว่ากำลังด่าข้าอยู่กันแน่”“เอาเถอะน่า ถือเสียว่าช่วงนี้ข้ามา

จวิ้นอ๋องถูกหามมาส่งที่จวนเจ้าเมืองด้วยฝีมือของหานเฟิงและตงหยาง ทั้งคู่ดูจะเป็นห่วงอาการของจวิ้นอ๋องอยู่ไม่น้อยคอยนั่งเฝ้าผลัดเปลี่ยนกันดูแลอยู่ไม่ห่างหลิวหรงผิงได้แต่ยืนเฝ้ามองความห่วงใยที่พวกเขามีต่อผู้เป็นเจ้านายเช่นจวิ้นอ๋องผู้นั้น‘คงจะผูกพันกันมาไม่น้อยเลยทีเดียวถึงได้ดูเป็นห่วงเป็นใยกันมากเช่นนี้’“พระชายาอีกนานหรือไม่ท่านอ๋องถึงจะฟื้น”“ไม่เกินหนึ่งชั่วยาม[1] ก็ฟื้นแล้ว เมื่อเขาฟื้นเจ้าก็เอายานั่นให้เขากิน”“ยา?”หานเฟิงหันไปมองถ้วยใบเล็กๆ ที่ถูกวางตั้งเอาไว้อยู่บนโต๊ะอาหารกลางห้อง ยาเม็ดเรียวหนึ่งเม็ดเป็นสีขาวและอีกเม็ดเป็นสีเขียวอ่อนๆ “นั่นเรียกว่ายาหรือพ่ะย่ะค่ะ ยาที่ข้าน้อยรู้จักมีแต่ยาเม็ดกลมสีดำเท่านั้น”“นั่นมันยาลูกกลอนโบราณแต่ที่เจ้าเห็นคือยาที่ข้าสกัดด้วยมือของข้าเอง ปลอดภัยไม่มีอันตรายใดๆ หากว่าเขาฟื้นเจ้าก็นำให้เขากินแล้วอย่าให้ข้ารู้ทีหลังว่าพวกเจ้าแอบนำมันไปทิ้งมิเช่นนั้นข้าจะลงโทษพวกเจ้าให้กินแทนเขา”“ข้าน้อยมิกล้า”“และหากว่าเขาไม่ยอมกินก็จงยัดมันเข้าปากเขาไปเสีย หากว่าทำไม่ได้ข้าจะกลับมาป้อนเขาด้วยมือของข้าเอง”“ข้าน้อยทราบแล้ว”หญิงสาวยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหัน

เวลาล่วงเลยผ่านไปวันแล้ววันเล่าในที่สุดงานขุดลอกคลองก็เริ่มเป็นรูปร่างขึ้นมาแล้วพวกเขาใช้คนห้าร้อยคนในการทำงานครั้งนี้ ส่วนหนึ่งสร้างสะพานข้ามฟากส่วนหนึ่งลงไปปรับสภาพพื้นดินเพื่อเสริมความแข็งแรงและความยืดหยุ่นของทางระบายน้ำในลำคลองให้ดีมากขึ้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ดูยุ่งเหยิงไม่ต่างจากงานขุดลอกคลองในเมืองลี่หนานในเวลานี้เลยสักเพียงนิด วันหนึ่งทะเลาะกันวันต่อมาดีกันจนบ่าวรับใช้ข้างกายต้องปวดหัวไปไม่น้อยจวิ้นอ๋องคอยควบคุมงานอย่างใกล้ชิดแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจของเขาที่มีต่อชาวเมืองลี่หนานจริงๆ แม้ว่างานจะหนักมากเพียงใดแต่ในทุกค่ำคืนเขาจะรีบกลับจวนเพื่อไปอยู่เป็นเพื่อนนางทุกวันแม้ว่าหญิงสาวจะบอกว่าไม่ต้องการก็ตามการรักษาพิษในร่างกายของจวิ้นอ๋องเริ่มต้นมาตั้งแต่ที่หลิวหรงผิงฉีดยาเข็มนั้นให้เขาแล้ว ในทุกค่ำคืนที่เขากลับจวนนางก็จะทำการรักษาเขาต่อจนพิษที่สะสมในร่างกายถูกขับออกมาทีละนิดจากการอาเจียนเป็นเลือดนั่นเองแม้แรกเริ่มจะตื่นตกใจกันทั้งนายและบ่าวแต่นานวันเข้าก็เริ่มคุ้นชินจนในที่สุดใบหน้าที่เคยมีบาดแผลน่ากลัวก็เริ่มจางหายไปจนมองไม่เห็นร่องรอยของความน่ากลัวนั้นแล้วยิ่งใบหน้าของเขาเ

หลังออกจากเรือนรับรองแล้วหลิวหรงผิงก็สั่งให้สาวใช้นำสุรามาเพื่อดื่มฉลองให้กับชีวิตที่กำลังจะสดใสในอีกไม่กี่ชั่วยามข้างหน้านี้หญิงสาวนั่งมองพระจันทร์ที่ส่องประกายงดงามในค่ำคืนนี้แม้ในใจจะว้าวุ่นอยู่ไม่น้อยกับความเปลี่ยนแปลงของเขา แต่คนที่ชอบใช้ความรุนแรงน้ำเสียงก็ไม่เคยอ่อนโยนกับนางคงไม่สามารถที่จะให้ความใจดีมีเมตตาครั้งคราวของเขามาทำให้มองเขาเปลี่ยนไปหรือแม้แต่จะละเลยความแค้นที่ผ่านมาได้หลิวหรงผิงจ้องมองระบบวิเศษที่มีตัวเลขของจำนวนเงินปรากฏขึ้นมาให้เห็น สามแสนตำลึงมากพอจะให้นางได้ใช้ชีวิตอยู่ในยุคนี้หรือไม่นั้นนางไม่อาจรู้ได้อีกทั้งยังมีอีกสองชีวิตที่อยู่ในความดูแลของนางด้วย‘เป็นแบบนี้คงต้องหาเงินเพิ่มแล้ว’หลิวหรงผิงเอนกายลงกับเก้าอี้ไม้ในสวนดอกไม้หน้าเรือนรับรองพลางหลับตาลงสูดกลิ่นดินกลิ่นดอกไม้ที่โชยมาตามสายลมเป็นระยะนั้นในมือถือแก้วเหล้าไว้หนึ่งใบปากก็ฮัมเพลงไปด้วย อยู่ๆ แก้วเหล้าในมือก็ถูกใครบางคนช่วงชิงไปเมื่อหันไปมองก็ถึงกลับตกใจแทบสิ้นสติ“ทะท่านอ๋อง! เหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่”“แล้วข้าควรต้องอยู่ที่ไหน”“ไม่ใช่ว่าท่านเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องหรอกหรือ”“ไม่ผิดแต่มีเรื่อง

หญิงสาวกลับเข้าเรือนเฟิ่งอวี้มาแล้วยังคงนั่งครุ่นคิดถึงสิ่งที่องค์ชายเจ็ดบอกนางก่อนหน้าที่จะกลับจวนอ๋องอยู่‘คนอย่างพี่สี่ไม่คิดชายตามองสตรีคนใดแม้กระทั่งกับน้องหญิงเพ่ยเพ่ยก็ยัวไม่มีแววตาอ่อนโยนเช่นนั้น’‘แต่กับท่านเขามองท่านด้วยความอ่อนโยนรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่เขามีให้ท่าน เขาคงรักท่านมากจริงๆ’“ไม่มีทางคนอย่างจวิ้นอ๋องไม่มีทางรักข้าอย่างแน่นอน เขาจะรักศัตรูเช่นข้าได้อย่างไรกัน”นางหันไปมองเสี่ยวเถาที่เดินเข้ามาพร้อมกับอาหารว่างในมือ หลิวหรงผิงหันมองโดยรอบเรือนอีกครั้ง“เสี่ยวเถา”“เพคะพระชายา”“ซิ่วอิงหายไปไหนหรือ”“บ่าวก็ไม่รู้ หลังกับจากเรือนใหญ่ก็ไม่เห็นนางแล้วเพคะ”“ยังอยู่ที่เรือนใหญ่อย่างนั้นหรือ”“อาจจะใช่ หรือไม่ใช่ให้บ่าวไปตามนางหรือไม่เพคะ”“ไม่ต้องหรอกประเดี๋ยวก็คงกลับมากระมัง”“พระชายากินของว่างก่อนกลับจากวังก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยมิใช่หรือเพคะ”“ข้าไม่หิว อีกอย่างก่อนออกจากวังข้ากินมาจนอิ่มแล้ว”“ถ้าเช่นนั้นจะเข้านอนเลยหรือไม่เพคะ”นางส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า“ข้ายังต้องหารือบางเรื่องกับท่านอ๋องอีกเมื่อครู่ไม่ทันพูดจบก็เดินหนีข้าแล้ว อย่างไรข้าต้องได้คำตอบนั้น”